Τον γνωρίζουμε εδώ και χρόνια μέσα από προσωπικές συναντήσεις. Την γνωρίσαμε, προσωπικά, στην πρεμιέρα της μουσικοθεατρικής παράστασης, που ανεβάζουν αυτό τον καιρό. Τους λατρέψαμε για τις εξαιρετικές δουλειές τους, οι οποίες φανερώνουν το κοινό τους πάθος, το θέατρο. Δύο νέοι άνθρωποι με περίσσια αγάπη για όσα κάνουν μας παρουσιάζουν "Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη" στο Χορόδεντρο. Η αγαπητοί σε όλους Ιωάννα Τάλμπη και Αστέρης Νάτσιος μας κάνουν την τιμή και συνομιλούν μαζί μας για το έργο, την Ρόζα και τον Άλκη και για τι άλλο; Για την αγάπη φυσικά...
Είστε η συγγραφέας του έργου "Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη". Πείτε μας λίγα λόγια για αυτό...
Είστε η συγγραφέας του έργου "Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη". Πείτε μας λίγα λόγια για αυτό...
Ιωάννα Τάλμπη: Πρόκειται για δύο ιστορίες ανθρώπων του περιθωρίου, της Ρόζας μίας εταίρας από τη Σμύρνη και του Άλκη ενός μαχαιροβγάλτη από την Κωνσταντινούπολη. Σημεία αναφοράς των ιστοριών η ξενιτιά, τα δύσκολα παιδικά χρόνια, η έλλειψη αγάπης, ο αγώνας επιβίωσης και το περιθώριο της προσφυγικής Θεσσαλονίκης του 1930. Συνδετικός κρίκος αυτών των προσώπων ο Μαέστρος, ο οποίος συνδέει το παρόν με το παρελθόν και μέσα από τις νοσταλγικές μελωδίες του πιάνου "ενορχηστρώνει" και ζωντανεύει την ιστορία αναδεικνύοντας την ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής.
Υπογράφετε μαζί με τον Αστέρη Νάτσιο τη σκηνοθεσία και είστε η πρωταγωνίστρια της μουσικοθεατρική παράστασης "Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη". Θα θέλατε να μας πείτε γιατί επιλέξατε να έχετε σε μία παραγωγή τρεις ρόλους;
Ιωάννα Τάλμπη: Η αλήθεια είναι πως δεν είχα σκοπό να δυσκολέψω τόσο πολύ τον εαυτό μου (γελάει...). Αρχικά έγραψα ένα μικρό μονόλογο της Ρόζας εμποτισμένο με αληθινά -ιστορικά στοιχεία και πλαισιωμένο από τραγούδια της εποχής. Όταν παρουσιάστηκε το εγχείρημά μας με τον Μαέστρο (Αργύρη Παπαδόπουλο) καταλάβαμε ότι αυτή η ιστορία άρεσε τόσο πολύ στον κόσμο, ο οποίος "απαίτησε" και ουσιαστικά με παρακίνησε ώστε να γράψω ένα ολοκληρωμένο έργο. Έτσι ζωντάνεψε και ο χαρακτήρας του Άλκη Πετσά, τον οποίο ενσαρκώνει ο Αστέρης Νάτσιος και αποφασίσαμε από κοινού να σκηνοθετήσουμε το έργο και να συμπρωταγωνιστήσουμε επί σκηνής. Ομολογώ πως ήταν ένα αρκετά δύσκολο εγχείρημα, καθώς το να σκηνοθετείς και να παίζεις ταυτόχρονα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ωστόσο, αποτέλεσε και μία τεράστια πρόκληση για εμένα, καθώς είναι η πρώτη φορά που επιχειρώ κάτι τέτοιο.
Παρακολουθώντας την πορεία σας, παρατηρούμε ότι συνηθίζετε να διασκευάζετε έργα και να τα σκηνοθετείτε. Στο "Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη" είστε ένας από τους δύο σκηνοθέτες και ο πρωταγωνιστής της μουσικοθεατρική παράστασης. Τι σας ώθησε στο να συμμετάσχετε σε έργο που δεν διασκευάσατε;
Αστέρης Νάτσιος: Η φιλία που μας συνδέει με τα παιδιά και όλες οι καλές προηγούμενες συνεργασίες μας σε συνδυασμό ότι εκτιμώ την καλλιτεχνική υπόσταση και των δύο συμπρωταγωνιστών μου. Επίσης, για εμένα ο ρόλος ολάκερος ήταν πρόκληση, όπως τον είδα με το τραγούδια του, τα παιδικά του χρόνια και τις αντιφάσεις του. Αυτά που έκρυβε βασικά μέσα του, το παιδάκι που τον κυνηγούσε, εκείνο το παιδί που ήταν να σπάσει αλλά κρυβόταν κάτω από την περσόνα ενός μάγκα - ρεμπέτη.
Ποιες μπορεί να είναι οι δυσκολίες σε μία παραγωγή όταν σε αυτή υπάρχουν δύο σκηνοθέτες;
Αστέρης Νάτσιος: Στη δική μας περίπτωση δεν ήταν το πρόβλημα οι δύο σκηνοθέτες, αλλά ότι δεν υπήρχε κάποιος ως τρίτο μάτι. Στο σύνολο του έργου, δηλαδή, υπήρχε η δυσκολία της γενικής εποπτείας. Με την Ιωάννα συνεργαζόμαστε άψογα και έχουμε κοινό γούστο και αισθητική, με λίγες διαφωνίες που όταν εμφανίζονται θέλω να την σκοτώσω (γελάει). Αλλά στο τέλος τα βρίσκουμε.
Η παράσταση, όπως είπατε και στην αρχή, παρουσιάζει τις παράλληλες ζωές δύο νέων ανθρώπων που ενώνονται τυχαία. Μία ένωση καταστροφική;
Ιωάννα Τάλμπη: Μία ένωση η οποία οδηγεί σε τόσο έντονα συναισθήματα, έρωτα, πάθους, στοργής και αγάπης δε θα μπορούσε ποτέ, κατά την γνώμη μου, να θεωρηθεί καταστροφική. Το κακό με εμάς τους ανθρώπους είναι ότι ποτέ δεν εκτιμάμε τον πλούτο των συναισθημάτων που βιώνουμε ή μας προσφέρονται σε μια δεδομένη στιγμή. Ασχέτως με την κατάληξη, άλλες σχέσεις / ενώσεις έχουν happy end άλλες όχι. Αυτό που μετράει είναι το ταξίδι, να μη ξεχνάμε ότι μέσα από τη βίωση τόσο δυνατών συναισθημάτων ζούμε αληθινά και δεν υπάρχουμε απλά. Αν έχουμε αγαπήσει και παράλληλα αγαπηθεί είμαστε σίγουρα κερδισμένοι.
Και οι δύο χαρακτήρες του έργου είναι άτομα του υπόκοσμου. Αν υποθέσουμε ότι ο ένας από τους δύο χαρακτήρες δεν ήταν κομμάτι του περιθωρίου, αλλά της "καλής" αστικής τάξης, πιστεύετε ότι η αγάπη μεταξύ αυτών θα ήταν η ίδια;
Αστέρης Νάτσιος: Στη δική μας περίπτωση, η έλλειψη αγάπης ώθησε στο περιθώριο αυτούς τους ανθρώπους και το γεγονός ότι βρήκε ο ένας τον άλλο ήταν το καθοριστικό σημείο που σμιλεύει την σκληρότητα μέσα τους και απαλύνει τις πληγές με αποτέλεσμα να τους αλλάξει βασικά στοιχεία του χαρακτήρα τους. Στην περίπτωση ενός ανθρώπου που είναι της "καλής" αστικής τάξης, θεωρώ πως θα άλλαζε λίγο το στόρι. Η μεταξύ τους σχέση θα είχε άλλες δυσκολίες και εμπόδια αλλά η αγάπη πάντα θα σε αλλάζει, γεγονός που υπερτονίζεται στο έργο μας. Για να καταλήξω όμως, δεν πιστεύω πως θα ήταν ίδια η αγάπη τους.
Υποδύεστε τη Ρόζα, μία εταίρα από τη Σμύρνη και τον Άλκη, έναν μαχαιροβγάλτη από την Κωνσταντινούπολη. Κόντρα ρόλοι και για τους δύο. Πείτε μας για αυτή την εμπειρία και αν σας δυσκόλεψε το να παρουσιάσετε κάτι που δεν είστε.
Ιωάννα Τάλμπη: Ο χαρακτήρας της Ρόζας φαντάζει ξένος, μια εταίρα με τόσο επώδυνο παρελθόν σε μία σκληρή εποχή, κι’ όμως έχει τόσα στοιχεία σύγχρονα. Μία γυναίκα που προσπαθεί να ξεφύγει από την σκληρή καθημερινότητά της και δημιουργεί ένα φανταστικό κόσμο μέσα στο μυαλό της. Οι ψευδαισθήσεις και τα όνειρα γίνονται το καταφύγιό της. Το απάγγειό της είναι η μουσική και το σπίτι του Μαέστρου. Σίγουρα χρειάστηκε μελέτη ώστε να αποδοθούν τόσο η χρονική εποχή όπου έζησε, όσο και τα βιώματα που έφερε. Όμως η ψυχοσύνθεσή της δε διαφέρει και τόσο από αυτή της σύγχρονης γυναίκας, η οποία αναλαμβάνοντας τόσους ρόλους σε μια απαιτητική κοινωνία γίνεται σκληρή και άτεγκτη. Ωστόσο, κατά βάθος, παραμένει ένα μικρό κορίτσι που επιμένει να ελπίζει, να ονειρεύεται και να αποζητά την αγάπη.
Αστέρης Νάτσιος: Κόντρα ρόλος για μένα; Δε νομίζω… (γελάει) αστειεύομαι! Αυτή είναι η δουλειά μου και σαν δουλειά το αντιμετώπισα. Οι ρόλοι τέτοιου τύπου, φαντάζουν μακριά από εμάς αλλά δεν είναι. Αρκεί να ψάξουμε όλοι μέσα μας καλά και βαθιά, να μας ψυχαναλύσουμε και τότε θα βρούμε όλους τους ανθρώπους αυτούς κάπου καλά κρυμμένους. Θεωρώ πως εν δυνάμει είμαστε όλοι λίγο μαχαιροβγάλτες, πόρνες, χασικλήδες, επαίτες, παιδοκτόνοι, φασίστες ακόμα και παιδεραστές, ίσως. Οι συνθήκες που μεγαλώσαμε και τα ψυχολογικά συμπλέγματα που μας δημιούργησαν - δημιουργήσαμε καθόρισαν βασικά στοιχεία της προσωπικότητάς μας τα οποία σε κάποιους εκδηλώνονται και σε άλλους όχι. Ο καθένας ωστόσο με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετικές ίσως πτυχές (σεξουαλικές διαταραχές, κοινωνική απομόνωση, αυτοκαταστροφικές τάσεις και γενικώς καταστροφικές προς όλους κ.α.) Πηγάζουν όλα από κάποια ζωώδη ένστικτα που όλοι έχουμε μέσα μας και που ευτυχώς ο πολιτισμός δε μας επιτρέπει να εκδηλώσουμε. Εμένα με δυσκόλεψε περισσότερο το κομμάτι του τραγουδιού μιας και δεν χρησιμοποιώ τη φωνή μου στο δικό μου τόνο και η τοποθέτηση αυτή με άγχωσε στην αρχή.
Μια μουσικοθεατρική παράσταση, όπου η Ρόζα με το ελαφρό λαϊκό τραγούδι συναντά τον Άλκη με το ρεμπέτικο. Με ποιον τρόπο παντρεύονται αυτά τα τόσο ιδιαίτερα μουσικά είδη;
Ιωάννα Τάλμπη: Και τα δύο είδη, ελαφρύ λαϊκό / αστικό τραγούδι και ρεμπέτικο, άνθιζαν εκείνη την εποχή. Αφενός το λαϊκό τραγούδι εξέφραζε το ρομαντισμό και την νοσταλγία της εποχής και αφετέρου το ρεμπέτικο εξέφραζε κυρίως τους ανθρώπους του περιθωρίου, τον πόνο της ξενιτιάς και τα βάσανα του έρωτα. Κοινό στοιχείο και των δύο ειδών είναι η αλήθεια που εμπεριέχουν, η οποία άγγιζε το κοινό αίσθημα και εξακολουθεί, γεγονός που αποδεικνύεται από τη διαχρονικότητα τους .
Μιλήστε μας για τον χαρακτήρα του συμπρωταγωνιστή σας. Τι είναι αυτό που αγαπήσατε σε αυτόν;
Ιωάννα Τάλμπη: Όταν ξεκίνησα να δημιουργώ τον ρόλο του Άλκη και διαβάζοντας κάποια βιογραφικά στοιχεία για αυτόν, καθώς υπήρξε στην πραγματικότητα ως χαρακτήρας, γοητεύτηκα κατευθείαν από αυτόν τον γεμάτο αντιθέσεις τύπο. Πρόσθεσα αρκετά στοιχεία μυθοπλασίας συνθέτοντας έναν άνθρωπο γεμάτο αντιφατικά στοιχεία, τα οποία πασχίζει να ισορροπήσει μέσα του. Ένας νταβατζής, χαρτοπαίχτης και μαχαιροβγάλτης, ο φόβος και ο τρόμος εκείνης της εποχής που όμως είχε μπέσα και φιλότιμο, βοηθούσε τους φτωχούς και τους αδύναμους. Ένας σκληροπυρηνικός ρεμπέτης μέσα στους τεκέδες που ωστόσο μεγάλωσε με κλασσική μουσική. Αυτή ακριβώς την κρυμμένη αλήθεια και την ευαισθησία του λάτρεψα, που φανερώνεται μόνο μέσω της καταλυτικής δύναμης που ασκεί η αγάπη πάνω του και αποτελεί το κοινό στοιχείο που τους ενώνει τόσο βαθιά με τη Ρόζα.
Αστέρης Νάτσιος: Αγαπώ το μαέστρο (Αργύρη Παπαδόπουλο) γιατί είναι ένας ρόλος συνδετικός, είναι αυτός που στην ουσία υπηρετεί την αγάπη, την υμνεί, την αναλύει και της δίνει βήμα να εκδηλωθεί με τέτοιο τρόπο που περνάει στην αιωνιότητα. Την κάνει μουσική.
Η Ρόζα δεν χρειάζεται να κάνει πολλά για να την αγαπήσει κάποιος. Πρώτα από όλα την υποδύεται η Ιωάννα Τάλμπη και τέλος είναι μια αρτίστα που θυμίζει σαντέζα παλιού καμπαρέ. Λατρεύω αυτές τις γυναίκες, ξεγυμνώνουν τα συναισθήματά τους με μαγκιά. Απ΄έξω θηλυκό στον υπερθετικό βαθμό και από μέσα, ένας ατέρμων συναισθηματικός κόσμος που κρύβει μαγκιά και που απορείς πως γίνεται να μην σπάει αυτό το λεπτεπίλεπτο πλάσμα ενώ έχει εκδηλώσει κάθε αδυναμία του. Όσο τα λέω αυτά εν τω μεταξύ, μου έρχεται στο μυαλό η Νατάσσα Μποφίλιου. Είναι ένα παράδειγμα μιας σύγχρονης σαντέζας.
Τελικά, τι είναι αυτό που το λένε αγάπη;
Ιωάννα Τάλμπη: Νομίζω ότι σας πρόλαβα ως συγγραφέας του έργου και έθεσα πρώτη την ερώτηση στον τίτλο της παράστασης! "Τι είναι αυτό που το λένε Αγάπη;" Περιμένω ακόμα τις απαντήσεις... αν δηλαδή έχω θέσει τη σωστή ερώτηση. Γιατί ξέρετε στις περισσότερες περιπτώσεις ψάχνουμε απαντήσεις χωρίς καν να θέτουμε σωστές ερωτήσεις-και αυτό είναι όντως το πρόβλημα!
Αστέρης Νάτσιος: Άμα το πούμε εδώ, δε θα έρθουν να μας δουν στο θέατρο. Η απάντηση στο ερώτημα δίνεται επί σκηνής. Δεν ξέρω όμως αν θα είναι επεξηγηματική...
Μπορείτε να αποκαλύψετε στους αναγνώστες της Townsendia τα μελλοντικά σας σχέδια;
Ιωάννα Τάλμπη: Το θέατρο είναι μία τέχνη χωρίς τέλμα! Με ενδιαφέρει τόσο σε θεωρητικό επίπεδο όσο και σε πρακτικό. Ευελπιστώ να κατορθώσω άμεσα να προχωρήσω στην εκπόνηση Διδακτορικής Διατριβής στον τομέα του Θεάτρου. Παίζω, σκηνοθετώ, γράφω, διοργανώνω σεμινάρια και είμαι σε μία διάδραση με αυτό, καθώς διαρκώς εκπαιδεύομαι και μαθαίνω μέσα από αυτό. Συνεχίζουμε τη μουσικοθεατρική μας παράσταση "Τι είναι αυτό που το λένε Αγάπη". Επίσης διδάσκω στον τομέα Υποκριτικής Θεάτρου και Κινηματογράφου του ΙΕΚ ΔΕΛΤΑ. Τέλος, έχω τη χαρά να υπογράφω το κείμενο και την σκηνοθεσία ενός ακόμα έργου «Η συμμορία του Χαβά», πρόκειται για μία μαύρη κωμωδία, η οποία θα ανέβει από τη θεατρική ομάδα Μ.Α.Σ.Κ.Α της σχολής Dance Sport Academy στις 17 Ιουνίου στο κινηματοθέατρο Κολοσσαίον.
Αστέρης Νάτσιος: Τα άμεσα μελλοντικά: Σκηνοθετώ την παράσταση του τμήματος Υποκριτικής Θεάτρου και Κινηματογράφου του ΙΕΚ ΔΕΛΤΑ. Τέλη Μαΐου σκηνοθετώ την παιδική παράσταση ''Κωμοδύσσεια'' της παιδικής θεατρικής ομάδας της σχολής ''All Star dance'' στο θέατρο Σοφούλη. Αρχές Ιουνίου σκηνοθετώ το ''Αν αργήσω κοιμήσου'' του Άκη Δήμου, με τη θεατρική ομάδα Mima De Silva στο Χορόδεντρο. Για του χρόνου δεν έχω σχεδιάσει τίποτα. Θα το κάνω μέσα στο καλοκαίρι.
Συνέντευξη: ΕΡΗ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΟΥ
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο: ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΟΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ - 'ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΝΕ ΑΓΑΠΗ'
