ΕΠΙΚΑΙΡΑ

6/recent/ticker-posts

C FOR CIRCUS: ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΘΑ ΕΠΙΒΙΩΝΕΙ


C For Circus. Μία ομάδα ταλαντούχων ηθοποιών που γνωρίζουν και προσπαθούν δυναμικά για ιδιαίτερες παραστάσεις φτάνει ξανά στη Θεσσαλονίκη, στον τόπο όπου ξεκίνησαν όλα, με το ''глум'' για να μας ''διδάξουν'' τη θέληση του ανθρώπου για να καταφέρει όσα έχει ονειρευτεί.

Πριν λίγα χρόνια δημιουργήσατε μία θεατρική ομάδα με το όνομα «C for Circus» στη Θεσσαλονίκη. Ποια είναι τα μέλη και η δράση της;

Οι άνθρωποι που αποτελούν τώρα την ομάδα είναι οι: Παναγιώτης Γαβρέλας, Βαλέρια Δημητριάδου, Δημήτρης Κίτσος, Χρύσα Κοτταράκου, Ειρήνη Μακρή, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Παύλος Παυλίδης, Νατάσα Ρουστάνη, Σπύρος Χατζηαγγελάκης. Δύο από τα μέλη μας, η Μαρία Κοτίνη και ο Γιωργής Σφυρής, βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη. Έχουμε συμμετάσχει σε διάφορα φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη, όπως το «Ανοιχτή Σκηνή - Θεατρικές Φωνές της Πόλης» και στα «Δημήτρια», και τα τελευταία χρόνια που δραστηριοποιούμαστε κυρίως στην Αθήνα, στα «Αισχύλεια», στο «ΒΟΒ theatre», κ.ά. Το 2016 κάναμε το ντεμπούτο μας στο εξωτερικό με την παράσταση «Με το ίδιο μέτρο» του W. Shakespeare στο International Shakespeare Festival της Σερβίας. Παραστάσεις της ομάδας έχουν ανέβει σε θέατρα όπως τα «Αυλαία», «Blackbox» στη Θεσσαλονίκη, «Skrow», «Από μηχανής», «BIOS», φέτος στο «Θέατρο 104» στην Αθήνα και τώρα προετοιμαζόμαστε για το «Αμαλία» στη Θεσσαλονίκη. 

Φέτος παρουσιάσατε σε διασκευή την παράσταση ‘’глчм’’ βασισμένη στο έργο του Οστρόφσκι «Το ημερολόγιο ενός απατεώνα’». Τι πραγματεύεται αυτή η θεατρική σας προσπάθεια;

Στο "ГЛУМ", αφηγούμαστε την ιστορία ενός νέου και ανήσυχου Μοσχοβίτη, του Γκλούμοφ, που αποφασίζει, πολύ στοχευμένα να πάρει μέρος στο μεγάλο, αυτοαναφορικό διάλογο της Μόσχας του 19ου αι. Αντιδρά στην αδιάφορη, κατά τον ίδιο, θέση του στην κοινωνία της πόλης και, με την εξυπνάδα και το θράσος του, καταφέρνει να εισχωρήσει σε έναν κύκλο ανθρώπων με επιρροή, χρησιμοποιώντας τους κατάλληλα για να πετύχει τους στόχους του: μια σταθερή, καλοπληρωμένη δουλειά και έναν γάμο «λαχείο», εισιτήριο, δηλαδή, στην εξέχουσα κοινωνία της Μόσχας. Σ’ αυτό το αριστούργημα της ρωσικής λογοτεχνίας, το «Ημερολόγιο ενός απατεώνα», εμείς δε διαβάσαμε την ιστορία ενός «απατεώνα», και αυτό θελήσαμε να αποδώσουμε, αλλάζοντας ακόμα και τον τίτλο. Αφουγκραστήκαμε τις κρυφές σκέψεις ενός ανθρώπου, που πασχίζει να φτιάξει την τύχη του, συμμεριστήκαμε ευσεβείς πόθους και ηθικούς προβληματισμούς, αναθεωρήσαμε ως προς την επαναστατικότητα της πράξης του και αυτό ακριβώς το μεταίχμιο, προσπαθήσαμε να αποτυπώσουμε επί σκηνής. Τη μικρή αυτή απόσταση ανάμεσα σε έναν επαναστάτη κι έναν τυχοδιώκτη ή σε έναν άνθρωπο κοινωνικά ευφυή κι έναν απατεώνα.


