Αυτή η συνέντευξη μας "έρχεται" από τη Λάρισα συγκεκριμένα από το Θέατρο Τεχνών Λάρισας, όπου στη σκηνή του ανεβαίνει ένα ξεχωριστό έργο, με σκηνοθέτη το Μάνο Καβίδα και πρωταγωνίστρια την Ειρήνη Ζγουρή. "Senso" Το σημειωμάταριο της Κόμισσας Λίβια είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ που έρχεται να μας μεταφέρει στην Βενετία του 1866, όπου ξεκινούν όλα. Η Townsendia θέλησε να μάθει περισσότερα για την ξεχωριστή αυτή παράσταση και συνομίλησε με τον σκηνοθέτη και τη πρωταγωνίστρια ώστε να μας μεταφέρουν λίγο από το κλίμα των όσων διαδραματίζονται στη σκηνή.
M.K.: Το θεατρόφιλο κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει την μεταφορά ενός εξαιρετικού, κατα την γνώμη μου διηγήματος, του Ιταλού συγγραφέα Boito Camilo, το οποίο μας ταξιδεύει σε μια ερωτική ιστορία εποχής, συνδιάζοντας τα στοιχεία του ρομάντζο, της πολεμικής σύγκρουσης και των ψυχικών διαθέσεων μέσα από το λόγο, δημιουργόντας ένα συναρπαστικό κόσμο εικόνων και αισθήσεων. Μια ερωτική ιστορία που ξεγυμνώνει την ανθρώπινη ψυχή και την ταξιδεύει μέσα απο τον κόσμο των εικόνων και των αισθήσεων στην βαθιά καταλυτική έκφραση του έρωτα. Παντού κυριαρχεί η αίσθηση και ο ερωτισμός, το δίλημμα ανάμεσα στο πάθος για ζωή, την σύγκρουση ανάμεσα στην επιθυμία και τον καθωσπρεπισμό. Μεταφερόμαστε στην Βενετία, το 1866, όπου το μεγαλύτερο μέρος των ιταλικών επαρχιών έχει απελευθερωθεί από τους Αυστριακούς, η επαρχία όμως του Τρέντο βρίσκεται υπό την κατοχή τους. Οι κάτοικοι της περιοχής έχουν ξεσηκωθεί κατά του κατακτητή και η ώρα της ένωσης του Τρέντο με την Ιταλία πλησιάζει. Κάτω από την σκιά του πολέμου, η κόμισσα Λίβια, η οποία ως σύζυγος του Κόμη τάσσεται υπέρ του επαναστατικού κινήματος για την απελευθέρωση του Τρέντο, γνωρίζεται με τον Αυστριακό υπολοχαγό Ρέντζιο Ρόουζ και τον ερωτεύεται. Η κόμισσα Λίβια, παντρεμένη και ανικανοποίητη από το γάμο της γρήγορα υποκύπτει στον έρωτα του νεαρού αξιωματικού, όπου σύντομα πρόκειται να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο ηθικό δίλημμα, θα πρέπει να διαλέξει αν θα ακολουθήσει τον έρωτα της ή την αγάπη της για την πατρίδα, έτσι τα σχέδιά της ξεπερνούν τις προσδοκίες της και βρίσκεται μπλεγμένη σε μια ιστορία παράφορου πάθους που την παρασύρει χωρίς γυρισμό. Η Λίβια «ξεγυμνώνεται» συναισθηματικά και οδηγείται χωρίς επιστροφή στη «θυσία» του παράφορου πάθους της. Η Λίβια προδίδει την αξιοπρέπεια, το γάμο, τον εαυτό της ακόμα και την πατρίδα της και ο Ρέντζιο γίνεται υπόλογος όλων αυτών που χρησιμοποίησε για να ξεφύγει από τις υποχρεώσεις αλλά και τις δεσμεύσεις που ο ίδιος δημιούργησε, γίνονται και οι δυο τραγικές απολήξεις λανθασμένων επιλογών και επικίνδυνων παιχνιδιών και φιγούρες μιας σκοτεινής μοίρας που βρίσκεται πολύ μακρύτερα από τις δυνατότητές τους.
Ένα ψυχολογικό θρίλερ. Έχετε παίξει παρόμοιο έργο παλαιοτέρα ή είναι η πρώτη σας παράσταση σε αυτό το είδος;
Ε.Ζ.: Είναι πρώτη φορά που πειραματίζομαι με το είδος αυτό στο θέατρο, όπως και πρώτη φορά που τολμώ έναν θεατρικό μονόλογο. Η διαδρομή της δουλειάς για μένα είναι ίδια ανεξαρτήτου συγγραφικού είδους, ο μονόλογος όμως για μένα είναι ένα άλλο ξεχωριστό είδος.
