Η Ελένη Ουζουνίδου είναι μία από τις πιο σημαντικές ηθοποιούς της γενιάς της και αποτελεί πρότυπο στο χώρο του θεάτρου. Με αφορμή το ανέβασμα της παράστασης ''Σταματία, το γένος Αργυροπούλου'' στη Θεσσαλονίκη, μιλά στην Townsendia για το έργο αυτό, τις εμπειρίες της αλλά και τις συνεργασίες, που την έχουν στιγματίσει ως σήμερα...
"Σταματία, το γένος Αργυροπούλου", η παράσταση, με την οποία επιστρέφετε και πάλι στη Θεσσαλονίκη και μία από τις πιο επιτυχημένες των τελευταίων ετών. Ποια είναι τα συναισθήματά, που σας προκαλεί η ηρωίδα σας κάθε βράδυ στη σκηνή;
Η ηρωίδα είναι μία πολύ συμπαθητική ‘’μεγαλοκοπέλα’’, αφηγείται τη ζωή της από τη δεκαετία του ‘50, που ήταν έφηβη και φτάνει μέχρι σήμερα περίπου. Είναι, δηλαδή, μία μεγάλης ηλικίας γυναίκα, που μας αφηγείται τα πάθη της. Είναι συντηρητική, αυστηρή, έχει ηθικές αξίες παλαιού τύπου, αλλά παρ’ όλα αυτά είναι μία πολύ γλυκιά γυναίκα κι έτσι αισθάνομαι πολύ όμορφα κάθε φορά, που την ερμηνεύω.
Το κοινό γεμίζει τους χώρους, όπου και αν ανεβαίνει η συγκεκριμένη παράσταση. Τι πιστεύετε ότι είναι αυτό, που τους προκαλεί να τη δουν;
Η παράσταση αυτή ανέβηκε για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 2014 στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Είναι ένα περίεργο κείμενο κι ένα περίεργο στοίχημα, γιατί η γλώσσα, που χρησιμοποιεί η "Σταματία, το γένος Αργυροπούλου" είναι καθαρεύουσα με μείξη της δημοτικής. Είναι ένας πολύ αναγνωρίσιμος τύπος Ελληνίδας. Είναι δηλαδή η γυναίκα, που υπάρχει σε κάθε σπίτι. Μπορεί να είναι η μαμά μας, η θεία μας, η γιαγιά μας... Κι ενώ είναι μία πολύ αυστηρή γυναίκα, μέσα στον κόσμο και στα "σεμεδάκια" της, παρ’όλα αυτά είναι ένας πολύ τρυφερός άνθρωπος. Είναι μία "δεξιά" γυναίκα, αλλά δε θα διστάσει, αν βρεθεί ένας άνθρωπος αντίθετων ιδεολογικών απόψεων, που έχει ανάγκη, να τον βοηθήσει και να δώσει ακόμα και ολόκληρη την περιουσία της για αυτό. Κι έτσι, πολλοί θεατές βλέπουν τη "Σταματία" και αναγνωρίζουν ένα δικό τους πρόσωπο και συγκινούνται. Παράλληλα, όμως, διατρέχει το κείμενο αρκετό χιούμορ και οι θεατές γελάνε πολύ με τα πάθη της και με τα αντιφατικά πράγματα, που της συμβαίνουν στο βίο της.
Όπως είπατε, κάποιοι γελούν και κάποιοι άλλοι συγκινούνται...
Ναι, ακριβώς. Κυρίως, όμως, είναι μερικές μέρες, που το κοινό διχάζεται. Δηλαδή, άλλοι γελάνε πολύ και άλλοι συγκινούνται κι έχει τύχει οι μεν να καυγαδίζουν με τους δε. Κι είναι έτσι, επειδή είναι μία ιδιάζουσα περίπτωση, που έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον κι ίσως για αυτό ο κόσμος να ανταποκρίνεται με τέτοιον τρόπο.
Ως θεατής, πώς πιστεύετε ότι θα αντιδρούσατε εσείς σε αυτό το έργο;
Κι εγώ θα είχα ανάμεικτα συναισθήματα. Είμαι σίγουρη ότι κάποιες στιγμές θα γελούσα πολύ, αλλά προς το τέλος και βλέποντας τι επιλογές έχει κάνει η "Σταματία" για τη ζωή της και τις συνέπειες αυτών, νομίζω ότι θα "έτρεχε" ένα δάκρυ.
Στην κοινωνία μας διακρίνονται πολλές "Σταματίες". Με άλλα λόγια, άτομα συντηρητικά, με ρατσιστικές απόψεις. Γιατί πιστεύετε ότι εξακολουθεί να συμβαίνει αυτό και ίσως δε θα εξαλειφθεί ποτέ;
Η "Σταματία" δεν ανήκει στην ακροδεξιά, απλώς σε μία πιο συντηρητική πλευρά. Πιστεύω ότι ο συντηρητισμός προκύπτει από φόβο. Οι καιροί είναι δύσκολοι και το μέλλον είναι αβέβαιο, η τεχνολογία "τρέχει", η ζωή προχωρά και παράλληλα βλέπουμε τους κινδύνους και τις παράπλευρες απώλειες του δημιουργήματος. Αυτό, ειδικά από τους μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους, προκαλεί φόβο. Φοβούμενοι ανατρέχουμε στα πράγματα, όπου νιώθουμε ασφαλείς, σε αυτά, που μάθαμε όταν ήμασταν παιδιά. "Πηγαίνουμε" πίσω στην παιδική ηλικία, σε αρχές των γονιών μας, των παππούδων κι έτσι γινόμαστε λίγο πιο συντηρητικοί και μένουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν.
Μετά από δύο χρονιές συνεχόμενων παραστάσεων "αποχαιρετήσατε" τη Σταματία για λίγο. Πώς νιώθετε που έχετε τη δυνατότητα να υποδυθείτε ξανά αυτόν το ρόλο, που νομίζω σας είναι συμπαθής;
Ναι, μου είναι ιδιαιτέρως συμπαθής, αλλά φέτος η παράσταση "παίζεται" στο Θέατρο Κιβωτός μόνο μία φορά την εβδομάδα. Βέβαια, σε πολύ μεγαλύτερο θέατρο συγκριτικά με όταν ξεκίνησε. Αλλά για μένα ήταν και είναι μία απολαυστική παράσταση, το απολαμβάνω πολύ!
Είστε ηθοποιός με μία πορεία γεμάτη ενδιαφέροντες ρόλους...
Δεν είναι λίγα τα χρόνια, είναι ακριβώς είκοσι. Είμαι συνέχεια σε μία παράσταση, είμαι πολύ τυχερή, γνώρισα φοβερούς σκηνοθέτες, είχα πάρα πολύ καλούς δασκάλους στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, από όπου αποφοίτησα, ασχολήθηκα με πολύ ωραία έργα, δούλεψα και εγώ πολύ κι έτσι βρίσκομαι συνέχεια στο χώρο.
Εκεί ήθελα να καταλήξω, στο ότι πάντα δείχνετε στους ρόλους σας σεβασμό και προσοχή.
Ναι, όσο μπορώ. Έχω κάνει, όμως, και πράγματα που δε μου άρεσαν και τόσο πολύ αλλά μεγαλώνοντας μπορείς να κάνεις και περισσότερες επιλογές. Προσφάτως, για παράδειγμα, αποφάσισα να μη συμμετέχω σε μία δουλειά, που δε με ευχαριστούσαν οι συνθήκες και πήγα σε μία άλλη, όπου τα πράγματα ήταν πιο ευχάριστα και πιο δημιουργικά. Σίγουρα, όπως είπα, μεγαλώνοντας έχεις τη δυνατότητα να επιλέγεις.
Αν μπορούσατε να επιλέξετε ανάμεσα στο θέατρο, με το οποίο ασχολείστε κατά κύριο λόγο, στην τηλεόραση, όπου έχετε υπάρξει με ενδιαφέροντα ρόλο, και στον κινηματογράφο, ποιος χώρος θα σας ενέλκυε περισσότερο;
Η μικρή μου εμπειρία στην τηλεόραση, γιατί μόνο πέρυσι ουσιαστικά συμμετείχα σε μια σειρά, στον "Αστέρα Ραχούλας", μου άφησε την καλύτερη εντύπωση. Συνεργάστηκα με εκλεκτούς συντελεστές, ήταν όλοι ένας και ένας. Αν τα τηλεοπτικά πράγματα ήταν όπως στον "Αστέρα Ραχούλας" θα ήθελα πάρα πολύ να ξανακάνω τηλεόραση. Επίσης, δούλεψα στον κινηματογράφο με το Σταύρο Τσιώλη και αν είναι όλοι οι σκηνοθέτες σαν αυτόν, θα ήθελα να κάνω κινηματογράφο πιο πολύ και από το θέατρο. Είναι κάτι πολύ ευχάριστο και δημιουργικό και μου άρεσε πάρα πολύ. Το θέατρο είναι κάτι μαγικό, έχει την αμεσότητα και "πληρώνεσαι" με το χειροκρότημα απευθείας, αυτό που συμβαίνει είναι πολύ όμορφο.
Σχετικά με τον "Αστέρα Ραχούλας", πώς αποφασίσατε να δεχτείτε το ρόλο μιας και η τηλεόραση ήταν ένας "νέος" κόσμος για εσάς;
Ναι, ήταν ένας καινούριος κόσμος, τον οποίο απέφευγα τόσα χρόνια γιατί πίστευα ότι δε μου ταιριάζει. Παρ’ όλα αυτά, όταν μου έγινε η πρόταση από το κανάλι και τον σκηνοθέτη της σειράς, που είναι ο εξαιρετικός Νίκος Κρητικός, είδα ότι μάλλον δε θα "κακοπεράσω", το αντίθετο μάλιστα! Και πραγματικά έμαθα πράγματα, μου ανοίχτηκε ένας νέος ορίζοντας, και οι περισσότεροι ηθοποιοί ήταν ηθοποιοί θεάτρου, όπως και ο σκηνοθέτης, οπότε επικοινωνούσαμε στην ίδια γλώσσα. Ήταν μια δουλειά, που δεν ήταν του "ποδαριού", όπως συνηθίζεται στην ελληνική τηλεόραση. Κάναμε τρεις - τέσσερις μήνες πρόβες πριν ξεκινήσουμε τα γυρίσματα, ήταν όλα τόσο μελετημένα, σοβαρά και με αγάπη και μεράκι, που δε θα μπορούσα να πω όχι σε τέτοιες συνθήκες.
Τρεις μήνες πρόβες, τόσο θετικό κλίμα, είναι κάτι, που νομίζω δε συναντάμε συχνά στην τηλεόραση...
Βέβαια, και εξωτερικά γυρίσματα, που είναι πολύ δύσκολα. Ένα στούντιο και δύο - τρεις κάμερες, που σε τραβούν είναι εύκολο πράγμα. Αυτό ήταν πολύ δύσκολο.
Επιστρέφοντας στα της παραστάσεως, υπάρχει μία φράση ως Σταματία, που θα θέλατε να πείτε στον κόσμο, ακόμα και σε αυτούς, που δε θα καταφέρουν ή δε θα θελήσουν να δουν την παράσταση; Τι είναι αυτό, που θα "χάσουν";
Θα χάσουν έναν πολύ γλυκό άνθρωπο, μία συγκινητική ύπαρξη, που έχει πολύ χιούμορ και είναι ενωτική. Είναι πάνω από όλα άνθρωπος. Ενώνει και θα ήθελε να ενώσει τους ανθρώπους, που έχουν αντίθετες ιδεολογικές απόψεις.
Κλείνοντας, ανεβαίνετε στη Θεσσαλονίκη με τη "Σταματία" σας. Όμως, μετά από το έργο αυτό, τι σχέδια έχετε για το μέλλον;
Την Τετάρτη είναι η πρώτη μας παράσταση στο Θέατρο Αυλαία, καθώς και άλλη μία την Πέμπτη. Ήδη, συμμετέχω σε μία παράσταση στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, που λέγεται "Αρίστος" και είναι βασισμένη στο βραβευμένο μυθιστόρημα του Θεσσαλονικιού Θοδωρή Κοροβίνη "Ο γύρος του θανάτου" και αφορά τη ζωή του Αριστείδη Παγκρατίδη, του εκτελεσμένου από τις Ελληνικές Αρχές το 1969, ως ο φερόμενος "Δράκος του Σέιχ Σου". Πάλι έχουμε να κάνουμε με τη Θεσσαλονίκη! Είναι πολύ ενδιαφέρον, έχει μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό και θα συνεχιστεί μετά το Πάσχα και θα επαναληφθεί και του χρόνου.
Συνέντευξη: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΥΡΟΚΕΦΑΛΟΥ
Συνέντευξη: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΥΡΟΚΕΦΑΛΟΥ
