Γιάννης Αγγελάκας: Ο Σαλονικιώτικος Τυφώνας

Ο Γιάννης Αγγελάκας είναι μια από τις πιο γνήσιες ροκ φιγούρες του ελληνικού πενταγράμμου. Αν έχεις παρευρεθεί σε μια από τις συναυλίες του (Υπάρχει κανείς που να μην τον έχει δει live αλήθεια;) το σίγουρο είναι ότι ηλεκτρίστηκες από την αστείρευτή του ενέργεια και την αεικίνητη σκηνική του παρουσία. Κάθε τραγούδι το ερμηνεύει σαν να είναι η πρώτη φορά και αυτός είναι ένας από τους λόγους που οι συναυλίες του σου μένουν αξέχαστες.

Ο γνωστός μουσικός γεννιέται τη δεκαετία του 60’ στη Νεάπολη της Θεσσαλονίκης και σπουδάζει στη Βιομηχανική. Όπως λέει ο ίδιος σε παλιότερη συνέντευξη μεγάλωσε φτωχικά, όμως είχε ανέμελη παιδική ηλικία. Αποδεικνύει το ταλέντο του ως περφόρμερ από μικρή ηλικία, καθώς οργανώνει θεατρικές παραστάσεις για τα παιδιά της γειτονιάς του. Η κλίση του προς την τέχνη δυσαρεστεί τον πατέρα του, ο οποίος κάνει σενάρια για ομοφυλοφιλία πράγμα που στο μέλλον διαψεύδεται πλήρως.

Στην εφηβεία του επηρεάζεται από τα ακούσματα των Beatles, Rolling Stones, Pink Floyd και David Bowie. Εκείνη την περίοδο αναπτύσσεται στη Νεάπολη μία πολύ δυνατή ζωντανή μουσική σκηνή με πρωταγωνιστικό ρόλο το ροκ, το μέταλ και το πανκ. Πολλοί νέοι δημιουργούν συγκροτήματα και κάνουν τα πρώτα τους βήματα στον κόσμο αυτού του καινούργιου και πολιτικοποιημένου ήχου. Σε αυτό το περιβάλλον μεγαλώνει και ο Αγγελάκας και αποκτά τη μουσική του παιδεία και το 1983 φτάνει στη δημιουργία μιας μπάντας μαζί με τον φίλο του, Γιώργο Καρρά, που ονομάζεται Τρύπες.

Τα πρώτα τους κιόλας τραγούδια, "Ασφάλεια", "Νταβατζής" και "Άσχημο όνειρο", αναδεικνύονται σε μεγάλες επιτυχίες. Έτσι οι Τρύπες γίνονται γρήγορα γνωστοί, γεγονός που φαίνεται από το τέταρτο κατά σειρά άλμπουμ τους "Εννιά πληρωμένα τραγούδια" που πουλάει πάνω από 40 χιλιάδες αντίτυπα. Το συγκρότημα πραγματοποιεί συναυλίες και στο εξωτερικό, καθώς παίζουν το 1990 στο Διεθνές Φεστιβάλ Eurockéennes στη Γαλλία, στο Λονδίνο και στο Μάντσεστερ. Ο Αγγελάκας δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στη νέα του ζωή και δεν κατανοεί τον χώρο της showbiz, πράγμα που θα τον οδηγήσει αργότερα στη δημιουργία της δικής του δισκογραφικής εταιρίας.

Το 1993 ο Γιώργος Καρράς σε μουσική και ο Γιάννης Αγγελάκας σε στίχους πειραματίζονται με ένα νέο στυλ στο άλμπουμ "Υπέροχο τίποτα", χρησιμοποιώντας όργανα όπως το τσέλο, το κοντραμπάσο, το βιολί και το ακορντεόν, με σκοπό τη δημιουργία εικόνων μέσω της μουσικής. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο ότι αυτός ο δίσκος χρησιμοποιείται λίγο αργότερα για τη μουσική υπόκρουση της ταινίας "Η εποχή των δολοφόνων" του Νίκου Γραμματικού.

Ο Γιάννης Αγγελάκας (δεξιά) με τον Γιώργο Καρρά

Μετά από ακόμα τρείς πολύ επιτυχημένους δίσκους, "Κράτα το σώου μαϊμού", "Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι" και "Μέσα στη νύχτα των άλλων", ο Γιάννης Αγγελάκας το 2001 αποφασίζει να ακολουθήσει σόλο καριέρα και το συγκρότημα διαλύεται. Η προσωπική μουσική του πορεία ξεκινά το 2004 με την ίδρυση της δισκογραφικής του εταιρίας "Alltogethernow", όπου μέλος της είναι και ο Ψαραντώνης.

Το 2002 ο Αγγελάκας πρωταγωνιστεί στην ταινία του Νίκου Νικολαΐδη, "Ο Χαμένος τα παίρνει όλα". Βέβαια δοκίμασε και παλιότερα τις υποκριτικές του ικανότητες όταν υποδύθηκε έναν μικρό ρόλο στη ταινία "Χώμα και Νερό". Στην ταινία του Νικολαΐδη αναλαμβάνει και το soundtrack, το οποίο συμπεριλαμβάνει και το πιο πετυχημένο τραγούδι της σόλο καριέρας του. Το 2009 ο Παντελής Βούλγαρης εμπιστεύεται στον Αγγελάκα τη σύνθεση της μουσικής για τη ταινία "Ψυχή Βαθιά", η οποία κερδίζει βραβείο πρωτότυπης μουσικής στα Βραβεία Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου για το 2010. Επίσης, "ντύνει" μουσικά το ντοκιμαντέρ "Χρεοκρατία" των Κατερίνας Κιτίδη και Άρη Χατζηστεφάνου (2011).

Το πόστερ από την ταινία "Ο χαμένος τα παίρνει όλα"

Εκτός από τη μελοποιημένη του ποίηση, ο Γιάννης Αγγελάκας εκδίδει δύο ποιητικές συλλογές, "Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι" και "Πώς τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε;", οι οποίες πλαισιώνονται από δικά του σκίτσα. Επιπλέον, το 2000 κυκλοφορεί το βιβλίο "Για τη καρδιά ενός κτήνους 1985-2000" που είναι κάτι σαν αυτοβιογραφία, καθώς περιέχει όλους τους στίχους και τις συνεντεύξεις του.

Ο Αγγελάκας είναι ένας αυθεντικός άνθρωπος και "εραστής" της τέχνης, καθώς αγαπά κάθε της μορφή. Είναι ένας καλλιτέχνης που δεν χορταίνεις να τον βλέπεις να τα δίνει όλα στη σκηνή σαν να είναι η πρώτη του ή η τελευταία του φορά. Είναι αξιοθαύμαστη η ενέργειά του και ο ασταμάτητος χορός του σε ξεσηκώνει από το πρώτο κομμάτι. Ένα ευχαριστώ, λοιπόν, στον Γιάννη που μας έμαθε να μην φοβόμαστε και να μην κλαίμε για τo τίποτα.