Πόσο δύσκολο είναι να έχετε όλη την παράσταση στους «ώμους» σας, μιας και είστε στη σκηνή μόνη;
Ε.Ζ.: Αυτό ήταν το πραγματικό στοίχημα για μένα. Μονολόγους επιχειρούν συνήθως έμπειροι και αναγνωρισμένοι ηθοποιοί, δεν ακυρώνω βέβαια την διαδρομή μου αλλά σίγουρα αναλογικά είναι πολύ μεγάλο το ρίσκο μου, καθώς ούτε πολλά χρόνια εμπειρίας έχω ούτε χαίρω κάποιας αναγνωρισημότητας και ως συνήθως πιστεύω δημιουργεί πρακτικά προβλήματα στην προώθηση μιας παράστασης. Πραγματικά αν αυτή η δουλειά δεν γινόταν με τον Σκηνοθέτη μου, τον κ. Καβίδα που εμπιστεύομαι και γνωρίζω χρόνια, νομίζω ότι δεν θα το τολμούσα ακόμα. Σημαντική βάση για να ξεκινήσει κάποιος κάτι τόσο τολμηρό είναι η εμπιστοσύνη και η συγκλίνουσες αισθητικές απόψεις που πιστεύω πως με τον κ. Καβίδα μπορεί να μην ταυτίζονται απόλυτα αλλά συγκρούονται δημιουργικά ώστε να δημιουργούν ένα καλύτερο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
Πόσο δύσκολο είναι να έχετε όλη την παράσταση στους «ώμους» σας, μιας και είστε στη σκηνή μόνη;
Ε.Ζ.: Αυτό ήταν το πραγματικό στοίχημα για μένα. Μονολόγους επιχειρούν συνήθως έμπειροι και αναγνωρισμένοι ηθοποιοί, δεν ακυρώνω βέβαια την διαδρομή μου αλλά σίγουρα αναλογικά είναι πολύ μεγάλο το ρίσκο μου, καθώς ούτε πολλά χρόνια εμπειρίας έχω ούτε χαίρω κάποιας αναγνωρισημότητας και ως συνήθως πιστεύω δημιουργεί πρακτικά προβλήματα στην προώθηση μιας παράστασης. Πραγματικά αν αυτή η δουλειά δεν γινόταν με τον Σκηνοθέτη μου, τον κ. Καβίδα που εμπιστεύομαι και γνωρίζω χρόνια, νομίζω ότι δεν θα το τολμούσα ακόμα. Σημαντική βάση για να ξεκινήσει κάποιος κάτι τόσο τολμηρό είναι η εμπιστοσύνη και η συγκλίνουσες αισθητικές απόψεις που πιστεύω πως με τον κ. Καβίδα μπορεί να μην ταυτίζονται απόλυτα αλλά συγκρούονται δημιουργικά ώστε να δημιουργούν ένα καλύτερο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
Πως αποφασίσατε να δουλέψετε και να ανεβάσετε το συγκεκριμένο έργο; Ποιο στοιχείο του σας συγκίνησε και σας τράβηξε την προσοχή;
Μ.Κ.: Είναι κατα την γνώμη μου ένα συναρπαστικό διήγημα που ο λόγος του έχει μια τέτοια απλότητα και ταυτόχρονα διαχρονική δυναμικότητα που ξεφεύγει απο τα στενά όρια μιας ερωτικής ιστορίας εποχής, αλλά εμβαθύνει στις εσωτερικές ψυχικές διαθέσεις και δίνει στον έρωτα μια βαθύτερη υπαρξιακή διάσταση, εδώ ο έρωτας δεν είναι μια εσωτερική παρόρμηση αλλά μια βαθύτερη εσωτερική ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής που την βασανίζει και την οδηγεί άλλοτε στην οδύνη και άλλοτε στην λύτρωση. Όλη αυτή η παρατήρηση πάνω στο έργο του Camilo δεν μπορούσε να με αφήσει αδιάφορο, για μένα είναι προυπόθεση για να μου αποσπάση κάτι την προσοχή και να έχω την ανάγκη να το ζωντανέψω στο θέατρο να έχει μια βαθύτερη υπαρξιακή αγωνία αγκίζοντας την ανθρώπινη ψυχή στο βάθος της και ομολογώ πως μέσω της τέχνης σου δίνεται αυτή η δυνατότητα να πειραματιστείς όσο θέλεις χωρίς όρια. Αν και τυχαία έπεσε στα χέρια μου το συγκεκριμένο διήγημα και είναι και το μοναδικό που έχει γράψει ο Boito Camilo, ομολογώ έμεινα κατάπλικτος απο τηην δυναμική του λόγου και την ευχέρια μέσα απο αυτόν να ζωντανεύει εικόνες και να μεταφέρει την αίσθηση και τον ερωτισμό της εποχής χωρίς να αναλώνεται σε περιγραφές και να περιπλέκει πολλά πρόσωπα. Προτείνω σε όσους πάντα παρακολουθούν παραστάσεις να ανακαλύπτουν αυτά τα καλά κρυμμένα διηγήματα που είναι θυσαυρός.
