Με αφορμή την παρουσίαση «Άσκηση για ένα Ατλαζένιο γοβάκι» συνομιλήσαμε με επτά νέους ηθοποιούς και τον δάσκαλό τους Θωμά Βελισσάρη τόσο για το έργο όσο για τη συνεργασία τους και τα όνειρά τους. Αυτό που μας έμεινε είναι το γέλιο, τα χαμόγελα, η ομαδικότητα και η υποστήριξη μεταξύ τους. Ευχαριστούμε θερμά τον Θωμά Βελισσάρη και το STUDIO του θεάτρου Εταιρότητα.
Το Θέατρο Εταιρότητα έχει γίνει πλέον θεσμός της πόλης. Για όσους όμως δεν το γνωρίζουν θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για αυτό;
Θωμάς Βελισσάρης: Το Θέατρο Εταιρότητα έχει πάρα πολύ μεγάλο παρελθόν, όχι ως Εταιρότητα αλλά ως Θεάτρου Τέχνης Ακτίς Αελίου. Δεν ξέρω αν έχει γίνει θεσμός ακόμη. Νομίζω ότι κατά κάποιον τρόπο αφομοίωσε ως έναν πολύ μεγάλο βαθμό την ιστορία του Ακτίς Αελίου. Πιθανόν αυτό να δημιούργησε αυτή την κίνηση γύρω από το όνομά του. Νομίζω ότι είναι νωρίς να λέμε κάτι τέτοιο, εκτός και το αν έχει γίνει και δεν το έχω καταλάβει. Χαίρομαι εάν όντως μέσα σε ένα τόσο μικρό διάστημα επιτεύχθηκε κάτι τέτοιο γιατί ήταν μέσα στους στόχους, αλλά όχι τόσο άμεσα. Στόχος δικός μου και του δασκάλου μου Νίκου Σακελίδη, με τον οποίο μοιραζόμαστε την καλλιτεχνική διεύθυνση αυτής της προσπάθειας, μετά το κλείσιμο του Θεάτρου Τέχνης Ακτίς Αελίου.
Σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου είστε δάσκαλος και έχετε και την καλλιτεχνική επιμέλεια του έργου. Γιατί επιλέξατε αυτή την ιδιότητα και όχι αυτή του σκηνοθέτη;
Θωμάς Βελισσάρης: Με τα παιδιά υπάρχει μία ιδιαιτερότητα. Στην ουσία είναι μία παράσταση - παρουσίαση, η οποία στηρίζεται σε μια μαθητική και εκπαιδευτική διαδικασία και όχι σε μία διαδικασία αμιγώς επαγγελματική. Οι πρόβες δεν ήταν πρόβες αλλά μαθήματα. Διήρκεσαν πολύ περισσότερο από ότι θα διαρκούσαν οι φυσιολογικές πρόβες και επειδή όλη η διαδικασία ενείχε σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό την εκπαίδευση των παιδιών νομίζω ότι καταρχάς είναι διδασκαλία και μετά σκηνοθετική επιμέλεια.
Το έργο με ποια κριτήρια το επιλέξατε;
Θωμάς Βελισσάρης: Το έργο το επέλεξα για τα παιδιά. Επειδή το έργο στην παραστατική του μορφή είναι αρκετά απαιτητικό -ο ίδιος ο συγγραφέας είχε στο μυαλό του ένα πληθωρικό θέαμα όταν έγραφε το κείμενο- για αυτό το επέλεξα. Ακριβώς επειδή εμείς δεν μπορούμε να φέρουμε εις πέρας τις απαιτήσεις του συγγραφέα σκηνικά όλο αυτό βαραίνει τους ηθοποιούς. Όλες οι ατμόσφαιρες και όλος ο πλούτος των εικόνων και η πληθώρα των συμβόλων, που ζητάει ο συγγραφέας με την βοήθεια σκηνικών μηχανών ή τις τεχνολογίας της εποχής του το επωμίζεται η υποκριτική. Αυτό φυσικά ανεβάζει πάρα πολύ τον πήχη για τα παιδιά και νομίζω ότι τους εξελίσσει υποκριτικά.
Το έργο συνδυάζει διάφορες θεατρικές φόρμες και πολλούς υποκριτικούς τρόπους. Σας δυσκόλεψαν αυτά τα χαρακτηριστικά, ως νέοι ηθοποιοί, να αντεπεξέλθετε σε ότι απαιτεί το έργο;
Μάρω Καραγιώργου: Ναι, φυσικά και μας δυσκόλεψε. Ήταν μεγάλη πρόκληση. Στο έργο έπρεπε να συνδυάσουμε όλους τους τρόπους και τις φόρμες που όλα τα χρόνια διδαχτήκαμε στη σχολή -και από τον Θωμά, τον δάσκαλό μας- και από τους υπόλοιπους καθηγητές της σχολής μας. Επίσης μέσα σε αυτό υπάρχει το κομμάτι της αναζήτησης, σε θεωρητικό επίπεδο. Έπρεπε να αντιληφθούμε το πως ακριβώς πρέπει να προσεγγίσουμε τη θεατρική φόρμα, την κατεύθυνση που πρέπει να πάρει το σώμα μας σε συνδυασμό με τη φωνή μας, τον λόγο και την υπόστασή μας πάνω στη σκηνή. Ταυτόχρονα όλο αυτό το θεωρητικό κομμάτι έπρεπε ως να γίνει πράξη για να έχει ένα αρμονικό αποτέλεσμα πάνω στη σκηνή.
"Άσκηση για ένα ατλαζένιο γοβάκι". Γιατί άσκηση;
Μαρία Αρουτζίδου: Άσκηση, γιατί το στοίχημα δεν ήταν να γίνει παράσταση. Το έργο δεν ήταν επιλογή δική μας. Ο στόχος ήταν να "ασκηθούμε" προς μία κατεύθυνση. Να ασκηθούμε υποκριτικά, να εφαρμόσουμε, να μάθουμε, να εξελίξουμε τον εαυτό μας και να ξεπεράσουμε δικά μας χαρακώματα. Ο καθένας προσωπικά.
Όπως είπε και η Μαρία Ρουτζίδου η άσκηση αυτή έχει κάποιους στόχους. Κατά τη γνώμη σας τους πετύχατε;
Κώστας Χατζηγεωργίου: Μιλώντας και για τους επτά από εμάς, ναι. Κάποιοι περισσότερο και κάποιοι λιγότερο. Επειδή τυγχάνει να είμαστε όλοι από την ίδια σχολή και όλοι σχεδόν ήμασταν στην ίδια τάξη είχαμε όλοι το ίδιο επίπεδο γνώσεων. Μέσα σε αυτό το στούντιο διαπιστώσαμε ότι υπήρξε μία μεγάλη εξέλιξη όσον αφορά τους στόχους. Αλλά όπως είπαν και τα παιδιά ήταν πολύ δύσκολο. Ακόμη και τώρα που θα το δουν οι θεατές ίσως καταλάβουν ότι βρισκόμαστε σε ένα επίπεδο δοκιμασίας. Για αυτό και το κάναμε "άσκηση" για να γνωρίζει ο θεατής που θα μας δει ότι δεν είναι παράσταση ή κάτι επαγγελματικό. Μπορώ όμως να πω ότι οι στόχοι επιτεύχθηκαν κατά πολύ.
Το ατλαζένιο γοβάκι τι πραγματεύεται και τι θα δει ο θεατής που θα σας παρακολουθήσει;
Δημήτρης Κουστολίδης: Το έργο πραγματεύεται πολλά πράγματα. Τον έρωτα, τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου, τον επεκτατισμό, τη θρησκεία που παίζει πολύ σημαντικό ρόλο και τη φιλοδοξία. Ο θεατής θα δει ένα ζευγάρι, το οποίο παλεύει να έρθει σε μία σύνδεση. Οι δυσκολίες όμως είναι πολλές, που όταν επιτευχθεί αυτό καταστρέφεται μιας ο έρωτας αυτός είναι απαγορευμένος. Είναι άπιαστος και δεν μπορεί να υπάρξει στην πραγματικότητα.
