Αγγελική Ξένου: Λατρεύω το Θέατρο ως Τέχνη, ως Επιστήμη και ως Επάγγελμα

Αγγελική Ξένου, ηθοποιός, σκηνοθέτης και ιδρυτικό στέλεχος του θεάτρου: «Από Κοινού Θέατρο» κάνει τη δουλειά της διακριτικά και με συνέπεια και για αυτό μάλλον δεν θα την δείτε καλεσμένη στον Αρναούτογλου αργά το βράδυ… Με αφορμή την παράσταση "Το Ανάκτορο στην Άνω Τούμπα" που θα παρουσιαστεί για μόλις δύο μέρες στο Θέατρο Αυλαία συναντηθήκαμε μαζί της και μας αποκάλυψε πολλά!

Κυρία Αγγελική Ξένου, θα θέλαμε να σας γνωρίσουμε λίγο καλύτερα. Θα θέλαμε να μας πείτε για τις σπουδές σας και με ποιο έργο κάνατε το πρώτο επαγγελματικό σας βήμα ως σκηνοθέτης...

Αποφοίτησα από το Σύγχρονο Θέατρο του Γιώργου Κιμούλη το 2004. Από το 2005 εργάζομαι στο θέατρο ως ηθοποιός και βοηθός σκηνοθέτη. Το καλοκαίρι του 2013 σκηνοθετώ για πρώτη φορά το έργο του Μήτσου Ευθυμιάδη "Ο Φώντας". Η παράσταση περιόδευσε σε όλη την Ελλάδα και τη χειμερινή περίοδο ΄13-΄14 φιλοξενήθηκε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Απέσπασε πολύ καλές κριτικές από ειδικούς και βεβαίως έχαιρε της ζεστής ανταπόκρισης του κοινού.

Είστε και ηθοποιός και παιδί ηθοποιών. Αυτό σας όπλισε ώστε να στραφείτε περισσότερο προς τη σκηνοθεσία, γνωρίζοντας από μικρή ότι το θέατρο δεν είναι μόνο το φαίνεσθαι;

Λατρεύω το Θέατρο ως Τέχνη, ως Επιστήμη και ως Επάγγελμα. Οι γονείς μου και ο δάσκαλός μου Γιώργος Κιμούλης με εκπαίδευσαν προς αυτή την κατεύθυνση. Πιστεύω ακράδαντα πως αυτές οι ιδιότητες του Θεάτρου είναι τριάδα αδιαίρετη. Ως εκ τούτου αγαπώ να κάνω τα πάντα γύρω από το θέατρο. Η λαχτάρα μου δεν είναι να είμαι πάνω στη σκηνή. Λαχτάρα μου είναι να είμαι στο Θέατρο και να προσφέρω την εργασία μου από οποιοδήποτε πόστο.

Είστε και ιδρυτικό στέλεχος, εάν δεν κάνω λάθος, του θεάτρου «Θέατρο από κοινού». Πείτε μας λίγα λόγια για το σκοπό και τους στόχους αυτού του θεάτρου.

Το Από Κοινού Θέατρο – που είμαι και η νονά του- φτιάχτηκε από την ανάγκη έκφρασης μιας εναλλακτικής οπτικής απέναντι στο σημερινό αισθητικο-κοινωνικο-πολιτικό status. Δεν έχουμε κρατική επιχορήγηση. Δεν βαδίζουμε με κανένα δεκανίκι. Δεν ανήκουμε στο θεατρικό μονοπώλιο. Υποστηρικτές μας είναι οι θεατρόφιλοι που αγαπούν το ουσιαστικό λαϊκό θέατρο -η λέξη "λαϊκός" είναι όρος τιμής για μας-. Ένα θέατρο που είναι αποδεσμευμένο από φρου-φρου, στρας και από μια ακαταλαβίστικη δηθενιά. Στο πλευρό μας, βέβαια έχουν σταθεί και στέκονται αγαπημένοι συνάδελφοι και άνθρωποι των γραμμάτων.

Σκηνοθετείτε και παρουσιάζετε στο Θέατρο Αυλαία το έργο του Παναγιώτη Μέντη: «Το Ανάκτορο στη Τούμπα». Πότε γράφτηκε το έργο, σε ποια περίοδο αναφέρεται και ποια η μπορεί να είναι η σχέση του με το σήμερα;

«Το Ανάκτορο στην Άνω Τούμπα» είναι απολύτως σημερινό. Ο Παναγιώτης Μέντης το έγραψε το 2018 ειδικά για την Ελένη Γερασιμίδου. Όπως γράφει ο ίδιος για την ηρωίδα του: «Η κυρία Αγάπη απαιτούσε να ζήσει επάνω στη σκηνή μέσα από την ψυχή και το ταλέντο της Ελένης Γερασιμίδου». Στο έργο , η κυρία Αγάπη κάνει αναφορές εμμέσως στην Ιστορία αφηγούμενη την ιστορία της οικογένειας και του σπιτιού της. Η κυρία Αγάπη όμως, μιλά κυρίως σε παρόντα χρόνο, ακόμα κι όταν αναφέρεται σε παλιότερες ιστορίες πάντα τις συνδέει με τη σημερινή της κατάσταση. Το έργο στην ουσία του, πραγματεύεται την ανάγκη των ανθρώπων για στέγαση. Μια βασική ανάγκη που όπως βλέπουμε ακόμα και σήμερα είναι επισφαλής. Παγκοσμίως εκατομμύρια άνθρωποι ξεριζώνονται από τον τόπο τους για τους γνωστούς σε όλους μας λόγους. Η κυρία Αγάπη είναι μία από αυτούς. Η λαχτάρα της για την επιστροφή στην πατρίδα την κάνει σχεδόν εμμονική με την πραγματοποίηση των ονείρων της. Έτσι έχει περάσει ως μετανάστρια, όλη τη ζωή της, εναποθέτοντας κόπους και χρήμα για το σπίτι δίπλα στο ρέμα, που θα μετατρέψει σε "Ανάκτορο" και θα το χαρεί μόλις επιστρέψει στην πατρίδα. Στην επιστροφή της όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως τα ονειρεύτηκε και η κυρία Αγάπη αρχίζει να αμφισβητεί όλη τη μέχρι τώρα πορεία της, ώσπου οδηγείται να κάνει την ανατροπή στη ζωή της.

Παναγιώτης Μέντης. Μπορείτε να μας πείτε με δυο λόγια τι εννοούμε όταν λέμε: "Νεοελληνικό έργο" και ποια η συμβολή του Παναγιώτη Μέντη σε αυτό;

Το "Νεοελληνικό Έργο" κυριολεκτικά εμφανίζεται από τη σύσταση του Νεοελληνικού Κράτους το 1832. Έχουμε πληθώρα αξιόλογων έργων και συγγραφέων από εκείνη την εποχή μέχρι σήμερα. Ο Παναγιώτης Μέντης ανήκει στη γενιά των σύγχρονων Ελλήνων θεατρικών συγγραφέων μετά τη μεταπολίτευση. Η συμβολή του είναι μεγάλης σημασίας καθώς έχει χαρίσει στην ελληνική σκηνή σπουδαία έργα όπως τα : "playmobil", "Άννα, είπα…", "La Cumparcita", "Εθνική Πινακοθήκη", "Οι κόκκινες γυναίκες" "Η Αναζήτηση", "Ρόζα" κ.α. πολλά. Τα έργα του καταπιάνονται με τα προβλήματα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας ενώ ταυτόχρονα έχουν μια προοπτική παγκοσμιότητας.

Το έργο παίζεται για δεύτερη χρονιά στην Αθήνα ενώ στη Θεσσαλονίκη, εάν και έχει έντονο τοπικό χαρακτήρα, μόνο για δύο παραστάσεις. Αποφεύγοντας τα γνωστά κλισέ τύπου: «η Θεσσαλονίκη διψάει για θέατρο» δε θα μπορούσε αυτό το έργο να μεταφερθεί για περισσότερο χρονικό διάστημα στη πόλη μας, ή τελικά είναι τόσο φτωχή η θεατρική πραγματικότητα στη Θεσσαλονίκη;

Σε καμιά περίπτωση η θεατρική πραγματικότητα δεν είναι φτωχή στη Θεσσαλονίκη. Το πρόβλημα έγκειται αλλού. Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που "γεννάει" σπουδαίους καλλιτέχνες από όλους τους τομείς. Όμως, με μεγάλη μου λύπη θα το πω αυτό, είναι μια μάνα που διώχνει τα παιδιά της. Μετά τα αποζητά αλλά μάλλον είναι αργά γιατί ήδη έχουν ανοίξει τα φτερά τους και πετούν σε άλλους τόπους. Τα "παιδιά-καλλιτέχνες" της, την επισκέπτονται πια ως ενήλικες που την κατανοούν και την αγαπούν αλλά δεν μπορούν να επιστρέψουν στην αγκαλιά της. Την αναπολούν πάντως με επώδυνη νοσταλγία. Νομίζω πως με τη συμβολισμό των προηγούμενων φράσεών μου καλύπτω και το πρώτο σκέλος της ερώτησής σας.

Σκηνοθετείτε την Ελένη Γερασιμίδου, μία από τις πιο ταλαντούχες, αλλά και ιδιαίτερα αγαπημένες ηθοποιούς της γενιάς της, που επίσης είναι και σκηνοθέτης, αλλά και μητέρα σας. Πόσο δύσκολο είναι αυτό και κυρίως κατά πόσο είναι διακριτοί οι "ρόλοι" σας;

Άλλο η δουλειά και άλλο η οικογένεια. Πάντως έχω να σας καταθέσω ότι ως ηθοποιός είναι πολύ πειθαρχημένη παρά ως μητέρα… και το χιούμορ πάντα επιστρατεύεται, σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο, για να εξομαλύνονται οι όποιες αντιθέσεις.

Τι άλλο περιλαμβάνει για φέτος το ρεπερτόριο του θεάτρου σας;

Από τον Νοέμβρη του 2019 θα παρουσιαστεί στο Από Κοινού Θέατρο η ολοκαίνουρια ανατρεπτική κομεντί του Χάρη Γαντζούδη "Ας κάνουμε απόψε ένα… παιδί", σε σκηνοθεσία Μάνου Τσότρα, με τους -αλφαβητικά- Διονύση Κλάδη, Βασίλη Μπαξεβάνη, Αγγελική Ξένου. Ενώ από το Φλεβάρη του 2020 θα παρουσιαστούν "Οι Καρέκλες" του Ιονέσκο σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη, με τους Αντώνη Ξένο και Ελένη Γερασιμίδου. Επίσης να σημειώσουμε πως στο χώρο μας φιλοξενούνται αυτή την περίοδο και άλλες παραγωγές. Ο "Θεόφιλος" του Θανάση Σκρούμπελου με τον εξαιρετικό Θοδωρή Προκοπίου σε σκηνοθεσία Νίκου Βερλέκη και "Τα εφτά κουτιά της Πανδώρας" του Βασίλη Ζιώγα με τη Βάνα Πεφάνη και τον Γιώργο Στριφτάρη σε σκηνοθεσία Φαίης Τζανετοπούλου.

Ποια είναι η γνώμη σας για τα social media κυρίως Facebook, Instagram , αλλά και για τις Influencers που βγάζουν τόσο εύκολο χρήμα, μερικές φορές απλά ποζάροντας στο φακό, ή δίνοντας "συμβουλές" μόδας.

Τα social media είναι χρήσιμα μέχρι ένα σημείο. Τα μέσα δεν είναι κακά από μόνα τους. Ο τρόπος χρήσης τους μπορεί να είναι καλός ή κακός. Η εμμονή στο οτιδήποτε δημιουργεί δυσλειτουργίες γενικότερα. Κυρίως κοινωνικές δυσλειτουργίες. Όσο για influencers (!!!) είναι άλλη μια έκφανση του κοινωνικοπολιτικού αποπροσανατολισμού που μας επιβάλλεται. Προσωπικά δε με απασχολεί το φαινόμενο γιατί θεωρώ πως δεν έχει καμιά σχέση με την ουσιαστική δουλειά μου. Επιστημονικά όμως, με ενδιαφέρει και έχω αυξημένη κριτική διάθεση απέναντί του.

Σας ευχαριστώ πολύ! Καλή επιτυχία!

Εγώ σας ευχαριστώ και σας περιμένω με χαρά στο "Ανάκτορό" μας!

Συνέντευξη: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΑΒΝΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Info:

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Συγγραφέας: Παναγιώτης Μέντης

Ερμηνεία: Ελένη Γερασιμίδου

Σκηνοθεσία: Αγγελική Ξένου

Εικαστική επιμέλεια: Κώστας Βελινόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Τοκμάκη

Φωτογραφίες: Δημήτρης Λυκουρέζος

Αφίσα: Ελένη Κανιώτη