Eίδαμε και προτείνουμε: "Σ’ αυτόν τον τόπο όλες οι ιστορίες είναι αληθινές" της θεατρικής ομάδας "Οι Καρνάβαλοι του χώρου και του χρόνου"

Την Κυριακή 1η Μαρτίου η περιέργειά μου με ώθησε να δω μία θεατρική παράσταση στον πολυχώρο "Ενώ" που βρίσκεται στην οδό Ερμού 11. Ποια παράσταση δε θυμόμουν, ποια ομάδα δε θυμόμουν… Ούτως ή άλλως δε θα πήγαινα να έβλεπα κάποιο γνωστό θεατρικό έργο, ούτε κάποιο "γνωστό όνομα" που θα αποτελούσε το κίνητρο μου για να πάω, αλλά ως λάτρης του θεάτρου είπα… γιατί όχι; Τόσα και τόσα έχω δει και με ονόματα και πρωτοποριακά και πειραματικά και επαγγελματικά και ερασιτεχνικά και άλλα πολλά που δεν θα έπρεπε να δω…

Πριν αρχίσει η παράσταση επικρατεί σκοτάδι, που σου δημιουργεί μια ευχάριστη προσμονή ότι κάτι καλό θα δεις… Μόλις ξεκινάει, ένα μπουκέτο από νέα παιδιά, από αυτά που διψάνε να κάνουν πράγματα ξεχύνεται στη σκηνή. Ένα πολύ ωραίο μπουκέτο από 14 λουλούδια σε έντονα γήινα χρώματα. Ο χρόνος δράσης άχρονος, ο τόπος άδηλος. Και όμως, είναι εμφανές ότι πρόκειται για ένα σκληρό εργατικό - αγροτικό περιβάλλον από αυτό που ξεκίνησαν όλα…

Οι ηθοποιοί κινούνται ποικιλοτρόπως και ενώ πρόκειται για έναν επίπεδο χώρο με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη Κώστα Conie Ισαακίδη… οι ηθοποιοί δημιουργούν πολλαπλά επίπεδα με τα σώματά τους, σχηματίζουν γωνίες, ανθρώπινες ενώσεις και πάντα κινείται κάποιος σε δεύτερο πλάνο, για να ενταχθεί αλλά και να δημιουργήσει το επόμενο σκηνικό επεισόδιο. Το εικαστικό αποτέλεσμα είναι πολύ ενδιαφέρον και αρκετές φορές είναι σαν να βλέπεις ζωντανούς πίνακες του Βαν Γκονγκ!

Το θέμα του έργου μοιάζει να είναι η θέση της γυναίκας και της μάνας. Της μάνας που γίνεται κόρη και της κόρης που γίνεται μάνα μέσα σε μια ανδροκρατούμενη σκληρή κοινωνία. Εξαιρετικός ο συμβολισμός του παιδιού - ψωμιού, γιατί και για τα δύο χρειάζεται πολύς κόπος και μόχθος και μετά τη… σπορά τους πρέπει και αυτοί με τη σειρά τους να θρέψουν τους άλλους. Και ενώ είναι σαν να ακούς λόγια βγαλμένα από την ποιητική μας παράδοση των παραλογών, βλέπεις ένα θέμα - θέαμα παγκόσμιο… Και μετά έρχεται το πιο γνωστό θέμα του κόσμου: Ο Έρωτας… Αγνός, γεμάτος αμήχανα χαμόγελα στην αρχή για να γίνει διεκδικητικός ίσως και βασανιστικός. Και όπως λέει ο σκηνοθέτης και συγγραφέας του έργου: "Ο έρωτας είναι ο θάνατος του παλιού του τετριμμένου εαυτού και ανάσταση του νέου, θανατώνει το πεθαμένο και ανασταίνει το νέο αυτό που είναι να ζήσει". Αλλά όπου υπάρχει έρωτας, υπάρχει ζήλια και φθόνος. Και όπου υπάρχει φθόνος υπάρχει και έγκλημα. Και όπου υπάρχει έγκλημα υπάρχει και τιμωρία, μπορεί και κάθαρση. Το νερό, ως το πιο καθαρό σύμβολο εξαγνισμού ρέει μέσα στην παράσταση, αλλά δεν αρκεί για να φέρει τη κάθαρση και θα δώσει τη θέση του στο αίμα, καθώς ανοίγει ένας καινούργιος κύκλος τιμωρίας από τη μεριά του πατέρα αυτή τη φορά.

Το έργο από μόνο του έχει πολύ πυκνή αφήγηση και ίσως θα ήταν πιο λειτουργική μια πιο σύντομη εκδοχή του. Όμως η αλήθεια είναι ότι αφήνεσαι σε αυτή τη διήγηση και θες να δεις τη συνέχεια και την εξέλιξη του έργου με τον πρωτότυπο τίτλο: "Σ’ αυτόν τον τόπο όλες οι ιστορίες είναι αληθινές". Φαίνεται πως "Οι Καρνάβαλοι του χώρου και του χρόνου" όπως είναι το όνομα της ομάδας, ξέρουν να διηγούνται πολύ καλά τις ιστορίες τους… Για αυτό δύσκολα θα ξεχάσω αυτό το όνομα και θα περιμένω το επόμενο βήμα τους. Αυτά τα παιδιά κέρδισαν την αγάπη μου και φρόντισαν πάντα καθοδηγούμενοι μυσταγωγικά από τον Κώστα Ισαακίδη να με κάνουν κοινωνό μιας συμβολικής αρτοκλασίας της τέχνης τους.