Θέατρο Αμαλία. Η μία παράσταση διαδέχεται την άλλη. Δεκάδες Δελτία Τύπου που σε ενημερώνουν για το τι πρόκειται να "συμβεί" στη σκηνή το επόμενο διάστημα. Μεταξύ άλλων και ένα Δελτίο Τύπου για το έργο "Ματωμένο Γαλάζιο". Μου κάνει εντύπωση ο τίτλος όμως το προσπερνάω μιας και ο χρόνος είναι λιγοστός. Λίγες μέρες μετά λαμβάνω μήνυμα στην Townsendia από έναν νέο, ο οποίος με προσκαλεί να παρακολουθήσω την παράστασή του και συγκεκριμένα το έργο "Ματωμένο Γαλάζιο". Τι σύμπτωση, σκέφτομαι, και κάπως έτσι ξεκινάει η διαδικτυακή συζήτηση με τον μορφωμένο νέο. Με εντυπωσιάζει ο τρόπος, η ευγένεια και τα ελληνικά του μιας και θεωρώ από το όνομά του πως είναι ξένος, μα τι σημασία έχει αυτό, σκέφτομαι, Ferruccelli ιδιαίτερο όνομα... Και μέσα σε όλες τις μπερδεμένες σκέψεις του ζητάω να μου παραχωρήσει συνέντευξη. Η συνέχεια της συζήτησης παρακάτω...
Συμμετέχετε στην πρωτότυπη μουσική και οπτική παράσταση "Ματωμένο Γαλάζιο", η οποία θα παρουσιαστεί σε λίγες ημέρες στο Θέατρο Αμαλία για μόνο δύο παραστάσεις. Πείτε μας λίγα λόγια για αυτή την ιδιαίτερη παράσταση.
Ουσιαστικά πρόκειται για μία μουσική συναυλία που υποστηρίζεται από μία πολυεπίπεδη εγκατάσταση βίντεο (video mapping installation). Τραγούδια και εικόνες συνδυάζονται και συνδέονται προκειμένου να ειπωθεί η ιστορία που έχει τον τίτλο "Ματωμένο Γαλάζιο" και λαμβάνει χώρα στην σύγχρονη Ελλάδα. Είναι μία ιστορία της οποίας η αφήγηση δηλαδή γίνεται μέσα από τραγούδια και κινούμενες εικόνες που βασίζονται στο ομότιτλο μουσικό έργο που έντυσε με σκίτσα ο Δημήτρης Παπαδής. Το έργο κυκλοφορεί ως βιβλίο κόμικ με έναν ένθετο κωδικό, που δίνει στον χρήστη την δυνατότητα να τα κατεβάσει ηλεκτρονικά.
Μεταξύ άλλων γράψατε τη μουσική, τα τραγούδια, υπογράφετε τη σκηνοθεσία ενώ κατά τη διάρκεια των παραστάσεων χαρίζετε τη φωνή σας και παίζετε κιθάρα. Μιλήστε μας για την εσωτερική αυτή ανάγκη που σας οδηγεί στο να συμμετέχετε ενεργά με πολλούς "ρόλους" στο συγκεκριμένο έργο.
Είμαι ένας μουσικός, τραγουδιστής, τραγουδοποιός οπότε εφόσον μπορώ να ερμηνεύω, αν όχι όλα, αλλά κάποια από τα τραγούδια μου, τότε μου αρέσει να το κάνω. Είναι η εγγενής εσωτερική ανάγκη της έκφρασης. Κάτι που με διαφοροποιεί σε αυτό το πρότζεκτ σε αντίθεση με το παρελθόν (και με την πορεία μου στους Chroma όπου βασικός μου ρόλος ήταν αυτός του τραγουδιστή) είναι ότι έχω βασικό ρόλο κιθαρίστα στην παράσταση και ότι επέλεξα να ηχογραφήσω τις περισσότερες κιθάρες του άλμπουμ εγώ. Αυτό προέκυψε διότι είχα την ανάγκη να βελτιώσω την τεχνική μου και να αποτυπώσω στο άλμπουμ ακριβώς ότι είχα στο μυαλό μου. Σε ότι αφορά την σκηνοθεσία της παράστασης... (γελάει)... αυτή προέκυψε κυρίως για οικονομικούς λόγους θα έλεγα... Απλά βοήθησε το γεγονός ότι δουλεύω το εγχείρημα αυτό εδώ και 5-6 χρόνια οπότε ήξερα, λίγο-πολύ, πώς θα ήθελα να παρουσιαστεί στη σκηνή.
Στο έργο η αφήγηση πραγματοποιείται μέσα από τραγούδια, μονολόγους και πρόζες οι οποίες παρουσιάζονται από τους μουσικούς. Πόσο εύκολο πιστεύετε είναι για τους μουσικούς να υποδυθούν διάφορους ρόλους;
Πολύ δύσκολο... για αυτό και οι βασικοί ρόλοι ανατέθηκαν αφενός σε 3 άτομα, εκ των οποίων η μία (Εβίτα Αγαΐτση) έχει τελειώσει σχολή θεάτρου και αφετέρου έχουμε επιλέξει διάφορα άλλα τρικ αφήγησης όπως για παράδειγμα προηχογραφημένους διαλόγους.
Για τη δημιουργία του σκηνικού υποβάθρου χρησιμοποιείται η τεχνοτροπία της τρισδιάστατης και δισδιάστατης προβολής βίντεο. Σίγουρα κάτι πολύ ιδιαίτερο που αξίζει κανείς να το παρακολουθήσει. Με ποια αφορμή όμως ορμώμενος οδηγηθήκατε στη δημιουργία ενός τόσο ιδιαίτερου σκηνικού;
Ήταν κάτι που προέκυψε στην πορεία... Στην αρχή οραματιζόμουν μία ροκ όπερα με ηθοποιούς και βίντεο. Αυτό όμως ανέβαζε πολύ το κόστος. Οπότε μείναμε στα βίντεο. Τότε ήρθα κατά λάθος σε επαφή με τον Θανάση Πολυράκη, που μου είπε πως όλα τα σκίτσα του κόμικ θα μπορούσαν να πάρουν ζωντανή μορφή στον τοίχο ή και σε πολλούς τοίχους ή και σε αιωρούμενα πανιά. Το έψαξα, το αποφασίσαμε και αυτή η απόφαση με έφερε σε επαφή με τα άλλα τρία άτομα που δούλεψαν σε αυτό το αντικείμενο, τις 2 video artists Ρέα Παπαδοπέτρου και Γεωργία Βρόσγου και τον Δημήτρη Μητράκα, που δουλεύει επίσης στο video projection.
Πρόκειται για μία μοντέρνα ροκ όπερα με οκτώ μουσικούς επί σκηνής. Είναι όντως απαγορευτικό στις μέρες της… κρίσης να συμμετέχουν τόσο πολλοί καλλιτέχνες σε μία παράσταση;
Ναι, είναι... και δεν αναφερόμαστε μόνο στα 8 άτομα επί σκηνής, αλλά σε μία ομάδα 15 ατόμων μαζί συμπεριλαμβανομένων του σχεδιαστή Δημήτρη Παπαδή που έφτιαξε το κόμικ, των 2 video artists που δούλεψαν για να το κάνουν κινούμενα σχέδια, των 2 ατόμων που θα ρυθμίζουν τις προβολές, του φωτιστή, και του υπεύθυνου ήχου. Γενικά, ζούμε σε μία περίοδο που δεν γίνονται τέτοιες παραγωγές παρά μόνο από πολύ μεγάλες εταιρίες παραγωγής. Οι περισσότεροι μουσικοί παίζουν σε μικρά μαγαζάκια ενώ και τα θεατρικά έργα που αφορούν μονολόγους ή μικρές παραγωγές πληθαίνουν... Γενικά, δεν δαπανώνται χρήματα, πίστη και προσπάθεια σε κάτι μεγάλο. Σε αυτό μάλλον φταίμε όλοι. Οι καλλιτέχνες, οι εταιρίες παραγωγής αλλά πρωτίστως η παιδεία μας. Γιατί αν υπήρχε παιδεία τέχνης τότε θα υπήρχε και η ζήτηση για μεγάλα και καλλιτεχνικά έργα επιπέδου...
Πως βιώνετε την παράσταση παρέα με τόσους συναδέλφους σας; Διαφέρει από το να συμμετέχουν λιγότερα άτομα και αν ναι σε ποιον βαθμό;
Έχω παίξει και παλαιότερα σε ένα παρόμοιο σχήμα που μάλιστα αριθμούσε 13 άτομα (Chroma Vs Κρουστόφωνο). Μου αρέσουν τα μεγάλα σχήματα γιατί είναι σαν τις παρέες. Κάνεις μεγαλύτερο χαβαλέ όταν η παρέα είναι μεγαλύτερη. Επίσης, από μουσικής άποψης, όσο πιο πολυμελής η ορχήστρα τόσο περισσότερη πειθαρχία απαιτείται από τον μουσικό στο τι και πότε πρέπει να παίξει κάτι, γεγονός που θεωρώ ότι με έχει βελτιώσει ως μουσικό.
Ενώ στις μέρες μας πολλοί συνάνθρωποί μας εγκαταλείπουν τη χώρα και μεταναστεύουν στο εξωτερικό για ένα καλύτερο αύριο στο δικό σας έργο ένας Έλληνας δημοσιογράφος επιστρέφει στην πατρίδα και μάλιστα μετά από μία μακρόχρονη διαμονή στο εξωτερικό. Είναι αυτό η ελπίδα και η πίστη πως οι φίλοι και συγγενείς μας θα επιστρέψουν σύντομα στα πάτρια εδάφη ή μήπως κρύβεται κάτι άλλο πίσω από αυτό το σενάριο;
Όχι, ενώ σε άλλα σημεία του δίσκου κρύβονται συμβολισμοί, αυτό το σημείο είναι ειλικρινές και αφελές θα έλεγα. Αφορά την αρχή του έργου, η οποία ξεκινά με ελπίδα... Οπότε, ναι, είναι ένα σημείο ελπίδας.
Η επιστροφή του Έλληνα δημοσιογράφου τον φέρνει αντιμέτωπο με τρεις θανάτους: τον θάνατο των προσδοκιών, τον θάνατο του έρωτα και τον θάνατο ενός αγαπημένου του προσώπου. Ποιος από τους τρεις θανάτους κατά τη γνώμη σας πονάει περισσότερο;
Χμ... ωραία ερώτηση... Πραγματικά δεν ξέρω... Μάλλον ο φυσικός θάνατος θα έλεγα γιατί μας κάνει να κατανοήσουμε εν τέλει την φύση μας.
Ως γνωστών τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αποτελούν την Τέταρτη Εξουσία. Κατά συνέπεια ο δημοσιογράφος, που επιλέχθηκε ως πρωταγωνιστής του έργου σας, διατελεί ένα κομμάτι της εξουσίας αυτής. Η επιλογή του συγκεκριμένου επαγγέλματος έγινε με κάποιο σκοπό ή μήπως είναι τυχαία;
Όχι, δεν έγινε τυχαία. Έγινε κατόπιν μεγάλης σκέψης πάνω στο σενάριο και συνδέεται με τον θάνατο των προσδοκιών. Ζούμε σε καιρούς που πραγματικά δεν ξέρεις τι είναι ψέμα και τι αλήθεια. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας ονειροπόλος, ιδεολόγος που θέλει να δώσει αλήθεια στον κόσμο... Ο εργοδότης του όμως τού λέει τι πρέπει να γράψει για να πουλάει αν θέλει να συνεχίσει να έχει δουλειά.
Αναφερόμενοι στον θάνατο. Λέγεται πως με το τέλος της κάθε παράστασης ο καλλιτέχνης βιώνει έναν μικρό θάνατο μέσα του. Εσείς πως βιώνετε το τέλος του κάθε έργου και πως διαχειρίζεστε τον αποχωρισμό αυτό;
Για μένα όλα τα έργα μου συνεχίζουν να ζουν. Μάλιστα θα έλεγα ότι μεταλλάσσονται. Ας πάρουμε για παράδειγμα το Ματωμένο Γαλάζιο. Όταν ηχογραφούσα, περίμενα πότε θα τελειώσουν οι ηχογραφήσεις. Όταν έγινε αυτό ανυπομονούσα το πότε θα κυκλοφορήσω τον δίσκο. Όταν τελείωσε κι αυτό είχα την ανάγκη να κυκλοφορήσω με τον Αλέξανδρο Καντόρο το ντοκιμαντέρ "Η αγάπη μας έφερε εδώ" που εξιστορούσε όλο αυτό το μουσικό ταξίδι... Τώρα ανυπομονώ να δώσω τις παραστάσεις... Όταν τελειώσουν και αυτές θα ανυπομονώ για την συνέχεια... για περισσότερες παραστάσεις κλπ... Όσο ο καλλιτέχνης είναι ανήσυχος, τίποτα δεν τελειώνει. Η ζωή είναι ένα ταξίδι.
Θα θέλατε να μας μιλήσετε για τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια; Τι είναι αυτό που θα κάνετε στο άμεσο μέλλον;
Στόχος μου είναι να έρθω σε επαφή με θεατρικές εταιρίες παραγωγής ή με το Μέγαρο Μουσικής, να δειγματίσω αυτήν την ροκ όπερα σε φορείς και να προωθήσω αυτήν την παραγωγή προκειμένου να δώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερες παραστάσεις. Πιστεύω πολύ σε αυτό το έργο. Είναι κάτι ιδιαίτερο για τα ελληνικά καλλιτεχνικά δρώμενα και του αξίζει η αναγνώριση. Σε δεύτερο χρόνο, στα πλάνα μου είναι η μετάφραση του έργου και η μεταφορά του στην αγγλική γλώσσα.
Συνέντευξη: ΕΡΗ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΟΥ
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο: Το "Ματωμένο Γαλάζιο" - Μία πρωτότυπη μουσική και οπτική παράσταση στο Θέατρο Αμαλία