Πώς αποφασίσατε να παρουσιάσετε αυτό το θεατρικό έργο; Τι ήταν αυτό που σας κίνησε το ενδιαφέρον να εργαστείτε πάνω σε αυτό το κείμενο;

Είναι δύσκολο να απαντηθεί αυτή η ερώτηση. Η παράσταση βασίζεται ακριβώς σε αυτό, στην προσπάθεια να συναντηθούν επτά διαφορετικοί κόσμοι στο «τι είναι απάτη τελικά;». Πόσο ειλικρινής μπορεί να είναι κανείς στην καθημερινή του ζωή; Τι περιθώριο έχει ο καθένας μας να κινηθεί μέσα στα κοινωνικά πλαίσια που του έχουν τεθεί; Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο «δεν σου λέω όλη την αλήθεια» και το «σου λέω ψέματα»; Όλοι μας ζούμε υιοθετώντας διάφορους ρόλους, εμφανίζοντας πολλά πρόσωπα στη ζωή μας. Είναι όλα αληθινά; Είναι όλα απαραίτητα; Πόση σημασία έχουν οι προθέσεις σου και πόση οι ίδιες σου οι πράξεις; Ο Γκλούμοφ, πάντως, υποστηρίζει ότι η απάτη υπάρχει μόνο αν αποκαλυφθεί, μόνο, δηλαδή, αν υπάρξει κάποια στιγμή ειλικρίνειας.

«Το ημερολόγιο ενός απατεώνα» ανήκει στα σατιρικά έργα. Είναι η πρώτη σας απόπειρα σε αυτό το είδος;

Η αλήθεια είναι πως οι περισσότερες παραστάσεις που έχουμε στήσει μέχρι στιγμής έχουν σχεδόν πάντα ενσωματωμένο το σατιρικό στοιχείο. Φυσικά, όταν και το ίδιο το κείμενο είναι σατιρικό από τη φύση του, αυτό μας δίνει ακόμα περισσότερη ώθηση να εμφανίσουμε στη σκηνή την αστεία πλευρά των πραγμάτων, που είναι κάτι που μας ευχαριστεί. Όμως, δεν είναι η πρώτη φορά που επιλέγουμε σατιρικό κείμενο. Για παράδειγμα, στην παράστασή μας «Κάτι διαφορετικό», που είχε ανέβει πρώτη φορά το 2013, ένα από τα κείμενα που είχαμε χρησιμοποιήσει ήταν η «Καλή οικογένεια» του Γιόακιμ Πίρινεν, που είναι σατιρικό, βέβαια με τελείως διαφορετικό τρόπο από το «Ημερολόγιο ενός απατεώνα». 

Και φτάνουμε στον τίτλο της παράστασης... Τι σημαίνει ‘’глчм“ και πώς το εμπνευστήκατε;

Το “глчм” είναι ένα παλιό ρώσικο λήμμα που σηματοδοτούσε την απάτη, τη φάρσα. Επειδή, διαβάζοντας το κείμενο μας απασχόλησε πολύ η πρόθεση του Γκλούμοφ, το όνομα του οποίου βασίζεται στο συγκεκριμένο λήμμα, προτιμήσαμε να αλλάξουμε τον τίτλο ώστε να μην ονομαστεί ο ήρωας απατεώνας εξ’ αρχής. Θέλαμε πιο πολύ να επικεντρωθούμε στην απάτη ως έννοια, παρά στον απατεώνα ως άνθρωπο, κι αυτό γιατί ο ήρωάς μας δεν είναι ο μόνος που εκμεταλλεύεται τις περιστάσεις προς όφελός του. Όλοι γύρω του προσπαθούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να χειριστούν ανθρώπους και τελικά πράττουν όπως τους συμφέρει. Η διαφορά με τον Γκλούμοφ, είναι ότι ο ίδιος αποφασίζει να παίξει αυτό το παιχνίδι συνειδητά, ακριβώς επειδή ζει σε έναν κόσμο που, με έναν τρόπο, το απαιτεί.


Τι συνιστά απάτη για εσάς;

Είναι δύσκολο να απαντηθεί αυτή η ερώτηση. Η παράσταση βασίζεται ακριβώς σε αυτό, στην προσπάθεια να συναντηθούν επτά διαφορετικοί κόσμοι στο «τι είναι απάτη τελικά;». Πόσο ειλικρινής μπορεί να είναι κανείς στην καθημερινή του ζωή; Τι περιθώριο έχει ο καθένας μας να κινηθεί μέσα στα κοινωνικά πλαίσια που του έχουν τεθεί; Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο «δεν σου λέω όλη την αλήθεια» και το «σου λέω ψέματα»; Όλοι μας ζούμε υιοθετώντας διάφορους ρόλους, εμφανίζοντας πολλά πρόσωπα στη ζωή μας. Είναι όλα αληθινά; Είναι όλα απαραίτητα; Πόση σημασία έχουν οι προθέσεις σου και πόση οι ίδιες σου οι πράξεις; Ο Γκλούμοφ, πάντως, υποστηρίζει ότι η απάτη υπάρχει μόνο αν αποκαλυφθεί, μόνο, δηλαδή, αν υπάρξει κάποια στιγμή ειλικρίνειας.

Η αισθητική της παράστασης είναι πολύ ιδιαίτερη. Πείτε μας λίγα λόγια για αυτό.

Το "ГЛУМ" είναι μια παράσταση με επτά ηθοποιούς επί σκηνής, επτά παραβάν και ένα ακορντεόν. Η σκηνική αποτύπωση της κάθε εικόνας, επιτυγχάνεται με τη χρήση των παραβάν σε διαφορετικούς γεωμετρικούς σχηματισμούς. Με τη χρήση πολυμορφικών κοστουμιών και μικρών αντικειμένων (props), αλλάζουμε ρόλους από σκηνή σε σκηνή, ενώ όσοι δεν συμμετέχουν στην κεντρική δράση, παρακολουθούν και συνδιαμορφώνουν την ατμόσφαιρα του εκάστοτε επεισοδίου. Διασκευάσαμε και χρησιμοποιούμε ποικιλόμορφα ένα μουσικό μοτίβο, κατά βάση ακαπέλα και σε πολυφωνικούς συνδυασμούς. Χρησιμοποιήσαμε ως βασικό μουσικό μοτίβο της παράστασης, τη διασκευασμένη μελωδία του φολκ ρωσικού τραγουδιού “Korobeiniki”, πιο γνωστή ως μελωδία του Tetris , ένα κομμάτι σύνδεσής μας με τη Ρωσία του 19ου αι. Τα πολυμορφικά και πολύχρωμα κοστούμια σε αντίθεση με τα μονόχρωμα παραβάν, δημιουργούν εικόνες και ζωντανά κάδρα, φτιάχνοντας ταυτόχρονα δύο επίπεδα αφήγησης, μπροστά και πίσω από τα σκηνικά.


Ένα ακόμα ιδιαίτερο στοιχείο που σας χαρακτηρίζει είναι ότι η σκηνοθεσία γίνεται από όλους σας, χωρίς να υπάρχει ένας επικεφαλής. Πιστεύετε ότι σας βοηθάει ή είναι μία πρόσθετη δυσκολία;

Η συλλογική σκηνοθεσία έχει σίγουρα πολλές δυσκολίες, γιατί είναι απαραίτητο να συγκλίνουν όλα τα μέλη της ομάδας για να ξεκινήσουμε να φτιάχνουμε κάτι και πρέπει συνεχώς να κοπιάζουμε ώστε να υπάρχει μια κοινή εικόνα για την παράσταση που θα δημιουργήσουμε. Αυτό είναι ενδεχομένως χρονοβόρο, απ’ την άλλη όμως, μέσω της σύμπραξης φτάνουμε σε ένα αποτέλεσμα που θα ήταν αδύνατο να συλληφθεί από ένα μόνο μυαλό. Έχοντας όλοι λόγο στη σκηνοθεσία, δημιουργήσαμε μια παράσταση, μέσα στην οποία ο καθένας έχει προσωπικά κομμάτια δημιουργίας και υπάρχει άπλετος χώρος για τις ατομικές του ανάγκες ως καλλιτέχνη, πράγμα ανεκτίμητο.

Μετά την Αθήνα, σειρά για την παράσταση έχει η Θεσσαλονίκη, ο τόπος όπου ξεκίνησαν όλα για την ομάδα σας. Τι προσμένετε από το κοινό της πόλης;

Μπορεί να έχουμε κατηφορίσει στην Αθήνα, αλλά η Θεσσαλονίκη παραμένει για μας η έδρα της ομάδας. Είναι η πόλη που πρωτογνωριστήκαμε ως άνθρωποι και δημιουργήθηκε η ομάδα. Εκεί χτίσαμε τους στενούς μεταξύ μας δεσμούς και εκεί ξεκινήσαμε να δημιουργούμε πάνω στο σανίδι. Εκεί γίναμε μία οικογένεια, την όποια και κουβαλάμε ακλόνητη και στην Αθήνα. Για μας η Θεσσαλονίκη είναι το λιμάνι που πάντα θα χαιρόμαστε να επιστρέφουμε. Όταν παίζουμε εδώ αισθανόμαστε πιο απελευθερωμένοι, το περιβάλλον πιο οικείο. Ως άνθρωποι και ως ομάδα έχουμε εξελιχθεί, έχουμε ενηλικιωθεί καλλιτεχνικά και θα χαρούμε πολύ να μοιραστούμε αυτήν την εξέλιξη με το κοινό της Θεσσαλονίκης.


Εκτός από την Ελλάδα, έχετε παρουσιάσει δουλειές σας σε φεστιβάλ του εξωτερικού. Πώς βλέπετε την εξέλιξη του θεάτρου παγκοσμίως στην περίοδο της γενικευμένης κρίσης που βιώνουμε;

Το ενθαρρυντικό στην δική μας εμπειρία στο Itaka Sekspir Festival στη Σερβία, στο οποίο παρουσιάσαμε την παράστασή «Με το ίδιο μέτρο», ήταν ότι, αν και το κοινό παρακολουθούσε την παράστασή μας από υπέρτιτλους – οι οποίοι μάλιστα, όπως μας πληροφόρησαν, ήταν σε πολύ ποιητική και αρκετά δυσνόητη γλώσσα – η αποδοχή της παράστασης ήταν μεγάλη. Το κοινό ήταν διαθέσιμο να παρακολουθήσει την προσπάθεια μιας νέας ξενόγλωσσης γι’ αυτούς ομάδας, πράγμα που μας έδωσε μεγάλη χαρά και ελπίδα. Δεν είμαστε σίγουροι ότι αυτό είναι ο κανόνας, όμως είναι φανερό πως το θέατρο είναι μια οικουμενική τέχνη και όταν ο δημιουργός έχει πραγματική ανάγκη να επικοινωνήσει τη δουλειά του, αυτό θα γίνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ακόμα κι αν δεν καταλάβει λέξη ο θεατής. Κι εμείς καθημερινά, πάνω στη πράξη, ανακαλύπτουμε μεγάλες αλήθειες. Αυτό μας κινητοποιεί να συνεχίζουμε το θέατρο σήμερα, όπως και πολλούς άλλους, ειδικά σ’ ένα αστικό τοπίο όπως η Αθήνα, όπου οι εποχές των μαζώξεων και των γλεντιών αργοσβήνουν. Εκεί κι αν εντείνεται -κι απ’ την πλευρά του θεατή- η ανάγκη μιας ζωντανής κοινής εμπειρίας με άλλους ανθρώπους, κι όχι μέσω των social media. Όσο θα υπάρχει ανάγκη για τέτοιου είδους επικοινωνία, τόσο θα επιβιώνει το θέατρο.


Κλείνοντας, κάθε χρόνο είστε ιδιαίτερα ενεργοί στα θεατρικά δρώμενα. Έχετε σκεφτεί ποιο θα είναι το επόμενό σας βήμα;

Προς το παρόν βρισκόμαστε σε αναζήτηση νέων ιστοριών που μας ενδιαφέρουν – αν και αυτό είναι κάτι που συμβαίνει διαρκώς. Το σίγουρο είναι ότι το ταξίδι του "ГЛУМ" δεν έχει τελειώσει για εμάς και θέλουμε να το συνεχίσουμε και του χρόνου. Από κει και πέρα, συζητάμε διάφορα ενδεχόμενα, όμως δεν έχουμε καταλήξει ακόμη σε κάποια απόφαση για την επόμενη παραγωγή μας. Όσον αφορά νέους στόχους και προορισμούς, λοιπόν, θα τα ξαναπούμε σύντομα.