Κωνσταντίνος Τσουμπάρης: Ο λαός δεν χρειάζεται λυτρωτές, αλλά ανθρώπους!

Σήμερα έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε τον Κωνσταντίνο Τσουμπάρη, έναν ταλαντούχο ηθοποιό που φέτος για δεύτερη χρονιά ενσαρκώνει τον ρόλο του Φεγί, στην παράσταση "Οι Άθλιοι", που παίζεται στο Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος». Η παράσταση, βασισμένη στο αριστούργημα του Βίκτορος Ουγκό και σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, έχει σημειώσει τεράστια επιτυχία με συνεχείς sold out παραστάσεις. Ο Κωνσταντίνος, με τη δυναμική παρουσία του, μεταφέρει στη σκηνή το πάθος και την επαναστατικότητα του χαρακτήρα του, που μάχεται για δικαιοσύνη και ισότητα. Σε αυτή τη συνέντευξη, μας μιλάει για τη διαδικασία προετοιμασίας του, τις προκλήσεις που αντιμετώπισε και τις ιδεολογικές συγγένειες με τον χαρακτήρα του. Σας καλούμε να παρακολουθήσετε την ενδιαφέρουσα αυτή συζήτηση!

Ο ρόλος σου στους Άθλιους ενσαρκώνει το πνεύμα της επανάστασης. Τι σε γοήτευσε περισσότερο σε αυτόν τον χαρακτήρα;

Ο ρόλος μου ονομάζεται Φεγί. Πρόκειται για έναν επαναστάτη, ο οποίος είναι εργάτης, φτωχός και ορφανός. Αν και χαμηλής κοινωνικής τάξης, είναι άνθρωπος με μεγάλη ευαισθησία και ανθρωπιστική διάθεση. Ενδιαφέρεται πολύ για την παγκόσμια επικαιρότητα και έτσι έχει καταφέρει να είναι μορφωμένος χωρίς να έχει σπουδάσει. Αυτό που με κέρδισε περισσότερο σε αυτόν το χαρακτήρα είναι και αυτό που τον εκφράζει περισσότερο… Η ισότητα ανάμεσα στους ανθρώπους και τους λαούς! Δεν ενδιαφέρεται μόνο για την κατάσταση στην Γαλλία αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο. Κατέχει την ικανότητα να είναι αντικειμενικός και να παίρνει πάντα την πλευρά του σωστού και του δίκαιου. Αν καταφέρναμε όλοι μας να δούμε μια κατάσταση “απ’ έξω” και να κάναμε στην άκρη το συμφέρον μας, θα ήμασταν πολύ πιο όμορφοι.

Πώς προετοιμάστηκες για να αποδώσεις την ορμή και το πάθος ενός επαναστάτη του 19ου αιώνα;

Η σκηνοθέτιδα μας, η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, κατάφερε να κάνει τις πρόβες μια ξεχωριστή εμπειρία! Κάναμε τόσους αυτοσχεδιασμούς μαζί της και με τους υπόλοιπους επαναστάτες του θιάσου μας, που καταφέραμε να προσομοιώσουμε την αίσθηση της επανάστασης, της ομάδας, της εποχής… ακόμα και του θανάτου μας. Παράλληλα, ακόμα και αν δεν υπάρχει ο σκηνικός χρόνος για να εμβαθύνουμε στους ρόλους μας, μελετήσαμε -από το βιβλίο του Ουγκώ- πολύ τους χαρακτήρες μας για να καταφέρουμε να έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα και να δώσουμε το καλύτερο αποτέλεσμα που μπορούμε.

Υπάρχουν στοιχεία του χαρακτήρα σου που ταυτίζονται με τη δική σου προσωπικότητα ή ιδεολογία;

Θα έλεγα ότι υπάρχουν αρκετά που ταυτίζονται και άλλα πολλά που  θα ήθελα να ταυτίζονται… Η αξιοκρατία του, η επαναστατικότητα του για να αποδώσει δικαιοσύνη και ισότητα, η δύναμη της φιλίας του και το ότι είναι και λίγο πειραχτήρι είναι κάποια από τα πράγματα που θαυμάζω στον “Φεγί”. Σαν άνθρωπος προσπαθώ να έχω τις ίδιες αξίες, αλλά αυτό δεν είναι κάτι το οποίο μπορώ να το κρίνω εγώ… Σίγουρα όμως είμαι λίγο πειραχτήρι…

