ΕΙΔΑΜΕ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ: 'ΚΟΝΤΣΕΡΤΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ'

Τι κι αν η εβδομάδα μας ξεκίνησε με βροχές; Τίποτα δεν μας πτόησε από το να παρακολουθήσουμε μια ωραία παράσταση. Έτσι, τη Δευτέρα 19 Μαρτίου πήγαμε στο θέατρο Τ και παρακολουθήσαμε το έργο «Κοντσέρτο για μια μέρα που πέρασε», σε κείμενο Γεωργίας Βεληβασάκη και σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αθυρίδη. Πρόκειται για μια μουσικοθεατρική performance με ζωντανή μουσική και αποτελεί ένα κράμα ποιημάτων και μουσικών αφηγήσεων.

Πιο συγκεκριμένα, η παράσταση μας εισάγει αμέσως στο χωροχρόνο της ιστορίας και μας συστήνει τους ήρωες (Φιλομήλα, Χρόνος, κιθαρίστας) καθιστώντας μας σαφές πως το έργο παρουσιάζει, σε συνάρτηση με το χρόνο, τα όνειρα, τις δράσεις αλλά και τις ψυχολογικές διακυμάνσεις της Φιλομήλας, που επιθυμεί να γίνει θάλασσα. Η ιστορία δηλαδή διαδραματίζεται βάσει τεσσάρων χρονικών πλαισίων (πρωί, μεσημέρι, απόγευμα, βράδυ), μέσω των οποίων η πρωταγωνίστρια εξελίσσεται τόσο ηλικιακά όσο και συναισθηματικά, διανθισμένη μάλιστα και από τη μουσική υπόκρουση. Επί της ουσίας, το έργο πραγματεύεται τη φαντασιακή θεώρηση της ζωής με μοναδικό γνώμονα το χρόνο, όπου κάθε ένας από τους τρεις ήρωες παίζουν, αδιαμφισβήτητα, σημαντικό ρόλο για το αρμονικό πάντρεμα υποκριτικής και μουσικής.

Ειδικότερα, η Φιλομήλα αποτελεί ένα κορίτσι που ονειροπολεί και ταξιδεύει έτσι νοερά με τη φαντασία της, δραπετεύοντας από το χωροχρόνο. Σταδιακά, όμως, την βλέπουμε να ωριμάζει και να αντικρίζει κατάματα την αλήθεια παραδεχόμενη πως η ευτυχία είναι ιδανικό της φαντασίας κι όχι της λογικής. Ο Χρόνος, από την άλλη, είναι πάντα παρόν στη σκηνή, υπενθυμίζοντας τόσο στην πρωταγωνίστρια, όσο και στους θεατές πόσο γρήγορα κυλάει. Τέλος, αυτό το «δέσιμο» επιτυγχάνεται και με την παρουσία ενός κιθαρίστα, ο οποίος συνοδεύει με τη μουσική του τις σκέψεις της Φιλομήλας.

Σε αυτό το σημείο ας σταθούμε στην υποκριτική δεινότητα των ηθοποιών και στο πώς κατάφεραν να μας εντάξουν στην παράσταση κάνοντάς μας κοινωνούς των συναισθημάτων και των στοχασμών τους. Συγκεκριμένα, η Γεωργία Βεληβασάκη ως Φιλομήλα καταφέρνει να κλέψει τις εντυπώσεις τόσο ως ένα αθώο και γεμάτο όνειρα κορίτσι όσο και ως μια ώριμη γυναίκα, που έρχεται αντιμέτωπη με τον πραγματικό κόσμο. Είναι δύσκολο κατά τη διάρκεια μιας παράστασης να μπορέσει κανείς να αποδώσει τόσο αντικρουόμενα αισθήματα όμως το επιτυγχάνει η καλλιτέχνιδα που όπως φαίνεται το πράττει με ευκολία. Πέραν της Γεωργίας Βεληβασάκη, ο Κωνσταντίνος Αθυρίδης αποτελεί την αποκάλυψη της βραδιάς καθώς λειτουργεί ως κλειδί, προσφέροντας απλόχερα στους θεατές εύστοχα σχόλια σχετικά με ζητήματα όπως ο χρόνος, η ευτυχία, η λήθη κ.α. δίνοντας ερεθίσματα για περαιτέρω σκέψη. Ενσαρκώνει, δηλαδή, μια αινιγματική φιγούρα που σε συνδυασμό με τη μάσκα τον βοηθάει να αποκαλύψει όλες του τις υποκριτικές δυνατότητες μέσω της φωνής και του επιβλητικού παρουσιαστικού του. Συνδετικός κρίκος όλων αυτών είναι ο Ανδρέας Ζιάκας, που χωρίς τις μελωδίες του αυτό το μουσικοθεατρικό έργο θα ήταν ελλιπής. Παρά το γεγονός ότι κάθεται στην άκρη του σκηνικού μόνο με μία κιθάρα, αυτό δεν τον εμποδίζει να ξεχωρίσει, αντιθέτως κάνει αισθητή την παρουσία του και συνοδεύει μουσικά τόσο τις σκέψεις των ηρώων όσο και των θεατών.

Άραγε, ποιος από όλους εμάς δεν έχει βιώσει μια αντίστοιχη κατάσταση μεγαλώνοντας; Ποιος από όλους εμάς ήταν τόσο ώριμος για να αντισταθεί στην ονειροπόληση; Ποιος από όλους εμάς δεν επηρεάζεται από την απομυθοποίηση των άπιαστων ονείρων του; Ποιος από όλους εμάς μένει αλώβητος από την πάροδο του χρόνου; Ποιος από όλους εμάς δεν αναζητάει την ευτυχία; Ας αναλογιστούμε μια φράση που ανέφερε ο Χρόνος: «ο χρόνος δεν περνάει. Εμείς περνάμε μέσα από το χρόνο και η ευτυχία δεν στερεώνεται πουθενά.»

Όσοι επιθυμείτε να παρακολουθήσετε μια παράσταση με αρκετή τροφή για σκέψη μπορείτε να παρευρεθείτε στις δύο τελευταίες παραστάσεις στις 26 και 27 Μαρτίου στο Θέατρο Τ.