Το ατλαζένιο γοβάκι κατατάσσεται στα σημαντικότερα βιβλία του 20ου αιώνα. Πόσο σας επηρεάζει η σημαντικότητα του έργου στο ανέβασα της παράστασης;
Μαρία Αλεξανδρίδου: Το έργο ήταν επιλογή του δασκάλου μας και ήδη στο πρώτο διάβασμα αντιληφθήκαμε την τεράστια δυσκολία του. Δεν μας απασχόλησε όμως ιδιαίτερα γιατί από την αρχή το προσεγγίσαμε σαν άσκηση. Πήραμε ένα πολύ δύσκολο κείμενο -σε ποιητικό λόγο- και παρόλο που δυσκολευτήκαμε πάρα πολύ δεν μπήκαμε στη διαδικασία να αγχωθούμε. Ξεκινήσαμε να το αντιμετωπίζουμε σαν άσκηση του σώματος και του λόγου, όπως κάνουμε πάντα με τον συγκεκριμένο δάσκαλο. Μέσα από αυτοσχεδιασμούς και μέσα από την πλήρη κατανόηση του κειμένου. Και όταν φτάσαμε στο σημείο να το κατανοούμε και να αντιλαμβανόμαστε τι θέλει να μας πει το έργο μπήκε και ο λόγος πολύ ομαλά και καταλήξαμε σε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα.
Ο Κλωντέλ πιστεύει ότι το θέατρο και η ζωή πηγαίνουν μαζί. Πόσο σας εκφράζει αυτή η άποψη;
Ναταλία Λυδία Παπά: Από τη στιγμή που κάθε συγγραφέας αντλεί τα γεγονότα από οτιδήποτε υπάρχει γύρω του το θέατρο είναι άρτια συνυφασμένο και συνδεδεμένο με τη ζωή. Για αυτό και τα πιο σημαντικά έργα είναι τόσο ρεαλιστικά και μιλάνε για τον καθένα από εμάς ξεχωριστά. Αυτός είναι και ο λόγος που κάθε φορά που κάποιος παρακολουθεί ένα έργο μπορεί να ταυτιστεί τόσο πολύ μαζί του, εφόσον φυσικά η απόδοση είναι σωστή. Νομίζω ότι ζωή και θέατρο πάνε 100% μαζί.
Ο Κλωντέλ πιστεύει ότι το θέατρο είναι ο μόνος τόπος όπου "ο καημένος άνθρωπος" μπορεί να γίνει λίγο Θεός". Ποια είναι η δική σας άποψη πάνω σε αυτό;
Το ατλαζένιο γοβάκι κατατάσσεται στα σημαντικότερα βιβλία του 20ου αιώνα. Πόσο σας επηρεάζει η σημαντικότητα του έργου στο ανέβασα της παράστασης;
Μαρία Αλεξανδρίδου: Το έργο ήταν επιλογή του δασκάλου μας και ήδη στο πρώτο διάβασμα αντιληφθήκαμε την τεράστια δυσκολία του. Δεν μας απασχόλησε όμως ιδιαίτερα γιατί από την αρχή το προσεγγίσαμε σαν άσκηση. Πήραμε ένα πολύ δύσκολο κείμενο -σε ποιητικό λόγο- και παρόλο που δυσκολευτήκαμε πάρα πολύ δεν μπήκαμε στη διαδικασία να αγχωθούμε. Ξεκινήσαμε να το αντιμετωπίζουμε σαν άσκηση του σώματος και του λόγου, όπως κάνουμε πάντα με τον συγκεκριμένο δάσκαλο. Μέσα από αυτοσχεδιασμούς και μέσα από την πλήρη κατανόηση του κειμένου. Και όταν φτάσαμε στο σημείο να το κατανοούμε και να αντιλαμβανόμαστε τι θέλει να μας πει το έργο μπήκε και ο λόγος πολύ ομαλά και καταλήξαμε σε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα.
Ο Κλωντέλ πιστεύει ότι το θέατρο και η ζωή πηγαίνουν μαζί. Πόσο σας εκφράζει αυτή η άποψη;
Ναταλία Λυδία Παπά: Από τη στιγμή που κάθε συγγραφέας αντλεί τα γεγονότα από οτιδήποτε υπάρχει γύρω του το θέατρο είναι άρτια συνυφασμένο και συνδεδεμένο με τη ζωή. Για αυτό και τα πιο σημαντικά έργα είναι τόσο ρεαλιστικά και μιλάνε για τον καθένα από εμάς ξεχωριστά. Αυτός είναι και ο λόγος που κάθε φορά που κάποιος παρακολουθεί ένα έργο μπορεί να ταυτιστεί τόσο πολύ μαζί του, εφόσον φυσικά η απόδοση είναι σωστή. Νομίζω ότι ζωή και θέατρο πάνε 100% μαζί.
Ο Κλωντέλ πιστεύει ότι το θέατρο είναι ο μόνος τόπος όπου "ο καημένος άνθρωπος" μπορεί να γίνει λίγο Θεός". Ποια είναι η δική σας άποψη πάνω σε αυτό;
Θωμάς Βελισσάρης: Πιθανόν να εννοεί ότι κατά κάποιον τρόπο ο άνθρωπος γίνεται για λίγο το επίκεντρο. Ίσως ο άνθρωπος επί σκηνής -σε έναν βαθμό- δεν υπάρχει με την ιδιότητα που έχει εκτός σκηνής και υπάρχει με οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα. Αυτό τον καθιστά "Θεό", δηλαδή έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν έχει ιδιότητες και άρα μπορεί επί σκηνής να υποστηρίξει οτιδήποτε θέλει, φαντάζεται, επιθυμεί, στοχεύει. Πιθανόν να έγκειται εκεί αυτή του η φράση.
Ποια είναι τα κυριότερα μηνύματα και ποιοι οι συμβολισμοί του έργου;
Βαγγέλης Μάγειρος: Ένα από τα κυριότερα μηνύματα του έργου είναι ότι το φως δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το σκοτάδι. Αυτό που αντιπροσωπεύει ο Δον Ροντρίγκο και η Δόνια Προέσα είναι η σκοτεινή πλευρά του κάθε ανθρώπου. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορούν να βρεθούν μαζί, με την καλύτερη των εννοιών. Η φιλοδοξία, το πάθος, η ανάγκη για κατάκτηση, για εξουσία, η θέληση του να πετύχεις κάτι και να είσαι ικανός να φτάσεις και θεωρητικά και πρακτικά μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου. Να υποσημειώσουμε ότι ο Ροντρίγκο για να βρει την Προέσα ταξιδεύει στην άκρη του κόσμου. Από την Ισπανία στην Αφρική και από την Αφρική στην Αμερική και μετά και πάλι πίσω. Για να πετύχεις τους στόχους σου και να αποκτήσεις αυτό που ζητάς θα πρέπει να είσαι έτοιμος να φτάσεις τα πράγματα στο μη περαιτέρω. Ίσως το κυριότερο μήνυμα του έργου είναι να ζήσουμε το σήμερα και να μην σκεφτόμαστε το μετά.
Διαβάζοντας το Δελτίο Τύπου, οι ηθοποιοί εμπλέκονται σχεδόν σε όλα τα στάδια της παραγωγής. Πόσο μπορεί να βοηθήσει αυτό έναν νέο άνθρωπο που θέλει να ακολουθήσει τον δρόμο της ηθοποιίας;
Μάρω Καραγιώργου: Για εμάς που η συγκεκριμένη παράσταση είναι ένα πρώτο βήμα σε μία "ολοκληρωμένη παρουσίαση", σε μία δουλειά που έγινε με πολύ κόπο και με μεγάλη μέριμνα το να συμμετέχουμε σε όλα τα στάδια παραγωγής ήταν ένα πολύτιμο κομμάτι. Το να μπούμε στη διαδικασία να μεριμνήσουμε από το φροντιστήριο της παράστασης μέχρι το πως θα προωθηθεί αυτή μας δίδαξε το πως μπορούμε να έχουμε μία υπόσταση μόνη μας αν και πρέπει να λειτουργούμε ως μία ομάδα. Σίγουρα στο να μπορέσει ένας νέος ηθοποιός να επιβιώσει θα πρέπει να γνωρίζει όλα τα στάδια της θεατρικής παραγωγής.
Ως νέοι άνθρωποι, πως βλέπετε την κατάσταση στο ελληνικό θέατρο;
Μαρία Αρουτζίδου: Η κατάσταση είναι δύσκολη όπως και όλα άλλωστε. Ανήκουμε στη γενιά που με το που βγαίνουμε στην αγορά εργασία είναι όλα δύσκολα πόσο μάλλον στο επάγγελμα του ηθοποιού. Για να εξασκείς το επάγγελμα του ηθοποιού θα πρέπει να μεν να το βλέπεις επαγγελματικά αλλά όχι ως επάγγελμα. Τα κίνητρα δεν είναι είναι το κέρδος αλλά άλλες ανησυχίες. Σύμφωνα με την προηγούμενη ερώτηση το θέατρο είναι ένα ομαδικό "παιχνίδι". Χρειάζεται η συνύπαρξη και το να βάλεις το εγώ σου στην υπηρεσία του εμείς. Φυσικά και γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι από αυτό δεν θα ανταμειφθείς υλικά. Όταν όμως μπαίνεις σε αυτή την επίπονη διαδικασία είτε ψυχολογικά είτε σε επίπεδο στόχου και το επιλέγεις τότε σίγουρα δεν είναι οικονομικοί οι λόγοι.
Τι δυσκολίες πιστεύετε ότι θα συναντήσετε στην πορεία;
Κώστας Χατζηγεωργίου: Να βρω ανθρώπους με τους οποίος θα ταιριάζω και θα μπορώ να επικοινωνώ. Κυρίως το να επικοινωνήσω, που για εμένα είναι μία αρκετά σοβαρή λέξη και όχι το πως θα ζήσω μέσα από το θέατρο. Και η πόλη τα πάει καλά, και οι αίθουσες είναι πάντα γεμάτες οπότε και δεν με τρομάζει κάτι βιοποριστικά όσο το να βρω τους κατάλληλους ανθρώπους για να επικοινωνώ καλλιτεχνικά και όχι συναισθηματικά.
Τι σας άρεσε περισσότερο στις σπουδές σας στην υποκριτική και ποιες πιστεύετε είναι οι ελλείψεις που μπορεί να έχουν δραματικές σχολές στο να οδηγήσουν έναν νέο ηθοποιό στο επάγγελμα αυτό;
Δημήτρης Κουστολίδης: Επειδή μπήκα πολύ ξαφνικά σε αυτό το χώρο μιας και ποτέ δεν το είχα φανταστεί ή ονειρευτεί μπορώ να πω ότι μου άρεσαν τα πάντα. Ήμουν από την αρχή πολύ ενθουσιασμένος. Ήμουν από τους ανθρώπους που δούλευαν και έπαιρνα από όλα τα μαθήματα κάτι. Βγαίνοντας από τη σχολή αντιλήφθηκα ότι είμαι σε έναν πολύ καλό δρόμο... Ίσως κατά τη διάρκεια των σπουδών μας δεν θα έπρεπε να δίνετε τόσο μεγάλη σημασία στο αποτέλεσμα και στην παρουσίαση ή στην παράσταση γιατί είμαστε ακόμη στη σχολή και μαθαίνουμε. Θα πρέπει το κάθε παιδί να συσχετιζόμαστε με την δουλειά και την προσπάθειά του. Άλλωστε το κάθε παιδί εξελίσσεται μέσα από την δουλειά και την άσκηση και όχι μέσα από το αποτέλεσμα μιας παράστασης.
Από τη σχολή στο σανίδι. Είστε έτοιμοι να ανοίξετε τα φτερά σας και να παίξετε με άλλες ομάδες ή ακόμη με μεγάλους θιάσους όπως για παράδειγμα αυτοί των Αθηνών;
Μαρία Αλεξανδρίδου: Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ήδη ξεκινήσει να συνεργαζόμαστε με άλλες παραγωγές της Θεσσαλονίκης. Ενδεχομένως υποκριτικά να είμαστε όλοι έτοιμοι να συνεργαστούμε με μεγάλους θιάσους, υπό την καθοδήγηση ενός σκηνοθέτη ο οποίος θα μας δείξει τι θέλει. Εμείς θα προσπαθήσουμε να αντεπεξέλθουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η ουσία είναι να καταλήξεις στο τι θέλεις να κάνεις και στο πως θέλεις να δουλέψεις. Η Αθήνα δεν είναι στις άμεσες ανησυχίες μου μιας και ακόμη καλύπτομαι καλλιτεχνικά στη Θεσσαλονίκη. Δεν το σκέφτομαι όμως δεν θα φοβόμουν να κάνω αυτό το βήμα. Το μέλλον όμως θα δείξει.
Ποια είναι τα όνειρά σας και ποιες οι προσδοκίες σας για το μέλλον σας ως ηθοποιοί;
Ναταλία Λυδία Παπά: Για εμένα όνειρα και προσδοκίες έχουν την ίδια σημασία. Τα όνειρά μου δεν φτάνουν μακριά όπως για παράδειγμα να φύγω Αθήνα και να συνεργαστώ με μεγάλους θιάσους. Οι προσδοκίες μου είναι να βρίσκομαι με ανθρώπους με τους οποίους θα επικοινωνούμε με τον ίδιο τρόπο, όσο μπορούμε. Δεν με απασχολεί τόσο αν γεμίσει το θέατρο. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι αν οι θεατές που θα μας δουν πάρουν κάτι από αυτό που έχουμε δημιουργήσει, αν το θυμούνται ή αν τους ακουμπήσει. Με ενδιαφέρει η δουλειά να γίνει σωστά, να μάθω πράγματα και να μπορέσω να τα μεταφέρω μαζί με τους ανθρώπους που συνεργάζομαι, γιατί μόνη μου δεν μπορώ.
Τι έχετε κερδίσει μέσα από αυτή τη συνεργασία;
Βαγγέλης Μάγειρος: Μέσα από αυτή την συνεργασία κέρδισα πολύ όμορφες στιγμές και πολύ άσχημες στιγμές. Αυτές οι στιγμές όμως μας οδήγησαν εδώ που είμαστε σήμερα, μας οδήγησαν στο να έχουμε καταφέρει ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα, το οποίο θα χαρεί ο κόσμος που θα έρθει να μας δει. Κέρδισα κάποιες προσδοκίες για το μέλλον από τα παιδιά που είναι αυτή τη στιγμή εδώ και σίγουρα εμπειρία και γνώση. Παρόλο που ξεκίνησε αυτή η ομάδα με διαφορετικούς στόχους καταφέραμε να συνυπάρχουμε σε ένα στόχο και να δημιουργήσουμε αυτό που δημιουργήσαμε με την καθοδήγηση του δασκάλου μας.
Ποια είναι τα κυριότερα μηνύματα και ποιοι οι συμβολισμοί του έργου;
Βαγγέλης Μάγειρος: Ένα από τα κυριότερα μηνύματα του έργου είναι ότι το φως δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το σκοτάδι. Αυτό που αντιπροσωπεύει ο Δον Ροντρίγκο και η Δόνια Προέσα είναι η σκοτεινή πλευρά του κάθε ανθρώπου. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορούν να βρεθούν μαζί, με την καλύτερη των εννοιών. Η φιλοδοξία, το πάθος, η ανάγκη για κατάκτηση, για εξουσία, η θέληση του να πετύχεις κάτι και να είσαι ικανός να φτάσεις και θεωρητικά και πρακτικά μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου. Να υποσημειώσουμε ότι ο Ροντρίγκο για να βρει την Προέσα ταξιδεύει στην άκρη του κόσμου. Από την Ισπανία στην Αφρική και από την Αφρική στην Αμερική και μετά και πάλι πίσω. Για να πετύχεις τους στόχους σου και να αποκτήσεις αυτό που ζητάς θα πρέπει να είσαι έτοιμος να φτάσεις τα πράγματα στο μη περαιτέρω. Ίσως το κυριότερο μήνυμα του έργου είναι να ζήσουμε το σήμερα και να μην σκεφτόμαστε το μετά.
