ΕΠΙΚΑΙΡΑ

6/recent/ticker-posts

Βάλια Γκαγκάτση: Υπάρχουν εκπρόσωποι της πίστης που εγκληματούν με διάφορους τρόπους


Η Βάλια Γκαγκάτση είναι μια επιτυχημένη νεαρή ηθοποιός που ζει στη Θεσσαλονίκη και αυτήν την περίοδο συμμετέχει στη θεατρική παράσταση "Φόνισσα" του Παπαδιαμάντη, που μεταφέρεται στο θέατρο Αυλαία από το «Θέατρο του Άλλοτε». Μαζί της μιλήσαμε για το συγγραφικό αριστούργημα του Παπαδιαμάντη, τη μεταφορά του στη σκηνή, το ρόλο της πίστης, τη γυναικεία καταπίεση, αλλά και πολλά ακόμη τα οποία μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω! 

Συμμετέχετε στην παράσταση "Φόνισσα" του Παπαδιαμάντη, που αποτελεί ένα κορυφαίο έργο της νεοελληνικής πεζογραφίας και ανεβαίνει στο Θέατρο «Αυλαία». Πείτε μας λίγα λόγια για τον χαρακτήρα που υποδύεστε.

Στο έργο που ανεβάζουμε υποδύομαι τρεις ρόλους. Αρχικά, εμφανίζομαι στη σκηνή ως η Φραγκογιαννού - Φόνισσα σε νεότερη ηλικία, όταν την παντρεύουν οι δικοί της - φυσικά με προξενιό - με έναν άνδρα που δε θέλει και της δίνουν μία φτωχή προίκα. Αυτό σηματοδοτεί και τη μέλλουσα πορεία της Φραγκογιαννούς, καθώς η φτωχή προίκα συνδεόταν άμεσα με μια ζωή γεμάτη βάσανα. Ξεκινάμε να βλέπουμε δηλαδή ένα από τα στοιχεία που "μετατρέπουν" τη Φραγκογιαννού σε Φόνισσα, καθώς γίνεται μία βασανισμένη γυναίκα. Ο δεύτερος ρόλος που υποδύομαι, είναι η γυναίκα του Γιάννη του Περιβολά - έτσι εξάλλου φώναζαν τις γυναίκες της εποχής εκείνης, με το όνομα του συζύγου τους - η οποία έρχεται αντιμέτωπη με το θάνατο των δύο κοριτσιών της, τα οποία βλέπει πνιγμένα στη στέρνα. Έρχεται αντιμέτωπη με τη φρίκη και φυσικά είναι στα "χαμένα", ενώ δε μπορεί να αντιληφθεί ότι αποτελούν θύματα της Φόνισσας. O τρίτος ρόλος είναι η γυναίκα του Λυρίγκου – ακόμα μία φορά η γυναίκα κάποιου και όχι χαρακτήρας που παρουσιάζει ο Παπαδιαμάντης με το δικό του όνομα, γεγονός που θέλει να αναδείξει ο Παπαδιαμάντης για τη θέση της γυναίκας της εποχής - την οποία βλέπουμε σαν λεχώνα μετά από "βαριά λεχωσιά", όπως λέει χαρακτηριστικά ο Παπαδιαμάντης. Σύνηθες για την εποχή λόγω των συνθηκών οι γυναίκες να συνέρχονται πολύ δύσκολα μετά τον τοκετό, ενώ άλλες να πεθαίνουν είτε στον τοκετό, είτε μετά. Το βρέφος της αποτελεί ένα ακόμα θύμα της Φόνισσας, το τελευταίο, καθώς γεννήθηκε και αυτό κορίτσι και άρρωστο.   


Υπάρχουν κοινά στοιχεία μεταξύ του δικού σας χαρακτήρα και του χαρακτήρα που θα ενσαρκώσετε και αν ναι, ποια είναι αυτά;

Ευτυχώς δεν έχω κάποιο κοινό σημείο με τους ρόλους αυτούς. Η ιδιοσυγκρασία μου είναι πολύ διαφορετική και από της Φραγκογιαννού, που περνώντας αυτά τα δεινά, επιλέγει το έγκλημα, αλλά και από τις δύο γυναίκες που σκοτώνονται τα παιδιά τους. Οι γυναίκες αυτές είναι κλασικές γυναίκες της εποχής και μάλιστα της αγροτικής περιοχής που ζούσε ο Παπαδιαμάντης (χωριό της Σκιάθου), ενώ εγώ είμαι παιδί της πόλης. 

Το συγκλονιστικό αυτό ψυχογράφημα του Παπαδιαμάντη έχει μείνει στην ιστορία, καθώς είναι η επιτομή -θα μπορούσαμε να πούμε- ενός μανιφέστου για τη γυναικεία καταπίεση. Πιστεύετε ότι είναι ακόμη και σήμερα σύγχρονο;

Είναι κατά τη γνώμη μου φοβερά επίκαιρο, πράγμα που με τρομάζει να είναι το θέμα του σύγχρονο ακόμη και το 2019. Η γυναικεία καταπίεση υφίσταται, η ζωή της γυναίκας συνεχίζει να είναι πολύ δύσκολη και απαιτητική, ίσως με άλλους τρόπους, αλλά ακόμα και με τους ίδιους. Δεν είναι λίγες φορές που οι γονείς δεν θέλουν να γεννήσουν κορίτσια, ή ακόμα δυστυχώς και οι φορές που ακούμε πως γονείς σκότωσαν τα ίδια τους τα παιδιά λόγω οικονομικών ή άλλων δυσκολιών.

Ο συγγραφέας μέσα από την αφήγηση των ακραίων πράξεων της "Φόνισσας", ωθεί το κοινό ασυνείδητα να την αγαπήσει, ή έστω τουλάχιστον να την καταλάβει και να τη δικαιολογήσει, έως ένα σημείο. Συμφωνείτε;

Ναι, αυτό το πιστεύω. Κι εγώ διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντάς το, ένιωθα μία μορφή συμπόνοιας και κατανόησης, ενώ με ξένισε να αισθάνομαι έτσι για μια κατά συρροή δολοφόνο μικρών κοριτσιών. Ο Παπαδιαμάντης έχει έναν μαγικό τρόπο να σε ωθήσει να την καταλάβεις και ενώ σου φαίνονται αποτρόπαιες οι πράξεις της, στο τέλος σου βγαίνει ένα αυθόρμητο "για καλό το έκανε, δεν έφταιγε".


Προσωπικά εσείς ως γυναίκα στη σύγχρονη εποχή, έχετε βιώσει κάποιου είδους καταπίεση που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;

Νιώθω πολύ τυχερή στον τομέα αυτό, καθώς προέρχομαι από ένα περιβάλλον που μου έδωσε από πολύ μικρή ηλικία πολλή ελευθερία σκέψης και κινήσεων. Παρ’ όλα αυτά, νιώθω την καταπίεση που νομίζω υπάρχει κοινωνικά. Να μπορείς να επιβιώσεις στον εργασιακό σου χώρο παρόλο που σε πολεμάνε επειδή είσαι γυναίκα, να βγάζεις χρήματα, να έχεις κοινωνική ζωή, να είσαι καλή κόρη, καλή σύντροφος, καλή μάνα, καλή φίλη, να ευχαριστείς τους πάντες, να τα προλαβαίνεις όλα και να μην έχεις την ελευθερία να αποτύχεις σε κάτι ή να είσαι στεναχωρημένη για κάτι. Αυτό είναι η σύγχρονη καταπίεση της γυναίκας κατά τη γνώμη μου. 

Το κίνητρο της Φόνισσας για όλους αυτούς τους φόνους, ήταν να μην υποφέρουν τα νεαρά κορίτσια τα δικά της πάθη. Είναι αυτό ωμή παράνοια και χρήζει ψυχιατρικής θεραπείας, ή έχει θραύσματα μιας πολύ ευαίσθητης γυναικείας λογικής; 

Όσο και να προσπαθεί ο Παπαδιαμάντης να δικαιολογήσει στους αναγνώστες τη Φόνισσα, σίγουρα δε μπορούμε να πούμε πως η γυναίκα αυτή δε χρήζει ψυχιατρικής θεραπείας. Το ότι αυτή εγκληματεί "για καλό σκοπό", θέλοντας να μην υποφέρουν τα νεαρά κορίτσια και να έχουν μία μοίρα ανάλογη με τη δική της, δεν τη δικαιολογεί. Παραμένει μια γυναίκα ψυχικά άρρωστη, που σκοτώνει από βρέφη μέχρι και μικρά κοριτσάκια, ακόμη και το ίδιο της το εγγόνι. Ξεφεύγει από την ευαισθησία της γυναικείας λογικής.


Παρόλο που η Φόνισσα είναι θρησκευόμενη και θεοσεβούμενη, τη βλέπουμε να αψηφά τους κανόνες της χριστιανικής πίστης. Εσείς πιστεύετε ότι είναι / ήταν ποτέ αρκετοί για να διασφαλιστεί το καλό;

Παρά το γεγονός ότι ο άνθρωπος έφτιαξε τη θρησκεία για να αντιμετωπίσει το κακό και τα χιλιάδες εγκλήματα και τις ανομίες που συνέβαιναν, ποτέ οι κανόνες αυτοί δεν ήταν αρκετοί για να διασφαλιστεί το καλό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μεγάλα εγκλήματα συνέβησαν κατά την περίοδο που οι κανόνες της χριστιανικής πίστης είχαν μεγάλη απήχηση και οι άνθρωποι ήταν στη μεγάλη τους πλειοψηφία "θεοσεβούμενοι". Για να μη μιλήσουμε για τα τεράστια εγκλήματα που συνέβησαν στο όνομα της πίστης και του χριστιανισμού. Εξάλλου, ακόμη και σήμερα υπάρχουν εκπρόσωποι της πίστης, που εγκληματούν με διάφορους τρόπους. 

Τέλος, έχετε κάποια επαγγελματικά μελλοντικά σχέδια;

Ανεβάζουμε με το εργαστήρι της Βαρβάρας (σ.σ. Δουμανίδου) το "Μεγάλο μας Τσίρκο" του Ιάκωβου Καμπανέλη στο θέατρο Σοφούλη στις 10 Ιουνίου. Κάτι πολύ διαφορετικό, αφού πρόκειται για πολιτική επιθεώρηση.





Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο: "Η Φόνισσα" του Παπαδιαμάντη από το Θέατρο του Άλλοτε στο Θέατρο Αυλαία

Δείτε τι είπαν επίσης για την παράσταση: 



Φωτογραφίες από προσωπικό αρχείο της ηθοποιού όπως και το ΔΤ