Οι ομπρέλες στη νέα Παραλία είναι γλυπτό του ζωγράφου Γιώργου Ζογγολόπουλου - ένα δημοφιλές έργο τέχνης που έχει πολυφωτογραφηθεί και αποτελεί ένα εκ των πολλών σημείων συνάντησης των κατοίκων της πόλης.
Οι ομπρέλες του Ζογγολόπουλου τοποθετήθηκαν για πρώτη φορά το 1995 σε εξέδρα στη Βενετία στο πλαίσιο της 45ης Biennale, ενώ κοσμούν την παραλία της Θεσσαλονίκης από το 1997, χρονιά κατά την οποία η Θεσσαλονίκη ανακηρύχθηκε ως πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης.
Όμοιο γλυπτό, αλλά υδροκίνητο και μικρότερο σε διαστάσεις τοποθετείται το 1993, μπροστά στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης μέσα στη Δ.Ε.Θ., ενώ το 1995 τοποθετείται η παραλλαγή αυτού στην είσοδο του Συμβουλίου Υπουργών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες, το οποίο βραβεύεται και σε πανευρωπαϊκό διαγωνισμό. Την είσοδο του δήμου το 1998 στο Παλαιό Ψυχικό όπου βρίσκεται το ίδρυμα του καλλιτέχνη, στολίζει η παραλλαγή του γλυπτού της Θεσσαλονίκης.
Μετά την ανάπλαση της παραλίας από το 2013 και έπειτα, το γλυπτό βρίσκεται στη λεγόμενη "νέα παραλία", κοντά σε δύο μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς της πόλης, το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τον Λευκό Πύργο.
Το περίφημο έργο τέχνης έχει τοποθετηθεί πάνω σε ξύλινη εξέδρα, περιτριγυρίζεται από τη θάλασσα, ενώ δίπλα του λειτουργεί συντριβάνι καθώς ο καλλιτέχνης συσχέτιζε τα έργα του με το στοιχείο του νερού. Το όμορφο τοπίο συμπληρώνει ο φωτισμός τις νυχτερινές ώρες, που δημιουργεί ρομαντική ατμόσφαιρα.
Επιθυμία του Ζογγολόπουλου ήταν το έργο του να γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας, όπως είναι οι ομπρέλες αντικείμενο που μας προστατεύει καθημερινά από τον ήλιο και την βροχή, όπως και συνέβη. Λόγω των σφοδρών ανέμων στο σημείο εκείνο, ο καλλιτέχνης συμπεριέλαβε κάθετες ράβδους που μοιάζουν με βροχή, αλλά στην ουσία συμβάλλουν στην στήριξή του έργου.
Οι ομπρέλες είναι από τα γλυπτά που κεντρίζουν το ενδιαφέρον και προσελκύουν πληθώρα κόσμου -κατοίκων και μη- καθημερινά. Είναι σημείο όπου συναντιούνται ζευγάρια, παρέες, μουσικοί του δρόμου, ποδηλάτες, νεόνυμφοι, οικογένειες, τουρίστες, αλλά και ένας μικροπωλητής με ομπρελίτσες σε μικρογραφία. Κάποιοι περικυκλώνουν το γλυπτό για να (αυτο)φωτογραφηθούν, κάποιοι άλλοι κάθονται απλώς στη ξύλινη εξέδρα, αγναντεύοντας τον θαλάσσιο ορίζοντα. Υπάρχει άραγε κάποια ώρα που να μην έχει κόσμο; Δύσκολο, καθώς αποτελεί πλέον κομμάτι της ζωής μας, σήμα κατατεθέν της πόλης, μετά τον Λευκό Πύργο.
Πρόκειται για ένα γλυπτό ζωντανό, καθώς μπορεί ο καθένας να το αγγίξει και δεν το αντικρίζει απλώς σε μία έκθεση. Βέβαια, το αρνητικό είναι ότι φθείρεται με το πέρασμα του χρόνου από τα χέρια που το αγγίζουν και από τις καιρικές συνθήκες. Για αυτό τον λόγο χρειάζεται συντήρηση, φροντίδα και αγάπη, όπως όλα τα έργα τέχνης.
Σύνταξη: ΛΕΥΚΟΘΕΑ ΠΑΝΟΥΣΟΥ
