ΕΠΙΚΑΙΡΑ

6/recent/ticker-posts

Αστέρης Νάτσιος: Η επιτυχία δεν είναι προσδοκία μου


Ένας από τους πιο δραστήριους καλλιτέχνες της Θεσσαλονίκης, ο Αστέρης Νάτσιος, έρχεται για μια ακόμη φορά να ταράξει τα νερά της ανοιξιάτικης Θεσσαλονίκης. Αυτή τη φορά υπογράφει τη σκηνοθεσία της παράστασης "Κάθε 2η Τρίτη". Εμείς τον συναντήσαμε και του ζητήσαμε να μας μιλήσει για την παράσταση και όχι μόνο. Όπως ήταν αναμενόμενο μας μίλησε με την ιδιαίτερη ειλικρίνεια, άλλα και την ετοιμολογία που τον διακατέχει.

Για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη το διακεκριμένο με το πρώτο βραβείο θεατρικού κειμένου του 32ου Πανελλήνιου λογοτεχνικού διαγωνισμού 2014 της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών με τίτλο "Κάθε 2η Τρίτη" στο οποίο και υπογράφετε τη σκηνοθεσία. Μιλήστε μας για αυτή την τόσο ενδιαφέρουσα παράσταση.

Πρόκειται για ένα έργο που βασίζεται στην μεταπραττικότητα των ανθρώπινων όντων. Φωτογραφίζει τα νέα μοντέλα σχέσεων της εποχής μας, με ένα άκρως φουτουριστικό ύφος. Συναισθήματα σε εκκρεμότητα, σύντροφοι κλειδωμένοι σε σχέσεις, πλάσματα "αναλώσιμα" και ένα παιδί από μέσα μας "ουρλιάζει" για αγάπη όσο εμείς μετράμε "πόσοι ζουν με το αίσθημα" που λέει και η Μποφίλιου στο τραγούδι της ενώ στην ουσία, τον εαυτό μας θέτουμε σε εκκρεμότητα. Οι πρωταγωνιστές είναι ένας από μας ή καλύτερα εμείς έχουμε υπάρξει ως οι συγκεκριμένοι ρόλοι στη ζωή μας και ίσως έχουμε παίξει και τους τρεις. Η Τερεζα, μια γυναίκα μεγαλοαστή (Ιωάννα Τάλμπη), ο νεότερος σύντροφος της Μάρκος (Λευτέρης Τριανταφυλλίδης) και η Σεραφίνα (Αναστασία Ευσταθοπούλου), η οποία εμφανίζεται ως κούκλα δρώντας καταλυτικά στην πλοκή του έργου καθώς ‘’ξεμπλοκάρει’’ το ζευγάρι με αποτέλεσμα να ανατραπούν τα πάντα.

Πόσο κοντά πιστεύετε ότι είναι στην πραγματικότητα η τόσο ωμή τοποθέτηση της κειμενογράφου όσον αφορά το απρόσωπο αλλά και τραγικό ευτελισμό των σχέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους;

Θεωρώ ότι καθρεφτίζει την εποχή ξεκάθαρα η Αντωνία Θεοχαρίδου σε αυτό το έργο της. Τα πάντα είναι αναλώσιμα στην εποχή μας, τόσο τα υλικά όσο και οι άνθρωποι. 


Ο άνθρωπος, οι σχέσεις και η επικοινωνία έχουν πάρει μία μορφή φουτουρισμού και είναι ομολογουμένως καθ' όλα τραγική. Ποια είναι η δική σας άποψη σε αυτό το φαινομενικό ευτελισμό των ανθρώπινων ιδανικών και συναισθημάτων;

Δε θέλω να βιαστώ να χαρακτηρίσω την εποχή μας με επίθετα. Μπορώ μόνο διερωτηθώ. Η ιστορία μετά από πολλά χρόνια θα δείξει εάν όντως αυτό που βιώνουμε είναι ευτελισμός ή φυσική εξέλιξη-προσαρμογή.

Στην εποχή όπου όλα εξαγοράζονται εν ονόματι του χρήματος, της δόξας και του πόθου πιστεύετε ότι υπάρχει στον ορίζοντα μία "Ιθάκη" για τη σωτηρία του είδους μας;

Δεν γνωρίζω τι γινόταν σε άλλες εποχές και αν εξαγοραζόντουσαν και τότε όσα αναφέρετε. Δεν πιστεύω ότι ζούμε σε μια εποχή τόσο χάλια που χρήζει άμεσης σωτηρίας. Η διεκδίκηση και άσκηση της εξουσίας -οποιασδήποτε μορφής- ήταν, είναι και θα είναι κινητήριος δύναμη των σχέσεων. Σε ορισμένα θέματα η κοινωνία παλαιότερα ήταν άδικη και οι σχέσεις άνισες και ανισόρροπες. Εποχές με πολλές απαγορεύσεις και ταμπού. Διατείνομαι όμως ότι είναι φυσικό επακόλουθο να είναι λιγότερο σημαντικά τα ανθρώπινα όντα στον αιώνα της υπερπληροφόρησης - τεχνολογίας μιας και όλα διατίθενται ευκολότερα και σε μεγάλη ποσότητα. Προσφέρονται και επομένως χρησιμοποιούνται. Το θέμα είναι σε τι ποσοστό και από ποιους... Εάν η απαγόρευση είναι το ένα άκρο, τότε το άλλο είναι η ασυδοσία. Επομένως στη μέση είναι το μέτρο και αυτό είναι η λύση ή η "σωτηρία" όπως αναφέρατε, σε όλες τις εποχές. 


Δεν σας κρύβω ότι σας θαυμάζω μιας και είστε ένας καλλιτέχνης, ο οποίος τολμάει και κάνει συνεχώς καινούργια πράγματα. Περιγράψτε μας με λίγα λόγια τον τόσο ενδιαφέρον τρόπο σκέψης σας μπροστά σε αυτό που ονομάζεται τέχνη;

Σας ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια σας. Δε θα το παίξω "μετρημένος", μου αρέσει να το ακούω αυτό παρότι ο θαυμασμός κρύβει από κάτω απαιτήσεις και προσδοκίες. Ωστόσο, με δυσκολεύει η ερώτηση σας. Θα ήθελα να πω κάτι βαρύγδουπο για τον τρόπο σκέψης μου αλλά η πιο αυθόρμητη απάντηση είναι και η πιο αληθής. Έτσι είμαι, έτσι γεννήθηκα, δεν ξέρω...


Αν συμπεριλάβουμε και τη σκηνοθεσία σας βλέπουμε και ως ηθοποιό, χορογράφο αλλά και δάσκαλο υποκριτικής. Σε μία τόσο πολυδιάστατη, ομολογουμένως, προσωπικότητα ποιες μπορεί να είναι οι πιο κρυφές σας σκέψεις για μελλοντικές σας συνεργασίες και τι βρίσκεται στην κορυφή των προσδοκιών σας;

Θα σας φανεί ίσως περίεργο αλλά η προσδοκία μου είναι να είμαι καλά, να νιώθω όμορφα, να είμαι ευτυχισμένος (και αδιαφορώ εάν ακούγεται ουτοπικό ή κλισέ). Η επιτυχία δεν είναι προσδοκία μου πλέον, ίσως ήταν όταν ξεκίναγα, όσο ήμουν στη δραματική σχολή. Δε θα εγκλωβίσω τον εαυτό μου θεωρώντας τον θεατρίνο και τίποτε άλλο, ούτε θα σας πω πως δεν μπορώ να ζήσω χωρίς θέατρο. Μπορώ να κάνω κι άλλα πράγματα στη ζωή μου, αρκεί να είμαι υγιής και ισορροπημένος. Μπορεί αυτό να με κάνει πολυδιάστατο όπως με χαρακτηρίσατε.

Αφού σας ευχαριστήσουμε και σας ευχηθούμε καλή επιτυχία στις παραστάσεις σας θα θέλατε να μοιραστείτε με τους αναγνώστες μας τα μελλοντικά σας σχέδια;

Τον Απρίλιο επιστρέφω στο Θέατρο Σοφούλη με την ομάδα μου "Έντεκα Εν Δυνάμει" με το έργο "Ένα δύο τρία κόκκινο φως".
Το Μάιο με τα παιδικά-εφηβικά τμήματα υποκριτικής της σχολής χορού ALL STAR DANCE με ένα έργο έκπληξη που φέρει τον τίτλο "25 ΑΙΩΝΕΣ ΣΕ ΜΙΑΜΙΣΗ ΩΡΑ" σε κείμενο και σκηνοθεσία δική μου. Είναι η ιστορία του θεάτρου για παιδιά όλων των ηλικιών.
Επίσης με το τμήμα υποκριτικής ενηλίκων της ίδιας σχολής θα σκηνοθετήσω το έργο "ΚΑΦΕΜΑΝΤΕΙΟ".
Με τον Τομέα Performing Arts της σχολής ΔΕΛΤΑ 360° Θεσσαλονίκης όπου διδάσκω, θα ανεβάσουμε την παράσταση μας όπου υπογράφω την σκηνοθεσία.

Συνέντευξη: ΑΚΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ

Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο: "Κάθε 2η Τρίτη" σε σκηνοθεσία Αστέρη Νάτσιου για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη