Ποιος να μου το έλεγε πως από τα θρανία και τα διαλείμματα στα οποία συναντιόμασταν πριν λίγα χρόνια, θα βρισκόμουν σήμερα να συνομιλώ με έναν πολύ αγαπημένο μου συμμαθητή σχετικά με το λογοτεχνικό του δημιούργημα, «το παιδί του», όπως χαρακτηριστικά το ονομάζει. Ο Δημήτρης αποτέλεσε εξαρχής μια ιδιαίτερη προσωπικότητα, κυρίως λόγω της καλλιτεχνικής του φύσης και ειδικότερα λόγω της αγάπης που έτρεφε για τον κόσμο της λογοτεχνίας και της ποίησης. Το γεγονός ότι τελικώς εξέδωσε ένα δικό του μυθιστόρημα δεν με εξέπληξε καθόλου, αντιθέτως με δικαίωσε και επιβεβαίωσε μια εξέλιξη που την περίμενα: την επαγγελματική ενασχόλησή του με τον χώρο του βιβλίου.
Το 2017 ο Δημήτρης εξέδωσε το πρώτο του λογοτεχνικό έργο με τίτλο «Πέφτουν Αστέρια», που γνώρισε μεγάλη επιτυχία καθώς παρουσιάστηκε τόσο στην περιοχή καταγωγής του, όσο και στην Θεσσαλονίκη. Μάλιστα, δέχτηκε με μεγάλη προθυμία να απαντήσει σε μερικές ερωτήσεις μου και να μου δώσει μερικές ακόμα διευκρινίσεις σχετικά με τον χαρακτήρα του, το έργο του και την καλλιτεχνική του φύση γενικότερα. Είναι πάντοτε τιμή μου να συνομιλώ με πρόσωπα οικεία, που έχουν κάτι χρήσιμο και ενδιαφέρον να μοιραστούν με το κοινό.
Δημήτρη, πώς προέκυψε η αγάπη σου για τα βιβλία; Ήσουν από μικρός βιβλιοφάγος, ή το ανακάλυψες στην πορεία;
Δεν ξέρω πως προέκυψε. Μάλλον το βιβλίο ήρθε και κούμπωσε πάνω μου σαν ψυχοτρόπο φάρμακο. Μια διέξοδος από την κανονική ζωή σε μια άλλη κανονικότερη και παράλληλα μαγική, περισσότερο στα μέτρα μου. Διαβάζω από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Όπως με θυμάμαι ανέκαθεν με καστανά μάτια, έτσι με θυμάμαι και με ένα βιβλίο, σαν εκ γενετής χαρακτηριστικό.
Τι σημαίνει για σένα ένα βιβλίο;
Είναι απλό: Τα πάντα. Ένα βιβλίο μπορεί να αλλάξει τον κόσμο ολόκληρο. Έχει αποδειχτεί πολλές φορές αυτό που λέω. Επίσης, κάθε βιβλίο είναι και μία ζωή. Ή και περισσότερες.
Πως εμπνεύστηκες την συγγραφή ενός δικού σου δημιουργήματος; Ήταν κάτι αυθόρμητο ή το σκεφτόσουν καιρό;
Όχι, καθόλου δεν το σκεφτόμουν. Προέκυψε εκεί στα δεκαοχτώ μου. Έγραψα κάτι και δεν με άφηνε να το αφήσω. Ένα ανήσυχο κείμενο, που μέρα με τη μέρα εξελισσόταν σε κάτι. Κάπως έτσι.
Θα μπορούσες να μου πεις λίγα λόγια για το βιβλίο σου; Τί πραγματεύεται, πόσο καιρό σου πήρε να το ολοκληρώσεις και που μπορούμε να το βρούμε;
Είναι δύσκολο να μιλάς για το έργο σου, μια μάνα δεν μιλάει εύκολα για το παιδί της. Πολλές φορές δεν μιλάει γιατί δεν το γνωρίζει και πολύ καλά τελικά. Αλλά αν πρέπει να πούμε κάτι, λέμε πως είναι μια σκοτεινή νουβέλα γεμάτη φως. Άνθρωποι και ανθρωπάρια, μπροστά σε μια οικτρή καθημερινότητα όπου τίποτα δεν συμβαίνει και συμβαίνουν τα πάντα. Έρωτας, ναρκωτικά, αγάπη, φόνοι, κούκλες φτιαγμένες δεκαετίες πριν, που όμως μιλάνε με ανθρώπινη φωνή, πόρνες που ερωτεύτηκαν, νεκροί που πηγαινοέρχονται από τον έναν κόσμο στον άλλον. Αυτά και άλλα παρόμοια, συναντούμε μέσα. Όσο για το χρονικό διάστημα, μου πήρε έναν χρόνο καθημερινής ενασχόλησης. Υπάρχει σε όλα τα βιβλιοπωλεία, φαντάζομαι.
Ποια ήταν η αντίδραση της οικογένειας, των φίλων και του κόσμου γενικότερα σε αυτό σου το εγχείρημα;
Οι άνθρωποι μου είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχω. Πάνω απο τα βιβλία, πάνω απο καθετί. Δεν γινόταν να λείπουν από δίπλα μου. Ο κόσμος αγκάλιασε τα αστέρια μου, δεν το περίμενα ότι θα γινόταν σε τέτοιο βαθμό. Με συγκίνησε πολύ αυτό και μου δίνει δύναμη για την συνέχεια.
Tα δικά σου συναισθήματα με την ολοκλήρωσή του;
Το έκλεισα και το αποθήκευσα στον υπολογιστή. Λύτρωση και το συναίσθημα της έλλειψης ταυτόχρονα. Κάτι σαν χαρμολύπη. Πολύ περίεργο. Τέσσερα χρόνια μετά, εξαιτίας κάποιων αγαπημένων ανθρώπων που δεν θα πάψω να ευγνωμονώ, βγήκε στο φως των βιβλιοπωλείων και στις αγκαλιές του κόσμου.
Υπάρχουν συγγραφείς που αποτελούν σημείο αναφοράς για εσένα;
Φυσικά. Έλληνες και ξένοι, τεράστιοι δάσκαλοι. Πιστεύω πως αν θέλεις να γράψεις, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να διαβάσεις ό,τι υπάρχει. Να διαβάσεις πολύ, να διαβάσεις πολλά είδη. Υπάρχουν γραφές και γραφές. Άλλες που καθηλώνουν, άλλες που συγκλονίζουν, άλλες που συγκινούν. Έχω τους Αγίους μου, το προσωπικό μου εικονοστάσι. Εάν δεν υπήρχαν αυτοί οι συγγραφείς δεν ξέρω τι θα ήμουν, ποιος θα ήμουν. Ούτε να το διανοηθώ δεν θέλω.
Τα μελλοντικά σου σχέδια γενικότερα;
Δεν κάνω σχέδια, ο Θεός γελάει. Επιμένω να γράφω, δεν ξέρω αν το κάνω καλά ή όχι, ξέρω όμως πως οι λέξεις δεν γίνεται να αποβληθούν από το αίμα μου. Τώρα, ίσως να έχουμε κάτι νέο σύντομα, ίσως και να αργήσει τελικά, ποιος ξέρει...
Συνέντευξη: ΜΑΡΙΑ ΣΜΗΝΑ
