ΕΠΙΚΑΙΡΑ

6/recent/ticker-posts

ΕΛΕΝΗ ΚΑΣΤΑΝΗ: ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΑΛΑΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΠΕΤΑΓΜΕΝΗ ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ


Το γοητευτικό με τις αθηναϊκές παραστάσεις, που έρχονται στη Θεσσαλονίκη, είναι ότι σου δίνουν την ευκαιρία να συνομιλήσεις με ηθοποιούς, που ασκούν αυτό το επάγγελμα σίγουρα υπό άλλες συνθήκες από αυτές της πόλης μας. Ηθοποιοί που έχουν δοκιμαστεί επί χρόνια στο σανίδι, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο. Ίσως έχεις την ευκαιρία να συνομιλήσεις με κάποιον ηθοποιό που αγάπησες και εσύ μέσα από τη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη και τότε νιώθεις πως και μόνο για αυτό αξίζει το επάγγελμα που επέλεξες. 

Ίσως έχεις την ευκαιρία, μιας και τίποτα δεν είναι δεδομένο, να συνομιλήσεις με την μοναδική Ελένη Καστάνη, που μέσα σε μία ώρα και κάτι καταλήγεις να λες τα λόγια του έργου Shirley Valentine, όπου και πρωταγωνιστεί... "Εμείς οι δύο θα μπορούσαμε να είχαμε γίνει οι καλύτερες φίλες...". Μία συνάντηση ξεχωριστή, γεμάτη ελπίδα και αλήθεια... Απολαύστε!

Αυτό τον καιρό υποδύεστε την Shirley Valentine. Θα λέγαμε μία παράσταση που δίνει ελπίδα σε ανθρώπους, που το έχουν ανάγκη, να γυρίσουν σελίδα στη ζωή τους. Πόσο εύκολο, πιστεύετε, είναι αυτό;

Θα έλεγα ότι δεν είναι πολύ εύκολο, αλλά επειδή είμαι ένας αισιόδοξος άνθρωπος ελπίζω ό,τι όλοι οι άνθρωποι μπορούν να το κάνουν και να το καταφέρουν. Βέβαια, πολλές φορές η ζωή τα φέρνει έτσι που η μοναξιά, ο εγκλεισμός στο σπίτι, οι οικογένεια και τα παιδιά, η εργασία στις γυναίκες που δεν έχουν παιδιά και αφοσιώνονται στην καριέρα, γίνονται καθημερινότητα και έτσι, καμιά φορά, είναι πολύ δύσκολο να αλλάξεις σελίδα. Μέσα από την Shirley διδάσκομαι και εγώ, ως Ελένη Καστάνη, και έχω σκοπό να το κάνω και εγώ. Πάντως, μέχρι στιγμής δεν κατάφερα να γυρίσω σελίδα στη ζωή μου (γελάει).

Αλήθεια;

Ναι, έχω ένα παιδί που πέρσι τελείωσε το Λύκειο και ήμουν πολύ αφοσιωμένη σε αυτό. Τώρα που έφυγε για σπουδές μπορώ να ασχοληθώ επιτέλους περισσότερο με την Ελένη. Να κάνω και εγώ αυτό που λέει η Shirley "Επιτέλους! Δεν αφήνω ούτε μία στιγμή της ζωής μου να πάει ανεκμετάλλευτη". Αισιοδοξώ, σαν την ηρωίδα Shirley, να το καταφέρω στη ζωή μου. Το όνειρό μου ήταν ανέκαθεν μία ξαπλώστρα στη θάλασσα. Το όνειρο της Shirley Valentine είναι ένα τραπεζάκι κάτω από μία ομπρέλα και να πίνει και ένα ποτήρι κρασί... (γελάει).

