ΕΠΙΚΑΙΡΑ

6/recent/ticker-posts

Νίκος Κουρής: O έρωτας είναι το πιο επαναστατικό συναίσθημα, η πραγματική επανάσταση είναι να είσαι ερωτευμένος



Ο Νίκος Κουρής είναι σίγουρα ένας ταλαντούχος ηθοποιός, τον οποίο συναντούμε συχνά σε θεατρικές αλλά και τηλεοπτικές παραγωγές. Τις επόμενες ημέρες και πιο συγκεκριμένα από τις 9 μέχρι και τις 12 Μαΐου, το φιλοθεάμον κοινό της Θεσσαλονίκης, θα έχει την ευκαιρία να τον απολαύσει επί σκηνής στο Θέατρο Αμαλία, με την παράσταση "Γίδα, ή ποια είναι η Σύλβια" του θεατρικού συγγραφέα Edward Albee, στην οποία ενσαρκώνει τον Μάρτιν, έναν επιτυχημένο οικογενειάρχη και επαγγελματία, τη ζωή του οποίου έρχεται να ανατρέψει ξαφνικά μια... γίδα! Με αφορμή την πολυαναμενόμενη παράσταση, ο ταλαντούχος ηθοποιός μίλησε στην Townsendia και τη Μαρία Σμήνα για το ρόλο που έχει αναλάβει, για τους υπόλοιπους χαρακτήρες του έργου και τη συμβολή τους στην εξέλιξη της υπόθεσης, δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στις ανθρώπινες σχέσεις, τη φιλία και την αγάπη, ενώ αναφέρθηκε και στα επόμενα επαγγελματικά του βήματα.

Μαζί με τη Λουκία Μιχαλοπούλου διατηρείτε τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στην παράσταση “Γίδα, ή ποια είναι η Σύλβια”, έργο του βραβευμένου με Pulitzer Edward Albee, το οποίο θα παρακολουθήσουμε σε λίγες ημέρες επί σκηνής στο θέατρο Αμαλία. Με ποιον τρόπο θα προσπαθήσετε να ενσαρκώσετε του χαρακτήρα του Μάρτιν, του επιτυχημένου επαγγελματία και οικογενειάρχη και ποια στοιχεία του θα προσπαθήσετε να εκφράσετε πιο έντονα πάνω στο σανίδι;

Από που να αρχίσω. Ο Μάρτιν είναι ένας χαρακτήρας του Albee, που είναι πάρα πολύ ανατρεπτικός και πάρα πολύ σύνθετος, γιατί από τη μια παρακολουθούμε μια πρώτη πληροφορία που είναι και η πιο αυτονόητη, ξέρεις ότι αυτός έχει ερωτική σχέση με μια γίδα, αλλά αυτό είναι ένα πρόσχημα, γιατί στην πραγματικότητα αυτή η γίδα δεν ξέρουμε τι ακριβώς είναι, δεν ξέρουμε τι συμβολίζει και δε μαθαίνουμε ποτέ, ευτυχώς, γιατί όλο το έργο είναι μια αναγωγή και είναι και λίγο προβοκατόρικο, με την έννοια ότι όλα τα πράγματα είναι στη θέση άλλων πραγμάτων, δηλαδή αυτή η γίδα μπορεί να είναι μια άλλη γυναίκα, ή μπορεί να είναι κάποιο συναίσθημα που κάποιος νιώθει μέσα σε μια σχέση, ερωτικό συναίσθημα εννοώ, το οποίο καλείται η σχέση κάπως να το αφομοιώσει και να το μοιραστεί. Δηλαδή να συζητηθεί και αυτό το πράγμα να γίνει αποδεκτό, το όποιο ξένο αίσθημα εισβάλλει μέσα σε μια σχέση. Και δεν εννοώ “αίσθημα” μόνο μια παρουσία τρίτου προσώπου, αλλά εγώ στη δική μας την ανάγνωση, αισθάνομαι οποιαδήποτε καινούρια εμπειρία και έξω από τη σχέση βίωμα, πάρα πολύ δύσκολα αφομοιώνεται και γίνεται αποδεκτή σε μια σχέση.  Η οποιαδήποτε εμπειρία ερωτικού τύπου ή και φαντασίωσης ακόμα. Το έργο είναι πολύ σπουδαίο, πρόκειται για ένα έργο ενός πολύ μεγάλου “μάστορα” του είδους, του Albee και είναι ένα έργο το οποίο δεν είναι καθόλου αυτό που φαίνεται.  Είναι ένα έργο το οποίο έχει πάρα πολύ χιούμορ και ένα τρομερό φινάλε και ο Μάρτιν είναι ένας άνθρωπος ο οποίος στην πραγματικότητα, χάνει τα πάντα, το γνωστό εαυτό του δηλαδή και τη θέση του μέσα στην κοινωνία, με την έννοια ότι δεν ξέρει ποιος είναι, επειδή αυτό που του συμβαίνει δε μπορεί να το εξηγήσει, δεν το περίμενε ποτέ και αποδεικνύεται ότι δεν ξέρει καθόλου ποιος πραγματικά είναι, τι πραγματικά του αρέσει, ποιοι τον αγαπούν, ποιους αγαπά, με ποιον τρόπο τον αγαπούν και λοιπά.

Όσον αφορά στην ερώτηση για το ποια στοιχεία του θέλω να εκφράσω, έχω να σας πω πως η διαδικασία της υποκριτικής πάνω στη σκηνή, είναι μια καλλιτεχνική διαδικασία, είναι μια διαδικασία η οποία κάθε φορά μου αρέσει πάρα πολύ, μπαίνω στο συγκεκριμένο ρόλο και το κύριο συστατικό και η βασική δυσκολία του, είναι ότι δε μπορείς να αποφασίσεις τι είναι αυτός ο χαρακτήρας. Το κύριο χαρακτηριστικό του είναι πως είναι ένας άνθρωπος χαμένος, και όταν ξεκινά ο ρόλος, έχει κάποιου τύπου αμνησία, το οποίο δε μαθαίνουμε, ούτε και θα μάθουμε το τι είναι, δηλαδή μέχρι το τέλος της πρώτης πράξης, ο άνθρωπος έχει κάποιου τύπου αμνησία, που δεν είναι ακριβώς αμνησία, είναι ένα πράγμα εντελώς παράλογο, ανεξήγητο και νομίζω ότι είναι κάτι το οποίο έχει σχέση με το ότι είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει τόσα πολλά στο κεφάλι και στην ψυχή του που δε μπορεί να χωρέσει άλλη πληροφορία και έτσι ξεχνάει και αυτά που ήδη ξέρει, επειδή έχει χάσει οτιδήποτε του ήταν μέχρι εκείνη τη στιγμή σταθερό. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος βρίσκεται σε τρομερά τεταμένη κατάσταση.

Φωτογραφία 1
Αναφέρατε πριν, πως δε μπορούμε να γνωρίζουμε το ρόλο που διαδραματίζει ουσιαστικά η γίδα. Λόγω του ότι το ζώο λειτουργεί βάσει ενστίκτου και ανταποδίδει την αγάπη που δέχεται, θεωρείτε πως η έκφραση αγάπης του Μάρτιν, θα μπορούσε να έχει ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά, δηλαδή να καθρεφτίζεται στη γίδα, η αγάπη του για τον ίδιο τον εαυτό του;

Ο Μάρτιν στη γίδα αυτή, αναγνωρίζει και αναγνωρίζεται. Ναι, με έναν τρόπο, έχει ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά, όπως όλοι μας στην πραγματικότητα πάνω σε έναν άλλο, προβάλλουμε κάτι από εμάς, βεβαίως, αυτό είναι δεδομένο. Και είναι δεδομένο ότι για να ερωτευτείς κάποιον, ή για να συναντηθείς με κάποιον, ή για να αισθανθείς κάτι, είτε για κάποιο ζώο, είτε για οτιδήποτε, για οποιοδήποτε ζωντανό πλάσμα, προφανώς προβάλλεις πάνω του κάτι δικό σου, έστω και ασυνείδητα. Ισχύει αυτό που λέτε, αλλά ισχύει και κάτι πιο τερατώδες από αυτό και έχει σχέση με το ένστικτο που αναφέρατε, το οποίο οι άνθρωποι μέσα στις κοινωνίες, γιατί το έργο μιλάει πολύ και για αυτό, έχουμε χάσει αυτό το πρώτο ένστικτο, το οποίο είναι τελείως αφύλακτο, πρωτόγνωρο και παρθένο πράγμα. Είναι σαν τον πρώτο έρωτα ας πούμε, αυτό το αίσθημα το απόλυτο, το αίσθημα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, που ο Σαίξπηρ τους βάζει να αυτοκτονούν. Εγώ νομίζω ότι εννοεί πως ο πρώτος έρωτας τελειώνει και μαζί του τελειώνει και αυτό το ελεύθερο αίσθημα. Τη δεύτερη φορά ξέρεις και επειδή ξέρεις, είσαι αλλιώς. Έχει περάσει η πρώτη φορά, η οποία είναι ένας μικρός θάνατος. Η ερωτική περιπέτεια όπως λέει και ο Σαίξπηρ, συγγενεύει με το θάνατο, είναι το πιο επικίνδυνο αίσθημα που μπορεί να σου συμβεί.

Είπατε πως η πρώτη αγάπη είναι ένας μικρός θάνατος. Θεωρείτε πως η πρώτη απογοήτευση θα μπορούσε να δημιουργεί αισθήματα επιφυλακτικότητας;

Φυσικά και αυτό συμβαίνει. Αν έχεις πληγωθεί στον πρώτο έρωτα, στον δεύτερο δεν αφήνεσαι. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι για μεγάλα αισθήματα και ευτυχώς, γιατί νομίζω πως ο έρωτας είναι το πιο επαναστατικό συναίσθημα και καμιά κοινωνία δεν το θέλει, γιατί η πραγματική επανάσταση είναι να είσαι ερωτευμένος. Εννοώ το να ζεις τη ζωή σου με μεγάλα και ανατρεπτικά αισθήματα. Αυτό συμβαίνει και στον Μάρτιν. Το ότι αισθάνεται κάτι τόσο μεγάλο, και δη για ένα ζώο, καμιά κοινωνία δεν πρόκειται να το επιτρέψει. Και όταν λέω κοινωνία, δεν εννοώ την "πλατιά" κοινωνία, εννοώ τη μικρή κοινωνία, η οποία καθρεφτίζει τη μεγάλη κοινωνία. Το έργο το οποίο αποτελείται από τη γυναίκα, το παιδί και το φίλο του Μάρτιν, αποτελεί ουσιαστικά όλη τη γκάμα και όλη τη βεντάλια της κοινωνίας.

Είναι ευρέως αποδεκτό, πως ο συγγραφέας Edward Albee προσπάθησε να μεταδώσει διάφορα κοινωνικά μηνύματα μέσα από αυτό του το εγχείρημα. Γνωρίζοντας πως ο γιος του ζευγαριού είναι ομοφυλόφιλος, με τον πατέρα του να το έχει αποδεχτεί και να τον υποστηρίζει, πιστεύετε πως το έργο θα μπορούσε να στηλιτεύει το φαινόμενο του κοινωνικού ρατσισμού απέναντι στα άτομα με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό;

Το έργο δε στηλιτεύει τίποτα. Βεβαίως ανοίγει ένα ερώτημα ως προς αυτήν την κατεύθυνση, ως προς τον κοινωνικό ρατσισμό δηλαδή, αλλά δε στηλιτεύει ούτε διδάσκει τίποτα. Τα έργα δεν κάνουν αυτή τη δουλειά, δεν κάνουν τα έξυπνα. Αυτό είναι ένα πολύ καλό έργο και το λέω με πολύ μεγάλη συνείδηση. Αυτό δείχνει και τη δυσκολία των κοινωνιών να δεχτούν φυσικά, ελεύθερα και απενοχοποιημένα πράγματα, γιατί και η γίδα, μοιάζει πολύ με την ομοφυλοφιλία, μοιάζει πάρα πολύ επίσης με ότι κανένα ζευγάρι δε μπορεί να δεχτεί τίποτε άλλο έξω από τον ίδιο του τον εαυτό. Θέλω να πω, πως έρωτας είναι στις σημερινές κοινωνίες το να φτιάξουμε μια ζωή που να είμαστε ευτυχισμένοι. Αυτό το ζευγάρι, είναι ένα ευτυχισμένο ζευγάρι και το έχει τοποθετήσει κατά τη γνώμη μου επίτηδες έτσι ο Albee, να φαίνονται όχι σαν ένα τελειωμένο ζευγάρι, που κάποιος τρελαίνεται και ερωτεύεται μια γίδα. Αυτό που ονομάζουμε “ερωτευμένο”, είναι όλο το point του έργου. Τα αισθήματα που προκαλεί στον Μάρτιν η γίδα, είναι πρωτόγνωρα. Ο γιο, ο οποίος είναι ομοφυλόφιλος και είναι στο κοινωνικό περιθώριο, γιατί δύσκολα το δέχεται η κοινωνία, δεν αποδέχεται τη σχέση του πατέρα του με τη γίδα. Θα περίμενε κανείς ότι ένας άνθρωπος ο οποίος ανήκει σε μια μειονότητα, σε μια δύσκολη ας πούμε κοινωνική κατάσταση ως προς την αποδοχή, να δεχόταν έναν άνθρωπο ο οποίος ερωτεύεται κάτι μη αποδεκτό. Ούτε αυτό το παιδί μπορεί να το δεχτεί. Το έργο ανοίγει πάρα πολλά θέματα και δεν κλείνει κανένα, όπως και οι τραγωδίες. Ο Albee είναι επηρεασμένος από την ελληνική τραγωδία και έχει σχέση με το πώς διαχειρίζεσαι τα μεγάλα ερωτήματα που δεν έχουν απαντήσεις. 

Φωτογραφία 2
Σε κάποια σκηνή του έργου, και πάνω σε ψυχολογική σύγχυση, ο ομοφυλόφιλος Μπίλλυ ξεσπά και φιλά τον πατέρα του, ο οποίος σπεύδει να τον υπερασπιστεί και να τον δικαιολογήσει μπροστά στο φίλο του, Ρος. Πιστεύετε πως αυτή του η κίνηση θα μπορούσε να αποτελεί αλληγορία σχετικά με την αδυναμία έκφρασης και την καταπίεση που συχνά αισθάνονται να υφίστανται τα άτομα με διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις;

Τα πράγματα στη ζωή του Μάρτιν έχουν "κουνηθεί" τόσο πολύ. Όταν ο γιος του ξεσπά πάνω του, βεβαίως ο Μάρτιν βάζει ένα τέλος και το λέω γιατί είναι ένας άνθρωπος ο οποίος σοκάρεται από το γιο του και μετά τον υπερασπίζεται στο Ρος. Όλο το έργο είναι δηλαδή σαν να ζει κάποιος μια "μέσα" ζωή, η οποία δε μπορεί να συναντηθεί με την "έξω" ζωή.  Αυτός ο άνθρωπος, προσπαθεί μάτια να μιλήσει για αυτή τη "μέσα" ζωή, για αυτά που συμβαίνουν μέσα σε έναν άνθρωπο και που αποζητά τον τρόπο να ακουμπήσει αυτό το αίσθημα σε μια πραγματικότητα. Η πραγματικότητα αυτό το πράγμα σχεδόν ποτέ δεν το δέχεται και για αυτό το έργο για εμένα είναι σπουδαίο: μιλάει για αυτή την ειρωνεία του να πρέπει να μιλάς τόσο προσωπικά, σε ανθρώπους και με τρόπους που δε μπορούν να σε καταλάβουν. Και αυτό είναι κάτι που σε καθιστά πολύ μόνο και σε φέρνει σε μια θέση απόλυτης απελπισίας. Μόνο στους γιατρούς το κάνουμε αυτό, στους ψυχοθεραπευτές. Είναι ένα έργο εκτός ορίων, για αυτό και το σκηνικό μας είναι ένα γυάλινο κουτί, σαν κλουβί, για να μπορεί να απελευθερωθεί αυτό το πράγμα και είμαστε πολύ περήφανοι για αυτή την επιλογή, γιατί αν ήταν πολύ ρεαλιστικό, το έργο θα έχανε όλη τη δύναμή του.

Πρόκειται δηλαδή για μια διαφορετική σκηνοθετική προσέγγιση δηλαδή…

Ναι, νομίζω το έργο είναι δυνατό στο επίπεδο της αναγωγής και της ασφάλειας του θεατή. Σκοπός δεν είναι ο θεατής να φοβηθεί. Σκοπός είναι να έχει την ελευθερία να μη φοβηθεί ρεαλιστικά, αλλά να "φοβηθεί" μεταφορικά. Να αναρωτηθεί, να γελάσει, να κλάψει, να ξαναδεί μερικά πράγματα, χωρίς να τον πιέζεις. Και νομίζω πως αυτό το κουτί της παράστασης, απελευθερώνει αυτή τη διάσταση του έργου, δηλαδή ότι τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται.

Η σύζυγος του Μάρτιν, μοιάζει να ξαφνιάζεται και να θυμώνει με τον άντρα της ανακαλύπτοντας την αγάπη του για ένα ζώο, τόσο που καταλήγει να παραφέρεται. Θεωρείτε πως η συμπεριφορά της αυτή οφείλεται στο γεγονός πως η αγάπη του συντρόφου της στρέφεται μακριά από εκείνη, ή στο ότι ανακαλύπτει πως η αγάπη αυτή προς το ζώο, είναι ειλικρινής; Ποιο ρόλο θα μπορούσε να διαδραματίζει ο εγωισμός;

Πιστεύω ότι τα αισθήματα είναι μόνο εγωιστικά. Στην πραγματικότητα χάνεσαι μέσα στον άλλο και αυτό είναι ένα δυσβάσταχτο αίσθημα. Βεβαίως είναι εγωιστικό το συναίσθημα που οδηγεί τη Στίβι στο να κάνει όλα αυτά που κάνει, γιατί ποιος δέχεται ότι χάνει κάτι, για οποιονδήποτε λόγο. Δεν ξέρω ποιος μπορεί να δείξει αυτή τη μεγαλοκαρδία και τη μεγαλοψυχία, να δεχτεί ότι κάποιος στρέφεται κάπου αλλού.

Γνωρίζουμε επίσης, πως ο Ρος, καλύτερος φίλος του Μάρτιν, αποκαλύπτει μέσα από ένα γράμμα, την "εξωσυζυγική" του σχέση στη γυναίκα και το γιο του. Θεωρείτε πως ο λόγος που προβαίνει σε αυτήν την πράξη είναι για να προστατέψει το κοινωνικό status του φίλου του, υπό το φόβο της αποκάλυψης, ή θα μπορούσαν να συντρέχουν και άλλοι λόγοι;

Δεν ξέρω ποια είναι τα κίνητρά του. Αυτό που ξέρω, είναι ότι ο Ρος, επειδή όπως είπα το έργο δε δίνει απαντήσεις και ούτε και εγώ έχω, περιμένει ο φίλος του να του πει, να του εξομολογηθεί ο Μάρτιν τον έρωτά του για τη γίδα, αλλά μέχρι να φτάσει να του πει ότι είναι γίδα, ο φίλος του νομίζει ότι πρόκειται για μια άλλη γυναίκα. Όσο λοιπόν πρόκειται για μια άλλη γυναίκα, ο φίλος του δεν έχει κανένα θέμα. Όταν λοιπόν σκάει η βόμβα, ότι αυτή είναι μια γίδα, ο Ρος, δε μπορεί να το διαχειριστεί αυτό, δε μπορεί να το δεχτεί. Δηλαδή η φιλία καταρρέει, επειδή για να είσαι φίλος με κάποιον, πρέπει να είσαι ίδιος. Αν δεν είσαι ίδιος, δεν είσαι φίλος, με τη λογική ότι δεν κάνεις τα ίδια πράγματα. Άρα οι φιλίες είναι και αυτές σχέσεις που είναι υπό αμφισβήτηση, κατά τον Albee και κατά τη γνώμη μου. Νομίζω δηλαδή ότι ο Albee, τη γίδα τη βάζει εντελώς προβοκατόρικα. Είναι δηλαδή ένα έργο το οποίο βγάζει σαν βόμβα ένα στοιχείο το οποίο ανατρέπει τα πάντα.

Άρα θεωρείτε πως προϋπόθεση για την ύπαρξη αληθινής φιλίας είναι οι κοινές αντιλήψεις σχετικά με τη ζωή… 

Αυτή είναι η μόνη προϋπόθεση για να είναι οι κοινωνίες αρραγείς. Αυτή είναι η προϋπόθεση για να υπάρχουν κοινωνίες και σχέσεις και μέσα σε αυτήν, δε θα την πω υποκρισία, θα την πω αναγκαία συνθήκη, αφού οι άνθρωποι είμαστε πολύ πιο σύνθετοι από αυτό που δείχνουμε. Και πρέπει να συνεννοηθούμε σε μια κοινή επιφάνεια. Οι επιθυμίες μας όμως, είναι πιο "αλήτισσες".

Φωτογραφία 3
Στο έργο, ο Μάρτιν ισχυρίζεται ότι παρόλο που έχει "εξωσυζυγική" σχέση, εξακολουθεί να αγαπά το ίδιο και τη σύζυγό του. Πώς πιστεύετε πως θα μπορούσε να συνυπάρχει στην καρδιά κάποιου ανθρώπου, η αγάπη μεταξύ της γυναίκας του, αλλά και κάποιου άλλου προσώπου και στην προκειμένη περίπτωση άλλου πλάσματος, μιας και μιλάμε για ένα ζώο;

Βεβαίως. Και εδώ θα σας ξαναπώ πάλι, ότι όταν μιλάμε για το "ζώο", βάλτε διπλά εισαγωγικά. Γιατί δεν ξέρουμε τι είναι αυτό το ζώο. Είναι εκεί, ως πασπαρτού. Απλά είναι ζώο, γιατί είναι κάτι τόσο ακραίο.

Πώς είναι η εμπειρία της συμμετοχής σε μια τόσο σημαντική και παράλληλα αλληγορική παράσταση; Ποιες ήταν οι σκέψεις σας όταν ενημερωθήκατε για την υπόθεση του και αναλάβατε το ρόλο του Μάρτιν;

Είμαι πάρα πολύ ευγνώμων που έχω συναντηθεί με αυτό το έργο και αυτόν το ρόλο. Στην αρχή γέλασα, μετά, την τρίτη φορά που το διάβασα, κατάλαβα πως αυτό το έργο δεν είναι αυτό που φαίνεται, παρόλο που έχει τρομερή πλάκα και λες "εντάξει, πρόκειται για κωμωδία", πρέπει να σας πω ότι στο Λονδίνο, το κοινό γελάει με το τέλος. Στην Αγγλία γελούν με το τέλος και γιατί είναι μια άλλη κοινωνία και γιατί το ανέβασμα είναι στραμμένο προς τα εκεί και γιατί και το έργο το επιτρέπει. Όταν γελάς με κάτι, είναι σαν να μη σου συμβαίνει, ας πούμε πέφτει κάποιος και γελάς με αυτόν, γιατί δεν έπεσες εσύ. Στην κωμωδία παίζει ρόλο και η απόσταση. H τραγωδία, γιατί το έργο είναι σχεδιασμός τραγωδίας, ζητά την εμπλοκή, την ταύτιση. Για να γελάσεις, αποστασιοποιείσαι και για να κλάψεις, ταυτίζεσαι. Μου αρέσει πάρα πολύ ο ρόλος του Μάρτιν και είναι μεγάλη τύχη για μένα, γιατί δε βρίσκεις εύκολα τέτοια έργα. Και πολύ σημαντική για μένα είναι και η καλλιτεχνική συνάντηση. Έχει σημασία σε τι μετασχηματίζεται καλλιτεχνικά κάτι που προσπαθείς. Είναι μια ευτυχής συνάντηση και με τους ανθρώπους που το έφτιαξαν, δηλαδή τους ηθοποιούς και το σκηνοθέτη. Σημασία έχει με ποιους κάνεις κάτι.

Δεδομένου ότι οι χώροι του θεάτρου και της τηλεόρασης είναι αρκετά διαφορετικοί μεταξύ τους υποκριτικά, θα θέλατε να μας μιλήσετε για τη συνολική εμπειρία που έχετε αποκομίσει από τη μέχρι τώρα πορεία σας; Ποια είναι τα θετικά και ποια αρνητικά στοιχεία για κάποιον νέο ηθοποιό που θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο και την τηλεόραση αντίστοιχα;

Θεωρώ ότι η εμπειρία καθενός μας, είναι η προσωπική του ιστορία. Δεν έχω πολλές συμβουλές να δώσω. Νομίζω ότι όλα τα πράγματα έχουν σχέση με το πώς κανείς τα δοκιμάζει. Έχω δικές μου εμπειρίες, κάποια πράγματα μου άρεσαν, κάποια άλλα όχι, κάποια τα θυμάμαι με αγάπη και κάποια τα βαριέμαι. Και αν δώσω σε κάποιον μια συμβουλή, πάει να πει πως αυτός δε θα κάνει αυτό που είναι να κάνει; Όταν ήμουν νέος, πολλοί με συμβούλεψαν. Έκανα τελικά αυτό που νόμιζα. Έκανα τα δικά μου λάθη για τα οποία είμαι περήφανος και τελικά τα χρειαζόμουν. Αυτό που θα μπορούσε κανείς να πει ως συμβουλή, είναι να κάνουν τα δικά τους λάθη. Να δούνε τι είναι το καθετί και να ανακαλύψουν για ποιο λόγο κάνουν αυτήν τη δουλειά.

Με τις παραστάσεις του εν λόγω έργου να ολοκληρώνονται στη Θεσσαλονίκη στις 12 Μαΐου, θα μπορούσατε να μας μιλήσετε για το τι ακολουθεί επαγγελματικά στη συνέχεια; Τι να περιμένουμε από εσάς;

Το καλοκαίρι θα κάνω τον "Δον Ζουάν" του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη με τον Μάκη Παπαδημητρίου, τη Ζέτα Μακρυπούλια, την Ηρώ Μπέζου, το Μιχάλη Τιτόπουλο και άλλους ηθοποιούς. Θα γίνει περιοδεία δύο μήνες, Ιούλιο και Αύγουστο. Το χειμώνα θα κάνω του "Κουτρούλη το γάμο", του Ραγκαβή, μαζί με τη Σμαράγδα Καρύδη, σε σκηνοθεσία της ίδιας στο Θέατρο Βασιλάκου.

Πηγές φωτογραφιών: κεντρική: peoplegreece.com, φωτογραφίες 1 & 2: δελτίο τύπου, φωτογραφία 3: m.eirinika.gr

Συνέντευξη: ΜΑΡΙΑ ΣΜΗΝΑ

Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο: Το αριστούργημα του Έντουαρντ Άλμπι "Η Γίδα ή Ποια είναι η Σύλβια" στο Θέατρο Αμαλία