ΕΠΙΚΑΙΡΑ

6/recent/ticker-posts

Τάκης Χρυσικάκος: Ο έρωτας έχει το μεγαλείο του μετασχηματισμού που είναι η αγάπη!


Είναι ένας από τους αγαπημένους μας ηθοποιούς που επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη για να μας παρουσιάσει αυτή τη φορά το έργο "Σχέσεις Πόθου - Πάθους - Πόνου" του Διονύση Χαριτόπουλου. Ο λόγος για τον Τάκη Χρυσικάκο! Συναντηθήκαμε μαζί του για να μας μιλήσει για το έργο... Μας μίλησε για το κίνημα me too, για τον Κέβιν Σπέϊσι, για την καταπίεση της γυναίκας, τις σχέσεις, τις προσωπικές του δυσκολίες...

Είστε μια από τις πιο ευγενικές μορφές του Ελληνικού θεάτρου. Είναι, λοιπόν, ο Τάκης Χρυσικάκος ο ήρεμος πράος και ευγενικός άνθρωπος, που όλοι φανταζόμαστε;

Να απαντήσω σε αυτό; Πω πωωω! Πώς να μιλήσει κανείς για τον εαυτό του; Δεν είναι ωραίο, είναι σαν να μιλάει στον καθρέφτη του. Είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για τον εαυτό του. Ως προς το ήρεμος πραγματικά, είμαι πολύ ήσυχος, πολύ πράος και οποιαδήποτε φουρτούνα υπάρχει, είναι εσωτερική, είναι μέσα μου. Δε φταίει κανείς σε τίποτα να ζει ότι περνάω μέσα μου, το οποίο βέβαια θα έρθει και θα φύγει. Το γνωρίζω γιατί έχοντας περάσει πολλά. Δεν είναι σωστό να το μεταδίδεις στους άλλους.

Θα παρουσιάσετε στο Θέατρο Αυλαία το έργο του Διονύση Χαριτόπουλου: Σχέσεις Πόθου, Πάθους, Πόνου. Ο πόνος αργά ή γρήγορα έρχεται. Μπορεί ένας άντρας να ποθεί μια γυναίκα, μέχρι να την κατακτήσει και μετά να μην υπάρχει το πάθος;

Νομίζω ότι αυτό είναι πολύ ανώριμο, είναι απλά ένα παιχνίδι διεκδίκησης. Όταν ποθείς πραγματικά έναν άνθρωπο αυτό θα κρατήσει και θα κρατήσει αρκετά. Ο έρωτας είναι το μεγάλο θέμα στη σχέση, ο οποίος έρωτας βεβαίως δεν κρατάει μια ζωή, αλλά έχει το μεγαλείο του μετασχηματισμού που είναι η αγάπη. Όταν ο έρωτας μετεξελιχθεί σε αγάπη, αυτό κρατάει μια ζωή, είτε είναι μαζί, είτε δεν είναι. Αγάπη θα υπάρχει πάντα για το υπόλοιπο της ζωής τους!


Το έργο είναι ένας μονόλογος για τις ερωτικές σχέσεις γραμμένο από άντρα, σε σκηνοθεσία και ερμηνεία δική σας. Η γυναικεία άποψη εκφράζεται; 

Βέβαια, κατ’ εξοχήν! Μα νομίζω ότι ενδιαφέρει πιο πολύ τις γυναίκες. Οι δέκα εκδόσεις και η μεγάλη πορεία του βιβλίου, νομίζω ότι κρίθηκε από τις γυναίκες. Αναφέρεται ως επί το πλείστον στις γυναίκες και υπάρχει το εξής πολύ ενδιαφέρον: Πως τις βλέπουν οι άντρες. Αυτό (το έργο) είναι ένα δοκίμιο πάνω στη γυναίκα και πως τη βλέπει ο άντρας σε αυτό που την ενδιαφέρει: στη σχέση με τον άντρα. 

Διαβάζω από το δελτίο τύπου: Άντρας μονογαμικός δεν υπάρχει. Είναι αφύσικο. Ούτε γυναίκα. Το "είναι αφύσικο" για τη γυναίκα εννοείται ή σκοπίμως παραλείπεται;

Όχι, όχι αυτό υπάρχει και αναλύεται. Αναλύεται και έχει να κάνει με την καταπίεση χιλιάδων χρόνων, το ότι η γυναίκα εσωτερίκευσε σαν αξία αυτόν τον ευνουχισμό της, ας πούμε. Η γυναίκα είναι ερωτικά είναι το ανθρώπινο ον που μπορεί να έχει πολλαπλούς ερωτικούς οργασμούς, άρα είναι παράδοξο το ότι στη γυναίκα κατ’ εξοχήν επιβλήθηκε η μονογαμία.

Πάμε τώρα και λίγο αντίστροφα. Έχετε δεχτεί επιθετική μορφή θαυμασμού από γυναίκα που να προέρχεται από το ζήλο προς την τέχνη και την αναγνωρισιμότητά σας και όχι για εσάς τον ίδιο;

Θα πω κάτι… (γελάει) έτσι για να γελάσουμε κιόλας. Εγώ σε όλες μου τις σχέσεις έχω φάει το κέρατο της ζωής μου! Δεν υπάρχει σχέση που να μην έφαγα κέρατο. Αλλά το κατανοώ και κάποια μου το εξήγησε κιόλας.


Α για πείτε… πολύ ενδιαφέρον!

Από ανασφάλεια! Όπου πηγαίνουμε, λέει, όλοι και ιδιαίτερα οι γυναίκες ασχολούνται μαζί σου. Οπότε για να με προλάβουν τρώω το κέρατο. Αφού σου λέει θα το κάνεις, θα το κάνω πρώτη. Αλλά το κατανοώ. Και όπως λέει ο Χαριτόπουλος εάν έφαγα κέρατο, δύο επιλογές έχω… γκουπ! Καμία άλλη!

Τι έχετε να πείτε για το κίνημα me too που ουσιαστικά ξεκίνησε από το Χόλυγουντ μετά από καταγγελίες γυναικών, ηθοποιών κυρίως, για τη σεξουαλική τους κακοποίηση από παραγωγούς και πιο επιφανείς ηθοποιούς. Μήπως είναι και λίγο μόδα; Ή και εσκεμμένο ίσως;

Δεν ξεκίνησε εσκεμμένα αυτό. Το ότι υπάρχει σεξουαλική κακοποίηση στο θέαμα είναι γνωστό. Πάντα υπήρχε. Στα περισσότερα άτομα, ιδιαίτερα σε μια βαριά βιομηχανία, όπως είναι ο κινηματογράφος και ιδιαίτερα το Χόλυγουντ, που παίζονται πολλά εκατομμύρια και καριέρες, που φτιάχνονται από τη μια στιγμή στην άλλη, είναι λογικό να υπάρξει εκμετάλλευση και είμαι σίγουρος ότι υπήρξε. Εδώ, στην Ελλάδα, υπάρχει σε μικρότερη κλίμακα πόσο μάλλον εκεί. Απλά νομίζω ότι η εξέλιξη έγινε μέσα σε μία υπερβολή και βρήκαν αφορμή για να πουν και πράγματα παραπάνω από αυτά που έπρεπε. Έτσι έφτασε σε σημείο εκφοβισμού. Αυτό είναι το κακό. Και κρίνονται καριέρες από αυτό το λόγο. Δεν ξέρω εάν ο Μάϊκλ Τζάκσον κακοποίησε παιδιά, όμως κανένας δεν μπορεί να απαγορεύσει το έργο του, το οποίο το θεωρώ μεγαλειώδες και σπουδαίο. Δεν με ενδιαφέρει εάν ο Πιραντέλο ήταν θαυμαστής του Μουσολίνι. Εγώ ξέρω ότι ο Πιραντέλο είναι ένας τεράστιος συγγραφέας στους αιώνες των αιώνων! Αυτό κρατάω σαν παρακαταθήκη, αυτή είναι η κληρονομιά και όχι ότι ήταν θαυμαστής του Μουσολίνι. Δεν με ενδιαφέρει τι κάνει στη προσωπική του ζωή ο καθένας. Υπάρχουν τα δικαστήρια, υπάρχει το ποινικό πλαίσιο ας τα λύσει. Δε μπορώ να κατανοήσω ότι έπεσαν πάνω στον Κέβιν Σπέϊσι και τον ρήμαξαν. Έναν τεράστιο καλλιτέχνη! Δεν θα το κατανοήσω ποτέ. Μην μπερδεύουμε την αξία ενός καλλιτέχνη με το τι έκανε στη προσωπική του ζωή!

Σας απολαύσαμε στα διηγήματα του Παπαδιαμάντη, στο αμάρτημα της μητρός μου, στην αναφορά στον Γκρέκο, που ήταν ένα εγχείρημα και πολύ προσωπικό και πολύ δικό σας. Ο μονόλογος είναι επιλογή,  αναγκαιότητα,  ή αισθάνεστε ότι είναι δύσκολο  να ανήκετε κάπου;

Τα είπατε όλα μαζί. Είναι όλα! Είναι αναγκαιότητα, με την έννοια ότι είναι δύσκολες οι συνεργασίες. Τα χρόνια της κρίσης νομίζαμε ότι θα υπάρχει αλληλεγγύη, σύμπνοια, συνεργασία μέσα από την ανάγκη και πολύ ωραία συναισθήματα. Προδοθήκαμε! Δεν έγινε αυτό. Βγήκαν τα ένστικτα του ανθρώπου και ειδικά τα ζωώδη ένστικτα, όπως το ζωντανό που αν πας να του πάρεις φαγητό, θα χυμήξει να σε κατασπαράξει. Βλέπουμε επιθετικότητα, ανθρώπους κατηφείς, έτοιμους να αρπαχτούν ανά πάσα στιγμή. Άρα η συνεργασία είναι δύσκολη. Προσπάθησα πέρσι να κάνω μια συνεργασία. Τρόμαξα! Από την άλλη όμως όταν έκανα τον περασμένο χειμώνα και το προηγούμενο καλοκαίρι μία συνεργασία με το φίλο μου τον Σταύρο στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας, όπου συγκεκριμένα κάναμε το Φουέντε Οβεχούνα του Λόπε ντε Βέγκα και τον θηβαϊκό κύκλο, το  μύθο του Οιδίποδα, ήταν μια εξαίσια συνεργασία, πήρα πάρα πολλά! Τέτοιες συνεργασίες να κάνω, τις έχω ανάγκη, αλλά τα άλλα που νομίζω ότι είμαι σε μια σφηκοφωλιά, που ο ένας θέλει να κατασπαράξει τον άλλον μέσα από ένα κενό ανταγωνισμό, να μου λείπουν. Δεν τα θέλω! Στην τέχνη όλα αυτά δεν έχουν νόημα. Η πορεία του μονολόγου, είναι μια μοναχική πορεία. Είναι μια αναγκαιότητα αυτή τη στιγμή για μένα για να μπορώ να υπάρχω. Δεν θέλω όμως να κάνω μόνο αυτό. Πέρα από το βαθμό δυσκολίας που έχει, όπου δοκιμάζεσαι και είναι πολύ σημαντικό για τον καλλιτέχνη να δοκιμάζεται, γιατί μέσα από τις δυσκολίες μπορείς να προχωράς και όχι μέσα από τις ευκολίες. Κάποτε μου είπε ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, όταν δίδασκα στη σχολή του, ότι μεγάλος  εχθρός του ταλέντου, είναι το ταλέντο, δηλαδή η ευκολία μεταφράζω εγώ. Ενώ το άλλο που αγωνίζεσαι με ιδρώτα και αίμα μένει. Εμένα όταν με ρωτάνε περί ταλέντου και αχ τι ωραίο αυτό που κάνατε στον Καζαντζάκη, στον Παπαδιαμάντη κ.λ.π. λέω το εξής: είναι αποτέλεσμα δουλειάς! Αυτό τώρα που θα δείτε, εγώ το δουλεύω καθημερινά από το Πάσχα! Κάθε μέρα. Κά- θε μέ-ρα! Και διακοπές που πήγα κάθε μέρα έβρισκα δυο, τρεις ώρες και δούλευα. Δεν υπάρχει μέρα που δεν δούλευα το έργο του Χαριτόπουλου!


Στην αναφορά στο Γκρέκο υποκλιθήκατε στο κοινό με αληθινή συναίσθηση της τιμής, αλλά και το κοινό υποκλίθηκε σε σας με ένα χειροκρότημα αληθινό και διαρκές. Πως είναι αυτή η στιγμή για ένα ηθοποιό και αρκεί για να καλύψει το κόπο, τη κούραση αλλά και το χρόνο που θυσίασε για ένα τέτοιο εγχείρημα;

Ναι, για μένα αυτή η υπόκλιση έχει να κάνει με ευγνωμοσύνη. Εγώ τώρα πια δε θεωρώ τίποτα δεδομένο. Τίποτα! Οτιδήποτε μου χαρίζεται, μια καλή κουβέντα που θα πείτε εσείς, ένα χειροκρότημα καλό του κόσμου, ένα καλό βλέμμα από κάποιον στο δρόμο με χαμόγελο που θα με αναγνωρίσει, όλα αυτά τα δέχομαι με μεγάλη χαρά και ευγνωμοσύνη και η υπόκλιση έχει να κάνει μόνο με αυτό. Είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ και υποκλίνομαι τόσο βαθιά κάτω από ευγνωμοσύνη… Να προσθέσω και κάτι ακόμα! Αξία παίρνει ένα έργο όταν το προσωποποιείς. Εγώ τον Παπαδιαμάντη το προσωποποίησα, επειδή είδα γύρω μου να απαξιώνεται η αξία. Επίσης προσωποποίησα τον Καζαντζάκη, επειδή ένιωθα γύρω μου την έλλειψη περηφάνιας και αξιοπρέπειας. Εδώ τώρα προσωποποίησα όλο αυτό το πράγμα που έχει να κάνει με μένα, έχει να κάνει με τον τελευταίο μου χωρισμό μετά από εφτά χρόνια. Έπρεπε να δώσω απαντήσεις για να προχωρήσω εγώ ο ίδιος παρακάτω. Και δεν κάνω αυτό που λένε: άμα θες να λύσεις ένα πρόβλημα, δημιούργησε ένα άλλο! Να το λύσεις, για να πας παρακάτω. Αυτό τώρα το έργο το προσωποποίησα και με βοηθάει, μου κάνει καλό δηλαδή και ελπίζω το ίδιο καλό να κάνει και στο κόσμο που θα το δει, για να τον βοηθήσει στη σχέση του, να λύσει προβλήματα και να πάει παραπέρα, όπως με βοηθάει εμένα. Μιλάω για μένα, για τα δικά μου θέματα και τότε παίρνει αξία ένα έργο.

Εμείς σας ευχόμαστε να έχετε την ίδια θερμή ανταπόκριση. Σας ευχαριστούμε πολύ ΚΥΡΙΕ  Χρυσικάκο!

Συνέντευξη: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΑΒΝΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο: "Σχέσεις Πόθου - Πάθους - Πόνου" με τον Τάκη Χρυσικάκο στο Θέατρο Αυλαία