Φίλιππος Μοδινός. Φιλόδοξος, με αστείρευτο ταλέντο στην ερμηνεία μεγάλων οπερετικών ρόλων. Τον συναντήσαμε στη Θεσσαλονίκη, στο Μέγαρο Μουσικής, κατά την προετοιμασία της όπερας "La Boheme" και μας μίλησε για τον τρόπο που καθιερώθηκε στην ελληνική όπερα, για τις δυσκολίες, τη σύγκριση και την αποδοχή. Απολαύστε τον!
Σας συναντάμε αυτό το καιρό, να ερμηνεύετε το ρόλο του Ροδόλφου στην Όπερα “La Boheme” του Giacomo Puccini. Θα θέλαμε να μας πείτε τι θα παρακολουθήσει στη σκηνή του Μέγαρου Μουσικής Θεσσαλονίκης το φιλοθεάμον κοινό της πόλης μας;
Πρόκειται για μία από τις καλύτερες παραγωγές μας μέχρι τώρα. Είναι μία πανέμορφη παράσταση με εξαίρετους συντελεστές. Κατ’ αρχάς, πρέπει να σημειωθεί ότι οι κεντρικοί συντελεστές εκτός από εμάς είναι η Φιλαρμόνια Ορχήστρα Αθηνών, με μαέστρο τον Βύρων Φιδετζή και η Μικτή Χορωδία Θεσσαλονίκης με μαέστρο την Μαίρη Κωνσταντινίδου. Η συνεργασία με τους δύο αυτούς οργανισμούς έρχεται σε συνέχεια της επιτυχημένης συνεργασίας μας στην όπερα του Σακελλαρίδη “Περουζέ” που παίχτηκε στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Οι υπόλοιποι συντελεστές είναι αγαπημένοι τραγουδιστές που έχουμε ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν όπως Richard Rittelmann, που έκανε τον Κόμη Αλμαβίβα στους Γάμους του Φίγκαρο, Αλέξανδρος Γάβαρης που έκανε Σκάρπια στη Τόσκα, η διεθνούς φήμης σοπράνο, Τζένη Δριβάλα, που έχει κάνει στο παρελθόν τη Νόρμα, Patricia Freres που έχει κάνει τη Μάνταμ Μπάττερφλάη καθώς και ο Andrea Pellegrini, ο οποίος σηματοδοτεί την πρώτη συνεργασία με τη σχολή τραγουδιού του Πλάσιντο Ντομίνγκο από τη Βαλένθια.
Η υπόθεση εκτυλίσσεται στο Παρίσι του 1930. Κατά τη γνώμη σας τι είναι αυτό που το κάνει αναλλοίωτο και διαχρονικό, αυτό το αριστούργημα του Ιταλού συνθέτη;
Θεωρώ πως εκτός από την υπέροχη μουσική, με τη τρομερή τεχνοτροπία που συγκινεί βαθύτατα τον ακροατή, είναι το γεγονός ότι το θέμα καταπιάνεται με μία κατάσταση που οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν κάποια στιγμή... δηλαδή, την κατάσταση της “ευχάριστης” φτώχειας, του φοιτητή, ίσως, της παρέας που κοιτά να περνά καλά, όσο δύσκολες και αν είναι οι συνθήκες. Ασχέτως από την κατάληξη του ενός χαρακτήρα, στην πραγματικότητα η Μποέμ είναι μία όπερα με τρομερά αισιόδοξο χαρακτήρα, όπου μας θυμίζει όλους σε κάποιο βαθμό τα νιάτα μας με τις φιλίες.
Στις πλάτες σας κουβαλάτε ένα βαρύ όνομα με μεγάλη ιστορία. Συγκεκριμένα αυτή του πατέρα σας, του αείμνηστου Τζών Μοδινό. Πόσο μεγάλη μπορεί να είναι η ευθύνη για εσάς και για την πορεία της καριέρα σας ένα τέτοιο γεγονός;
Συνήθως τα παιδιά μεγάλων καλλιτεχνών δεν καταφέρνουν να ακολουθήσουν τα χνάρια των γονέων τους. Βέβαια, δεν μπορώ και εγώ ο ίδιος να πω ότι έχω φτάσει τα επίπεδα των γονέων μου, του Τζων Μοδινού και της Τζένης Δριβάλα, οι οποίοι και οι δύο έχουν εμφανιστεί στα μεγαλύτερα θέατρα παγκοσμίως. Η αλήθεια είναι πως οι συγκρίσεις που γίνονται σε γενικές γραμμές είναι θετικές. Και το να επιλέγει ένας άνθρωπος να ακολουθεί την εργασία των γονέων του έχει πολλά προτερήματα, με κυριότερο την εμπειρία δεύτερης ή και τρίτης γενιάς, που σου δίνει πολλές έμφυτες γνώσεις για ένα επάγγελμα.
Πιστεύετε ότι ο κόσμος είναι πιο αυστηρός στην κριτική του προς εσάς λόγω του ονόματος του πατέρα σας;
Η εντύπωση που έχω αποκομίσει από τον κόσμο είναι πως υπάρχει μία αξιοπιστία λόγω του προαναφερθέντος θέματος, δηλαδή η έμφυτη εμπειρία περισσοτέρων γενεών. Πολλές φορές, νιώθω πως είναι πιο εύκολο να κερδίσω τον κόσμο λόγω αυτής της αξιοπιστίας, εφόσον ο κόσμος περιμένει από μένα ένα επίπεδο, αλλά με καλό τρόπο. Βέβαια, αν έχω ποτέ κακή μέρα, μπορεί να μην αρέσει, αλλά έως τώρα, η σχέση μου με το κόσμο είναι θετική, αρκεί να παραδίδω αυτό που περιμένουν από μένα.
