ΕΠΙΚΑΙΡΑ

6/recent/ticker-posts

Δώρα Χρυσικού: Άλλοτε απωθώ τους φόβους μου και άλλοτε προσπαθώ να τους εκλογικοποιήσω


Διαθέτει μία ολοκληρωμένη προσωπικότητα, με γνώσεις και άποψη αλλά και πολύ ταλέντο. Η Δώρα Χρυσικού ''τραβάει'' την προσοχή του θεατή σε κάθε επαγγελματική της απόπειρα, ενώ ταυτόχρονα ο λόγος της και η δυναμική της δε δύναται να σε αφήσουν ασυγκίνητο! Μαζί με την Αλεξάνδρα Παντελάκη, θα έρθει στη Θεσσαλονίκη, για να μας αφηγηθούν την ιστορία της ''Grace & Glorie'', μια παράσταση, που μόνο θετικά σχόλια παίρνει σε κάθε της ανέβασμα.

Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση "Grace & Glorie", με την οποία θα έρθετε σύντομα και στη Θεσσαλονίκη. Η πλοκή ίσως είναι γνωστή, εξαιτίας και της ήδη υπάρχουσας ταινίας, αλλά πώς θα περιγράφατε την ιστορία από τη δική σας οπτική;

Το ''Grace and Glorie'' είναι ένα βαθιά ανθρώπινο έργο που μιλάει για την αγάπη, την φιλία, τους φαινομενικά διαφορετικούς κόσμους που συναντιούνται, όταν οι βαθύτερες χορδές της ανθρώπινης επαφής βρίσκουν κοινό τόπο κι αυτό είναι ένα από τα πιο γοητευτικά και συγκινητικά στοιχεία του. Ακουμπάει στην ψυχή του θεατή χωρίς τερτίπια και εντυπωσιασμούς. Υπ’αυτή την έννοια, είναι αχρονικό και παγκόσμιο. Ιδιαίτερα σε μια εποχή που της λείπει η τρυφερότητα και η γλύκα, τα μηνύματα του έργου γίνονται αίτημα και τροφή για σκέψη.

Τι σας οδήγησε να δεχτείτε την πρόταση και να ενσαρκώσετε την "Γκλόρι";

Σίγουρα ο ρόλος της Glorie είναι πρόκληση για μια ηθοποιό, γιατί χρειάζεται μεγάλες ψυχολογικές εναλλαγές, σε κάθε σκηνή η γυναίκα αυτή ξετυλίγει άλλες πτυχές του χαρακτήρα της. Από ατσαλάκωτη γιάπισσα στην πρώτη σκηνή, σιγά σιγά σπάει και δείχνει την ανθρώπινη και εύθραυστη πλευρά της. Παρ' όλα αυτά, για μένα πλέον είναι σημαντικότερο με ποιους ανθρώπους συνεργάζομαι και λιγότερο τι ρόλο θα παίξω. Βλέπετε, μετά από 20 χρόνια σε αυτή τη δουλειά, θέλω να περνάω καλά και να μοιράζομαι δημιουργικά την περίοδο των προβών, που για μας είναι ούτως η άλλως χρονοβόρα και αρκετά απαιτητική. Οπότε είναι απαραίτητη συνθήκη να συμβαίνει με ανθρώπους στο πλευρό σου που εκτιμάς και εμπιστεύεσαι.


Το κοινό βρίσκει κοινά στοιχεία με τις δύο ηρωίδες και τις καταστάσεις, που αντιμετωπίζουν;

Γενικά η αντίδραση του κοινού είναι ιδιαίτερα ζεστή. Τόσο γενναιόδωρη που πραγματικά σαστίζουμε. Σπάνια έχω δει τόσο συγκινητικές αντιδράσεις σε έργο που έχω παίξει. Ο κόσμος κλαίει, μας μιλάει, μας αγκαλιάζει, μας εκφράζει τόσο γνήσια και ανοιχτά το πόσο τον άγγιξε το έργο. Σίγουρα είναι μοναδικό συναίσθημα αυτό και για μας δώρο τεράστιο. Δεν ξέρω εάν κάποιοι άνθρωποι ταυτίζονται με τους χαρακτήρες του έργου, πολύ πιθανόν, περισσότερο νομίζω πως έλκονται από την ανθρωπιά και την τρυφερότητα του κειμένου και από την υπέροχη σχέση που δημιουργείται μεταξύ των δύο γυναικών. Το έργο είναι ύμνος στην αγάπη και τη φιλία και αυτό από μόνο του είναι ένα σπουδαίο μήνυμα. Δημιουργεί ελπίδα και ζεστασιά. 

Έχοντας αποκτήσει ποικίλες εμπειρίες στα τόσα χρόνια της πορείας σας, υπήρξε κάποια στιγμή, που να σκεφτήκατε να σταματήσετε;

Όχι δεν θα το έλεγα. Ούτως η άλλως, εγώ έχω την πολυτέλεια να δουλεύω με τους δικούς μου όρους, απαλλαγμένη από το άγχος του ότι πρέπει να δουλεύω κάθε σεζόν. Αυτό μου δίνει μια ελευθερία κινήσεων, που εμπεριέχει ακόμα και την αποχή για κάποια περίοδο, ώστε να μου ξαναλείψει η δουλειά. Άλλωστε, εάν δεν νιώθω ότι έχω πραγματική ανάγκη να βρεθώ πάνω στη σκηνή ή εάν δεν έχω κάτι που θέλω να πω, δεν υπάρχει λόγος να το κάνω.

Πώς αφουγκράζεστε την κατάσταση στο θέατρο και γενικά στο χώρο της υποκριτικής, όπως έχει διαμορφωθεί από την εκδήλωση της κρίσης και έπειτα;

Το σημαντικότερο είναι ότι η δουλειά μας πλέον είναι μια πρώην δουλειά, πλέον είναι χόμπυ, από τη στιγμή που για τους περισσότερους πια είναι σχεδόν αδύνατο να ζήσουν από αυτήν. Πάντα υπήρχε επισφάλεια αλλά με την κρίση, όλο αυτό γιγαντώθηκε. Πλέον δεν υπάρχουν καν μισθοί αλλά μια καινούρια μόδα ποσοστών. Αστεία πράγματα δηλαδή. Η καλλιτεχνική δημιουργία συνεχίζει απρόσκοπτα, απλώς γίνεται πλέον απροκάλυπτα για την "ψυχή μας".


Το κοινό σας γνωρίζει από τη δουλειά σας αλλά και από τη γενικότερη κοινωνική στάση. Οι αποφάσεις στη ζωή σας και όσα έχετε βιώσει, έχουν υπάρξει υπαίτιες, ώστε να χάσετε κάποιο ρόλο ή να προταθείτε "ευκολότερα" για κάποιον άλλον;

Δεν το ξέρω. Αυτό μάλλον θα έπρεπε να σας το απαντήσουν οι άνθρωποι που με πήραν σε δουλειές. Για το εάν δηλαδή ήρθαν σε κάποιου είδους δίλημμα. Ελπίζω πως όχι. Θεωρητικά μιλώντας έχω επίγνωση του ότι σε αυτή τη ζωή το να μιλάς ανοιχτά, να παίρνεις θέση ή να στηλιτεύεις τα κακώς κείμενα έχει ένα κάποιο κόστος. Εάν τώρα έχω πέσει κι εγώ θύμα αυτού δεν το γνωρίζω. Παρ' όλα αυτά και να το γνώριζε, δε νομίζω πως θα μπορούσα να κάνω κάτι διαφορετικά. Με την ίδια λογική ούτε ό,τι κάνω σε κοινωνικό επίπεδο έχει ως στόχο να γίνω αρεστή επαγγελματικά σε κάποιους. Αυτό είναι μια προσωπική απόφαση και ανάγκη σε σχέση με το τι πολίτης θέλω να είμαι και τι θέση και δράση επιλέγω μέσα στο κοινωνικό σύνολο. 

O Les Brown είχε πει σε μία από τις "θετικές ομιλίες" του ότι "πολλοί από εμάς δε ζούμε τα όνειρά μας, γιατί ζούμε μέσα στους φόβους". Ποια είναι η δική σας σχέση με το φόβο και πώς βλέπετε να ανταποκρίνεται η κοινωνία σε αυτό το αίσθημα;

Όπως λέει το έργο, το οποίο θα παίζω από τις 21 Φλεβάρη, "ο φόβος είναι φυσιολογικό πράγμα". Είναι συνυφασμένος με την ίδια τη ζωή. Και η πρόκληση για τον άνθρωπο είναι να αρθεί πάνω από τον φόβο, να μην γίνει σκλάβος του. Γενικώς εγώ τους δαίμονές μου τους έχω παλέψει αρκετά, φυσικά και φοβάμαι τα γηρατειά, την αρρώστια και κυρίως τον θάνατο. Ειδικά αυτόν. Άλλοτε απωθώ τους φόβους μου και άλλοτε προσπαθώ να τους εκλογικοποιήσω. Και κάπως έτσι πορεύομαι.

"Γυρνώντας" στην ιστορία της Γκρέις και της Γκλόρι, πώς ήταν η συνύπαρξη με την κυρία Παντελάκη, έχοντας και οι δύο χρόνια πορείας και έναν κοινό στόχο;

Το θέατρο είναι ομαδικό σπορ. Αυτό σημαίνει ότι οι εμπλεκόμενοι πρέπει να τροφοδοτούν τη σχέση τους και να είναι ανοιχτοί και διαθέσιμοι. Η συγκεκριμένη συνεργασία είναι μια ευτυχής συγκυρία, γιατί με την Αλεξάνδρα συνεργαστήκαμε πολύ αρμονικά. Το γεγονός ότι όλος ο κόσμος μας λέει πόσο δένουμε και τι ωραία σκηνική χημεία έχουμε, είναι απόρροια της καλή επικοινωνίας και του αμοιβαίου σεβασμού εκτός σκηνής.


Έχετε ήδη "γνωριστεί" με το κοινό της Αθήνας. Φτάνοντας στη Θεσσαλονίκη, τι θα θέλατε να “κρατήσουν’’ οι θεατές της πόλης μετά το πέρας κάθε παράστασης;

Θα ήθελα να γλυκάνουν και να συγκινηθούν χωρίς φόβο, μα με περίσσιο πάθος. Είναι αυτό που πριν από χρόνια είχα ακούσει από μια ηλικιωμένη θεατή, που είχε πει "θα πάρω αγκαλιά την παράσταση που είδα και θα κοιμηθώ". Αυτή η φράση παραμένει ό,τι πιο όμορφο και συγκινητικό έχω ακούσει και μου υπενθυμίζει συχνά γιατί επέλεξα να εκτίθεμαι και να παλεύω με τις ζωές άλλων ανθρώπων, με κείμενα και λέξεις "ξένων" και εκφράζει με απόλυτο τρόπο την επίτευξη του στόχου στο θέατρο. Το συναίσθημα. 

Οι επόμενες επαγγελματικές βλέψεις σας ποιες θα λέγατε ότι είναι;

Από 21/2 θα είμαι στο BIOS στην παράσταση "Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας", μεταφορά της πολύ γνωστής και αγαπημένης ταινίας της Lina Wertmuller, με έναν πολυπληθή θίασο 11 ταλαντούχων συναδέλφων, ζωντανή μουσική και τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Λασπιά. 

Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο: "Grace and Glorie" του Tom Ziegler στο Θέατρο Αυλαία

Συνέντευξη: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΥΡΟΚΕΦΑΛΟΥ