Μιας και αναφέρετε το όνειρό σας... Στην παράσταση, ενώ η Shirley πραγματοποιεί το όνειρό της τελικά δεν είναι αυτό που περίμενε και μάλιστα ο ιδιοκτήτης του καταστήματος στη θάλασσα της λέει: "Τα όνειρα δεν είναι ποτέ έτσι όπως τα περιμένουμε". Φοβάστε μη συμβεί αυτό και στο δικό σας όνειρο;

Να σου πω την αλήθεια το φοβάμαι, αλλά εγώ θέλω να το ξορκίσω. Πιστεύω πολύ στον άνθρωπο και ότι μπορεί να  καταφέρει τα πάντα. Πιστεύω στον δυναμικό άνθρωπο και όχι στον παθητικό. Πιστεύω στη θέλησή του και ότι μπορεί μέσα από αυτή να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα και να γίνουν όπως τα θέλει αυτός. Άλλωστε αυτό διδάσκει και το έργο.

Δηλαδή δεν υπάρχει δεν μπορώ, αλλά δεν θέλω; 

Ναι, ακριβώς αυτό πιστεύω! 


Το έργο ανέβηκε πρώτη φορά με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και λίγο αργότερα με την Μίρκα Παπακωνσταντίνου. Φοβηθήκατε κάποια στιγμή στην καριέρα σας το να σας συγκρίνουν με κάποια συνάδελφό σας;

Όχι καθόλου! Πιστεύω ότι αυτή είναι η γοητεία της τέχνης του θεάτρου. Το κάθε ανέβασμα είναι μια καινούρια ματιά και του σκηνοθέτη και του ηθοποιού που το προσεγγίζει ή που ζει τον ρόλο. Βεβαίως και το κείμενο και ο λόγος είναι ο ίδιος, αλλά στην περίπτωση της δικής μας παράστασης υπάρχει η μετάφραση του Αλέξανδρου Ρήγα, ενώ η μετάφραση της παράστασης με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και αργότερα με την Μίρκα Παπακωνσταντίνου ήταν του Παύλου Μάτεσι. Για εμένα αυτή είναι και η ομορφιά του θεάτρου ό,τι κάθε φορά γίνεται και μία καινούρια προσέγγιση στο ίδιο κείμενο. Διαφορετικά δεν θα επαναλαμβανόταν κανένα έργο.

Ένα έργο με μεγάλη συναισθηματική ένταση. Πως καταφέρνετε από την λύπη, τη στενοχώρια και την κατάθλιψη να περνάτε στη χαρά και στην έξαρση; 

Είναι πολύ κοντά το ένα στάδιο με το άλλο. Η χαρά συμπεριλαμβάνει τη λύπη, ενώ η λύπη δεν συνεπάγεται ότι συμπεριλαμβάνει τη χαρά. Για εμένα κωμωδία είναι να τραβάς το δράμα λίγο παραπέρα. Οπότε τα στάδια αυτά τα χωρίζουν λεπτές γραμμές. Για εμένα το συναισθηματικό κομμάτι δεν είναι μακρινό. Σε όλους τους κωμικούς ρόλους υπήρχε πάντα μέσα μου εκείνο το κομμάτι που υποφέρει ο ήρωας για κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Και αν υποφέρεις λίγο παραπάνω από όσο πρέπει γίνεται αστείο. Με αυτό τον τρόπο προσέγγιζα πάντα την κωμωδία ότι κείμενα και αν μου έδιναν.

Η Βρετανίδα Shirley είναι μία γυναίκα λίγο μετά τα 50, μάνα δύο παιδιών που έχουν τη δική τους πλέον ζωή και σύζυγος ενός άνδρα που η σχέση τους χάθηκε κάπου στην πορεία των χρόνων. Η γυναίκα αυτή βιώνει την μοναξιά και για αυτό συνομιλεί με τον τοίχο της κουζίνας της. Η μοναξιά της, κατά τη γνώμη σας, έχει να κάνει με την κουλτούρα του Βορρά ή είναι ένα φαινόμενο που ενδεχομένως το βιώνουν και γυναίκες στην Ελλάδα μιας και στην Ελλάδα υπάρχει ακόμη ο θεσμός της οικογένειας; 

Πιστεύω ότι αυτό είναι ένα φαινόμενο που χαρακτηρίζει περισσότερο τους βόρειους λαούς. Υπάρχει όμως μία πάλη που γίνεται ανάμεσα στην Ανατολή και στη Δύση. Πολιτικά προσπαθήσαμε να εντάξουμε την Ελλάδα στη Δύση. Η Δύση και ο δυτικός πολιτισμός μπορεί να φέρνει πολλά καλά, αλλά έφερε το κακό της μοναξιάς, της απομόνωσης, την πολύωρη εργασία, ακόμη και την αποξένωση στη σχέση. Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνουμε εμείς οι Έλληνες. Θεωρώ ότι η Ελλάδα έφτασε στο απόγειο της οικονομικής κρίσης και η κρίση αυτή έφερε μαζί της την κατάθλιψη του Βορρά. Αν μιλήσουμε πολιτικά, ακόμη και στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση γίνεται μία μάχη μεταξύ του Βορρά και του Νότου. Φυσικά επικρατεί ο Βορράς γιατί είναι οικονομικά ο πιο ισχυρός και αντιμάχεται την ομορφιά και την ωραία φύση του Νότου, την οποία οι βόρειοι λαοί τη ζηλεύουν. Και τελικά αυτό που χρειάζονται από εμάς είναι να έρθουν και να κάνουν διακοπές (γελάει).

Μιλώντας για την κατάθλιψη... Στην πρώτη πράξη η Shirley είναι μία καταθλιπτική και πληκτική γυναίκα, ενώ στην τρίτη γίνεται η Shirley Valentine, βρίσκει δηλαδή ξανά την ταυτότητά της; Με ποια αφορμή οδηγήθηκε στο να βρει ξανά τον εαυτό της;

Η αφορμή είναι οι διακοπές και μία γνωριμία με ένα καινούριο πρόσωπο. Πιστεύω, επειδή έχω υπάρξει στο παρελθόν σε γάμο, όταν είσαι παντρεμένος μπορεί να σου συμβεί μία περιπέτεια στη ζωή. Δεν είναι πάντα αρνητικό. Αυτό που λέω είναι πολύ πρωτοποριακό και φιλελεύθερο, αλλά δεν είναι πάντα αρνητικό. Και τότε, που ήμουν παντρεμένη με τον άντρα μου, δεν γνώριζα τι μπορεί να έκανε πίσω από την πλάτη μου (γελάει), αλλά ούτε με απασχολούσε το τι έκανε. Από τη στιγμή που ότι και αν έκανε δεν είχε επίπτωση πάνω στη δική μας σχέση δεν με ενοχλούσε. Υπάρχουν τέτοιες σχέσεις. Μια τέτοια γνωριμία είναι και αυτή που κάνει η Shirley με τον Kostas στην Ελλάδα που την επαναπροσδιορίζει ερωτικά, αλλά η Shirley δεν τον ερωτεύεται. Αυτό μάλιστα το διευκρινίζει στο έργο. Λέει "Δεν ερωτεύτηκα τον Kostas, ερωτεύτηκα την ιδέα να ζήσω".



Ένα έργο με έντονο στοιχείο τη συγκίνηση. Όταν τελειώνει η παράσταση τι εισπράττετε από τους θεατές;

Ειδικά οι άντρες τρελαίνονται με την παράσταση και αυτή είναι κάτι που δεν το περίμενα. Νόμιζα ότι το κοινό μου θα αποτελείται μόνο από γυναίκες. Έτυχε να συναντήσω στην Αθήνα άνθρωπο μεγάλης ηλικίας και να μου πει "Κυρία Καστάνη, είδα την παράσταση και τρελάθηκα". Νομίζω ότι διδάσκονται πολλά μέσα από το έργο. 

Μήπως οι άντρες νιώθουν ή βιώνουν τη δική τους μοναξιά και απλώς δεν το λένε;

Σίγουρα... Αλλά να σου πω και για τις γυναίκες, που οι συναντήσεις μετά την παράσταση ήταν τόσο συγκινητικές! Έρχονταν κάποιες κλαίγοντας και έλεγαν "Βιώνω ακριβώς αυτό που διηγείστε στο έργο"...  

Γιατί πιστεύετε οι γυναίκες, που βιώνουν αντίστοιχες καταστάσεις με την ηρωίδα, δεν τολμούν να κάνουν τη μεγάλη στροφή της ζωής τους;

Σίγουρα ένα σημαντικό στοιχείο είναι το οικονομικό. Ακόμη και στο έργο τα χρήματα τα βάζει η φίλη της. Αν δεν υπήρχε η Jane, να κάνει δώρο το ταξίδι, πιθανώς η Shirley να μην έκανε ποτέ αυτή τη στροφή στη ζωή της. Αυτή τη μη-οικονομική δυνατότητα τη βιώνουμε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Μπορεί η αφορμή να μην είναι πάντα ένα ταξίδι, αλλά να πας σε ένα ινστιτούτο ομορφιάς ή να ψωνίσεις κάποια ρούχα... Δυστυχώς, για πολλές γυναίκες δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα από οικονομικής άποψης και δεν είναι μόνο θέμα διάθεσης.

Πως είναι όταν μετά την παράσταση συνειδητοποιείτε ότι έχετε πετύχει τον σκοπό σας; 

Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή μου. Ηθοποιός έγινα για δύο λόγους. Για να γιατρεύω τη ψυχή μου και για να δίνω χαρά στον κόσμο. Το δεύτερο μπορώ να το πω με σιγουριά ότι το έχω καταφέρει. Και αυτό γιατί έχω πολύ όμορφες αντιδράσεις από τους ανθρώπους, που παρακολούθησαν τα έργα που έχω παίξει. Για αυτά τα δύο έγινα ηθοποιός! Όλα τα άλλα όπως το φαίνεσθαι δεν με αφορούν. Έχω κάνει πράξη στη ζωή μου να μην με αφορά η δημοσιότητα και η δημοφιλία.

Οι δημόσιες σχέσεις όμως είναι ένα κομμάτι του επαγγέλματος...

Ναι, είναι! Αλλά προσωπικά έχω μηδενικές δημόσιες σχέσεις. Μέσα από τη στάση μου όμως έχω αποδείξει ότι μπορείς να επιβιώσεις και χωρίς αυτές. Όπως σου είπα πριν... έγινα ηθοποιός για να παίζω κάθε βράδυ. Όλα τα υπόλοιπα δεν με αφορούν...

Πώς είναι να παίζετε κάθε βράδυ το ίδιο έργο; 

Δεν θα πω ψέματα... δεν είναι ωραίο!

Είστε από τους λίγους ηθοποιούς που αναφέρουν κάτι τέτοιο...

Έρη μου, είναι απαίσιο να πρέπει να πηγαίνεις στην ίδια παράσταση, κάθε βράδυ, στις 20:00. Αν μπορούσα να αλλάξω αυτό το κομμάτι της δουλειάς μου θα το έκανα πολύ ευχαρίστως. Θα έπαιζα ένα έργο πολύ λιγότερο καιρό από ότι το παίζουμε στην Ελλάδα. Μετά από λίγο καιρό αρχίζω και πλήττω με την ίδια παράσταση. Αν με έβαζε κανείς να επιλέξω ανάμεσα στις τρεις μορφές της τέχνης θέατρο, τηλεόραση και κινηματογράφο θα διάλεγα το σινεμά.


Μετά από τόσες συνεντεύξεις που έχω κάνει είναι η πρώτη φορά που μου αναφέρει ηθοποιός ότι δεν επιλέγει το θέατρο...

Το πιστεύω! Όλοι διαλέγουν το θέατρο γιατί η παιδεία μας είναι θεατρική, γιατί γεννήθηκε στην Ελλάδα και είναι μέσα στο DNA μας...

Τι είναι αυτό που σας δίνει ο κινηματογράφος και δεν το εισπράττετε από τις άλλες μορφές τέχνης που ασχολείστε;

Πρέπει να είσαι τελειομανής και εγώ πιστεύω πως είμαι. Ότι και αν κάνω θέλω να το κάνω τέλεια. Είτε αυτό είναι να παίξω κάπου ή να μαγειρέψω ένα φαγητό. Πρέπει να είσαι πολύ σίγουρος για αυτό που κάνεις κάθε φορά. Να ξέρεις τι έχεις παίξει πριν, τι προηγείται και τι έπεται, όπως και να ξέρεις τι σου λέει ο άλλος που βρίσκεται απέναντί σου. Το ελάττωμα του σινεμά είναι ότι στην ουσία είσαι έρμαιο στα χέρια του σκηνοθέτη. Ευτυχώς είχα την τύχη να δουλέψω με πολύ καλούς σκηνοθέτες στο σινεμά. Το θέατρο γεννιέται και πεθαίνει κάθε βράδυ, ενώ το σινεμά θα μείνει για πάντα στην ιστορία.

Μιλήσατε για σκηνοθέτες. Οι ταινίες που κάνατε μέχρι και σήμερα αποτέλεσαν επιλογή έργου ή σκηνοθέτη; 

Τις περισσότερες φορές πρόκειται για έναν συνδυασμό σεναρίου και σκηνοθέτη. Εν αρχή ην ο λόγος. Πάντα ζητάω πρώτα να δω το σενάριο. Όταν πρόκειται για έναν ρόλο που σεναριακά δεν μου αρέσει τότε δεν θα κάνω την ταινία ακόμη και αν μου αρέσει ο σκηνοθέτης.

Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να συμμετέχετε είτε αυτό αποτελεί κομμάτι της τηλεόρασης είτε του κινηματογράφου;

Δεν θα σου πω συγκεκριμένη ταινία. Θα σου πω ότι θα ήθελα να ζω σε άλλη εποχή... Θα ήθελα να ζω στον ιταλικό νεορεαλισμό. Αυτό είναι το σινεμά που θα ήθελα να κάνω. Το ασπρόμαυρο, να συμμετέχω στις πρώτες ταινίες του Fellini και του Pasolini. Θεωρώ ότι είμαι μία γυναίκα παλαιού τύπου πεταμένη σε μια σύγχρονη εποχή. Και για να απαντήσω σε κάτι πιο σύγχρονο... Θα ήθελα να παίξω σε οποιαδήποτε ταινία του Λάνθιμου αν και είμαι σίγουρη πως δεν υπάρχει περίπτωση να με επιλέξει ένας τέτοιος σκηνοθέτης. Είμαι όμως πολύ χαρούμενη που έχω κάνει όλα αυτά που έχω κάνει μέχρι και σήμερα.

Κλείνοντας, πώς θα συνεχιστεί το ταξίδι σας στην τέχνη; 

Μου άρεσε ένα σενάριο πάρα πολύ. Τα γυρίσματα της ταινίας θα ξεκινήσουν τέλη Ιανουαρίου. Το μόνο που μπορώ να αποκαλύψω είναι ότι η ταινία λέγεται "Ευτυχία" και ότι θα την σκηνοθετήσει η Κατερίνα Ευαγγελάκου.


Συνέντευξη: ΕΡΗ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΟΥ

Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση πιέστε εδώ: Η 'ΣΙΡΛΕΥ ΒΑΛΕΝΤΑΙΝ' ΤΟΥ WILLY RUSSELL ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΥΛΑΙΑ