ΕΠΙΚΑΙΡΑ

6/recent/ticker-posts

Αστέρης Νάτσιος: Η έλλειψη αγάπης οδηγεί τον άνθρωπο στο περιθώριο


Η Townsendia έγινε δύο χρονών και συνεχίζει φυσικά να σας χαρίζει απολαυστικές συνεντεύξεις που τόσο πολλοί αγαπάτε. Ο σημερινός μου καλεσμένος πρωταγωνιστεί και συν-σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση "Τι είναι αυτό που το λένε Αγάπη". Ρωτήθηκε για πολλά. Όχι μόνο για τη μουσικοθεατρική παράσταση, αλλά και για τη δική του προσωπική γνώμη πάνω σε ζητήματα που παίζουν καθοριστικό ρόλο στις ζωές όλων μας. Άλλος ένας καλλιτέχνης που δε διστάζει να απαντήσει σε όλα και με ειλικρίνεια... απολαύστε τον καλλιτέχνη Αστέρη Νάτσιο!

Αναφέρετέ μας λίγα λόγια για την πλοκή της μουσικοθεατρικής παράστασης στην οποία όχι μόνο πρωταγωνιστείτε αλλά σκηνοθετείτε κιόλας;

Αρχικά να σας ευχαριστήσω για τη φιλοξενία. Θα ξεκινήσω τονίζοντας πως συν-σκηνοθετώ με την Ιωάννα Τάλμπη ενώ συμπρωταγωνιστούμε επί σκηνής μαζί με τον Αργύρη Παπαδόπουλο, ο οποίος εκτός από μουσικός θα εμφανιστεί σε ρόλο έκπληξη και ως ηθοποιός.

Πρόκειται για ένα έργο που βασίστηκε στις βιογραφίες δύο ανθρώπων, που έζησαν την περίοδο των ανταλλαγών πληθυσμού, λίγο μετά τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Ο Άλκης Πετσάς από την Κωνσταντινούπολη και η Ρόζα από την Σμύρνη. Τα δύσκολα παιδικά χρόνια σε συνδυασμό με τον ξεριζωμό από την πατρίδα τους, την φτώχεια, τις κακουχίες, την έλλειψη αγάπης και αρκετές άλλες παράμετροι που αναπόφευκτα καθόρισαν τις ζωές και τις πράξεις τους. Τι ρόλο έπαιξε στα μπλοκαρισμένα συναισθήματα τους ένας μαέστρος και πως τελικά επέδρασε ο έρωτας μέσα τους καταλυτικά. Ένα εγκωμιαστικό ταξίδι μιας αγάπης, με αφετηρία δυο αλησμόνητες πατρίδες και τερματικό σταθμό μια προσφυγική πόλη, αυτή της Θεσσαλονίκης μέχρι τις αρχές του '40. Οι ήχοι του ελαφρού και του ρεμπέτικου τραγουδιού ακροβατούν πλάι πλάι με τα βήματα του τάνγκο, σε μια εποχή που κατάφερε να συγκεράσει το ρομαντισμό με την αλητεία.

Στη συγκεκριμένη παράσταση πρόκειται να ακουστούν διάφορα τραγούδια από την παλαιότερη εποχή. Για ποιο λόγο εντάξατε αυτή τη συγκεκριμένη μουσική;

Η εποχή και οι ζωές των πρωταγωνιστών ήταν το κριτήριο για την επιλογή της μουσικής. Καθένας έφερε τα ακούσματα του από την πατρίδα του και ερχόμενος στην πόλη της προσφυγιάς, συνάντησε νέα μουσικά στοιχεία τα οποία αναπόφευκτα εντάχθηκαν στο έργο, μιας και ο μουσικός μας προσπάθησε να δημιουργήσει ένα τραγουδιστικό φάσμα, δύο σχεδόν δεκαετιών. Να συμπληρώσω δε ότι υπάρχουν και χορογραφίες στο έργο - κυρίως τάνγκο- που ήταν χαρακτηριστικό της εποχής και που με τη σειρά του επηρέασε τα κριτήρια επιλογών μας.

Η παραγωγή αυτή πρόκειται να μας ταξιδέψει πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα στην δεκαετία του '30. Ποια κοινά χαρακτηριστικά εντοπίζετε στην δεκαετία εκείνη με αυτήν που διανύουμε σήμερα;

Προσφυγικό, ρατσισμός, φόβος για το άγνωστο, ανέχεια, πολιτική αστάθεια, φανατισμός που οδηγεί σε εμφυλιακή κατάσταση και πολλά άλλα που όσο τα σκέφτομαι λίγο πολύ, είναι κοινά σε όλες τις δεκαετίες.


Στη συγκεκριμένη μουσικοθεατρική παράσταση, ποιο είναι το κόστος στις ζωές των ηρώων, στην ενδεχόμενη έλλειψη αγάπης;

Η έλλειψη αγάπης έχει ως επακόλουθο το αίσθημα της απόρριψης, το οποίο με τη σειρά του οδηγεί -σε κάποιες περιπτώσεις- τους ανθρώπους στο περιθώριο όπου στη συγκεκριμένη παράσταση είναι ο υπόκοσμος της εποχής (χασισέμποροι- ιερόδουλες- μαχαιροβγάλτες- νταβατζήδες κτλ). Μέσα στην κοινωνία του υποκόσμου από την άλλη, πάλεψαν να αποκτήσουν ένα στάτους ή υιοθέτησαν μια περσόνα που ήταν ικανή να θάψει την απόρριψη για χάρη της αποδοχής. Όταν θάψουμε όμως κάτι, δεν σταματάει να υπάρχει και αυτό φαίνεται από το κυνήγι της αγάπης με σκοπό την αποδοχή. Αν αυτοί οι άνθρωποι είχαν δεχτεί αγάπη, η ζωές του θα είχαν μια άλλη τροπή.

Κατά τη γνώμη σας ποιο είναι το κριτήριο για να καταφέρει ο άνθρωπος να αγαπήσει πραγματικά στη ζωή του. Πρέπει απαραίτητα να είναι ο ίδιος γεμάτος από αγάπη έτσι ώστε να τη μοιράσει;

Ερώτηση που φαίνεται απλή αλλά θα ήταν φρόνιμο να απαντηθεί από έναν ψυχολόγο ή έστω κοινωνιολόγο. Η δική μου -μη επιστημονική- άποψη για την αγάπη είναι επηρεασμένη από τις αναλύσεις των ρόλων μέσω του θεάτρου. Θεωρώ πως δεν είναι δείκτης αποθεμάτων που καθιστά ικανό να μοιραστεί ή όχι. Είναι κάπως πολύπλοκο και απλό συνάμα. Ξεκινάει από τους γονείς: εάν το παιδί δεν έχει πάρει όση αγάπη χρειάζεται -για να νιώσει αποδεκτό και σημαντικό- έχει ως επακόλουθο να στερείται αυτοεκτίμησης. Αρκετοί αγαπούν τα παιδιά τους αλλά αυτό δεν φτάνει ως συναίσθημα στην ψυχή τους. Πρέπει και να το νιώθουν λοιπόν. Από την άλλη, μπορεί να είσαι κακός δέκτης της αγάπης, να σου προσφέρεται δηλαδή αλλά να μην την εισπράττεις. Αυτό είναι ένα δείγμα συναισθηματικής αναπηρίας για το οποίο ευθύνονται και πάλι οι γονείς που δεν έψαξαν περισσότερο τι εμποδίζει το παιδί να γίνει δέκτης της αγάπης τους ή ακόμη και να αλλάξουν τον τρόπο εκδήλωσης της προς αυτό.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται έντονα το φαινόμενο της μετανάστευσης των Ελλήνων. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην δική σας θεατρική περίπτωση. Με ποιο τρόπο μπορεί να επηρεαστεί μια σχέση αγάπης μέσα από αυτή την επώδυνη διαδικασία;

Στη δική μας περίπτωση μιλάμε για την εκούσια ή ακούσια ανταλλαγή των πληθυσμών. Η εκούσια ίσως να έπρεπε να μπει σε εισαγωγικά βέβαια γιατί κανένα βιβλίο -ιστορικό και μη- δεν μπορεί να ''φερθεί'' αντικειμενικά σε προσωπικές περιπτώσεις. Όπως και να έχει, στην συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για προσφυγικό.

Μια σχέση αγάπης θα επηρεαζόταν ίσως αρνητικά διότι μπρος το κυνήγι της επιβίωσης, ο έρωτας πάει περίπατο. Ωστόσο, η τέχνη θα ασχοληθεί με τη μεμονωμένη περίπτωση, που πάει κόντρα στις κακουχίες και επιμένει να ζήσει και να εκφραστεί. Το κλισέ: ''η ζωή συνεχίζεται'' είναι τελικά πολύ σοφό, αν σκεφτεί κανείς ότι τα παιδάκια των προσφύγων συνέχιζαν να παίζουν έξω από τα παραπήγματα, οι άνθρωποι συνέχιζαν να παντρεύονται, οι έρωτες εξακολουθούσαν να εκδηλώνονται παρά την ανέχεια. Άρα το παραπάνω κλισέ θα ήταν ολοκληρωμένο με λίγες ακόμα λέξεις: ''η ζωή συνεχίζεται, όπου υπάρχει η αγάπη''. Άρα η ζωή κι ο θάνατος είναι το ίδιο χώμα, σε άλλο χρώμα κι η αγάπη το πινέλο που βάφει.

Από την άλλη πλευρά, τι απαντάτε σε αυτούς που έχουν δηλώσει κατά καιρούς για τον κόντρα ρόλο που παίζει ορισμένες φορές η απόσταση, με το να ενώνει δηλαδή περισσότερο τα ζευγάρια;

Εγώ άμα αγαπήσω, αγάπησα κ τέλος! Αρκεί να περιμένω κάτι, ότι θα έρθει, ότι θα πάω. Ασχέτως με την απόσταση. Κάθε περίπτωση είναι όμως μοναδική και είναι ανόητο να απαντήσω απόλυτα σε μία τέτοια ερώτηση ακόμη κ για μένα.



Για εσάς τον ίδιο, "τί είναι αυτό που το λένε Αγάπη";

Είναι αυτό που σου αλλάζει τον χαρακτήρα, που σου αρέσει ό,τι δε σου άρεσε πριν, που αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά τα πάντα, που δεν κοιμάσαι, δεν τρως, κλαις με το παραμικρό, βλέπεις παντού πράγματα που άλλος δεν τα βλέπει και όροι όπως αξιοπρέπεια, αυτοσεβασμός, εγωισμός, εξαϋλώθηκαν... Σαν ψυχική ασθένεια που μπορεί και να σε σκοτώσει η έλλειψη θεραπείας της. Τώρα αν με ρωτήσετε ποια είναι η θεραπεία, δε θα ξέρω να σας απαντήσω...

Ποιος θεωρείτε πως είναι "κερδισμένος" σε μια σχέση αγάπης. Αυτός που αγαπά ή αυτός που αγαπιέται;

Θα σας απαντήσω μέσω ενός μικρού διαλόγου που κάπου διάβασα αλλά δε θυμάμαι που:
-Θες να παίξουμε ένα παιχνίδι;
-Τι παιχνίδι;
-Θα μιλάμε για ώρες, θα βγαίνουμε μαζί, θα γελάμε...
-Και μετά...;
-Μετά όποιος ερωτευτεί πρώτος χάνει;
(''Βραχυπρόθεσμα’' θα συμπλήρωνα εγώ γιατί ''το λέει κι ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά: ο χαμένος τα παίρνει όλα'').

Κλείνοντας την όμορφη συνομιλία μας, εκτός από τη μουσικοθεατρική παράσταση "Τι είναι αυτό που το λένε Αγάπη", ποια άλλα σχέδια έχετε δρομολογήσει;

Σκηνοθετώ την παράσταση του τμήματος Υποκριτικής Θεάτρου και Κινηματογράφου του ΙΕΚ ΔΕΛΤΑ. Τέλη Μαΐου σκηνοθετώ την παιδική παράσταση ''Κωμοδύσσεια'' της παιδικής θεατρικής ομάδας της σχολής ''All Star dance'' στο θέατρο Σοφούλη. Αρχές Ιουνίου σκηνοθετώ το ''Αν αργήσω κοιμήσου'' του Ακη Δήμου, με τη θεατρική ομάδα MimaDeSilva στο Χορόδεντρο.


Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο: 'ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΝΕ ΑΓΑΠΗ' ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΟΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΧΟΡΟΔΕΝΤΡΟ