Ευγενέστατη και γλυκύτατη. Αυτή είναι η εικόνα που σου δίνει όταν την πρωτοσυναντήσεις. Η Μαίρη Παναγιώτου, αρκετά γνωστή αν και πρόσφατη σχετικά συγγραφέας, κατάφερε να αναδείξει και να αναδειχθεί μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Παρακάτω ακολουθεί η αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στο Townsendia.
Ποια ήταν η αφορμή που σας έκανε να ξεκινήσετε τη συγγραφική σας πορεία;
Ο συγγραφέας δεν γίνεται, γεννιέται. Απλά οφείλει κάποια στιγμή να το ανακαλύψει. Σε μένα αφορμή να το ανακαλύψω έγινε ένα γραπτό της οικογενείας μου το οποίο χρειάστηκε να το επιμεληθώ. έτσι έγραψα το πόνημα ''ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ''.
Ο Oscar Wilde είχε πει πως, «Συγγραφέας είναι αυτός που έχει εκπαιδεύσει το μυαλό του να είναι άτακτο». Εσείς συμφωνείτε με αυτό ή θεωρείτε πως η συγγραφή θέλει τάξη και προγραμματισμό;
Πιστεύω πως χρειάζεται το μυαλό να είναι άτακτο μέχρι ο νους να συλλάβει το θέμα. Από εκεί και ύστερα ο συγγραφέας οφείλει να συγκεντρωθεί, να ερευνήσει, να μεθοδεύσει και να γράψει με λογισμό και γνώση.
Τι είναι αυτό που διακρίνει τον καλό συγγραφέα;
Ο καλός συγγραφέας σκέπτεται την ψυχαγωγία [αγωγή της ψυχής] των αναγνωστών του και την γνώση που θα τους μεταδώσει, γράφοντας πάντα λογοτεχνικά, με γλώσσα απλή, χωρίς ρύπους και κατανοητή.
Υπάρχει κάποιο από τα βιβλία σας που ξεχωρίζετε; Αν ναι, γιατί;
Όχι δεν ξεχωρίζω κανένα. Για όλα έχω κάνει το καλύτερο που μπορούσα. Έχω ασχοληθεί το ίδιο, έχω κουραστεί το ίδιο, έχω δώσει ίσο κομμάτι της ψυχής και της καρδιάς μου στο καθένα. Οι αναγνώστες μου μόνο μπορούν να έχουν προτιμήσεις. εγώ φροντίζω να μιλήσω για όλα τα κοινωνικά φαινομενα ώστε να τους καλύψω επαρκώς.
Στο βιβλίο σας, «Φωτεινή όπως φως», μιλάτε για τη προσφυγιά του 1922. Ποια είναι η άποψή σας για τη σημερινή;
Ακριβώς. Έγραψα για την προσφυγιά του '22, θυμίζοντας άσχημα γεγονότα και ελπίζοντας να σταματήσει η άδικη προσφυγιά των ημερών μας. Είναι ασυγχώρητο λάθος, στις αρχές της τρίτης χιλιετίας, να ξεσπιτώνονται άνθρωποι, να χάνονται παιδιά, να γίνεται το Αιγαίο πέλαγος υγρός τάφος και να δημιουργούνται φαινόμενα διεθνούς τρομοκρατίας.
Τι είναι αυτό που σας ενέπνευσε στην «Ασκητική» του Καζαντζάκη, ωστέ να συγγράψετε «Στ’αχνάρια της ασκητικής»;
Η ''Ασκητική'' του Νίκου Κατζαντζάκη είναι ένας ύμνος στον Θεό και ταυτόχρονα μια διδαχή πως ο άνθρωπος θα φθάσει το ''Κατ' εικόνα και ομοίωσιν''. Εγώ ταπεινά θέλησα να εξηγήσω καποια δύσκολα κομμάτια της ώστε να γίνουν κατανοητά προς όλους μας.
Υπάρχει κάποιο ανάγνωσμα ή κάποιος συγγραφέας, ο οποίος αποτέλεσε πρότυπο κι επιρροή για τη συγγραφική σας εξέλιξη;
Ο Νίκος Καζαντζάκης πρωτίστως κι άλλοι πολλοί στη συνέχεια. Επίσης ο Καβάφης και ειδικά το ποίημά του ''Σοφοί δε προσιόντων'''.
Από που αντλείτε τα θέματα για τα μυθιστορήματά σας;
Μέσα απ' την ζωή, ειδικά ακούγοντας τις απορείες των συνανθρώπων μου, προσπαθώ συγγράφοντας να δώσω κατάλληλες απαντήσεις.
Ετοιμάζετε κάτι καινούριο αυτό το καιρό;
Σαφώς, ελπίζω την άνοιξη να το κυκλοφορήσω, εκεί επίσης θα δούμε την κατάληξη των παιδιών της προσφυγιάς.
Σύντομο Βιογραφικό της συγγραφέως
Η Μαίρη Παναγιώτου γεννήθηκε στο χωριό Άγναντη Φθιώτιδος στις 12 Απρίλη
1950 και ζει μόνιμα στο Χαλάνδρι Αττικής. Έχει εργασθεί δέκα πέντε
χρόνια ως δασκάλα Αγγλικής γλώσσας και ασχολείται με την Αρχαία Κλασική
Γραμματεία. Ανήκει στην γενιά που γαλουχήθηκε μέσα στους πολλούς
εκσυγχρονισμούς της μεταπολεμικής περιόδου οι οποίοι οδήγησαν με
γρήγορους ρυθμούς την κοινωνία σε καταναλωτική. Πιστεύει πως ο σκοπός
του ανθρώπου είναι να αφήνει πίσω του έργο για να αποπληρώνει το επίγειο
ταξίδι του και να μένει κληρονομιά στους απογόνους. Αισθάνεται ευγνώμων
που ζει στις απαρχές της τρίτης χιλιετίας και ελπίζει στην τελειοποίησή
της ως υποψιασμένη πολίτης.
Συνέντευξη: Ράνια Κοτινοπούλου
