ΕΠΙΚΑΙΡΑ

6/recent/ticker-posts

ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ: Η ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ


Ένα μήνα αργότερα συνεχίζει επιτυχώς τις παραστάσεις ο «Γυάλινος Κόσμος», σε σκηνοθεσία της Γλυκερίας Καλαϊτζή, που έκανε εμφάνιση στις 25 Δεκεμβρίου στο «Θέατρο Τ». Το θεατρικό κείμενο είναι του Αμερικανού συγγραφέα Tennessee Williams και κέρδισε το 1944 το βραβείο New York Drama Critics Circle Award. Αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη θεατρική επιτυχία του Tennessee, καθιερώνοντάς τον ως έναν από τους μεγαλύτερους θεατρικούς συγγραφείς του αιώνα. Σε πολλά έργα του, ο συγγραφέας, ενσωματώνει στοιχεία της προσωπικής του ζωής και των παιδικών του χρόνων. Ο «Γυάλινος κόσμος» θεωρείται το πιο αυτοβιογραφικό του έργο, καθώς περιγράφει την ίδια του την οικογένεια.
      
Η πλοκή εξελίσσεται στο Σαιντ Λιούις των ΗΠΑ, τη δεκαετία του 30’, της Μεγάλης Οικονομικής Ύφεσης. Μία οικογένεια, που ο πατέρας είναι απών, προσπαθεί να ανταποκριθεί στις δύσκολες συνθήκες της καθημερινότητας. Η Αμάντα, της οποίας το ρόλο ενσαρκώνει η ηθοποιός Γιώτα Φέστα, είναι η μητέρα του Τομ και της Λώρας, τους οποίους ερμηνεύουν ο Χρήστος Παπαδόπουλος και η Κατερίνα Συναπίδου. Οι τρεις πρωταγωνιστές  ζουν μαζί, αλλά ταυτόχρονα ο καθένας βρίσκεται κλεισμένος στον κόσμο του, περιχαρακωμένος στην προσωπική του ουτοπία. 
     

Η Αμάντα ζει στην ανάμνηση της νιότης της και των υποψήφιων γαμπρών που την ποθούσαν. Αφού τώρα ο άντρας της τους εγκατέλειψε, ονειρεύεται να βρει -αλλά μάταια- για την κόρη της τον ιδανικό γαμπρό, τον οποίο μεταφέρει στη σκηνή ο Δημήτρης Κρίκος. Ο Τομ έχει σταματήσει τις σπουδές του στη Δημοσιογραφία και εργάζεται σε μία αποθήκη παπουτσιών για να συντηρεί την οικογένεια του. Εκείνος ζει μόνο τα βράδια που φεύγει από το σπίτι, «για να δει σινεμά» όπως ο ίδιος ισχυρίζεται. Η Λώρα η οποία είναι σε ηλικία γάμου, αλλά φοβάται τον έξω κόσμο και ντρέπεται τους ανθρώπους μένει κλεισμένη μέσα στο σπίτι, παίζοντας με τα  γυάλινα ζωάκια της, τα οποία πιστεύει ότι είναι αληθινά.
     
Την απομόνωση των τριών χαρακτήρων της οικογένειας συμβολίζει πολύ εύστοχα και η σκηνοθεσία της Γλυκερίας Καλαϊτζή, καθώς στην αρχή του έργου φαίνεται να συνομιλούν μεταξύ τους, παρόλα αυτά ο καθένας βρίσκεται σε διαφορετικό σκηνικό χώρο. Φυσικά, η αίσθηση αυτή της απομόνωσης δεν θα ήταν δυνατή χωρίς τα απαραίτητα σκηνικά για να την στεγάσουν (τα οποία επιμελήθηκε η Ευαγγελία Κιρκινέ). Στο κέντρο της σκηνής παρεμβάλλεται ένα ημιδιάφανο πανί του οποίου ο ρόλος είναι διττός. Από την μία λειτουργεί ως διαχωριστικό της κουζίνας και του σαλονιού. Πίσω από αυτό βλέπουμε την τραπεζαρία της κουζίνας, ενώ μπροστά από αυτό βρίσκεται ο καναπές του σαλονιού και η γωνία όπου βρίσκονται τα γυάλινα ζωάκια της Λώρας. Από την άλλη χρησιμεύει και ως οθόνη, καθώς προβάλλονται πάνω του κινούμενα στιγμιότυπα της δεκαετίας του 30’ στην Αμερική. Για παράδειγμα, βλέπουμε ουρές αστέγων που περιμένουν ένα πιάτο φαγητό, αλλά και ζευγαράκια να χορεύουν στους ρυθμούς του swing. Η ενσωμάτωση της σύγχρονης τεχνολογίας του βιντεοπροβολέα στη θεατρική παράσταση, τονίζει τον ρεαλιστικό τρόπο ερμηνείας όλων των ηθοποιών, οι οποίοι γίνονται πιστευτοί και μοιάζουν να βγήκαν από μία χρονομηχανή.
     

Η αληθοφάνεια των χαρακτήρων αποκαλύπτει την ψυχολογική και κοινωνιολογική εξερεύνηση, στην οποία προέβη η σκηνοθέτρια, προκειμένου να προσεγγίσει το θεατρικό έργο του Tennessee Williams, προσφέροντάς μας πέρα από ένα θέαμα, επιπλέον γνώσεις για εκείνη την εποχή. Τα κουστούμια της Μαρίας Καραδελόγλου παίζουν εδώ σημαντικό ρόλο, καθώς μας μεταφέρουν ακόμα πιο ζωντανά στην αναπαριστώμενη περίοδο. Έτσι, προκαλείται εύκολα στο κοινό ταύτιση με πτυχές των προσώπων της ιστορίας, γεγονός που με τη σειρά του οδηγεί σε σκέψεις. Στόχος, εξάλλου, του καλού θεάτρου δεν είναι μόνο η ψυχαγωγία, αλλά και η περισυλλογή, ακόμα ίσως και η ανατροπή. Έκδηλη είναι, από αυτή την άποψη, η ενσυναίσθηση της  κ. Καλαϊτζής, αφού για να μπορέσει κάποιος καλλιτέχνης να αγγίξει το κοινό του, πρέπει πρώτα ο ίδιος να διακατέχεται από ένα πνεύμα ευαισθησίας. Η μουσική του Μάκη Καραδελόγλου μας συντροφεύει ευχάριστα, ολοκληρώνοντας το ταξίδι στον χρόνο και στον τόπο.
     
Τέλος, αξίζει να αναφερθεί ότι η παράσταση συνορεύει τόσο με το κωμικό, όσο και με το δραματικό στοιχείο, έργο δύσκολο να επιτευχθεί, αλλά όταν συμβεί απολαυστικό. Θα την ευχαριστηθούν όχι μόνο οι θεατρόφιλοι, αλλά και οι μη μυημένοι στην τέχνη του θεάτρου, οι οποίοι, αφού παρακολουθήσουν το «Γυάλινο Κόσμο», σίγουρα θα την αγαπήσουν.  



Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση: Ο 'ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ' ΤΟΥ TENNESSEE WILLIAMS ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ Τ