Σίγουρα ξέρεις πως αξίζει μια παράσταση όταν αψηφάς τις αντίξοες καιρικές συνθήκες για να πας να την παρακολουθήσεις, και το κυριότερο, όταν δεν το μετανιώνεις. Αυτό, ακριβώς, συνέβη και την Κυριακή 6 Μαΐου όταν επισκεφθήκαμε το Χορόδεντρο για να παρακολουθήσουμε το έργο «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη», σε κείμενο Ιωάννας Τάλμπη. Πρόκειται για μια μουσικοθεατρική παράσταση όπου το ελαφρό λαϊκό τραγούδι συναντά το ρεμπέτικο και μας μεταφέρουν το άρωμα και το χρώμα μιας άλλης εποχής, μιας αλησμόνητης εποχής.
Πιο συγκεκριμένα, η παράσταση ξεκινάει με τον μαέστρο να μας καλωσορίζει παίζοντας μια γλυκιά και ρομαντική μελωδία στο πιάνο, ενώ παράλληλα ένα μυστήριο πλανάται στην ατμόσφαιρα καθώς οι δύο ήρωες της ιστορίας διαγράφονται μέσα στο κόκκινο ημίφως, με γυρισμένη την πλάτη στο κοινό. Έπειτα, ο μαέστρος, που εκτελεί και χρέη αφηγητή, μας εισάγει στο θέμα της παράστασης μέσω ενός παιχνιδιού ερωτήσεων προς τους θεατές και με όπλο του το χιούμορ αλλά και τη διάδραση μας καταστεί σαφές ότι πρόκειται να παρακολουθήσουμε μια άκρως ρομαντική παράσταση ταξιδεύοντάς μας σε μακρινές κι αλησμόνητες μνήμες από την περίοδο της ανταλλαγής των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Ας γνωρίσουμε, βέβαια, και τους πρωταγωνιστές της ιστορίας μας, τη Ρόζα και τον Άλκη, δύο προσφυγόπουλα που παρά τις χαλεπές ζωές τους έχουν καταφέρει να διασώσουν την ευαίσθητη και ρομαντική πλευρά τους και έτσι βρίσκουν τον έρωτα ο ένας στα μάτια του άλλου. Ειδικότερα, η Ρόζα, με καταγωγή από τη Σμύρνη, εργάζεται ως ιερόδουλη σε ένα «σπίτι» στα Λαδάδικα. Ωστόσο η ίδια λατρεύει το τραγούδι και αναγνωρίζει τον εαυτό της ως μια αρτίστα, έχει πολλά φιλόδοξα όνειρα για μια επιτυχημένη καριέρα, τα οποία, όμως, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τον βρώμικο και σκληρό κόσμο που ζει. Από την άλλη, ο Άλκης, όντας παιδί ιερόδουλης, μεγάλωσε μέσα σε οίκους ανοχής και έμαθε εξ απαλών ονύχων να μην λυγίζει στις κακουχίες. Τα δύσκολα παιδικά του χρόνια τον έκαναν σκληρό σαν πέτρα και για πολλά χρόνια κατάφερε να θάψει βαθιά μέσα του κάθε τρυφερό συναίσθημα που είχε, για αυτό, άλλωστε, και οι επαγγελματικές του δραστηριότητες δεν ξέφυγαν από τον υπόκοσμο. Συνδετικός κρίκος αυτών των δύο στη σκηνή είναι, φυσικά, ο μαέστρος που τους συντροφεύει γλυκά σε κάθε τους τραγούδι. Και ενώ στην αρχή κάθε ήρωας ξεχωριστά αλληλεπιδρά με τον μαέστρο, εν τέλει αυτοί οι δύο γίνονται ένα με την μουσική του υπόκρουση να μας χαρίζει μια ανεπανάληπτη συναισθηματική κορύφωση, λίγα δευτερόλεπτα πριν επέλθει το τέλος, το δραματικό τέλος της ιστορίας τους.
Σε αυτό το σημείο, βέβαια, δεν θα θέλαμε να σταθούμε τόσο στο τραγικό τους τέλος, αλλά στο υποκριτικό τους ταλέντο και στο πως κατάφεραν να αφυπνίσουν κάθε ευαίσθητη χορδή του κορμιού και της ψυχής μας προκαλώντας μας συγκίνηση. Συγκεκριμένα, η Ιωάννα Τάλμπη ως Ρόζα καταφέρνει να μας μαγέψει τόσο με τις φωνητικές της ικανότητες στο τραγούδι όσο και με τον αέρα που αποπνέει στη σκηνή. Με περίσσιο ταλέντο μας παρουσιάζει τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνει ως ιερόδουλη και παρ’ όλα αυτά το πώς καταφέρνει να διατηρεί το χαμόγελό της και εξακολουθεί να τρέφει με αισιόδοξες σκέψεις τα όνειρά της. Βέβαια, η υποκριτική της δεινότητα διαφαίνεται, αδιαμφισβήτητα, στο τραγικό φινάλε της παράστασης όταν χάνει τον αγαπημένο της και μένει πάλι μόνη. Τότε είναι που καταφέρνει να συγκινήσει και να υπενθυμίσει σε όλους εμάς πως τίποτα και κανένας δεν είναι δεδομένος στη ζωή. Ο Αστέρης Νάτσιος, με τη σειρά του, ενσαρκώνει τον Άλκη και κλέβει τις εντυπώσεις ως μετανάστης από την Κωνσταντινούπολη που έχει βιώσει τον ξεριζωμό, την ανέχεια, την καταπάτηση της παιδικής του ηλικίας, και όλα αυτά συνθέτουν έναν άντρα που αν καταφέρεις να ξεπεράσεις το σκληρό περίβλημά του δεν είναι παρά ένα πληγωμένο και ευαίσθητο παιδί. Και όλα αυτά καταφέρνει με μαεστρία να τα αντιπροσωπεύσει ο Αστέρης Νάτσιος. Είναι αρκετά απαιτητικό και δύσκολο να καταφέρει κανείς να αποδώσει τόσο αντικρουόμενα αισθήματα όμως αυτός έχει το ταλέντο και την τεχνική και μπορεί να το φέρει εις πέρας. Τέλος, δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε την αινιγματική φιγούρα του μαέστρου, ή αλλιώς του Αργύρη Παπαδόπουλου, που παίζει καταλυτικό ρόλο στα μπλοκαρισμένα συναισθήματα των ηρώων, αφού λειτουργεί ως γέφυρα στις ψυχές τους. Με τις μουσικές του ικανότητες καταφέρνει να συνθέσει ένα φάσμα από τραγούδια της εποχής του ’30 και να ταξιδέψει τόσο τους πρωταγωνιστές, όσο και τους θεατές, στις αλησμόνητες πατρίδες τους αλλά και στους αξιομνημόνευτους έρωτες που πέρασαν.
Άραγε, πόσο επίκαιρη μπορεί να είναι μια παράσταση που διαδραματίζεται στην εποχή του ’30; Πόσο εύκολο είναι να δημιουργηθούν αληθινές σχέσεις μέσα σε μια ωμή πραγματικότητα; Πόσο δύσκολο είναι να μένεις μόνος όταν έχεις νιώσει το «μαζί»; Τελικά, πόσα ακόμη ερωτήματα μπορεί να σου γεννήσει μια καλογραμμένη παράσταση με ταλαντούχες ερμηνείες; Ας σταθούμε σε μια φράση του μαέστρου που άγγιξε σίγουρα πολλούς από εμάς «η αγάπη αποτελεί την κινητήρια δύναμη που δίνει νόημα στις ζωές μας».
Όσοι επιθυμείτε να παρακολουθήσετε μια παράσταση ωδή στις μνήμες του παρελθόντος μπορείτε να παρευρεθείτε στην τελευταία παράσταση το Σάββατο 12 Μαΐου στις 21:00 στο Χορόδεντρο.
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο: ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΟΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ - 'ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΝΕ ΑΓΑΠΗ'