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισες σε αυτόν τον ρόλο, τόσο υποκριτικά όσο και σωματικά;

Η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα ήταν να καταφέρω να αποδώσω σωστά το έργο και τον ρόλο μου. Πρόκειται για ένα λογοτεχνικό αριστούργημα, το οποίο βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και πρεσβεύει πολύ σημαντικές αξίες και αντιλήψεις, για τις οποίες κυριολεκτικά άνθρωποι έχασαν ακόμη και την ζωή τους. Είναι πολύ μεγάλη η τιμή και η ευθύνη, το να παίζεις σε μια τέτοια παράσταση, που οφείλεις να βάλεις τα δυνατά σου. Πλέον παίζουμε δύο χρόνια και έχουμε παίξει πολλές παραστάσεις… Είναι εύκολο, λοιπόν, να πέσεις στην παγίδα της λούπας και της βολής σου, αλλά ευτυχώς όλοι οι συντελεστές αντιμετωπίζουν την παράσταση σαν να είναι κάθε φορά πρώτη φορά και αυτό με χαροποιεί πολύ! Τώρα όσον αφορά την σωματική πρόκληση… Υπάρχει μια σκηνή στην οποία στέκομαι σε μια πολύ ψηλή πλατφόρμα, η οποία κινείται πάνω στην περιστροφική σκηνή και στα χέρια μου κρατάω και ανεμίζω μια φλεγόμενη σημαία, ενώ έχω από κάτω μου πολλούς συναδέλφους… Αυτό δεν είναι και τόσο απλό γιατί χρειάζεται καλό έλεγχο, ισορροπία και προσοχή να μην κάψω κανέναν… Ευτυχώς όμως όλα καλά! (Γελάει).

Οι Άθλιοι είναι ένα έργο γεμάτο κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα. Πώς πιστεύεις ότι αντηχεί η ιστορία του σήμερα;

“Οι Άθλιοι” είναι ένα έργο άκρως επίκαιρο και πολύ φοβάμαι ότι μπορεί να είναι και για πάντα… Το μόνο που αλλάζει είναι η εποχή. Ο Ουγκώ ασχολείται με θέματα όπως η φτώχεια, η αδικία, η καταπίεση, η αναζήτηση για ελευθερία και δικαιοσύνη και κυριότερο, η συγχώρεση. Είμαι σίγουρος πως όλοι μας μπορούμε να φανταστούμε αμέτρητες (κοινωνικές και πολιτικές) καταστάσεις γύρω μας που καθρεφτίζουν όλα τα παραπάνω. Αυτό που με χαροποιεί, βέβαια, είναι ότι επίκαιρο παραμένει ακόμη και το γεγονός ότι άνθρωποι ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αποδώσει δικαιοσύνη, όπως πολύ καλά παρατηρούμε το τελευταίο διάστημα με όλα αυτά που έχουν συμβεί…

Πώς ήταν η συνεργασία σου με την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη και πώς σε βοήθησε να χτίσεις τον χαρακτήρα σου;

Είμαι πολύ τυχερός που έχω την τιμή να συνεργάζομαι με την Κωνσταντίνα. Την Θαυμάζω τόσο για την δουλειά της όσο και για το ήθος της. Έχω συνεργαστεί αρκετές φορές μαζί της και μου έχει εμπιστευτεί μερικούς πολύ σπουδαίους ρόλους, όπως αυτός του Όλιβερ Τουίστ, πάλι στο θέατρο του Ελληνικού Κόσμου, κάτι για το οποίο θα είμαι πάντα ευγνώμων. Κάθε φορά που πρόκειται να δουλέψουμε μαζί, ξέρω ότι ξεκινάει μια αξέχαστη εμπειρία… Πάντα προσπαθεί να εξελίσσει τις δουλειές της ακόμα και μετά την πρεμιέρα και μου έχει μάθει να είμαι τελειομανής. Έχει την ικανότητα να κάνει όχι μόνο εξαιρετική επιλογή ηθοποιών, αλλά και εξαιρετική επιλογή ανθρώπων… Έτσι δίνει στους θιάσους της ένα οικογενειακό κλίμα που κανείς δεν αισθάνεται ότι είναι στη δουλειά, αλλά σε μια όμορφη βόλτα! Επίσης ενδιαφέρεται για τους ηθοποιούς της και τις ανάγκες τους και ακούει τις προτάσεις τους, κάτι το οποίο είναι σπάνιο. Αυτό που είναι όμως εξίσου σημαντικό είναι ότι ξέρεις ότι η παράσταση θα είναι ποιοτική! Μας βοήθησε όλους πολύ να κατανοήσουμε και να αποδώσουμε τους ρόλους μας και το έργο, μέσα από μια σειρά από αυτοσχεδιασμούς και αναλύσεις.

Τι συναισθήματα σου προκαλεί η σκηνή της εξέγερσης και πώς τη βιώνεις κάθε φορά που την ερμηνεύεις;

Για μένα αυτή η σκηνή είναι πραγματικά μοναδική και αξεπέραστη! Πρέπει να έχουμε κάνει περίπου 200 παραστάσεις και αυτή η στιγμή καταφέρνει ακόμα να παραμένει δυνατή και συγκινητική… Όταν τελειώνει και οι επαναστάτες πεθαίνουν, το χειροκρότημα είναι τόσο δυνατό που νιώθω ότι ενωνόμαστε με το κοινό και μπορούμε να τους αντιληφθούμε έναν έναν ξεχωριστά… Όλοι φορτιζόμαστε με το ίδιο συναίσθημα, ηθοποιοί και θεατές γινόμαστε ένα! Κάποιες φορές είναι τόσο έντονο που με το που τελειώνει η σκηνή και μπαίνουμε στα παρασκήνια, παρατηρώ ότι είμαστε όλοι βουρκωμένοι…

Αν μπορούσες να δώσεις μία φράση-μήνυμα του χαρακτήρα σου στο σημερινό κοινό, ποια θα ήταν αυτή;

«Ο λαός δεν χρειάζεται ούτε λυτρωτές, ούτε δήμιους. Ο λαός χρειάζεται ανθρώπους! Ανθρώπους που θα τον εμπνεύσουν…»

Η φράση αυτή τονίζει την ανάγκη για μια ηγεσία που να επικεντρώνεται στην ενίσχυση των ανθρώπων και όχι στην εξάρτηση από κάποιον άλλον ή από κάποια επιβολή δύναμης. Αντί να χρειάζεται ο λαός έναν «σωτήρα» ή έναν «τύραννο», χρειάζεται ανθρώπους που θα τον εμπνεύσουν να αναλάβει ο ίδιος τον έλεγχο της ζωής του και του μέλλοντός του. Είναι μια πρόταση για μια αληθινή δημοκρατική ηγεσία, που επιτρέπει στους ανθρώπους να αναπτύξουν τις ικανότητές τους και να δουλέψουν για ένα καλύτερο μέλλον, χωρίς βία και καταπίεση.

Υπάρχει κάποια σκηνή ή ατάκα που σε συγκινεί περισσότερο και γιατί;

Όπως προανέφερα η σκηνή που με συγκινεί είναι αυτή της εξέγερσης… Είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα εκείνη την στιγμή που πιστεύω δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Αν ξεχώριζα όμως μια ατάκα θα έλεγα την εξής: «Δίχως θυσία, κυλιέται στο σκοτάδι η ψυχή, δεν βλέπει ποτέ φως.» Την ακούμε στην παράσταση από τις “σκέψεις” του Γιάννη Αιγιάννη. Θεωρώ ότι έχει πολύ βαθύ νόημα και με βρίσκει πολύ σύμφωνο…

Μετά από αυτήν την εμπειρία, τι αποκομίζεις ως ηθοποιός αλλά και ως άνθρωπος;

Σίγουρα νιώθω ότι έχω εξελιχθεί ως ηθοποιός, όπως και μετά από κάθε παράσταση γιατί αντιμετώπισα νέες καταστάσεις και προκλήσεις. Επίσης, νιώθω εξελιγμένος και ως άνθρωπος γιατί δούλεψα δίπλα σε εξαιρετικούς συνεργάτες που πραγματικά ποιοῦσι(ν) ήθος! Ο τρόπος που δούλεψε  αυτή η ομάδα, θεωρώ ότι είναι παράδειγμα προς μίμηση και θα προσπαθώ σε κάθε μου δουλειά να λειτουργώ με τον ίδιο τρόπο.

Συνέντευξη: Ασπασία Σδούγκου

Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο: "Οι Άθλιοι" του Βίκτορος Ουγκό στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού