ΕΠΙΚΑΙΡΑ

6/recent/ticker-posts

ΑΣΤΕΡΗΣ ΝΑΤΣΙΟΣ: ΕΝΑΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ


Πολυτάλαντη προσωπικότητα που διαπρέπει στο χώρο των τεχνών. Ο Αστέρης Νάτσιος, χαρίζει στο κοινό πληθώρα καλλιτεχνικών δημιουργιών και μας μιλά για την πιο πρόσφατη, τη σκηνοθεσία της παράστασης "Μήδεια" του Μποστ.

Μήδεια του Μποστ. Ένα έργο ιδιαίτερο, που έχει ανέβει πολλές φορές στο θεατρικό σανίδι. Ποιό ήταν αυτό το καινούργιο στοιχείο που βρήκατε και νιώσατε την ανάγκη να προβάλλετε στο κοινό;

Δεν ήταν κάποιο καινούργιο στοιχείο του συγκεκριμένου έργου, όσο τα στοιχεία που υπάρχουν γενικότερα στα έργα του Μποστ. Πρόκειται για επιλογή συγγραφέα λοιπόν και όχι τόσο έργου. Πέρσι ανεβάσαμε τη ΦΑΥΣΤΑ και μαγεύτηκα από την ευφυΐα του, θεωρώντας πως δεν είχα τελειώσει με τον "κύριο" Μποστ.

Λέγεται ότι τα Μποστικά έργα επιβάλλουν στους συντελεστές ιδιαίτερο ύφος και απαρέγκλιτη συνέπεια σε αυτό. Πρόκειται για μία πρόκληση στην οποία κληθήκατε ως σκηνοθέτης;

Από αυτούς που ''λέγεται'' μπορεί και να ισχύει. Εγώ από την άλλη νιώθω πλήρη ελευθερία διαβάζοντας και σκηνοθετώντας τα έργα του συγκεκριμένου συγγραφέα. Μου δημιουργεί πολλές εικόνες, διαφορετικές προσεγγίσεις και δυσκολεύομαι να καταλήξω από τις πολλές ιδέες που μου γεννά. 

Είναι, εν τέλει, ο Μποστ σατιρικός ή πολιτικός συγγραφέας; Στη Μήδεια θίγει κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις ακόμα και μέσα από μια δική του, πιο κωμική σκοπιά. Συνεπώς, θα μπορούσαμε να δώσουμε στο ίδιο το έργο τον όρο ''πολιτικό'', ή πρόκειται για κάτι που θίγει την αποστολή του;

Αν και ο όρος ''πολιτικό'' είναι λίγο στέρεος και μονότονος για να εντάξει κάποιος τα έργα του Μποστ, θεωρώ πως δεν τη θίγει και τόσο. Οποιαδήποτε στάση μας μπορεί να θεωρηθεί πολιτική, από τον τρόπο που κινούμαστε μέσα στα ΜΜΜ μέχρι και τη συμπεριφορά μας σε κάποιον υπάλληλο που βρίσκεται σε κατώτερη θέση. Ο όρος ''κοινωνικοπολιτική ιλαροτραγωδία'' νομίζω συμπεριλαμβάνει όλες τις πιθανές συμπεριφορές και τάσεις που μπορούν να διαθλαστούν μέσα από το πρίσμα μιας εποχής σε μία ολόκληρη χώρα.

Πρέπει κατά τη γνώμη σας ένας καλλιτέχνης να είναι κοινωνικά και πολιτικά ενταγμένος;

Όπως είπα παραπάνω, η παραμικρή μας κίνηση μπορεί να θεωρηθεί πολιτική στάση, ακόμη και η άρνηση ένταξης είναι πολιτική άποψη. Ένας καλλιτέχνης θεωρώ πως πρέπει να είναι ''φωτογράφος'' του κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι, ενταγμένος ή όχι.



O ίδιος ο Μποστ, είχε πει τα εξής λόγια για το συγκεκριμένο έργο: "Επικρίνει τους επικριτάς, προβληματίζει τους κριτάς και ελευθερώνει τους θεατές''. Πως είδατε τον αντίκτυπο της δικής σας παράστασης έως τώρα; Eπαληθεύονται τα προαναφερθέντα λόγια;

Το γέλιο σίγουρα απελευθερώνει τους θεατές. Μέσω στιγμών αμηχανίας, περίεργων συμπεριφορών και σχέσεων που δεν ''ευδοκιμούν'', ίσως κάποιοι αντιλαμβάνονται τη ματαιότητα και τη γελοιότητα του ανθρώπινου είδους και ξεσπούν σε γέλια. 'Αλλωστε οτιδήποτε δραματικό διακωμωδείται ή παρωδείται, δεν σημαίνει πως το αποφεύγεις απαραίτητα αλλά ίσως το ελαφραίνεις για να το αντέξεις. Είναι και αυτό μια διέξοδος, μια απελευθέρωση. Ναι, επαληθεύεται σε όλα τα παραπάνω και συμπεριλαμβάνει όλους τους παραπάνω...

Έχετε σκηνοθετήσει και στο παρελθόν έργα του συγκεκριμένου δημιουργού όπως το "Φαύστα". Ποιό χαρακτηριστικό του Μποστ, είναι αυτό που σας ελκύει να εμπνευστείτε και να δημιουργήσετε;

Αρχικά, βρίσκω μοναδικά ευφυή την ικανότητά του να σατιρίζει τραγικά συμβάντα , θέσφατα και θεσμούς με τόσο χιούμορ. Είναι δυσκολότερο να διακωμωδείς- παρωδείς κάτι που σε τριβελίζει από το να το περάσεις αυτούσιο όπως το νιώθεις ή το είδες. Πόσο μάλλον να το διατυπώνεις με έμμετρο- ποιητικό τρόπο. Με προκαλεί για κάποιο λόγο λοιπόν αυτός ο θεατρικός δεκαπεντασύλλαβος σε συνδυασμό με τη μίξη των λόγιων εκφράσεων με λαϊκές. Επίσης, τα επιτηδευμένα ορθογραφικά και συντακτικά λάθη προκαλούν γέλιο, αλλά είναι έτσι τοποθετημένα που σε ωθούν σε σκέψεις βαθύτερες χωρίς να σε αφήνουν μετέωρο σ' ένα υποφαινόμενο χιούμορ. Τέλος, αποτελεί ένα μοναδικό θεατρικό είδος που όμοιο του δεν υπάρχει γραμμένο στα ελληνικά. 

To γεγονός ότι τα σύγχρονα ελληνικά θεατρικά έργα, ως πλειοψηφία, αντικατοπτρίζουν ή αντλούν στοιχεία από τη σημερινή κατάσταση, την Ελλάδα της κρίσης, είναι για εσάς μια τάση επανάληψης μέσα από την οποία το ελληνικό θέατρο αρχίζει να γίνεται μονοθεματικό;

Υπάρχει αυτή η τάση, δεν μπορεί κάποιος να το αρνηθεί φαντάζομαι και ίσως είναι λογική η ύπαρξή της, ωστόσο γράφονται ακόμη έργα που καταπιάνονται με τις ανθρώπινες σχέσεις, με την εξουσία, την κακή εκπαίδευση, τη βία, τον πόλεμο κτλ. Θέματα που θα είναι πάντα επίκαιρα δυστυχώς.

Tι να περιμένει το θεατρόφιλο κοινό από τον Αστέρη Νάτσιο μακροπρόθεσμα;

Επειδή οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα θέμα που τα τελευταία χρόνια με έχει βάλει σε ένα δρόμο αέναης μελέτης και έρευνας, αποφάσισα να καταπιαστώ με ένα έργο που βασίζεται πιο συγκεκριμένα και πιο απροκάλυπτα με αυτές. Η νέα θεατρική σεζόν- αν όλα πάνε κατ' ευχήν- θα με βρει στη σκηνή, με ένα νέο έργο που δεν έχει ανέβει ακόμη στην πόλη μας. Θα ελέγξω τον παρορμητισμό μου όμως και θα το κρατήσω για έκπληξη!

Συνέντευξη: Άννα Λαμπροπούλου

Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση πιέστε εδώ: Η ΟΜΑΔΑ ΑΠΟ ΧΟΡΟ ΜΗΔΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΟΦΟΥΛΗ