ΑΝΑΠΝΕΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΟΙ 'ΠΝΕΥΜΟΝΕΣ - LUNGS' ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ

"Πνεύμονες – Lungs" του Ντάνκαν Μακ Μίλαν

Βάσω Καβαλιεράτου – Μάξιμος Μουμούρης

5 και 6 Μαρτίου στο Θέατρο Αριστοτέλειον

Οι "Πνεύμονες – Lungs" του Ντάνκαν Μακ Μίλαν μετά από την επιτυχημένη πορεία τους, «αναπνέουν» για δεύτερη χρονιά με ανανεωμένη διανομή και επιστρέφουν στη Θεσσαλονίκη για 2 μόνο παραστάσεις, στο θέατρο Αριστοτέλειον.

Αφού έκανε τον γύρο του κόσμου αποσπώντας τις καλύτερες κριτικές

«Συγκινητικό και αστείο» Herald Sun

«Έξυπνο και διεγερτικό» Washington post

«Χειμαρρώδες και για πολύ ώρα άκρως ξεκαρδιστικό» Time out London

ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά από την εταιρεία θεάτρου Τempus Verum σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λάλου.

ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ

Δευτέρα 5 & Τρίτη 6 Μαρτίου, στις 21.00

Για 2 μόνο παραστάσεις

ΠΑΙΖΟΥΝ:

ΒΑΣΩ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΥ – ΜΑΞΙΜΟΣ ΜΟΥΜΟΥΡΗΣ

Οι «Πνεύμονες» (2011) του βραβευμένου Άγγλου συγγραφέα Duncan Macmillan, είναι μια ιστορία αγάπης, αμείλικτα ειλικρινής, αστεία και επίκαιρη. Ένας άντρας και μια γυναίκα, μορφωμένοι, γύρω στα τριάντα προσπαθούν να πάρουν αποφάσεις για το μέλλον τους.

«Ένα παιδί; Είναι σαν να μου έριξες μπουνιά στη μούρη και μετά μου ζήτησες να σου λύσω μια μαθηματική εξίσωση»

Ο χρόνος όμως είναι εναντίον. Αν περιμένουν τις κατάλληλες συνθήκες δεν θα το κάνουν ποτέ. Απ’ τη μια η επιθυμία για ένα παιδί και απ’ την άλλη η αγωνία για το περιβάλλον, τον υπερπληθυσμό, την παγκόσμια κρίση και την πολιτική αστάθεια.

«Το ανθρακικό αποτύπωμα ενός παιδιού στον πλανήτη ζυγίζει 10.000 τόνους διοξειδίου, δηλαδή όσο το βάρος του Πύργου του Άιφελ»

Μα πώς να αποφασίσεις για το μέλλον σου, όταν αυτό προβλέπεται τόσο δυσοίωνο; Το έργο δίνει φωνή στη «Γενιά της Αβεβαιότητας» που μέσα από τις καταιγιστικές αλλαγές και τις συναισθηματικές μεταπτώσεις βρίσκει τρόπο να χαράξει τη δική της πορεία ζωής.

Ο Ντάνκαν Μακ Μίλαν, επικεντρώνεται στην ουσία του θεάτρου διερευνώντας τη θεατρική γραφή, απογυμνωμένη από υποδείξεις: «Το έργο γράφτηκε για να παιχτεί σε άδεια σκηνή. Δεν υπάρχουν σκηνικά, δεν υπάρχουν έπιπλα, ούτε φροντιστήριο, ούτε παντομίμα. Δεν υπάρχουν αλλαγές κοστουμιών. Το φως και ο ήχος δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για να δηλώσουν αλλαγή στον χρόνο ή στον χώρο». Μια αντανάκλαση της πραγματικότητας χωρίς τα θεατρικά εφέ της ψευδαίσθησης.