Μια παράσταση που βγάζει στην επιφάνεια έντονα συναισθήματα και μεγάλα διλλήματα. Με ποιον τρόπο παρουσιάζονται όλα αυτά στο κοινό;
Μ.Κ.: Το κοινό, όπως είπα, ταξιδεύει μέσα απο τον λόγο του Boito Camilo σ’ έναν κόσμο εικόνων και αισθήσεων, χωρίς να διακόπτεται η ροή της ιστορίας. Σεβάστηκα απόλυτα το διήγημα του Camilo στην θεατρική διασκευή, δέν άλλαξα τίποτα απο αυτόν και προσπάθησα να μεταφέρω με κάθε τρόπο όλο το διήγημα. Το μεγαλύτερο δίλλημα που έχει να αναρωτηθεί το κοινό και όχι να πάρει απαντήσεις, αλλά να προβληματιστεί δεν έχει να κάνει με κοινωνικά και πολιτικά διλλήματα, αλλά με βαθύτερα υπαρξιακά ερωτήματα γύρο απο την ανθρώπινη φύση για το τί τελικά είναι ο έρωτας και με τί τελικά ικανοποιείται η φύση του ανθρώπου, ένα μεγάλο ερωτηματικό που απο την εμπειρία μου λόγω και των θεολιγικών μου σπουδών, θα έλεγα ότι βασανίζει διαχρονικά την ανθρώπινη ψυχη και την κρατα σε μια δημιουργική εγρήγορση ή την οδηγεί σε μια αυτοκαταστροφική μανία. Όλη αυτή η διαδρομή είναι λογικό να φέρνει στην επιφάνεια φόβους, ανασφάλειες και συναισθήματα που είναι βαθιά κρυμμένα μέσα μας και καταπιέζονται απο τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες κάθε εποχής. Όλα αυτά ευελπιστώ να τα δεί το κοινό μέσα απο τις ατμοσφαιρικές εικόνες που γεννά ο λόγος του Boito. Ελπίζω και εύχομαι να τα έχω καταφέρει να είναι όσο πιο ευδιάκριτο γίνεται...
Υπάρχουν κοινά ανάμεσα στο δικό σας χαρακτήρα με αυτόν της κόμισσας Λίβια;
Ε.Ζ: Νομίζω πως κάθε γυναίκα θα βρει κάποια κοινά στοιχεία και θα ταυτιστεί με τη Λίβια, ειδικά άν έχει ποτέ αγαπήσει πραγματικά. Αγαπώ τη Λίβια γιατι είναι κατα την γνώμη μου μια όντως τραγική φιγούρα, έχει δίκιο και ταυτόχρονα άδικο, είναι ο θήτης και ταυτόχρονα το θύμα. Για να φτάσει κανείς, αν μπορεί να φτάσει, σε μια ετοιμηγορία θα πρέπει να λάβει υπόψιν του πολλά πράγματα, όπως την εποχη, το φυλο, τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, τα ένστηκτα, τις επιθυμίες και τις ανάγκες. Ότι και αν αποφανθεί κάποιος γιαυτο τον χαρακτήρα πάντα θα υπάρχει ένα μικρό βαρίδιο που θα του αφήνει μια μικρή αμφιβολία για το αντίθετο. Σαφώς, λοιπόν, έχω κοινά με την Λίβια γιατί και γω αγάπησα κάποτε, σίγουρα όμως η Λίβια είναι πολύ πιο τολμηρή και διεκδικιτική απο μένα.
Ο έρωτας της κόμισσας Λίβια με τον Ρέντζιο είναι το κύριο θέμα της παράστασης. Με ποιο τρόπο εμφανίζεται στην παράσταση ο Ρέντιο;
Μ.Κ: Θα έλεγα ο τρόπος που αισθάνεται τον έρωτα είναι το κύριο θέμα, οπότε η φιγούρα του υπολοχαγού Ρέντζιο είναι κομμάτι του εαυτού της, όπως και όλα τα υπόλοιπα κομμάτια των χαρακτήρων του έργου αν κάνεις τα συναρμολογίσει θα δει ότι είναι η ίδια και ένας τρόπος που βλέπει τα πράγματα μέσα από αυτό που η ίδια αποκαλεί «αισθησιακό πόθο» και «αληθινό έρωτα». Όλα είναι μια προσωπική πορεία και επιβεβαίωση του εαυτού της, γιαυτό επέλεξα να είναι ένα ΄΄ξεδίπλωμα΄΄ της ανθρώπινης ψυχής, χωρίς να αναλώνομαι σε ψυχολογικές και εξομολογητικές διαθέσεις, νομίζω ο λόγος του Boito είναι τόσο μεστός και πυκνός που μπορεί και οδηγεί τον θεατή μέσα στην ιστορία και στην διάθεση του ήρωα να ζει την ιστορία. Ο Ρέντζιο, όπως και τα υπόλοιπα πρόσωπα-κομμάτια της Λίβια είναι παρόντα μέσα στην ιστορία, ζωντανεύουν πάνω στη σκηνή από την ίδια χωρίς να υπάρχουν άλλοι ηθοποιοί, αλλά περισσότερα δεν θα σας πω..να έρθετε να το δείτε...
Το Senso είναι ένα διαχρονικό έργο. Ποιο στίγμα αφήνει στην εποχή μας και πάνω σε ποια χαρακτηριστικά της ακουμπά το έργο;
Μ.Κ: Αυτό που πιστεύω κάνει το έργο διαχρονικό είναι τα βαθύτερα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει γύρο από το ανικανοποίητο της ανθρώπινης ψυχής, τα ανθρώπινα πάθη και το ρόλο που παίζει ο έρωτας στη ζωή μας. Νομίζω επίσης, ότι αυτό που κάνει κάθε έργο ξεχωριστό δεν είναι μονο ο τρόπος που θέτει τα ερωτήματα αλλά και ο τρόπος που ξέρει να κρύβει τις απαντήσεις, δεν νομίζω υπάρχουν έτοιμες λύσεις και συνταγές και κάθε περίπτωση μπορεί να είναι διαφορετική για το πως αντιμετωπίζει καθένας τον έρωτα και τι σημαίνει στη ζωή του, αλλά πιστεύω ότι ο θεατής δυσκολεύεται να βγάλει εύκολα συμπεράσματα οπότε του δίνει τροφή για σκέψη και όχι έτοιμες απαντήσεις. Οπότε δεν έχει να κάνει με το στίγμα που αφήνει αλλά με το ότι δίνει την ευκαιρία να ανακαλύψουμε το ΄΄στίγμα΄΄ που μπορεί να κουβαλάμε μέσα μας, αν είμαστε ακόμα ζωντανοί και ερωτευόμαστε, γιατί νομίζω ζούμε σε μια εποχή κρίσης πνευματικότητας που όλα μέσα μας και το πως αντιδρούμε έχουν γίνει μια αυτοματοποιημένη ψηφιακή πληροφορία και η σκέψη είναι ένα άθλημα για «κουλτουριάριδες».
Έπειτα από τις παραστάσεις στο Θέατρο Τεχνών Λάρισας τι ακολουθεί; Θέλετε να μοιραστείτε τα επόμενα σχέδια με το κοινό;
Μ.Κ: Ευελπιστούμε να συνεχίσουμε τις παραστάσεις μας και σε άλλα μέρη της επαρχίας αλλά και στην πρωτεύουσα, ελπίζουμε στην ανταπόκριση του κόσμου και ευχόμαστε να πάει καλά..να εύχεστε και σεις...εμείς παλεύουμε, εργαζόμαστε και ελπίζουμε πάντα με αισιοδοξία ότι θα «κοινωνησουμε» με τον κόσμο και απο το ελάχιστο της προσφοράς μας θα υπάρξει ανταπόκριση.
Συνέντευξη: Μαρία Γούσιου
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση "Senso" το κρυφό σημειωματάριο της κόμμισας Λίβια
