Είναι Κυριακή μεσημέρι, από εκείνα τα χαλαρωτικά, τα καλοκαιρινά, που σου κρατάει συντροφιά ο ήχος του κύματος και ένα καλό βιβλίο. Απορροφημένη από τη γραφή του Ντοστογιέφσκι, γυρίζω βιαστικά τις σελίδες ώσπου πέφτω σε δυο γραμμές που διαφέρουν από τις υπόλοιπες. «Ό,τι χρειάζεται η ψυχή ενός παιδιού είναι το φως του ήλιου, τα παιχνίδια, το καλό παράδειγμα και λίγη αγάπη» γράφουν χαρακτηριστικά.
Χαμογελάω και στενοχωριέμαι ταυτόχρονα. Μπορούν άραγε όλα τα παιδιά του κόσμου να απολαύσουν αυτό που περιγράφουν οι παραπάνω αράδες;
Μπορεί το 1999, oι χώρες-μέλη της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας να υπέγραψαν συμφωνία που τις υποχρέωνε να λάβουν μέτρα προκειμένου να περιοριστεί το φαινόμενο της παιδικής εργασίας, όμως τί αποτελέσματα δείχνουν οι πραγματικοί αριθμοί;
H Unicef αναφέρει σε έκθεσή της πως σχεδόν 171 εκατομμύρια παιδιά εργάζονται σε ορυχεία, λατομεία και άλλους επικίνδυνους χώρους δουλειάς ή με επικίνδυνα υλικά, όπως χημικά, εντομοκτόνα ή βαρύ μηχανικό εξοπλισμό. Μάλιστα ο αριθμός όσων εργάζονται σε ηλικία κάτω των δέκα ετών φτάνει τα 73 την ίδια στιγμή που κάθε χρόνο τουλάχιστον 22 χιλιάδες παιδιά σκοτώνονται σε εργατικά δυστυχήματα
Και εδώ αναρωτιέμαι.
Πόσο εύκολο είναι να βρεθούν τα πραγματικά νούμερα του φαινομένου από τη στιγμή που οι ανήλικοι εργαζόμενοι σαφώς και δεν δηλώνονται ενώ τις περισσότερες φορές, στις χώρες όπου η παιδική εργασία ακμάζει, δεν δηλώνονται ούτε οι γεννήσεις;
Στην Ελλάδα, ο Συνήγορος του Παιδιού, "φωνάζει" ώστε να ληφθούν παραπάνω μέτρα για την καταπολέμηση της παιδικής εργασίας. Και δικαιολογημένα, αν αναλογιστούμε πως στη χώρα μας σχεδόν 50.000 ανήλικα παιδιά δουλεύουν σε μαγαζιά, εργοστάσια, αγροτικές εργασίες, επαιτεία στον δρόμο ενώ 10.000 παιδιά εγκαταλείπουν την υποχρεωτική εκπαίδευση και χάνουν το δικαίωμά τους σε ένα μέλλον ίσων ευκαιριών.
Δεν ξέρω αν με σοκάρουν περισσότερο οι αριθμοί ή η φαιδρή και αυτονόητη εικόνα που έχουμε οι περισσότεροι. Αυτή της παιδικής ηλικίας που είναι τόσο συνυφασμένη με στιγμές ανεμελιάς και ξέγνοιαστων μαθητικών χρόνων, αυτή η σκέψη, η τόσο δυνατή, που δεν κινητοποιεί στο να σκεφτούμε πως η παιδικότητα σε πολλές περιπτώσεις απουσιάζει.
Μελαγχολώ. Σηκώνω το κεφάλι μου να δω το ηλιοβασίλεμα. Χαζεύω τον κόσμο γύρω μου, τις ξαπλώστρες, τα παιδιά που παίζουν με το κύμα. Κάπου στο βάθος ακούγεται η φωνή ενός νεαρού να πουλάει ντόνατς. Γυρίζω διακριτικά και προσέχω τη φιγούρα του. Ένας νεαρός, κοντά στα δεκαπέντε , φορτωμένος ένα καλάθι με αρτοποιήματα στην πλάτη, κατάκοπος ,με μια μπλούζα που στάζει από τον ιδρώτα.
Τελικά, έχουμε δρόμο ακόμα...
Σύνταξη: ΑΝΝΑ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ
