Ιδιαίτερο πολιτιστικό ενδιαφέρον παρουσιάζει εκτός των άλλων το Μουσείο Φωτογραφίας της Θεσσαλονίκης, το μοναδικό μουσείο που ασχολείται με την τέχνη της φωτογραφίας στην Ελλάδα, διοργανώνοντας εκθέσεις, διαλέξεις, ξεναγήσεις, διαγωνισμούς, εκδίδοντας βιβλία για την εικόνα και απονέμοντας βραβεία διεθνούς βεληνεκούς.
Το μουσείο ξεκίνησε να συγκροτείται το 1998, ενώ από το 2001 και έπειτα οι εγκαταστάσεις του βρίσκονται σε κεντρικό σημείο της πόλης, στην Αποθήκη A’ στην Α΄ Προβλήτα του λιμανιού της Θεσσαλονίκης. Κάθε 2 χρόνια διοργανώνει ένα Διεθνές Φεστιβάλ Φωτογραφίας. Το μουσείο αναδεικνύει έργα παλιών και σύγχρονων δημιουργών, επιμελείται εκθέσεις και εκδόσεις, που αφορούν στη φωτογραφική τέχνη, διοργανώνει εκπαιδευτικά προγράμματα για να εξοικειωθούν όλες οι ηλικίες με τις τεχνικές φωτογράφησης και να έρθουν αντιμέτωποι με τις σημαντικές προκλήσεις που δημιούργησε η εποχή της εικόνας.
Αυτήν την περίοδο (από τα τέλη Φεβρουαρίου) φιλοξενεί την έκθεση των φωτογραφικών αυτοπορτραίτων ή selfimages, η οποία είναι αφιερωμένη στο θέμα της εικόνας του εαυτού στην ελληνική φωτογραφία από την δεκαετία του `70 μέχρι σήμερα. Η συνάντηση-αλληλεπίδραση της φωτογραφίας με άλλες μορφές τέχνης, όπως είναι η ιστορία της τέχνης απασχόλησε όχι μόνο τους ξένους αλλά και τους Έλληνες φωτογράφους. Στο έργο τους διαφαίνονται διάφορες σκηνοθετικές πρακτικές, εξελίσσουν το είδος του αυτοπορτραίτου, καθώς αναπαριστούν την διεισδυτική θεώρηση της εικόνας του εαυτού, η οποία είναι αποστασιοποιημένη από τις κυρίαρχες αντιλήψεις της φιλαρέσκειας και της εξιδανίκευσης. Στην ουσία δεν περιορίζονται στην απλή καταγραφή ή κοινότυπη μελέτη του ύφους, αλλά αναπαριστούν συναισθήματα, σκέψεις, αφηρημένες έννοιες, ο εαυτός αποκτά σύνθετους κοινωνικούς ρόλους ή εμπλέκεται σε απροσδόκητες καταστάσεις.
Στα έργα της έκθεσης ο δημιουργός διαπραγματεύεται τα εξής θεματα: Αυτοβιογραφία, Ταυτότητα, Ρευστότητα, Οικείο και Δημόσιο, Αρχέγονη Μνήμη. Με την αυτοβιογραφία αμφισβητούνται στερεότυποι ρόλοι, δίνεται έμφαση στον τρόπο συσχέτισης του υποσυνείδητου με την ανθρώπινη συμπεριφορά, η φωτογραφία δηλαδή λειτουργεί στην συγκεκριμένη περίπτωση σαν «διεισδυτικός καθρέφτης».
Στην ταυτότητα ο δημιουργός αναπαριστά τον άνθρωπο με έναν συγκεκριμένο τρόπο -ως μοντέλο- για να τον αντιληφθεί ή να τον διακωμωδήσει, τον μεταμφιέζει για παράδειγμα σε κούκλα Barbie. Τα έργα αυτά συνδέονται με τις πρακτικές του μεταμοντερνισμού.
Στη ρευστότητα ο εαυτός μεταμορφώνεται, το σώμα θεωρείται πρώτη ύλη και μεταβαίνει από μία κατάσταση σε μία άλλη όπως πραγματικό-φανταστικό, έμψυχο-άψυχο. Στο Οικείο και Δημόσιο ο φωτογράφος μελετά από την μία τον εσωτερικό χώρο ως περιβάλλον, στο οποίο επικοινωνεί το παρελθόν με το παρόν και από την άλλη τον δημόσιο χώρο, στον οποίο ο εαυτός αναπολεί και επηρεάζεται μέσα από την συλλογική μνήμη και την πολιτιστική κληρονομιά. Στην αρχέγονη μνήμη ο εαυτός αναζητά την φύση, καθώς προϋπάρχει η γνώση ότι είναι ο τόπος καταγωγής και κατάληξής του. Μέσα από αυτοσχέδια τελετουργικά διαφαίνεται πώς ο φωτογράφος επιδιώκει να βρει την ταυτότητα και την ψυχική του ηρεμία στην φύση.
Οι σέλφις τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει άλλωστε μόδα και πλημμυρίζουν τα κοινωνικά δίκτυα. Για αυτό τον λόγο το μουσείο πραγματοποίησε, πέραν της έκθεσης, διαγωνισμό σέλφι μέσω της ιστοσελίδας στο Facebook αναδεικνύοντας τις 100 σέλφι με τα περισσότερα λάικ. Στην πορεία, θα πραγματοποιηθούν στο πλαίσιο της έκθεσης και άλλες δράσεις, όπως προβολές και εκδηλώσεις λόγου.
Κατά την γνώμη μου μία φωτογραφία δεν περιορίζεται στην προβολή ενός προσώπου ή ενός τόπου μία δεδομένη στιγμή. Αυτό είναι το φαίνεσθαι και είναι κάτι παραπάνω από αυτό... Μία φωτογραφία είναι διαχρονική και εμπερικλείει συναισθήματα, σκέψεις, όνειρα που μπορεί να κάναμε εκείνη την στιγμή και ξαναβλέποντάς την μετά από χρόνια θα έχει την ίδια αξία, διότι θα καθρεφτίζει τις εμπειρίες, τους ανθρώπους, τις εικόνες, τους ήχους, τις μυρωδιές εκείνης της μέρας, επαναφέροντάς μας όχι μόνο στο σημείο λήψης, αλλά και στο ευρύτερο περιβάλλον, όπως και σε μία άλλη εποχή, ίσως πιο ξέγνοιαστη και πιο όμορφη.
Σύνταξη: ΛΕΥΚΟΘΕΑ ΠΑΝΟΥΣΟΥ
