ΕΠΙΚΑΙΡΑ

6/recent/ticker-posts

Το όνομά της Μελίνα




Στην Αθήνα, το 1920, γεννιέται η μικρή Αμαλία - Μαρία. Γόνος πολιτικής οικογένειας, κόρη του Σταμάτη Μερκούρη, αλλά και η αγαπημένη εγγονή του δημάρχου Αθηναίων Σπύρου Μερκούρη. Μεγαλώνει στο σπίτι του παππού της και από μικρή ηλικία κερδίζει την αγάπη και τον θαυμασμό του κόσμου, που καθημερινά συναναστρέφεται μαζί της. Το όνομα Αμαλία - Μαρία δεν το χρησιμοποιεί ποτέ. Όλοι την γνωρίζουν και την φωνάζουν με το όνομα με το οποίο η ίδια θα συστηθεί χρόνια αργότερα και δεν χρειάζεται να χρησιμοποιεί επώνυμο, Μελίνα.

Ανήκει στην κατηγορία των χειρότερων μαθητριών ενώ ασχολείται με προσήλωση σε ότι κάνει εκτός από τα μαθήματά της. Ο θάνατος του παππού της την στιγματίζει γιατί πιστεύει ότι ήταν αθάνατος και νιώθει εγκαταλελειμμένη.

Στα 20 της χρόνια δίνει εξετάσεις στη δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου. Μετά το τέλος του ποιήματος του Κώστα Καρυοτάκη όπου και εξετάστηκε, σκέφτεται ότι δεν πέρασε αλλά το ένστικτό της την προδίδει και την αποδέχονται πανηγυρικά. Δουλεύει σκληρά και μετά το τέλος της αποφοίτησής της, το 1944, εντάσσεται στο δυναμικό του Εθνικού Θεάτρου. Ερμηνεύει μικρούς ρόλους στην κεντρική σκηνή. Ο πρώτος πρωταγωνιστικός της ρόλος έρχεται ένα χρόνο μετά, το 1945, όπου ερμηνεύει την Λαβίνια στο έργο του Ευγένιου Ο΄ Νηλ "Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα". Ξεκινάει συνεργασία με τον Κάρολο Κουν στο Θέατρο Τέχνης και μένει πλάι του για αρκετά χρόνια.


Η Μελίνα αποφασίζει να μετακομίσει στη Γαλλία. Οι παραστάσεις στις οποίες και συμμετέχει την κάνουν ιδιαίτερα αγαπητή στο κοινό της Πόλης του Φωτός και της δίνουν το διαβατήριο για διεθνή αναγνωρισιμότητα. Το 1953 παίρνει το έπαθλο Μαρίκα Κοτοπούλη και 2 χρόνια μετά επιστρέφει στην Ελλάδα, όπου και της γίνεται η πρώτη πρόταση για κινηματογραφική ταινία και συγκεκριμένα για το έργο "Στέλλα". Η ταινία προτείνεται για βραβείο στο Φεστιβάλ των Καννών το 1956. Παρόλο που λαμβάνει πολλούς επαίνους δεν αποσπά κάποιο βραβείο. 

Το ταξίδι της Μελίνα στις Κάνες αποτελεί έναν σταθμό στη ζωή της μιας και εκεί γνωρίζει τον Αμερικάνο σκηνοθέτη Ζυλ Ντασέν, ο οποίος και γίνεται αργότερα σύζυγος της. Ακολουθούν αρκετές ταινίες όπως το "Ποτέ την Κυριακή" για το οποίο κερδίζει το 1960 βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο Φεστιβάλ των Καννών. Η επιτυχία της ταινίας δεν σταματάει εδώ, αλλά την βρίσκει υποψήφια για πέντε όσκαρ. Κείμενο και σκηνοθεσία - Ζυλ Ντασέν, Πρώτου γυναικείου ρόλου - Μελίνα Μερκούρη, Κοστουμιών για ασπρόμαυρη ταινία - Ντένη Βαχλιώτη Τραγουδιού - Μάνος Χατζιδάκις που παίρνει το βραβείο μουσικής. Πρόκειται για την καλύτερη περίοδο της Μελίνας που την εκτοξεύει καλλιτεχνικά. Η Μελίνα ξεκινάει συνεργασίες με διακεκριμένους δημιουργούς και η μία ταινία διαδέχεται την άλλη. 


Το 1967 ανοίγει τα φτερά της για να πετάξει στην Αμερική και συγκεκριμένα στη Νέα Υόρκη. Ο λόγος της επίσκεψής της είναι η συμμετοχή στο Μπρόντγουεϊ, στο έργο "Ίλια Ντάρλιγκ", έχοντας πάντα στο πλευρό τον σύζυγό της. Την 21 Απριλίου και ύστερα από τηλεφώνημα που δέχονται από τον Μάνο Χατζιδάκι μαθαίνουν για την είδηση του στρατιωτικού πραξικοπήματος στην Ελλάδα. Η Μελίνα κάνοντας δηλώσεις στα αμερικάνικα Μέσα δηλώνει "Σας παρακαλώ μην πάτε στην χώρα μου". Αυτή της η δήλωση της στερεί από την Χούντα την Ελληνική Ιθαγένεια. Λίγους μήνες μετά δηλώνει την γνώριμή της πλέον φράση "Γεννήθηκα Ελληνίδα και θα πεθάνω Ελληνίδα". Το 1967 παρακολουθείται  για τρεις μήνες στενά από το FBI μιας και υπάρχει προειδοποίηση για δολοφονική απόπειρα εναντίον της. 


Σε αυτούς του δύσκολους καιρούς γνωρίζει τον Ανδρέα Παπανδρέου. Η πολιτική σταδιοδρομία έχει κάνει ήδη την εκκίνηση της. Κάνει πολιτική περιοδεία σε διάφορες χώρες και μιλάει ανοιχτά ενάντια των Συνταγματαρχών. Η χούντα μετά από προειδοποιήσεις της προχωράει σε παρακράτηση της περιουσίας της. Το 1969 στο θέατρο της Γένοβα γίνεται βομβιστική επίθεση εναντίων της. Το 1974 και μόλις 2 ημέρες μετά την πτώση της χούντας επιστρέφει στην Ελλάδα. Συνεχίζει την πολιτική της σταδιοδρομία, άλλα συμμετέχει και σε τηλεοπτικές παράγωγες όπως και θεατρικές παραστάσεις. Το 1980 εκλέγεται υπουργός πολιτισμού και με τις ιδέες της όπως και με τα οράματά της φέρει το πολιτισμό της χώρας μας στα πρωτοσέλιδα όλου του κόσμου. Τα οράματά της πολλά και πολλά εξ΄ αυτών υλοποιούνται. Ένα από τα οράματα της αφορά την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα, που είχαν κλαπεί από τους Βρετανούς. Μέχρι το τέλος της ζωής της πάλεψε για να επιστρέψει η εθνική μας κληρονομιά στην Ελλάδα. Φεύγει από τη ζωή στις 6 Μαρτίου του 1994 στο Μεμόριαλ της Νέας Υόρκης. 


Η Μελίνα Μερκούρη στιγμάτισε την Ελλάδα με όλες τις ιδιότητές της και δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι σήμερα δεν αναφέρεται τόσο συχνά το επώνυμο της. Ανά την χώρα δημιουργήθηκαν, ιδρύματα, θέατρα, αίθουσες με το όνομά της προς τιμήν της. Γυναίκα, ηθοποιός, πολιτικός, Ελληνίδα. Αυτή ήταν, είναι και θα είναι η Μελίνα.