Το θεατρικό έργο του Στήβεν Μπην με τίτλο "Το κουτί της λήθης" θα ανέβει από τις σχολές χορού let's dance στη σκηνή του Θεάτρου Αριστοτέλειον. Τη διασκευή του έργου υπογράφει ο γνωστός σκηνοθέτης και ηθοποιός Μάριος Κωνσταντίνου. Το όνομά του συμβαδίζει με την επιτυχία και όλες του οι δουλειές φέρνουν μαζί τους μεράκι, κόπο και μοναδικότητα. Μας έμαθε να βλέπουμε ακόμη και τα πιο γνωστά έργα μέσα από το δικό του τρόπο σκέψης και μας συνεπαίρνει σε κάθε παράσταση που συμμετέχει. Η Townsendia δεν έχασε την ευκαιρία να συνομιλήσει μαζί του και να τον "ανακρίνει" λίγο πριν ανέβει η παράσταση στην πόλη μας. Απολαύστε μαζί μας τη συνέντευξη που μας παραχώρησε για ένα έργο που σίγουρα έχει τη δική του προσωπική πινελιά...
"Το κουτί και τα μάτια σου" ο τίτλος της παράστασης. Τι είναι αυτό που η παράσταση θα παρουσιάσει στο κοινό;
Εν πρώτοις, αξίζει να σημειωθεί ότι οι σχολές χορού let's dance τα τελευταία χρόνια επιλέγουν να παρουσιάζουν τις τελικές τους παραστάσεις κάνοντας μία σύνθεση, όπου ο χορός, το θέατρο και η μουσική συναντιούνται για να δημιουργήσουν ένα μοναδικό καλλιτεχνικό προϊόν. Κάθε χρόνο λοιπόν γίνεται μία επιλογή από ένα θεατρικό έργο το οποίο υφίσταται διασκευή και εξυπηρετεί εξολοκλήρου μια σειρά από χορογραφίες οι οποίες με τη σειρά τους υπηρετούν το ύφος του θεατρικού που επιλέχθηκε. Το κοινό μας λοιπόν φέτος μεταφέρεται στην πλατεία Αριστοτέλους όπου σε λίγες ώρες πρόκειται να ξεκινήσει το street festival των σχολών χορού let's dance. Πριν από την έναρξη όμως οι ομάδες μαζεύονται σιγά σιγά στην πλατεία για να ξεκινήσουν τις πρώτες πρόβες τους. Ένας χορευτής hip hop πλησιάζει και αυτός στο μέρος όπου θα αρχίσει το φεστιβάλ περιμένοντας με αγωνία την ομάδα του που ήδη έχει αργήσει. Κάθεται, λοιπόν, σε ένα παγκάκι και περιμένει, απλώς περιμένει και ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά του μία πολύ περίεργη γυναίκα με μπλε μαλλιά και ένα μυστηριώδες κουτί. "Θα μπορούσες σε παρακαλώ να προσέχεις το κουτί μου; Πρόσεξε όμως μην το κουνήσεις, μην το γύρεις, μην το ανοίξεις και προς θεού μην το χτυπήσεις". Του αφήνει λοιπόν το κουτί και εξαφανίζεται. Ο χορευτής χωρίς να το θέλει γίνεται φύλακας του κουτιού και βρίσκει στην κυριολεξία τον μπελά του. Ενώ οι πρόβες του φεστιβάλ έχουν ήδη ξεκινήσει ο χορευτής έρχεται αντιμέτωπος με την παράνοια και την τρέλα τεσσάρων περαστικών αφού ο καθένας από αυτούς αναπτύσσει τη δική του θεωρία για το τι μπορεί να περιέχει μέσα το κουτί. Θα γίνει τελικά το φεστιβάλ στην πλατεία Αριστοτέλους ή μήπως το κουτί κρύβει πραγματικά κάτι επικίνδυνο;
Η παράσταση βασίζεται στο έργο "Το κουτί της λήθης" του Στήβεν Μπην, όπου οι διαφορετικοί χαρακτήρες εναλλάσσουν τις θεωρίες για το περιεχόμενο του κουτιού. Η διαφορετική οπτική γωνία του καθενός σχετικά με τη ζωή έρχεται στην επιφάνεια μέσα από την υπόθεση του τι μπορεί να έχει το κουτί. Στην παράσταση θα υπάρχουν κομμάτια από το βιβλίο και την ιστορία του;
Όπως έχω ήδη αναφέρει, το θεατρικό μας έργο γίνεται μια αφορμή για να υπάρξουν οι χορογραφίες που με τόσο κόπο δίδαξαν οι δάσκαλοι χορού στους μαθητές της σχολής μας. Αυτό που αλλάζει λοιπόν στη δική μας διασκευή είναι απλώς η συνθήκη. Ο πρωταγωνιστής δεν είναι απλά ένας περαστικός που κάθεται στο παγκάκι και περνάει την ώρα του και ξαφνικά μια περίεργη γυναίκα του αφήνει ένα κουτί. Στη δικιά μας διασκευή ο πρωταγωνιστής είναι χορευτής, το πάρκο στο έργο γίνεται η πλατεία Αριστοτέλους, οι περαστικοί ή τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς μαζεύονται στην πλατεία για το street festival, οι ήρωες της ιστορίας μας βλέπουν τους χορευτές που κάνουν τις πρόβες τους, αναφέρουν ότι αν μαθευτούν οι θεωρίες τους γύρω από το κουτί το φεστιβάλ μπορεί να διαλυθεί ή ακόμα χειρότερα αν σπείρουν τον πανικό που σταδιακά χτίζεται μέσα στο έργο κινδυνεύει να καταστραφεί ακόμη και ολόκληρος ο κόσμος. Ουσιαστικά πολλά κομμάτια από το πρωτότυπο έργο κρατιούνται αυτούσια. Πέρα από τη συνθήκη που αλλάζει όμως σε μεγάλο βαθμό το νόημα του έργου, προσθέσαμε και νέο κείμενο που εξυπηρετεί τη νέα ιστορία που θα δείτε στο θέατρο Αριστοτέλειον. Αυτό έγινε για να υπάρξει ομαλή συνοχή πρώτα στην δραματουργία και στη συνέχεια στη σκηνοθεσία.
