Πώς θα χαρακτηρίζατε τη συνεργασία σας με την Εύα Πετροπούλου-Λιανού; Τι ήταν αυτό που σας κίνησε το ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο έργο;
Η Εύα, που σίγουρα προτιμά να την προσφωνώ με το μικρό της όνομα, είναι ένας πολύ δραστήριος άνθρωπος και αυτό το δείχνει και η αναγνώριση της τόσο από την UNESCO όσο και από την έγκριση των βιβλίων της από το Υπουργείο Παιδείας της Κύπρου. Τον προηγούμενο χρόνο μάλιστα παρουσιάσαμε το βιβλίο της "Η Ζεραλντίν και το ξωτικό της λίμνης" σε πολλά βιβλιοπωλεία στην Αθήνα καθώς και σε κάποιες εθελοντικές δράσεις όπως αυτή του Δήμου Ίλιον. Είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει πολύ αυτό που κάνει και μέσα από τα βιβλία της σκοπός της είναι να περάσει πολλά όμορφα μηνύματα. Μηνύματα όπως η διαφορετικότητα, η ισότητα, η δύναμη της φιλίας, η αγάπη για τη φύση αλλά και ο αποχωρισμός και το πόσο όμορφα μιλάει για όλα αυτά μέσα από μια ιστορία που ξυπνάει έναν κόσμο τρυφερό για τα παιδιά, μας κίνησε το ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο έργο από τις εκδόσεις "Έναστρον".
Μέσα από το διαδραστικό θέατρο, τα παιδιά γίνονται συμμέτοχοι της παράστασης. Εγκλιματίζονται με τη θεατρική τέχνη, προβληματίζονται, εκπαιδεύονται και ψυχαγωγούνται. Εσείς από την πλευρά σας τι αποκομίζετε από αυτή την ''ταυτόχρονη δραματουργία'';
Εμείς κερδίζουμε το να γίνουμε ξανά παιδιά για λίγο, να μπούμε ακόμα περισσότερο στη θεατρική τέχνη μιας και τα παιδιά βουτάνε πιο πολύ από όλους μας στον κόσμο της φαντασίας χωρίς τα στερεότυπα και την κριτική ματιά ενός ενήλικα και επίσης τροφοδοτούμε το εσωτερικό παιδί που όλοι έχουμε μέσα μας και τα μηνύματα που ένα έργο φέρει ενισχύουν την ευθύνη που εμείς έχουμε ως ενήλικες γιατί δεν κάνουμε θέατρο για να λέμε ψέματα αλλά για να λέμε αλήθειες, και πρώτα απ’ όλα εμείς πρέπει να γινόμαστε αρωγοί των ιδεών που μεταδίδουμε στα παιδιά.
Στο έργο "Η Ζεραλντίν και το ξωτικό της λίμνης", έχουμε την περίπτωση όπου το Θέατρο παντρεύεται τη Λογοτεχνία. Φέρνει αυτός ο ''γάμος'' καλύτερα αποτελέσματα από τα έργα που έχουν γραφτεί καθαρά για θεατρική προσέγγιση;
Η αλήθεια είναι ότι το πάντρεμα αυτό είναι πιο δύσκολο γιατί ένα λογοτεχνικό έργο έχει μια αφηγηματικότητα που στο θέατρο πρέπει να σπάσει γιατί το θέατρο είναι δρώμενο, δηλαδή διέπεται από δράσεις. Επομένως έπρεπε να προχωρήσουμε σε διασκευή του παραμυθιού της Εύας ώστε να αποκτήσει θεατρική δομή. Όμως ο "γάμος" αυτός είναι πλούσιος σε λέξεις και σε μηνύματα και έτσι μπορεί να οδηγήσει σε κάτι πολύ όμορφο και όσον αφορά τον λόγο του κειμένου και όσον αφορά το βάθος νοημάτων που περιέχει.
Ο ρεαλισμός και η φαντασία αποτελούν παραδοσιακά δυο αντικρουόμενους κόσμους. Πόσο εύκολη είναι η διείσδυση της μιας πραγματικότητας μέσα στην άλλη και η απεικόνιση του λεπτού αλλά σημαντικού διαχωρισμού τους στα παιδιά;
Δεν είναι κάτι δύσκολο. Εδώ μιλάμε για ένα παραμύθι όπου έτσι και αλλιώς το πραγματικό πλέκεται μαζί με το φανταστικό. Ένα μικρό κορίτσι, η Ζεραλντίν, επισκέπτεται τον παππού της , όπου ζει σε ένα μικρό σπίτι δίπλα στη λίμνη, και εδώ η ιστορία αγγίζει την πραγματικότητα καθώς είναι αρκετά συνηθισμένο για ένα παιδί να επισκέπτεται τους παππούδες του στο χωριό. Όμως ο παππούς Λιονέλ της μιλάει για έναν μυστικό κόσμο που ζει στον βυθό της λίμνης.. γεμάτο ξωτικά και νεράιδες. Τα παιδιά λοιπόν, όπως και η Ζεραλντίν εισάγονται στον φανταστικό κόσμο ταυτόχρονα. Η Ζεραλντίν θέλει να μάθει αν πραγματικά ισχύει αυτός ο κόσμος και βουτάει στη λίμνη… Εκεί θα συναντήσει τον κακό Βάτραχο αλλά και έναν πολύ καλό νέο φίλο… ένα ξωτικόψαρο. Οι κόσμοι αυτοί του βυθού και της στεριάς είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι αλλά έχουν πολλά κοινά. Έτσι είναι και το πραγματικό με το φανταστικό. Στο θέατρο για παιδιά το φανταστικό στην ουσία είναι κάτι μεταφορικό, μιλάμε μέσα από έναν φανταστικό κόσμο για να πούμε αλήθειες για τον πραγματικό κόσμο. Και όπως λέει και ο παππούς Λιονέλ "Δύναμη να παίρνεις από τα όνειρα, μα να ζεις τη ζωή, τον κόσμο γύρω σου τον φτιάχνεις εσύ". Πάντως εγώ στα παιδιά συστήνομαι και σαν Θωμάς και σας παππούς Λιονέλ, δεν παύω να είμαι και ηθοποιός, ειδικά σε μια παράσταση που είναι διαδραστική και επομένως μπαίνουμε και βγαίνουμε από τους ρόλους μας όπως και ένα παιδί όταν παίζει.
Φοβηθήκατε ποτέ μήπως ο όρος ''παιδικό'' μπορεί να επηρεάζει αρνητικά το θέατρο και να το κατατάσσει στις κατώτερες μορφές του μιας και οι θεατές όντας ανήλικοι παρουσιάζουν απειρία και αδυναμία να διαμαρτυρηθούν;
Τα παιδιά δεν νομίζω ότι στο θέατρο έχουν αδυναμία να «διαμαρτυρηθούν», είναι πιο αυθόρμητα από οπουδήποτε αλλού. Αν κάτι δεν το πιστεύουν, δε θα διστάσουν να το πουν και μάλιστα την ώρα της παράστασης. Όπως επίσης θα δεις πραγματικά αν τους αγγίζει η ιστορία, αν ταξιδεύουν μαζί σου ή όχι. Εμείς χρησιμοποιούμε το όρο ''θέατρο για παιδία'' και όχι ''παιδικό'' αν και δε νομίζω ότι εκεί είναι η ουσία. Και εγώ προσωπικά ξεκίνησα να βλέπω θέατρο από πολύ μικρός και να συμμετέχω επίσης σε παρατάσεις από εργαστήρι προπαιδείας μάλιστα. Ήμουν αρκετά χρόνια μέλος του θεατρικού εργαστηρίου του Πολιτιστικού Οργανισμού Δήμου Καλαμαριάς και μέσα από αυτό αγάπησα το θέατρο .Αυτό που σε όλα τα είδη θεάτρου έχει σημασία είναι αυτό που κάνεις, να κρύβει κάποια αλήθεια. Μπορεί στο θέατρο για παιδιά να βλέπεις πιο πολύ το θέατρο σαν παιχνίδι παρά σαν τέχνη ,όμως εκεί είναι η αρχή του. Εγώ πάντως θαυμάζω πιο πολύ μια παιδική ζωγραφιά από ένα πίνακα σε ένα μουσείο.
Είστε χορτασμένος από την τέχνη σας ;Θα λέγατε ίσως ότι ζείτε πραγματικά το παραμύθι ή ότι ζείτε με παραμύθια;
Η αλήθεια είναι ότι παράπονο δεν μπορώ να έχω. Ζω δημιουργικά, ασχολούμαι με το θέατρο από μικρό παιδί, έφτασα μάλιστα αυτές τις μέρες να κερδίσω και το πρώτο μου βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας στο Φεστιβάλ Δράμας. Χωρίς βέβαια τη στήριξη των γονιών μου δεν θα είχα φτάσει έως εδώ αλλά σίγουρα μέτρησε και το ότι έμαθα να εκφράζω την δημιουργικότητα μου. Δε ζω σε παραμύθια, η ζωή έχει δυσκολίες όμως όταν την ζεις μέσα από την έμπνευση, τη φαντασία και τη δημιουργία, την ζεις καλύτερα. Η αισιοδοξία πηγάζει από μέσα μας και το πώς επικοινωνούμε, εκφραζόμαστε και αντιμετωπίζουμε τα πράγματα γύρω μας εξαρτάται από εμάς.
Πώς φαντάζεστε μακροπρόθεσμα την πορεία της θεατρικής παιδικής σκηνής; Eίστε ικανοποιημένος από τη διαδρομή της μέχρι σήμερα; Yπάρχει κάτι που θα θέλατε να αλλάξετε;
Νομίζω ότι η παιδική σκηνή έχει καλύτερη πορεία στην Ελλάδα απ’ ότι όλο το υπόλοιπο θέατρο. Μπορεί να είναι και ιδέα μου αλλά έχουν δημιουργηθεί και πολύ όμορφα έργα και ωραίες «σχολές» σκηνοθετικής αντιμετώπισης του θεατρικού έργου. Νομίζω ότι το δύσκολο κομμάτι είναι αυτό των εφήβων. Ίσως κάποια στιγμή προσπαθήσω να μελετήσω τις αρχές ενός θεάτρου για αυτές της ηλικίες.
Tελικά τι είναι το παιδικό θέατρο; Θέατρο για παιδιά, θέατρο με παιδιά ή θέατρο από παιδιά για παιδιά;
Όπως προανέφερα ο όρος που χρησιμοποιούμε είναι "θέατρο για παιδιά και νέους", επομένως μιλάμε για θέατρο από ενήλικες. Αλλά προσωπικά ως παιδί έπαιζα σε παραστάσεις, το ότι ήμουν παιδί δεν έπαυε να την προσδιορίζει ως παράσταση. Είναι όπως το παράδειγμα με τη παιδική ζωγραφιά που έδωσα παραπάνω. Παύει να θεωρείται ζωγραφιά; Αλλά αντίστοιχα όταν ερασιτέχνες ηθοποιοί παίζουν θέατρο, παύει να είναι θέατρο; Γενικά δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες. Και για να κάνεις θέατρο πρέπει να αποβάλεις όσες ταμπέλες κουβαλάς πάνω σου για να μπορείς μετά να φορέσεις την ταμπέλα του ρόλου.
Μετά το "Η Ζεραλντίν και το ξωτικό της λίμνης", υπάρχει κάποιο επαγγελματικό σας σχέδιο ανακοινώσιμο για το επόμενο διάστημα;
Ήδη δεν προλάβαμε να κάνουμε πρεμιέρα με τη «Ζεραλντίν» και ετοιμαζόμαστε για την πρεμιέρα του έργου "Οιστρογόνο Δύο Οξυγόνο'' που συνεχίζει από πέρσι μια επιτυχημένη πορεία και παρουσιάζεται στο L.A Theatre στον Κεραμεικό. