ΕΠΙΚΑΙΡΑ

6/recent/ticker-posts

Σήμα κινδύνου για ένα θέατρο που πεθαίνει


(θέατρο Εθνικού Κήπου)

Θερινό απόγευμα στο κέντρο της Αθήνας. 3η Σεπτεμβρίου, κοντοστέκομαι στις επιβλητικές φωτεινές επιγραφές γνωστής αλυσίδας σούπερ μάρκετ. Δεν είναι η επωνυμία που με κάνει να σταθώ, αλλά ούτε και ο κόσμος που επισκέπτεται το κατάστημα. Είναι οι μνήμες μου για το συγκεκριμένο χώρο. Περνάω χωρίς να σκεφτώ στο απέναντι πεζοδρόμιο και πλησιάζω το κατάστημα. Έξω από την είσοδο μια χρυσή επιγραφή, ίσα που την "πιάνει" το μάτι, η οποία αναγράφει "Πρώην θέατρο Άννα και Μαρία Καλουτά". Ένα μόνο ερώτημα πλημμυρίζει το μυαλό μου. Γιατί; Γιατί πολλά θέατρα της πόλης, αυτοί οι χώροι, που κάποτε αποτελούσαν σημείο αναφοράς για το κοινό, που δέσποζαν φωταγωγημένα με τις μεγάλες μαρκίζες να μετατρέπονται το ένα μετά το άλλο σε εμπορικά καταστήματα;


Όσο περνάει η ώρα και έχοντας καρφωμένα τα μάτια μου στην χρυσή και καθ' όλα θλιβερή επιγραφή του πρώην θεάτρου η σκέψη μου τρέχει σε όλα εκείνα τα θέατρα, που έχουν την ίδια τύχη. Σκέφτομαι να κάνω μια βόλτα σε κάποια από τα θέατρα, που κάποτε αποτέλεσαν προορισμό για τον κάθε Αθηναίο και όχι μόνο, μιας και μια από τις πιο έντονες εικόνες που είναι χαραγμένη στη μνήμη μου από παιδί, είναι να κατεβαίνω με τους γονείς μου τακτικά στην πρωτεύουσα και να επισκεπτόμαστε ένα από αυτά τα θέατρα. Συνειδητοποιώ τον μεγάλο όγκο θεάτρων που επιθυμώ να επισκεφτώ και αναλογίζομαι ότι το ποσοστό των θερινών θεάτρων, που παραμένουν εγκαταλελειμμένα είναι μεγάλο. Σκεπτόμενος αυτό ξεκινάω το ταξίδι στην ιστορία των θεάτρων της πρωτεύουσας. 

(θεατρο Πάρκ)

Τα θερινά θέατρα ανέκαθεν αποτελούσαν μία μορφή διασκέδασης για τους Αθηναίους. Με τις επιθεωρήσεις να μονοπωλούν -ως κάτι πιο ανάλαφρο- να χαρίζουν γέλιο, να μεταφέρουν ερωτήματα αλλά και προβληματισμούς και όλα αυτά μέσα από την σάτιρα, η οποία πάντα ήταν μαχαίρι στην πληγή, αλλά και χρύσωνε το χάπι με το άπλετο γέλιο που χάριζε. Ας δούμε μερικά από τα θερινά θέατρα της πόλης που μόνο οι ξεθωριασμένες μαρκίζες θυμίζουν την ύπαρξή τους.

(θέατρο Αθήναιον)

Πρώτη στάση το θέατρο "Μετροπόλιταν" στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Ένα από τα πιο φημισμένα θερινά θέατρα της Αθήνας μιας και σωστά το θεωρούν το πρότυπο των θερινών θεάτρων της πόλης. Το θέατρο είναι ιδιοκτησία του Ο.Ε.Ε. (Οργανισμού Εργατικής Εστίας). Το 1948 στεγάζεται σε αυτό η Εθνική Λυρική Σκηνή. Αποτελεί σημείο αναφοράς πληθώρας μεγάλων και σημαντικών καλλιτεχνών και θεατρικών συγγραφέων. Το θέατρο "Μετροπόλιταν" συνδέεται με σημαντικές στιγμές τις μεταπολεμικής θεατρικής ζωής στην Αθήνα. Κάποια χρόνια νωρίτερα, όσοι διέσχιζαν το πεζοδρόμιο μπροστά από το θέατρο, ήταν σε θέση να δουν στον εσωτερικό του χώρο αγριόχορτα, δένδρα και σκουπίδια. Πλέον η πρόσοψη του θεάτρου είναι φραγμένη και όσοι περνούν από εκεί μπορούν να παρατηρήσουν αφίσες από εκδηλώσεις της πόλης, όπως και κάποιες θολές φωτογραφίες ηθοποιών του τελευταίου θιάσου, που φιλοξένησε η σκηνή του. Το κτήριο θεωρείται μνημείο και αυτός είναι ο λόγος που δεν κατεδαφίστηκε ακόμη. 

(θέατρο Μετροπόλιταν)

(θέατρο Μετροπόλιταν σήμερα)

Επόμενη στάση το θέατρο "Αθήναιον" στην Λεωφόρο Πατησίων. Η σκηνή που φιλοξένησε αστέρες όπως τη Σοφία Βέμπο, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, την Τζένη Καρέζη κ.α. παραμένει για πολλά χρόνια ένα ερείπιο. Με κατεδαφισμένα σκηνικά από την τελευταία επιθεώρηση που ανέβηκε στο θέατρο, τα οποία θεωρήθηκαν από πολλούς ως ένα προμήνυμα του τι θα ακολουθούσε... τον γνωστό Τιτανικό, με την ονομασία "ΕΛΛΑΣ", να τον πνίγουν τα κύματα της θάλασσας.  

(θέατρο Αθήναιον σήμερα)

Τα τελευταία χρόνια ο επιχειρηματίας, προσπάθησε να προφυλάξει τους θεατές από επίδοξους ληστές, άλλα και ναρκομανείς προσλαμβάνοντας σεκιούριτι μιας και η περιοχή δεν φημίζεται από τις πιο ήσυχες της Αθήνας. Κάπως έτσι ορίζεται το τέλος εποχής σε ένα από τα πιο ιστορικά θέατρα της πόλης. Τη θέση του παίρνει ένα πολυτελές ξενοδοχείο σκεπάζοντας με τη χλιδή του τις μνήμες από την χρυσή εποχή του θεάτρου. 


Πολλά είναι τα θέατρα, που παραχώρησαν τα ερείπια τους για την ανακατασκευή μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων, σούπερ μάρκετ, βιβλιοπωλείων και εμπορικών κέντρων. Το θλιβερό στην ιστορία αυτή είναι ότι δεν βρέθηκαν ούτε ένας αρμόδιος φορέας να διασώσει τον πολιτισμό μας και να τον κληροδοτήσει στις επόμενες γενιές. 

Θέατρα όπως το "Μινώα", το "Πάρκ", το "Αττικό Θέατρο" το "Άλσος" και πολλά άλλα δεν θα έφυγαν ανεπιστρεπτί. Οι μνήμες όσων τυχερών κατάφεραν να παρακολουθήσουν έστω και μία παράσταση σε ένα από αυτά θα είναι ίσως οι πιο όμορφες και ρομαντικές στιγμές σε μία Αθήνα, που ολοένα καταστρέφει τον πολιτιστικό της πλούτο.