Η επιλογή της της γυναίκας να αφήσει το κουτί στο συγκεκριμένο χορευτή που όπως διαβάζουμε έχει άγχος για την πρόβα, ήταν τυχαία ή επέλεξε το χορευτή για κάποιο συγκεκριμένο λόγο;
Η επιλογή της γυναίκας να αφήσει το κουτί της σε έναν χορευτή είναι εντελώς τυχαία. Δεν υπάρχει κάτι μυστήριο γύρω από αυτή την επιλογή ούτε κρύβεται κάτι υποχθόνιο ανάμεσα στις σχέσεις τους. Το έργο όπως θα διαπιστώσετε δεν είναι ρεαλιστικό ή τουλάχιστον δεν είναι άκρως ρεαλιστικό αφού έχει στοιχεία τα οποία του προσθέτουν σουρεαλιστικές πινελιές. Οι χαρακτήρες δεν είναι καθημερινοί άνθρωποι, δεν θα έλεγε κανείς ότι είναι πρόσωπα απλά, καθημερινά, της διπλανής πόρτας που λένε. Δεν έχουν καν ονόματα. Είναι ο άνετος, η νευρωτική, δύο σκοτεινοί άνδρες, ο σαΐνης και φυσικά η γυναίκα. Όλα γίνονται σαν να είναι ένα τυχαίο γεγονός που όμως κρύβει μεγάλες αλήθειες για τους ανθρώπους. Αλήθειες που αφορούν την επικοινωνία τους αλλά και την εγωπάθεια που κρύβει ο καθένας από εμάς υποστηρίζοντας με σθένος θεωρίες και καταστάσεις χωρίς να μπαίνει μπροστά η λογική. Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε σαν να λέμε. Δεν ξέρουμε αρχικά γιατί βρέθηκε αυτή η γυναίκα στο πάρκο, δεν ξέρουμε γιατί βιαζόταν και που ήθελα να πάει, δεν ξέρουμε γιατί εμπιστεύεται έναν άγνωστο για κάτι που φαινομενικά μοιάζει να είναι τόσο πολύτιμο. Το μόνο που αντιλαμβανόμαστε είναι αυτή η σκληρή πραγματικότητα: ότι δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι, αυτές οι έννοιες, αυτά τα πλάσματα που συναντήθηκαν στο πάρκο τυχαία, επικοινωνούν γιατί φοβούνται τις πραγματικότητες που πλάθουν με μυαλό τους ενώ πρόκειται να ξεκινήσει κάτι όμορφο, ένα φεστιβάλ χορού, το οποίο θα δώσει χαρά σε όσους θα έχουν την τύχη να το παρακολουθήσουν.
Ποια ήταν η αφορμή που σας παρακίνησε να επιλέξετε το συγκεκριμένο έργο και όχι κάποιο άλλο;
Πιστεύω ότι οι θεατές βγαίνουν από το σπίτι τους και επιλέγουν να πάνε να δουν μία παράσταση για να περάσουν καλά ακόμα και αν αυτό που πρόκειται να δουν είναι δράμα το οποίο μπορεί να προκαλέσει συγκίνηση. Ο κόσμος έχει ανάγκη να γελάσει, να φύγει από το θέατρο και να πάει στο σπίτι του γεμάτος ενέργεια. Δεν έχουμε το δικαίωμα να φορτώνουμε τους θεατές με κατάθλιψη και ψυχικό βάρος. Πάντα υπάρχει ο τρόπος να περνιούνται διάφορα μηνύματα δια μέσω της τέχνης χωρίς να ψυχό-πλακώνεται το κοινό. Οι σχολές let's dance έχουν παράδοση στην κωμωδία ή τουλάχιστον σε έργα και θεματικές οι οποίες κάνουν τον θεατή να περάσει όμορφα, να ξεφύγει από τη ρουτίνα μιας καθημερινότητας που θέλει τον μέσο άνθρωπο πιεσμένο με τις υποχρεώσεις που εμφανίζονται συνεχώς. Αυτός είναι ο λόγος που επιλέχθηκε το συγκεκριμένο έργο, γιατί νοιώσαμε ότι πρώτον, μπορεί να γίνει μία αφορμή διασκευάζοντας το να εμπλακούν οι χορογραφίες και δεύτερον, γιατί πραγματικά πιστέψαμε ότι ο κόσμος θα περάσει όμορφα.
Σύμπραξη του χορού και της υποκριτικής. Δύο είδη που μπορούν να συνυπάρξουν. Πόσο περίπλοκο μπορεί να γίνει το πάντρεμα των δύο ειδών από σκηνοθετική σκοπιά;
Καθόλου περίπλοκο και καθόλου δύσκολο. Η τέχνη από τη φύση της και πιο συγκεκριμένα το θέατρο εγκιβωτίζει στον πυρήνα του πολλά διαφορετικά είδη και μορφές καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων. Την πρώτη δουλειά στην ουσία την κάνει ο δραματολόγος. Είναι ένα επάγγελμα που δυστυχώς ελάχιστοι αξιοποιούν στις θεατρικές παραγωγές. Οι σκηνοθέτες θεωρούν ότι είναι παντογνώστες. Θεωρούν ότι μπορούν να πάρουν τη θέση ενός φιλολόγου, ενός μελετητή ακόμα και του ίδιου του ηθοποιού. Δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπουμε σκηνοθέτες να παίζουν στα έργα τους. Έρχεται η ώρα λοιπόν που ρωτάς ένα σκηνοθέτη ποιος έφτιαξε το κείμενο, ποιος σκέφτηκε αυτή την κινησιολογία, ποιος επέλεξε αυτά τα κοστούμια για την παράσταση, το χρώμα στα σκηνικά κλπ κλπ και λέει περήφανα ο σκηνοθέτης: ΕΓΩ. Πέρα από ηθοποιός και σκηνοθέτης, τυγχάνω και δραματολόγος / παραστασιολόγος. Αυτό που γίνεται ουσιαστικά είναι μία πρώτη επεξεργασία του κειμένου από τον δραματολόγο και στη συνέχεια με τη βοήθεια των δασκάλων χορού μέσα από συζητήσεις και προβληματισμούς, γεννιούνται οι χορογραφίες οι οποίες κουβαλάνε το ύφος της υπόθεσης της ιστορίας. Το αποτέλεσμα προκύπτει μέσα από τη συνεργασία των δασκάλων της σχολής με εμένα που κάνω την σκηνοθεσία. Βλέποντας τις χορογραφίες που ήδη έχουν συζητηθεί, η σκηνοθεσία του θεατρικού έργου έρχεται και αγκαλιάζει τις χορογραφίες. Ένας σκηνοθέτης δεν μπορεί να διδάξει χορογραφίες όπως και ένας δάσκαλος χορού δεν μπορεί να σκηνοθετήσει ένα ολόκληρο θεατρικό έργο.
Ποια συναισθήματα θέλετε να μείνουν στο κοινό μετά το τέλος της παράστασης;
Όπως ήδη έχω αναφέρει θέλουμε ο κόσμος που θα έρθει να μας δει να περάσει καλά, να γελάσει και να δει πράγματα τα οποία του είναι ευχάριστα. Σίγουρα μετά το τέλος της παράστασης θα υπάρξουν και άτομα τα οποία θα φύγουν προβληματισμένα. Πως είναι δυνατόν ένα απλό κουτί να σπείρει τόσο μεγάλο πανικό στην ανθρωπότητα; Μήπως είναι στην ανθρώπινη μας φύση η ικανότητα να φέρνουμε την καταστροφή;
Θα θέλατε να μοιραστείτε με το κοινό μας τα επόμενα σχέδια σας;
Χμμ… δύσκολο να μιλήσω για επόμενα σχέδια. Είμαι ένας παρορμητικός καλλιτέχνης που δεν προαποφασίσει τι θα κάνει. Δύσκολα θα προγραμματίσω κάτι. Η δουλειά και η ενασχόληση μου με τις ομάδες δε τελειώνει ποτέ. Συνήθως ότι έχω σκηνοθετήσει η ότι δουλειά έχω κάνει γύρω από το θέατρο ήρθε εντελώς ξαφνικά. Νιώθω πολύ τυχερός για αυτό. Σίγουρα μετά την παράσταση που θα πραγματοποιηθεί στο θέατρο Αριστοτέλειον το μόνο που έχω κατά νου είναι μονάχα να ξεκουραστώ και να γεμίσω μπαταρίες για αυτά που θα έρθουν. Ξέρω ότι σίγουρα θα έρθουν.
Συνέντευξη: ΜΑΡΙΑ ΓΟΥΣΙΟΥ
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο: "Το κουτί και τα μάτια σου" από τις σχολές χορού και θεάτρου "Let’s Dance" στο Θέατρο Αριστοτέλειον
Πηγή φωτογραφείων: Προσωπικό αρχείο σκηνοθέτη