Διαβάζοντας το Δελτίο Τύπου, οι ηθοποιοί εμπλέκονται σχεδόν σε όλα τα στάδια της παραγωγής. Πόσο μπορεί να βοηθήσει αυτό έναν νέο άνθρωπο που θέλει να ακολουθήσει τον δρόμο της ηθοποιίας;
Μάρω Καραγιώργου: Για εμάς που η συγκεκριμένη παράσταση είναι ένα πρώτο βήμα σε μία "ολοκληρωμένη παρουσίαση", σε μία δουλειά που έγινε με πολύ κόπο και με μεγάλη μέριμνα το να συμμετέχουμε σε όλα τα στάδια παραγωγής ήταν ένα πολύτιμο κομμάτι. Το να μπούμε στη διαδικασία να μεριμνήσουμε από το φροντιστήριο της παράστασης μέχρι το πως θα προωθηθεί αυτή μας δίδαξε το πως μπορούμε να έχουμε μία υπόσταση μόνη μας αν και πρέπει να λειτουργούμε ως μία ομάδα. Σίγουρα στο να μπορέσει ένας νέος ηθοποιός να επιβιώσει θα πρέπει να γνωρίζει όλα τα στάδια της θεατρικής παραγωγής.
Ως νέοι άνθρωποι, πως βλέπετε την κατάσταση στο ελληνικό θέατρο;
Μαρία Αρουτζίδου: Η κατάσταση είναι δύσκολη όπως και όλα άλλωστε. Ανήκουμε στη γενιά που με το που βγαίνουμε στην αγορά εργασία είναι όλα δύσκολα πόσο μάλλον στο επάγγελμα του ηθοποιού. Για να εξασκείς το επάγγελμα του ηθοποιού θα πρέπει να μεν να το βλέπεις επαγγελματικά αλλά όχι ως επάγγελμα. Τα κίνητρα δεν είναι είναι το κέρδος αλλά άλλες ανησυχίες. Σύμφωνα με την προηγούμενη ερώτηση το θέατρο είναι ένα ομαδικό "παιχνίδι". Χρειάζεται η συνύπαρξη και το να βάλεις το εγώ σου στην υπηρεσία του εμείς. Φυσικά και γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι από αυτό δεν θα ανταμειφθείς υλικά. Όταν όμως μπαίνεις σε αυτή την επίπονη διαδικασία είτε ψυχολογικά είτε σε επίπεδο στόχου και το επιλέγεις τότε σίγουρα δεν είναι οικονομικοί οι λόγοι.
Τι δυσκολίες πιστεύετε ότι θα συναντήσετε στην πορεία;
Κώστας Χατζηγεωργίου: Να βρω ανθρώπους με τους οποίος θα ταιριάζω και θα μπορώ να επικοινωνώ. Κυρίως το να επικοινωνήσω, που για εμένα είναι μία αρκετά σοβαρή λέξη και όχι το πως θα ζήσω μέσα από το θέατρο. Και η πόλη τα πάει καλά, και οι αίθουσες είναι πάντα γεμάτες οπότε και δεν με τρομάζει κάτι βιοποριστικά όσο το να βρω τους κατάλληλους ανθρώπους για να επικοινωνώ καλλιτεχνικά και όχι συναισθηματικά.
Τι σας άρεσε περισσότερο στις σπουδές σας στην υποκριτική και ποιες πιστεύετε είναι οι ελλείψεις που μπορεί να έχουν δραματικές σχολές στο να οδηγήσουν έναν νέο ηθοποιό στο επάγγελμα αυτό;
Δημήτρης Κουστολίδης: Επειδή μπήκα πολύ ξαφνικά σε αυτό το χώρο μιας και ποτέ δεν το είχα φανταστεί ή ονειρευτεί μπορώ να πω ότι μου άρεσαν τα πάντα. Ήμουν από την αρχή πολύ ενθουσιασμένος. Ήμουν από τους ανθρώπους που δούλευαν και έπαιρνα από όλα τα μαθήματα κάτι. Βγαίνοντας από τη σχολή αντιλήφθηκα ότι είμαι σε έναν πολύ καλό δρόμο... Ίσως κατά τη διάρκεια των σπουδών μας δεν θα έπρεπε να δίνετε τόσο μεγάλη σημασία στο αποτέλεσμα και στην παρουσίαση ή στην παράσταση γιατί είμαστε ακόμη στη σχολή και μαθαίνουμε. Θα πρέπει το κάθε παιδί να συσχετιζόμαστε με την δουλειά και την προσπάθειά του. Άλλωστε το κάθε παιδί εξελίσσεται μέσα από την δουλειά και την άσκηση και όχι μέσα από το αποτέλεσμα μιας παράστασης.
Από τη σχολή στο σανίδι. Είστε έτοιμοι να ανοίξετε τα φτερά σας και να παίξετε με άλλες ομάδες ή ακόμη με μεγάλους θιάσους όπως για παράδειγμα αυτοί των Αθηνών;
Μαρία Αλεξανδρίδου: Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ήδη ξεκινήσει να συνεργαζόμαστε με άλλες παραγωγές της Θεσσαλονίκης. Ενδεχομένως υποκριτικά να είμαστε όλοι έτοιμοι να συνεργαστούμε με μεγάλους θιάσους, υπό την καθοδήγηση ενός σκηνοθέτη ο οποίος θα μας δείξει τι θέλει. Εμείς θα προσπαθήσουμε να αντεπεξέλθουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η ουσία είναι να καταλήξεις στο τι θέλεις να κάνεις και στο πως θέλεις να δουλέψεις. Η Αθήνα δεν είναι στις άμεσες ανησυχίες μου μιας και ακόμη καλύπτομαι καλλιτεχνικά στη Θεσσαλονίκη. Δεν το σκέφτομαι όμως δεν θα φοβόμουν να κάνω αυτό το βήμα. Το μέλλον όμως θα δείξει.
Ποια είναι τα όνειρά σας και ποιες οι προσδοκίες σας για το μέλλον σας ως ηθοποιοί;
Ναταλία Λυδία Παπά: Για εμένα όνειρα και προσδοκίες έχουν την ίδια σημασία. Τα όνειρά μου δεν φτάνουν μακριά όπως για παράδειγμα να φύγω Αθήνα και να συνεργαστώ με μεγάλους θιάσους. Οι προσδοκίες μου είναι να βρίσκομαι με ανθρώπους με τους οποίους θα επικοινωνούμε με τον ίδιο τρόπο, όσο μπορούμε. Δεν με απασχολεί τόσο αν γεμίσει το θέατρο. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι αν οι θεατές που θα μας δουν πάρουν κάτι από αυτό που έχουμε δημιουργήσει, αν το θυμούνται ή αν τους ακουμπήσει. Με ενδιαφέρει η δουλειά να γίνει σωστά, να μάθω πράγματα και να μπορέσω να τα μεταφέρω μαζί με τους ανθρώπους που συνεργάζομαι, γιατί μόνη μου δεν μπορώ.
Τι έχετε κερδίσει μέσα από αυτή τη συνεργασία;
Βαγγέλης Μάγειρος: Μέσα από αυτή την συνεργασία κέρδισα πολύ όμορφες στιγμές και πολύ άσχημες στιγμές. Αυτές οι στιγμές όμως μας οδήγησαν εδώ που είμαστε σήμερα, μας οδήγησαν στο να έχουμε καταφέρει ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα, το οποίο θα χαρεί ο κόσμος που θα έρθει να μας δει. Κέρδισα κάποιες προσδοκίες για το μέλλον από τα παιδιά που είναι αυτή τη στιγμή εδώ και σίγουρα εμπειρία και γνώση. Παρόλο που ξεκίνησε αυτή η ομάδα με διαφορετικούς στόχους καταφέραμε να συνυπάρχουμε σε ένα στόχο και να δημιουργήσουμε αυτό που δημιουργήσαμε με την καθοδήγηση του δασκάλου μας.
Για περισσότερες πληροφορίες πιέστε εδώ: Άσκηση για ένα ατλαζένιο γοβάκι