Μεγαλώσατε σε μια οικογένεια όπου διδαχτήκατε κλασσική μουσική από πολύ νωρίς. Πόσο σημαντικό στάθηκε στη ζωή σας αυτό και πόσο σας βοήθησε στο μέλλον;
Η αλήθεια είναι πως δεν έμαθα από μικρός μουσική. Από τα 19 άρχισα μουσική. Πριν ασχολούμουν πολύ ερασιτεχνικά, χωρίς καθοδήγηση ή ιδιαίτερη διάθεση. Από μικρή ηλικία όμως είχα δει πολλές όπερες επί σκηνής με εξαίρετους καλλιτέχνες ανά τον κόσμο. Αυτό από μόνο του ήταν μόρφωση, σε εμπειρίες, σε ακούσματα, σε γλώσσες και κουλτούρες... κατά συνέπεια και σε λογοτεχνία (εφόσον η όπερα είναι βασικά θέατρο) καθώς και τις εικαστικές τέχνες. Και είχα την ευκαιρία από μικρός να γνωρίσω σπουδαίες προσωπικότητες, από καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, επιστήμονες, πολιτικούς. Με ασφάλεια μπορώ να σας πω, πως αυτή η μόρφωση, ιδιαιτέρως τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, ήταν μόρφωση εμπειριών ανεκτίμητη, με μεγαλύτερη ίσως αξία και από το να είχα αρχίσει μουσική ο ίδιος από μικρός.
Η όπερα είναι ένα ιδιαίτερο είδος. Πιστεύετε ότι το ελληνικό κοινό είναι αρκετά εκπαιδευμένο για τέτοιου είδους θεάματα;
Το κοινό δεν χρειάζεται καμία εκπαίδευση. Αυτά περί εκπαιδευμένου κοινού είναι μία μόδα που ξεκίνησε με άτομα όπως ο Pierre Boulez, σπουδαιότατος συνθέτης και αρχιμουσικός, μεν, με αρχές προώθησης από άλλη εποχή, δε. Το “εκπαιδευμένο” κοινό, πρέπει να είναι κάτι αντίστοιχο της αγάπης που έχει ο ποδοσφαιρόφιλος προς την ομάδα του και ξέρει τους παίκτες, τα στατιστικά. Αυτό όμως, για να επιτευχθεί θέλει ένα συγκεκριμένο είδος προώθησης, ώστε ο άλλος να παθιαστεί με το είδος. Κάποτε, αυτό συνέβαινε κατά κόρων. Το Ελληνικό κοινό, άμα του δείξεις σεβασμό, στο ανταποδίδει σε μπράβο και χειροκρότημα και πίστη. Δεν έχει καμία έλλειψη και σας διαβεβαιώνω, πως αυτή η ερώτηση γίνεται σε όλες τις χώρες και πως δεν έχει σχέση το κοινό με το θέμα, αλλά αυτοί που πρέπει να το προσελκύσουν.
Σε ποια μεγάλη σκηνή ανά το κόσμο θα θέλατε να πρωταγωνιστήσετε και ποιος θα ήταν ο ιδανικός ρόλος για εσάς;
Όλες οι μεγάλες σκηνές, Σκάλα, Μετροπόλιταν, Κόβεντ Γκάρντεν, Βιέννη, Βερολίνο κτλ είναι θεμιτές και αγαπημένες. Ίσως μία μεγάλη χαρά θα ήταν και το θέατρο του Βάγκνερ στο Μπάϊρόητ, το οποίο έχει ιδιαιτερότητες μπροστά από την εποχή του. Ιδανικοί ρόλοι για μένα, αγαπημένοι πάνω απ’ όλους είναι ο Οθέλος και ο Ζηγκφριντ. Είχα την τύχη να πω και τους δύο επανειλλημένα.
Σύμφωνα με εσάς, ποιο μπορεί να είναι το μέλλον της Όπερας στη χώρα μας;
Άγνωστο. Τουλάχιστον το βραχυπρόθεσμο. Αυτό λόγω του ότι όλα βρίσκονται σε φάση μεταβατική και περιμένουμε να απαντηθούν πολλά ερωτήματα. Το μακροπρόθεσμο λαμπρό. Πολλοί ταλαντούχοι καλλιτέχνες ξεπηδούν από παντού και σίγουρα θα θελήσουν, όπως θελήσαμε και εμείς εξάλλου, να εξασκήσουν τη τέχνη τους.
Τέλος, θα θέλατε να μας αποκαλύψετε τα μελλοντικά σας σχέδια μετά το πέρας του “La Boheme”;
Θα πάμε Αγγλία για να συμμετέχουμε στην όπερα Don Carlo και μετά θα κάνουμε τον “Βαφτιστικό” στο Μ2, Μέγαρο Θεσσαλονίκης τον Δεκέμβρη του 2018.
Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: The Fine Arts in Greece
Συνέντευξη: ΑΚΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ
