Η Κωνσταντίνα Τάκαλου αποτελεί μία ιδιαίτερη περίπτωση στο χώρο του θεάτρου. Ταλαντούχα, δραστήρια, που πετυχαίνει όσα θελήσει, ακόμα και αν πρέπει να κοπιάσει για αυτά. Η συζήτησή μας έγινε ως αφορμή για τις ''Δούλες'', όπου πρωταγωνιστεί, αλλά εξελίχθηκε σε μία εφ' όλης της ύλης κουβέντα για διάφορες πτυχές της ζωής της.
Έρχεστε στη Θεσσαλονίκη με τις ‘’Δούλες’’ του Ζαν Ζενέ, ένα σημαντικό έργο για το παγκόσμιο θέατρο. Πείτε μας δυο λόγια για αυτό και το ρόλο σας από τη δική σας ματιά;
Είναι ένα έργο πολύ γνωστό, παίζεται πολύ συχνά, ο συγγραφέας to εμπνεύστηκε από την αληθινή ιστορία των δύο υπηρετριών, που τη δεκαετία του '30 σκότωσαν την κυρία τους. Μία ιστορία, που εκείνη την εποχή επηρέασε διάφορους δημιουργούς, όπως και τον Ζενέ. H αλήθεια απέχει πολύ από αυτό, που έγραψε ο Ζενέ, διότι γράφει μια κλασσική αλληγορία, επίκαιρη έως και σήμερα ως προς τα μηνύματά της, καθώς το κείμενο, που έχει να κάνει με το φόβο, το μίσος, τη λατρεία προς την εξουσία, αφορά ακόμα το κοινό. Αυτά υπάρχουν μέσα στον εαυτό μας και πολλές φορές μας βυθίζουν αν τα νιώθουμε για τους άλλους. Ο τρόπος, που έγραψε ο Ζενέ για το μίσος προς την εξουσία είναι ότι τα πρόσωπα μέσα στο έργο ''δημιουργούν'' έναν καθρέφτη, που προβάλλει τη συνεχόμενη επιθυμία, που έχει ο άνθρωπος να αποδράσει από αυτό που είναι και να γίνει κάτι άλλο. Για παράδειγμα αν οι συνθήκες σε έκαναν να γεννηθείς φτωχός μέσα σε ένα σπίτι, θες να αποδράσεις από αυτό, έστω και με το όνειρο. Αλλά πολλές φορές ενώ ''αποδρά ο άνθρωπος'' με το ψέμα του, πάσχει από αδυναμία και μπορεί να γυρίσει ''μπούμερανγκ'' αυτή η επανάστασή του. Αυτός ο άνθρωπος, όμως, δεν πρέπει να σταματά να ονειρεύεται με έναν άλλον τρόπο και στο όνειρο δεν υπάρχει κανένας φραγμός, μόνο τεράστια ελευθερία.
"Οι δούλες" ανέβηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα πριν ακριβώς 50 χρόνια, ενώ επιλέγετε συχνά από σκηνοθέτες. Τι πιστεύετε ότι το κάνει τόσο μοναδικό, ώστε να παραμένει διαχρονικό ως τις μέρες μας;
Ανέβηκε πριν 50 χρόνια στο χώρο, που παίζουμε κι εμείς σήμερα και αυτό έχει μία έντονη φόρτιση για εμάς, που παίζουμε εκεί. Είναι περίεργο συναίσθημα να ξέρεις ότι στον ίδιο χώρο, το ίδιο κείμενο, με κάποιους άλλους δημιουργούς ανέβηκε με έναν άλλον τρόπο σκέψης. Ακόμα και το κοινό, που το παρακολούθησε τότε, πώς επηρεάστηκε, ή οι ηθοποιοί; Γιατί και εμείς επηρεαζόμαστε από τα κείμενα, που παίζουμε. Και τι γίνεται σήμερα; 50 χρόνια μετά ανεβαίνει το ίδιο κείμενο με εμάς δημιουργούς, με το κοινό συνδημιουργούς και αναρωτιόμαστε γιατί συγκινεί τόσο τις ψυχές μας, μας κάνει να σκεφτόμαστε αλλιώς; Είναι ότι τα ''μεγάλα'' κείμενα πάντα έχουν κάτι να πουν σε οποιαδήποτε εποχή, γιατί ο άνθρωπος με τα ίδια στοιχεία επαναστατεί πάντα, δηλαδή με την εξουσία, με το χρήμα, με το φτωχό και τον πλούσιο, τα ίδια πράγματα διαπραγματευόμαστε και 50 χρόνια μετά με διαφορετικό τρόπο.
Έχετε δηλώσει σε προηγούμενη συνέντευξή σας, πως δεν έτυχε να παρακολουθήσετε ποτέ το συγκεκριμένο έργο αλλά γνωρίζετε το κείμενο. Πόσο έχει αλλάξει η οπτική σας για τα όσα πραγματεύεται ο συγγραφέας στα χρόνια, που πέρασαν από την πρώτη σας γνωριμία με τις "δούλες";
Δεν έχω δει ποτέ τις ''δούλες'' να παίζονται, ούτε από κάποια ερασιτεχνική ομάδα, παρ' όλο, που ανεβαίνει συχνά, επειδή είναι ένα έργο με λίγα πρόσωπα, οπότε δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό, που δεν έχω εικόνα του έργου. Όταν δεν έχουμε δει μία παράσταση, δεν έχουμε εικόνα και αυτό είναι πολύ ωραίο, γιατί υπάρχει αθωότητα και ελευθερία στο κείμενο. Αλλά και έργα, που έχω παρακολουθήσει και έχω παίξει σε αυτά, πάλι ''πηγαίνω'' με ελευθερία σε αυτά. Πιστεύω ότι δεν πάμε μόνο εμείς ως ηθοποιοί να ''βρούμε'' τους ρόλους, ''έρχονται'' και αυτοί και μας βρίσκουν καμιά φορά.
Το έργο το γνώριζα, διότι στη σχολή έπρεπε να παίξουμε διάφορους ρόλους, επειδή δεν γνωρίζαμε αν βγαίνοντας θα μας δινόταν η ευκαιρία. Η σχολή δίνει γενικά τη δυνατότητα να ασχοληθείς με κάποια κείμενα, που μπορεί να μην υπάρξουν ποτέ στο ρεπερτόριό σου ως ηθοποιός. Τότε, θυμάμαι ότι πολλές σπουδάστριες από το Ωδείο Αθηνών ήθελαν να παίξουν αυτό το κείμενο, εγώ αντίθετα είχα μία απαξίωση, δε με αφορούσε και πολύ, δε με συγκινούσε, για αυτό και θεωρώ ότι ''οι ρόλοι έρχονται και σε βρίσκουν''. Αλλά τώρα που μεγάλωσα και με συγκινεί, που ασχολήθηκα με αυτό το κείμενο και με τον Ζενέ.
"Οι δούλες" μας αποκαλύπτουν τα όνειρά τους επί σκηνής. Τα δικά σας επαγγελματικά όνειρα θα λέγατε ότι εκπληρώνονται, μιας και οι συμμετοχές σας στην τηλεόραση, το θέατρο και τον κινηματογράφο είναι πολλές;
Τα όνειρα αλλάζουν κάθε βράδυ, που κοιμόμαστε, οπότε πολλές φορές έρχονται και φεύγουν. Εννοώ ότι υπάρχουν πράγματα, που σκέφτομαι για τη δουλειά μου, ως καλλιτέχνις θέλω να ''συναντηθώ'' με ''μεγάλα'' κείμενα, που με αφορούν. Υπάρχουν και φορές, που δεν σκέφτομαι καθόλου. Σκέφτομαι μόνο αυτό, που κάνω τώρα, αν έχει αξία για μένα. Προσπαθώ να ασχολούμαι με το εδώ και τώρα, και όχι με το αύριο και το πριν. Είναι πιο σωστό, γιατί έτσι είναι πιο βιωματικός ο χρόνος, αλλιώς ζεις σε έναν χρόνο ''άχρονο'', αυτόν του ονείρου. Και το παρελθόν και το μέλλον τα φτιάχνουμε, όπως εμείς θέλουμε στο μυαλό μας. Αυτό, που μπορώ να διαχειριστώ είναι το τώρα, αν χαίρομαι που μιλάμε μεταξύ μας για παράδειγμα. Προσπαθώ, δηλαδή, να απολαμβάνω το σήμερα, αν και θα ήθελα να ''γνωρίσω'' συγγραφείς, όπως ο Τσέχωφ, αφού έχω παίξει μόνο τη ''Νίνα'' στο ''Γλάρο'' και μου αρέσει πολύ. Συχνά θέλω να ''συναντηθώ'' με συγκεκριμένους ηθοποιούς και σκηνοθέτες και άλλες φορές θα ήθελα να γνωρίζω ξένες γλώσσες και να παίζω στο εξωτερικό! Ονειρεύομαι και εγώ, όπως και η Κλαιρ!
Σε σχέση με το παρελθόν, υπάρχουν κάποιες συνεργασίες, που να έχουν χαραχθεί στη μνήμη σας;
Αν και δεν έχω κάνει τόσα πράγματα σε τηλεόραση και κινηματογράφο, παρά μικρές συμμετοχές, ξεχωρίζω τα τελευταία τέσσερα - πέντε χρόνια, που δουλεύω με το Νίκο Μαστοράκη. Είναι ένας δημιουργός, με τον οποίο κάνω πράγματα, έχω μια πορεία. Δεν υποτιμώ τους υπόλοιπους καθόλου, έχω σταθεί τυχερή με τους ανθρώπους, που έχω δουλέψει, αλλά μιλάω για το Νίκο Μαστοράκη, γιατί η δουλειά μας έχει μία συνέχεια και αυτό μου δίνει τη δυνατότητα να πάω την καλλιτεχνική μας συνδιαλλαγή λίγο παρακάτω. Κι αυτό δε γίνεται με μία συνεργασία, αλλά με μία συνέχεια. Όπως και με τη Μαριάννα Κάλμπαρη, που δουλέψαμε ξανά μαζί το καλοκαίρι και τώρα στις ''Δούλες'' δούλεψα πολύ παραπάνω κι υπήρξε μια συνέχεια σε αυτό, που κάναμε. Η προσωπική γνωριμία είναι εντελώς διαφορετική από την καλλιτεχνική, εδώ δεν είναι φιλία, και αν πρέπει να σκεφτώ κάποια συνεργασία και επειδή ''πηγαίνω'' με το κοντινό παρελθόν, θα θυμηθώ αυτά τα τελευταία χρόνια.
Τα τελευταία χρόνια, προσωπικά μιλώντας, εμφανίζεστε σε περισσότερες παραστάσεις, πάντα επιτυχώς και αποσπάτε θετικά σχόλια. Πώς καταφέρνετε να προσαρμόζεστε τόσο γρήγορα στον εκάστοτε ρόλο;
Δουλεύω πολύ, δεν έχω δουλέψει ποτέ περισσότερο! Άρχισα να δουλεύω τα πρώτα χρόνια, που βγήκα από τη σχολή στο Εθνικό, μετά δούλεψα για δύο χρόνια στο Θεσσαλικό και έπειτα απέκτησα το γιο μου και ήταν αυτός η προτεραιότητά μου και όχι η δουλειά μου. Η μητρότητα είχε τον πρώτο λόγο, αν δε βόλευαν οι πρόβες ή η εποχή, δεν δούλευα παρά μόνο εκεί, που μπορούσα. Από τότε, που μεγάλωσε ο γιος μου και ένιωθα ότι είναι ασφαλής και να έχουμε πιο ουσιαστική σχέση, αυτό με απελευθέρωσε και άρχισα να δουλεύω πολύ περισσότερο γιατί δεν είχα την ενοχή και το φόβο ότι κάτι μπορεί να του συμβεί και να μην είμαι δίπλα του. Φυσικά, εκτός από αυτά, δε δούλευα γιατί υπήρχε και η χαρά να μη χάσω τίποτα από τη ζωή του. Οπότε δε δούλευα ποτέ καλοκαίρι και μόνο ένα έργο το χειμώνα, αλλά τότε τα έργα πήγαιναν μια ολόκληρη σεζόν. Πλέον, στο κάθε θέατρο παίζονται δύο και τρία έργα, ενώ τότε είχα έναν ρόλο για όλο το χρόνο, τώρα πολλές φορές πάει για δεύτερο χρόνο, όπως συνέβη με την ''Κορέα'' στο Θέατρο Τέχνης. Ουσιαστικά, δηλαδή, φέτος έκανα τρεις ρόλους αλλά το ρόλο, που έφτιαξα ήταν αυτόν για τις ''Δούλες''. Ο τρόπος λειτουργίας των θεάτρων πια είναι να αλλάζει το ρεπερτόριο με πολλά έργα τη χρονιά, οπότε και εμείς είμαστε αναγκασμένοι να δουλεύουμε περισσότερο. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι πάντα ευχάριστο, αλλά δεν μπορούμε να δουλεύουμε και δύο μήνες το χρόνο. Πρωτίστως, οι ηθοποιοί είμαστε καλλιτέχνες, αλλά όχι αστοί, με περιουσίες, που μας συνδράμουν οικονομικά για τον υπόλοιπο χρόνο.
Αν υπάρχουν ευχάριστες συνθήκες, είναι ευχάριστη η προσαρμογή στον κάθε ρόλο, γιατί θες πολύ να είσαι εκεί σε εκείνη τη στιγμή. Όταν κάνεις επανάληψη ενός ρόλου, δεν κάνεις την έρευνα, όπως συμβαίνει σε ένα καινούριο έργο. Δεν έχει τύχει να δυσκολεύομαι, γιατί είναι συγκοινωνούντα δοχεία οι ρόλοι, όταν δηλαδή κάνεις πρόβες για ένα έργο, επηρεάζεις την παράσταση, στην οποία παίζεις και το αντίθετο. Το να υπάρχει έρευνα στην υποκριτική μπορεί να είναι κουραστικό, αν υπάρχουν πολλοί μεγάλοι ρόλοι μέσα στην ίδια χρονιά αλλά σε κρατά σε εσωτερική επαγρύπνιση, δε σταματάς να διαβάζεις, να ψάχνεις, να ακούς μουσική, να βλέπεις ζωγράφους, ταινίες. Δεν είναι μόνο ότι αυτοσχεδιάζεις για να δεις πως θα παίξεις στο θέατρο, βλέπεις την αγάπη μέσα από τα βιβλία, παρατηρείς πιο πολύ τη ζωή, τους ανθρώπους, και όλα αυτά τα βλέπω ως κάτι πολύ καλό. Κάνεις πιο αναγνωρίσιμη την ψυχή σου, βρίσκεις πράγματα για σένα αλλά και για τους άλλους.
Όντας πιο ενεργή τα τελευταία χρόνια, πώς βλέπετε την κατάσταση στο θέατρο; Που παρά τη γενικευμένη κρίση, που επηρέασε και το χώρο αυτό, πλέον είναι κύρια επιλογή ψυχαγωγίας του κοινού;
Μόνο καλό θα κάνει να πηγαίνει ο κόσμος στο θέατρο, και για εμάς που παίζουμε και για αυτούς, που το βλέπουν. Κι εμείς είμαστε θεατές και μας κάνει καλό να βλέπουμε θέατρο. Γίνονται πάρα πολλά πράγματα και δεν τα παρακολουθώ όλα, δε βλέπω θέατρο όσο θα ήθελα, διότι παίζω αρκετά και δεν έχω το χρόνο. Νομίζω ότι μια καλή δουλειά ξεχωρίζει, άσχετα με την προσέλευση του κόσμου, διότι υπάρχουν παραστάσεις που μπορεί αν μην έχουν κόσμο αλλά εμένα με αφορούν πολύ, ή το αντίστροφο. Δεν ξέρω αν μέσα σε αυτήν τη μεγάλη ποικιλία μπορείς να ξεχωρίσεις πραγματικά, μπορεί να χάνονται και πράγματα, αλλά είναι ένα ρίσκο.
Λίγο πριν το τέλος, υπάρχει κάποια φράση ή ένα στοιχείο της Κλαιρ, της ηρωΐδας σας, που σας ελκύει την προσοχή και θα θέλατε να κρατήσουν οι θεατές ως μέρος τους;
Μόνο την αλήθεια θέλω να περάσω. Μια στιγμή αλήθειας, αν νιώσει ο θεατής, και μια στιγμή συγκίνησης, θα είμαι πολύ ευχαριστημένη. Δε θέλω τίποτα παραπάνω.
Και μετά τις "Δούλες" στη Θεσσαλονίκη και στο Θέατρο Αθήναιον, ποιοι είναι οι επόμενοι επαγγελματικοί σας στόχοι;
Είμαι στην παράσταση του Νίκου Μαστοράκη ''Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης'' του Χόρβατ, που θα ανέβει στο Θέατρο Τέχνης.
