Ο Αντώνης Λουδάρος είναι ένας από τους ηθοποιούς του θεάτρου και της τηλεόρασης που σίγουρα δεν περνά απαρατήρητος. Με χρόνια εμπειρίας στο θεατρικό σανίδι αλλά και πολλές συμμετοχές σε τηλεοπτικές σειρές και ταινίες, η Θεσσαλονίκη τον υποδέχεται στο Θέατρο Σοφούλη, με την παράσταση "Σκηνές από έναν Γάμο" η οποία αποτελεί κινηματογραφική παραγωγή και της οποίας τη θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία έχει επιμεληθεί ο ίδιος. Ο διακεκριμένος ηθοποιός έχει επίσης πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράσταση μαζί με την Παυλίνα Χαρέλα και με αυτή την αφορμή, μιλάει στην Townsendia και τη Μαρία Σμήνα για το χαρακτήρα του Γιόχαν τον οποίο και ενσαρκώνει, τις ανθρώπινες διαπροσωπικές σχέσεις εν έτει 2019, την αγάπη ως μια βαθύτερη έννοια, καθώς και για την υποκριτική και το επάγγελμα του ηθοποιού στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.
"Ένα ζευγάρι, μια ιστορία είκοσι χρόνων. Υπάρχει άραγε η τέλεια σχέση; Ο Γιόχαν και Μαριάννα είναι -φαινομενικά τουλάχιστον- το τέλειο ζευγάρι. Κι όμως μια ματιά, μια παύση, μια μισοτελειωμένη φράση, μια αδιόρατη κίνηση ίσως μαρτυρούν ένα χάσμα. Τι θα συμβεί όταν έρθει στο φως;" διαβάζουμε στο δελτίο τύπου και ο Αντώνης Λουδάρος είναι έτοιμος να μιλήσει για όλα...
Είστε ο σκηνοθέτης και έχετε επιμεληθεί τη διασκευή, αλλά παράλληλα έχετε και πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράσταση "Σκηνές από έναν γάμο", της οποίας την πρεμιέρα παρακολουθήσαμε πριν μερικές ημέρες στο Θέατρο Σοφούλη. Τι άνθρωπος είναι ο Γιόχαν, τον οποίο και υποδύεστε στο έργο;
Ο Γιόχαν είναι ένα άνθρωπος όπως όλοι μας, δηλαδή δε θα έλεγε κανείς ότι είναι ένας κακός χαρακτήρας, είναι ένας άνθρωπος και καλός και κακός, έχει και καλά στοιχεία και κακά, όπως έχουμε όλοι μας. Θεωρώ απλώς ότι η απελπισία του και το αδιέξοδο στο οποίο έχει έρθει, τον κάνουν να βγαίνει εκτός των ορίων και της προσωπικότητάς του. Στην αρχή του έργου λέει πως είναι ένας άνθρωπος που δε μπορεί να βρίσει, δε μπορεί να μαλώσει. Και όμως, οι καταστάσεις και η ζωή τα φέρνουν έτσι που μαθαίνει και να μαλώνει και να βρίζει και δυστυχώς μαθαίνει και να χτυπάει.
Δηλαδή οι αντιδράσεις κάθε ανθρώπου πυροδοτούνται ανάλογα με τις καταστάσεις που βιώνει…
Ακριβώς. Νομίζω το πού ξεπερνάει καθένας από εμάς τα όριά του και τους δικούς του νόμους, έγκειται στο πώς μπορεί να το διαχειριστεί κάθε φορά. Για εμένα είναι ένας ρόλος πλημμυρισμένος από την ουσία της αγάπης. Ο Γιόχαν μετά συνειδητοποιεί το τι έχει κάνει, το πώς έχει φερθεί στη σύντροφό του και φαίνεται η μεταμέλειά του. Αυτό όμως δεν αναιρεί τις πράξεις του. Απλώς μαθαίνουμε όλοι μας, ότι φτάνοντας πέρα από τα όρια, κινδυνεύει ουσιαστικά η ίδια η ύπαρξη και η ψυχή μας.
Μάλιστα, διαβάζουμε και στο δελτίο τύπου πως ενώ φαινομενικά το ζευγάρι δε μοιάζει να αντιμετωπίζει προβλήματα, παρόλα αυτά τελικά κάποια φαίνονται να υποβόσκουν. Πιστεύετε ότι αυτός είναι τελικά ο λόγος για τον οποίο ο Γιόχαν καταλήγει να παραφέρεται, παρά το γεγονός πως φαίνεται να είναι ένας φιλήσυχος άνθρωπος; Κάποια συσσωρευμένα απωθημένα ενδεχομένως;
Είναι όλο αυτό που ζούμε σε μια σχέση, που ενώ ξαφνικά ήταν κάτι που μπορεί να το θέλαμε και να ήμασταν πολύ ερωτευμένοι με τον άλλο, ο χρόνος, η συνήθεια, η πλήξη, αυτά που αγαπούσαμε στον άλλο ξαφνικά μας γίνονται εμπόδια. Θέλουμε να αλλάξουμε τους άλλους, να τους κάνουμε διαφορετικούς με τρόπο που να μας βολεύει, ενώ ερωτευτήκαμε το άλλο, το διαφορετικό από εμάς. Δε μπορούμε να αναπτύξουμε τη σχέση σωστά, το λέει και μέσα στο έργο, είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι, δεν ξέρουμε να εκφράσουμε σωστά τα αισθήματά μας, άλλα κάνουμε, άλλα λέμε, άλλα εννοούμε κάθε φορά.
 |
| Φωτογραφία 1 |
Με αφορμή την αναφορά σας στη δύναμη της συνήθειας, πόσο συχνό πιστεύετε ότι είναι το γεγονός πως ενώ πολλές σχέσεις εν έτει 2019 έχουν φαινομενικά τελειώσει, συνεχίζουν να διατηρούνται, με ένα χάσμα να υποβόσκει ανάμεσά τους; Θεωρείτε πως είναι συχνό το φαινόμενο;
Νομίζω πως είναι συχνό, ναι. Αν εννοείτε πως παραμένουμε στις σχέσεις λόγω της συνήθειας, ενώ θα μπορούσαμε κάλλιστα να είχαμε φύγει, θέλω να πιστεύω, γιατί είμαι ακόμη λίγο ρομαντικός, ότι δεν είναι μόνο η συνήθεια, αλλά και μια βαθιά αγάπη, που παλεύεις με τους δαίμονές σου και τα κύματα, να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις. Παλεύεις για να καταλάβεις κιόλας τι είναι η αγάπη. Δε μας μαθαίνεται, δεν υπάρχει σχολείο συναισθημάτων, μακάρι να υπήρχε. Δε μας μαθαίνει κανείς τι ακριβώς είναι η αγάπη. Το υποψιαζόμαστε όλοι. Δεν καταλαβαίνουμε τι είναι σχέση. Υποψιαζόμαστε από αυτά που ακούμε από τον ένα και τον άλλο. Η αγάπη είναι και το ζητούμενο της ίδιας της ύπαρξης. Η αγάπη σε μια γενικότερη έννοια. Ο σκοπός του ανθρώπου είναι να μάθει την αγάπη. Την αγάπη για τον εαυτό του, την αγάπη για τους άλλους, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν σχολεία. Κανείς δε μας μαθαίνει, το ψάχνουμε. Και όταν ψάχνουμε, θα πέσουμε και σε τέρατα. Δεν είμαστε μια κοινωνία που δε θέλει σχέσεις. Όλοι θέλουμε ένα σύντροφο, θέλουμε η μάνα και ο πατέρας μας να μας αγαπούν, εμείς σαν γονείς να αγαπάμε τα παιδιά μας, όλοι ψάχνουμε να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε. Και αυτό πρέπει να ανακαλύπτουμε τι είναι κάθε φορά. Βέβαια είναι και μια μεγάλη κουβέντα για την αγάπη αυτή…
Είναι γεγονός πως για να διατηρηθεί μια σχέση ζωντανή, πρέπει να υπάρχει αλληλοσεβασμός και αμοιβαία κατανόηση. Εσείς πιστεύετε πως υφίσταται η τέλεια σχέση; Αν όχι γιατί και αν ναι από ποια χαρακτηριστικά θεωρείτε πως πρέπει να διέπεται;
Πιστεύω πως δεν υπάρχει η τέλεια σχέση. Πιστεύω ότι είναι κάτι που ψάχνουμε και ανακαλύπτουμε, έχει συν και πλην. Δε μπορείς να τα έχεις όλα. Και το τι σημαίνει "όλα", είναι και αυτό μια μεγάλη κουβέντα. Ναι, θέλω σεβασμό, ναι θέλω κατανόηση και για να υπάρχουν αυτά, πρέπει να τα δίνω και εγώ, όπως και το θαυμασμό επίσης. Πρέπει να θαυμάζεις το σύντροφό σου. Πρέπει να αγαπάς την ύπαρξή του, να μάθεις να τον θαυμάζεις σαν να είναι με κάποιο τρόπο και ο δάσκαλός σου. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως είναι πάντα και η τέλεια ερωτική σχέση, δυστυχώς. Αλλά και αυτό μαθαίνεται. Απλώς είμαστε και ανυπόμονοι, θα θέλουμε να μην κουραστούμε και να είναι όλα έτοιμα. Αυτή είναι μια μεγάλη δυσκολία στις ανθρώπινες σχέσεις. Βαριόμαστε πάρα πολύ να καθήσουμε και να ασχοληθούμε.
Δηλαδή θεωρείτε πως η υπομονή παίζει σημαντικό ρόλο…
Βέβαια. Η υπομονή και η επιμονή. Τα θέλουμε όλα στο πιάτο, έτοιμα, μην κοπιάσουμε για τίποτα. Σαν να είμαστε μια κουρασμένη ανθρωπότητα που δε θέλει να σκάψει για να φυτρώσει…
Θεωρείτε πως οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής έχουν επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνουμε την αγάπη προς το σύντροφό μας; Οι καθημερινές δυσκολίες, οι γρήγοροι εργασιακοί ρυθμοί και η οικονομική κρίση που βιώνουν οι Έλληνες, θα μπορούσαν να αποτελούν παράγοντες εξαιτίας των οποίων δεν εκδηλώνουμε την αγάπη μας, ή δε διαδραματίζουν κάποιο σχετικό ρόλο;
Σίγουρα. Όταν είσαι ένα κινούμενο πτώμα, δεν ξέρω πόση όρεξη έχεις να εκφραστείς. Πρέπει να νιώθεις μια εσωτερική γαλήνη, είναι σαν να ζητάμε από ένα ζωγράφο τα χρώματα που του δίνουν καθημερινά, ενώ είναι κακής ποιότητας, να κάνει την τελειότητα. Είναι πολύ δύσκολο όταν βιώνεις μια καθημερινότητα με εργασιακά προβλήματα, όταν ζεις σε μια κοινωνία όπως εμείς στην Ελλάδα που αγωνιζόμαστε για την καθημερινή επιβίωση, το θέμα της αγάπης ξέρετε, πάει λίγο πιο δίπλα. Δε θα έπρεπε να είναι έτσι, αλλά το καταλαβαίνω κάποιος να μην κάνει focus σε αυτό, το καταλαβαίνω γιατί λίγο πολύ όλοι το βιώνουμε, λες "είναι πολυτέλειες τώρα αυτά"... Απλώς δεν είναι πολυτέλειες, είναι το οξυγόνο μας.
 |
| Φωτογραφία 2 |
Έτσι κι αλλιώς, μέσα από το έργο ο θεατής μπορεί να απομονώσει πληθώρα μηνυμάτων σε σχέση με τις ανθρώπινες σχέσεις γενικότερα…
Ακριβώς. Και νομίζω πως το έργο δεν αφορά στους παντρεμένους μόνο. Αφορά στον καθένα ξεχωριστά και σε όποιον θέλει να έχει σχέσεις, είτε αυτές είναι οικογενειακές, είτε πρόκειται για ένα γάμο, είτε για ένα σύντροφο που δεν ξέρεις που θα καταλήξει το πράγμα… Αυτό που ζητάμε όλοι, ένα χέρι, μια αγκαλιά για να κοιμηθούμε… Νομίζω ότι αφορά όλους μας αυτό το έργο.
Θα μπορούσε να είναι δηλαδή και μια αφετηρία για να μεταφερθούμε από την προσωπική σχέση μεταξύ ενός ζευγαριού σε άλλα επίπεδα, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, στις σχέσεις με την οικογένεια, τους φίλους κτλ...
Ακριβώς, γιατί και μέσα στο έργο, κάποια στιγμή, υπογράφουν ένα διαζύγιο και τελειώνει η ιστορία του γάμου, αλλά υπάρχει μια ανατροπή στο τέλος.
Το διαζύγιο θα μπορούσε να έχει και αλληγορικό χαρακτήρα; Να συμβολίζει δηλαδή τη διάλυση της σχέσης με κάποιον φίλο ή συγγενή;
Βέβαια. Είναι οι διάφοροι αποχαιρετισμοί που υπογράφουμε με τους ανθρώπους γύρω μας. Ακόμη και εκεί, λες "πού έχει πάει όλη αυτή η αγάπη;". Το ζευγάρι και το έργο λοιπόν, μας δίνουν την απάντηση, πως η αγάπη μπορεί να υπάρξει και να είναι δυνατή.
Εκτός από όλα αυτά τα μηνύματα που λαμβάνουμε εμείς σαν θεατές, υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα στο οποίο επικεντρωθήκατε περισσότερο και θελήσατε να μεταδώσετε πιο έντονα στους θεατές;
Το έργο το επιλέξαμε μαζί με την Παυλίνα γιατί θεωρούμε ότι μπορεί να δημιουργήσει στο θεατή συναισθήματα. Βλέπουμε όμως πια, πως αυτό που εμείς αποφασίσαμε σωστά, γιατί και σε εμάς είχε δημιουργήσει συναισθήματα όταν είχαμε δει πιο παλιά αυτήν την παράσταση, μετά από κάθε παράσταση, ο κόσμος έχει απόλυτη ανάγκη να μιλήσει. Έχει απόλυτη ανάγκη να έρθει να μας πει ότι "βρήκα ένα κομμάτι του εαυτού μου". Πρέπει να σας πω ότι έρχονται και μου εξομολογούνται πράγματα, μου λένε “αυτό που είπατε μου συμβαίνει και εμένα. Μπορεί εγώ να μην έχω απατήσει, αλλά τα λόγια που είπατε, θέλω να τα πω και εγώ". Κάθε μέρα. Και είναι ολόκληρη ιστορία να έρχεσαι τόσο κοντά με τον άλλο και να γίνεσαι ξαφνικά και ο εξομολογητής του. Τις προάλλες μια κοπέλα έκλαιγε τόσο πολύ στο τέλος της παράστασης, που και εγώ και η Παυλίνα πήγαμε την πήραμε αγκαλιά και της λέγαμε "Τι συμβαίνει;". Και είπε "Όλο αυτό το έχω ζήσει και μου θύμισε ξανά όλα τα δικά μου". Και πρέπει να τους πεις, ότι "ξέρεις, δεν είσαι μόνη σου, όλος ο κόσμος το περνάει, είμαστε δυνατοί και το αντιμετωπίζουμε". Ένας κύριος μου είπε “δεν έπρεπε να έχω δει την παράσταση"…
Είναι ίσως η αφορμή για να εξωτερικευθούν συναισθήματα που κάποιοι προσπαθούν να καταπνίξουν. Μπορεί να ανακαλύπτουν και στον ένα και στον άλλο κομμάτια του εαυτού τους…
Όταν σου λένε ότι "δεν ξέρω με ποιανού το δίκιο να πάω, γιατί μπορώ να κατανοήσω γιατί συμπεριφέρεται και ο ένας και ο άλλος έτσι", που μπορεί να φτάνει εκτός ορίων, αλλά μέχρι να φτάσει, καταλαβαίνεις γιατί μπορεί να του συμβαίνει όλο αυτό το πράγμα. Δεν υπάρχει ο καλός και ο κακός. Το τέρας, όπως λέγαμε και στην αρχή της κουβέντας μας, υπάρχει μαζί με το καλό μέσα μας. Και ο Διάβολος και ο Θεός. Έχουμε και τα καλά και τα κακά και ανάλογα με το τι συμβαίνει και με το πώς μπορούμε να το διαχειριστούμε, βγάζουμε προς τα έξω κάτι. Όταν το θέατρο, μπορεί να γίνεται ο εξομολογητής μας και ο άλλος έρχεται και να θέλει να μιλήσει μετά μαζί σου, τον ταρακουνάς δηλαδή για να ξανασκεφτεί πράγματα που έχει κάνει, καλά ή κακά, νομίζω πως αυτό είναι και το έργο του θεάτρου. Δε μπορεί να αλλάξει την κοινωνία το θέατρο, απλώς μπορεί να σου υπενθυμίσει ότι κάτι πρέπει να κάνουμε όλοι μαζί για να αλλάξουμε ό,τι δε μας αρέσει. Νιώθω ευλογημένος και ευτυχισμένος που αυτή η παράσταση πήρε σάρκα και οστά στο Θέατρο Σοφούλη.
 |
| Φωτογραφία 3 |
Δεδομένου ότι οι ρόλοι του σκηνοθέτη, του ηθοποιού και του ανθρώπου που επιμελείται τη διασκευή είναι αρκετά διαφορετικοί μεταξύ τους, σε ποιο βαθμό δυσκολευτήκατε να συνδυάσετε και τους τρεις στο πρόσωπό σας;
Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ, ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Δουλέψαμε πολύ καιρό, γιατί το υλικό που υπήρχε ήταν για παράσταση τεσσάρων ωρών, για να γίνει η διασκευή έπρεπε να αφηγηθώ την ιστορία, να κρατήσω αυτά που εγώ θεωρώ καλύτερα και να τα φτιάξω με τέτοιο τρόπο, που ο κόσμος να μπορεί να επικοινωνήσει. Το δεύτερο κομμάτι, ήταν αυτό του σκηνοθετώ και παίζω. Δύσκολο. Ευτυχώς διάλεξα έναν πολύ δυνατό βοηθό σκηνοθέτη, ο οποίος είναι και ηθοποιός, ο Τάσος ο Κοντόγιωργας και όπως καταλαβαίνετε, όταν εγώ έστηνα, εκείνος έπαιζε, έβλεπα, και αφότου ολοκλήρωσε άρχισα εγώ τη σκηνή, να μπαίνω και να κουμπώνομαι με την Παυλίνα. Η Παυλίνα έκανε με δυο ανθρώπους πρόβες. Και με το βοηθό και με εμένα, μη σας πω ότι με εμένα έκανε και λιγότερες. Μου φαινόταν σαν να έπρεπε να λύσω ένα πολύ δύσκολο σταυρόλεξο, από το τι θα επιλέξουμε, τι μουσικές θα μπουν, πώς θα μπουν, πού ακριβώς. Μερικές φορές πρέπει να σκηνοθετήσεις με τρόπο που να μιλά στο υποσυνείδητο και όχι στο συνειδητό. Άκουσα πολύ το ένστικτό μου σε αυτό. Και όταν αυτό που είχα σαν ιδέα είδα ότι έχει αποδοχή και από την Παυλίνα και από τους συντελεστές, το κράταγα και τελικά αποδείχτηκε από την παράσταση ότι αυτό που τελικά σκεφτήκαμε έχει αποτέλεσμα και δεν έχει περάσει “στο ντούκου”. Βεβαίως και θα υπάρχουν πάρα πολλοί που τους αρέσει, βεβαίως και πολλοί που δε θα τους αρέσει. Ακόμη και να μην τους αρέσει, κάτι είναι, δεν περνά αδιάφορο. Είναι επικίνδυνο ξέρετε να αρέσεις και σε όλους. Τι να κάνουμε, λογικό είναι, δεν αρέσουμε σε όλους. Πόσο μάλλον σε μια παράσταση.
Γνωρίζουμε πως είστε ιδιαίτερα ενεργός επαγγελματικά και στην Αθήνα, με τις παραστάσεις "Ο ΜΙΚΡΟΣ AMADEUS - Το παιδί θαύμα", στο Θέατρο Ολύμπια και "Ο Συμβολαιογράφος" στο Θέατρο Χώρα, στις οποίες επίσης συμμετέχετε. Μιλήστε μας λίγο και για αυτά σας τα βήματα.
Μου αρέσουν πολύ τα παιδιά. Φέτος πίστευα ότι μπορώ να το κάνω, επιλέχθηκε ένα θέμα που με αφορούσε και που πίστευα ότι είναι καλό για τα παιδιά, να μάθουν για ένα επίσης παιδί που είναι μια παγκόσμια διάνοια, πώς ήταν, πώς έγραφε, γιατί έγραφε. Έμαθα και εγώ πράγματα γιατί διάβασα. Μου άρεσε πάρα πολύ όλη αυτή η ιστορία και μου άρεσε πολύ και να παίζω για παιδιά, είναι πολύ δύσκολο κοινό, αλλά πάρα πολύ ωραίο. Είναι και πιο αυστηροί κριτές, αλλά μπορεί να σου πουν "αυτό δε μου άρεσε", αλλά μπορεί ταυτόχρονα να έρθουν να σε πάρουν αγκαλιά. Ο "Συμβολαιογράφος" του Ραγκαβή είναι σε σκηνοθεσία και διασκευή του Πέτρου του Ζούλια, με το Σταμάτη το Φασουλή στο σιόρ Τάπα. Είμαι πολύ γεμάτος και από αυτή τη συνεργασία, αλήθεια σας λέω. Με το Σταμάτη έχω δουλέψει πάρα πολλά χρόνια, αλλά για πρώτη φορά με αυτή την ιδιότητα, του Σταμάτη του ηθοποιού, να είμαστε και οι δυο πάνω στη σκηνή. Είναι μια μοναδική εμπειρία, μια ονειρεμένη συνεργασία και δε θα την ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Είναι αυτό που πάντα έλεγα, ότι έτσι θέλω να περνάω στο θέατρο. Με το Σταμάτη το έχω καταφέρει και είναι ένας άνθρωπός μου από επιλογή, μπορώ να επικοινωνήσω μαζί του χωρίς να μιλάω, τον καταλαβαίνω, με καταλαβαίνει και είναι μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους.
Πόσο δύσκολο είναι να ανταπεξέλθετε στο ιδιαίτερα βεβαρημένο επαγγελματικό σας πρόγραμμα αυτήν την περίοδο, δεδομένου ότι συνδυάζονται παράλληλα παραστάσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη;
Είναι, αλλά για πολύ λίγο διάστημα, για δυο βδομάδες. Οι παραστάσεις τελειώνουν το Πάσχα, αλλά ίσως συνεχιστούν και μετά. Ήταν δύσκολο να κάνω πρόβες, ξεκίνησα το ένα, ξεκίνησα πρόβες για το άλλο, άρχισα να γράφω, αλλά τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή. Κούραση έχω. Χρόνο για μένα να κάθομαι δεν έχω. Όμως υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι αυτό το καλοκαίρι δε θα δουλέψω πολύ, θα δουλέψω λίγο και θα ξεκουραστώ λίγο παραπάνω. Δεν υπάρχει ξέρετε αυτή η πολυτέλεια να καθόμαστε. Αλλά σίγουρα θα πάρω μεγαλύτερες αναπνοές και χρειάζομαι και λίγη ξεκούραση. Αντί για παράδειγμα πέντε ημέρες το καλοκαίρι, να κάτσω δυο βδομάδες.
Ο χώρος της υποκριτικής είναι απαιτητικός και εκτός από έμφυτο ταλέντο και αγάπη, απαιτείται σκληρή δουλειά. Εσείς πώς καταλήξατε στην απόφαση πως αυτό είναι το επάγγελμα που σας ταιριάζει και θέλετε να εξασκείτε εφ’ όρου ζωής;
Όταν ξεκίνησα, δεν ήξερα, δεν καταλάβαινα. Πώς να ξέρεις… Το ανακαλύπτεις σιγά σιγά. Στην αρχή για κάποιο λόγο με τραβούσε αυτό το φως. Θέλετε από αυτά που έβλεπα στον κινηματογράφο, στο θέατρο, στις τηλεοράσεις; Με τραβούσε, μου φαινόταν πολύ ελκυστικό. Άρχισα λοιπόν σαν μαθητής και εγώ να συμμετέχω σε θεατρικές ομάδες. Όλοι μου είπαν "Α, Αντώνη, εσύ φαίνεται ότι μπορείς να το κάνεις". Οι άλλοι δηλαδή μου το είπαν, εγώ δεν το καταλάβαινα, απλώς εγώ ένιωθα καλά, μου άρεσε. Με προτροπή των άλλων πήγα και σπούδασα. Δε μπορούσα να καταλάβω και ακριβώς τι έγινε. Τώρα μετράω πάνω από τριάντα χρόνια σε αυτό το επάγγελμα, το αγαπώ πολύ, είναι πολύ κουραστικό, πολύ απαιτητικό και ποτέ δεν επαναπαύεσαι. Σε κάθε έργο που κάνεις, σε κάθε παράσταση ξανασυστήνεσαι και πρέπει ο άλλος να σε ανακαλύψει και να αποδείξεις ότι σωστά είσαι εκεί πάνω.
 |
| Φωτογραφία 4 |
Ουσιαστικά κάθε καινούριο εγχείρημα είναι και μια καινούρια πρόκληση…
Ακριβώς. Και ένα καινούριο στοίχημα ότι "θα δούμε, θα μας αντέξει η σκηνή…; Για να δούμε..." Φέτος μέχρι τώρα, τη γλυτώσαμε. Εντάξει, ξέρεις ότι έχεις πια μια εμπειρία, αλλά αγωνιάς, πάντα αγωνιάς. Και για το αν η προσωπική σου απόδοση σε μια παράσταση θα είναι τέτοια που θα επιβραβευτείς.
Μιας και αναφερθήκατε πριν και στο χώρο της τηλεόρασης, σε ποιο βαθμό θεωρείτε πως διαφέρει η υποκριτική στον τηλεοπτικό χώρο, από την υποκριτική στο χώρο του θεάτρου; Εσείς στα τόσα χρόνια της πορείας σας, ποιες διαφορές έχετε εντοπίσει ανάμεσα στους δυο αυτούς χώρους;
Είναι άλλα επαγγέλματα. Είναι άλλο το μέσα, άλλος ο κώδικας, άλλο το τεχνικό του κομμάτι, είναι πολλές οι διαφορές. Πιο μεγάλη συγγένεια έχει η τηλεόραση με τον κινηματογράφο. Είναι η εικόνα μικρή, συμπυκνωμένη και πολύ κοντινή. Στο θέατρο έχεις μεγάλο κάδρο, παίζεις δηλαδή και λίγο διαφορετικά. Στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο το δύσκολο είναι ότι παίζεις αποσπασματικά, δηλαδή παίζεις μια σκηνή από το τέλος και μετά παίζεις την αρχή. Θέλει πολλή μελέτη, πολλή οργάνωση και να είσαι εκπαιδευμένος για να μπορείς να τα καταφέρεις. Για αυτό νομίζω σπανίως βλέπουμε μεγάλες ερμηνείες στην τηλεόραση. Είναι δύσκολο το είδος και θέλει τρομερή μελέτη και συγκρότηση του ηθοποιού. Δεν είναι και μόνο ο ηθοποιός σε αυτά τα μέσα. Είναι και η δουλειά του σκηνοθέτη και πρωτίστως του μοντέρ.
Ποια θεωρείτε πως είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα που πρέπει να διαθέτει κάποιος που θέλει να ασχοληθεί με το χώρο της υποκριτικής, πέρα από την αγάπη για την τέχνη; Χρειάζεται να διαθέτει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ή είναι ένας χώρος που προσαρμόζεται στα μέτρα κάθε ηθοποιού;
Πέρα από τη φυσική κλίση που μπορεί να έχει κάποιος και την ονομάζουμε ταλέντο, αν έχεις τάση, αντιληπτικότητα και αισθητική, το άλλο σιγά σιγά με κάποιο τρόπο μαθαίνεται. Δε σε κάνει όμως μεγάλο ηθοποιό ακόμη και να μάθεις. Μετά είναι και η δική σου προσωπική φλόγα και λάμψη για να κάνεις μεγάλες ερμηνείες, να γίνεις ένας καλός ηθοποιός. Εδώ βλέπουμε στο θέατρο να υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν καν ασχοληθεί με το είδος, δεν έχουν σπουδάσει και είναι αλεξιπτωτιστές. Και όχι μόνο υπάρχουν, αλλά επιβραβεύονται και που υπάρχουν.
Αν και αυτή η περίοδος για εσάς είναι ιδιαίτερα φορτωμένη επαγγελματικά, θα μπορούσατε να μας πείτε αν ετοιμάζετε κάτι στο άμεσο μέλλον, πέρα από τις παραστάσεις για τις οποίες γνωρίζουμε ήδη;
Είμαι σε διαδικασία συζητήσεων και δεν είμαι σε θέση να ανακοινώσω κάτι. Το μυαλό μου τώρα είναι στο "Σκηνές από ένα γάμο".
Πηγές φωτογραφιών: κεντρική: reader.gr, φωτογραφία 1: δελτίο τύπου, φωτογραφία 2: yupiii.gr, φωτογραφία 3: patrasevents.gr, φωτογραφία 4: planbemag.gr
Συνέντευξη: ΜΑΡΙΑ ΣΜΗΝΑ
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο: Σκηνές από έναν γάμο" του Μπέργκμαν στο θέατρο Σοφούλη
