ΕΠΙΚΑΙΡΑ

6/recent/ticker-posts

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ: ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΕΡΩΤΙΚΑ ΠΑΘΗ ΔΕ ΒΑΣΙΖΟΝΤΑΙ ΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΕΡΩΤΙΚΗ ΑΡΜΟΝΙΑ


Η Χριστίνα Χατζηβασιλείου, καταξιωμένη σκηνοθέτης της χώρας μας, ανεβάζει στο Θέατρο Τ το έργο του Ζοέλ Πομερά «Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα». Πρόκειται για μικρές ιστορίες αγάπης που μας θυμίζουν κάτι το οποίο όλοι μας κάποτε ζήσαμε. Γιατί αυτό είναι το καλό με την αγάπη. Δεν κάνει διακρίσεις. Με την Χριστίνα μιλήσαμε για την παράσταση αλλά και για την υποκριτική στη χώρα μας, καθώς η ίδια ως διδάκτωρ του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του ΑΠΘ δεν μπορεί παρά να μας διαφωτίσει επί του θέματος. Ξέχασα κάτι; Α! Μα φυσικά συζητήσαμε και για την αγάπη…

Σκηνοθετείτε την «Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα». Τι πραγματεύεται το έργο που θα δούμε;

Το έργο είναι μία σύνθεση από στιγμές διαφορετικών ανθρώπων που τέμνονται στο ρήμα «αγαπώ» [δεν]. Θα το περιέγραφα ως ένα λεξικό στιγμών για το λήμμα «έρωτας».

Θα θέλατε να μας πείτε αν υπήρξαν δυσκολίες που αντιμετωπίσατε στη σκηνοθεσία της θεατρικής παράστασης;

Μία από τις μεγαλύτερες δυσκολίες ήταν η ίδια η δραματουργία του έργου που είναι σπονδυλωτό, αποτελούμενο από σύντομες σκηνές, ρεαλιστικές και σουρεαλιστικές μαζί. Πολλοί και διαφορετικοί χαρακτήρες, πολλές και διαφορετικές ζωές που καλείται κανείς να γνωρίσει στις πιο αμήχανες, τις πιο δύσκολες στιγμές τους. Το κοινό γίνεται άθελά του λαθρακουστής, αν όχι ενεργό μέρος τους.                   
      
Ομολογώ πως η περίοδος των προβών ήταν ιδιαίτερα εξουθενωτική, καθώς ένιωθα συνεχώς σα να σκηνοθετούσα ταυτόχρονα 14 έργα, όσα δηλαδή και οι σκηνές που παρακολουθούμε. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως όλες οι ιστορίες των ανθρώπων αυτών έπρεπε να χτιστούν ξέχωρα και να διδαχτούν ξέχωρα στους ηθοποιούς, που, βεβαίως, είχαν να αντιμετωπίσουν παρόμοιες δυσκολίες, καθώς ενσαρκώνουν μέσα σε ελάχιστο χρόνο πάνω από τρεις ή ακόμα και τέσσερις και πέντε ρόλους ο καθένας. Την ίδια στιγμή, μέλημά μου ήταν να καταφέρω να ισορροπήσω πάνω στο τεντωμένο σκηνή μιας ρυθμικής  αφηγηματικής σκηνοθετικής γραμμής.  



Θα θέλατε να μας πείτε αν υπήρξαν και κάποια ευχάριστα αναπάντεχα γεγονότα στη συνεργασία με την ομάδα;

Πάντοτε στις πρόβες υπάρχουν τέτοιες στιγμές. Όμως πεποίθησή μου είναι πως καθώς η πρόβα είναι ένας απολύτως κλειστός και αυτόνομος κόσμος, οι αναφορές που γίνονται έξω από αυτόν τον κόσμο και τους «κατοίκους» του, αυτομάτως ακυρώνονται και ηχούν στους έξωθεν αδιάφορα.

Το θέατρο του Ζοέλ Πομερά μιλά για το τέλος των ιδεολογιών, την κυριαρχία του καπιταλισμού, για την απώλεια της αλληλεγγύης και τα σαθρά όρια της ηθικής. «Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα» διευρύνει την έννοια της αγάπης και προς αυτή την ανθρωπιστική κατεύθυνση;   

Το έργο αυτό πιστεύω πως ήταν το μικρό διάλειμμα του Πομμερά και του θιάσου του από το «πολιτικό θέατρο  της καθημερινότητας» - αν μου επιτρέπεται ο όρος- που συνειδητά υπηρετεί για να δει με χιούμορ, και συχνά με μια μεταφυσική διάθεση ποια είναι τα υλικά της φθοράς στο κύλισμα του χρόνου. Να εξετάσει τα συντρίμμια στα οποία -για να παραφράσω τον Έλιοτ- χτίζουμε την ερωτική ευτυχία μας (;) 

Η θεατρική παράσταση πραγματεύεται το αδιέξοδο της αγάπης. Για εσάς η ερωτική αρμονία είναι τόσο ανέφικτη όσο υπαινίσσεται ο τίτλος του έργου;  

Τα μεγάλα ερωτικά πάθη και όλοι οι μυθιστορηματικοί έρωτες που μας έχουν σημαδέψει δε βασίζονται ποτέ στην ερωτική αρμονία. Αντιθέτως, οι δυσβάσταχτοι, αλόγιστοι, παράταιροι έρωτες είναι αυτοί που [μας] καταβροχθίζουν. Η ερωτική αρμονία παραπέμπει σε μία άμεση κατάφαση η οποία ποτέ δεν τροφοδότησε κανενός είδους λογοτεχνίας. Το θέατρο βασίζεται στη σύγκρουση-ας μη το ξεχνάμε αυτό. 

Πώς αντιλαμβάνεστε εσείς προσωπικά την αγάπη;

Δεν ξέρω να σας απαντήσω με βεβαιότητα. Ξέρω πως κάθε μέρα, σε κάθε πρόβα όταν άκουγα και ξαναάκουγα τους ηθοποιούς, ανακάλυπτα και κάτι διαφορετικό μέσα σε αυτό το «δραματουργικό βιτρώ» του Πομμερά. Και κάθε μέρα αγαπούσα άλλη σκηνή. Για διαφορετικούς λόγους.

Είναι για εσάς λυτρωτικό, αλλά απατηλό να ελπίζουμε πάντα στην αγάπη με την ευρύτερη σημασία της ή είναι δύσκολο αλλά πιθανόν; 

Είναι ανθρώπινο. 



Έχετε μιλήσει για αυτή την περιβόητη σκηνοθετική μεθοδολογία που λείπει πολλές φορές από θεατρικά ιδρύματα της χώρας. Εν τέλει πώς εσείς την ορίζετε; 

Επιτρέψτε μου να σας διορθώσω εδώ και να σταθώ για λίγο: έχω μιλήσει για έλλειψή μεθοδολογίας και συστηματικής εκπαίδευσης σε ό,τι αφορά το θέατρο και την ιδιωτική εκπαίδευση. Τη μεθοδολογία στις περισσότερες περιπτώσεις δεν την ορίζουμε εμείς: την μελετάμε. Είναι ο τρόπος να μαθαίνεις. Ο τρόπος να μελετάς. Να πυκνώνεις τον χρόνο και να μην τον ξοδεύεις άσκοπα. Να ασκείσαι στη συστηματική μάθηση. Τα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας μας ως τέτοια σκοπό τους έχουν ακριβώς την δημιουργία επιστημόνων της τέχνης που θα ξέρουν πως να χειριστούν τα εργαλεία τους, να οξύνουν την κρίση και να διευρύνουν τους ορίζοντες των φοιτητών. 

Είστε διδάκτωρ του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ενώ παράλληλα έχετε εμπειρία και από άλλες δραματικές σχολές της πόλης. Τι είναι για εσάς αυτό που ξεχωρίζει έναν καλό μαθητή υποκριτικής; 

Το Τμήμα Θεάτρου του ΑΠΘ στο οποίο έχω την χαρά και την τιμή να διδάσκω με μία πλειάδα εξαίρετων ανθρώπων, είναι αν όχι το κορυφαίο, ένα από τα καλύτερα πανεπιστημιακά τμήματα της Ελλάδας, με ένα τόσο πλούσιο πρόγραμμα σπουδών που τροφοδοτεί το σύγχρονο ελληνικό θέατρο με άριστα καταρτισμένους σκηνοθέτες, ηθοποιούς, σκηνογράφους, φωτιστές, δραματολόγους. Θα  εκπλαγείτε αν δείτε πόσοι απόφοιτοι του Τμήματός μας είναι ενεργείς θεατρικά όχι μόνο στην Θεσσαλονίκη, αλλά σε ολόκληρη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Στους φοιτητές Υποκριτικής  στους οποίους και διδάσκω ξεχωρίζει πάντα αυτός ή αυτή που διακατέχεται από συνέπεια, πειθαρχία, εργατικότητα, ήθος και μια φυσική άγνοια για το ταλέντο του που αχνοφαίνεται στον ορίζοντα, σαν ακατέργαστο διαμάντι.  

Για να συνδέσουμε και το ερώτημα που τίθεται στην «Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα» το να αγαπάει κάποιος αυτό που κάνει είναι αρκετό; 

Όχι. Και όχι μεγάλο, κατηγορηματικό. Χρειάζεται σπουδή, διαρκής αναζήτηση, επιμονή και όσο και κοινότοπο και αν ακουστεί, τύχη .

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Μεταφράζω ένα άπαιχτο βρετανικό έργο που με έχει στην κυριολεξία συγκλονίσει και θέλω οπωσδήποτε να το σκηνοθετήσω.  

Φωτογραφία Χριστίνας Χατζηβασιλειάδου: ΤΑΣΟΣ ΘΩΜΟΓΛΟΥ
Φωτογραφίες παράστασης: ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΥΡΙΑΖΙΔΗΣ

Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο: 'Η ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΜΕ ΤΗ ΝΟΤΙΑ ΚΟΡΕΑ' ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ Τ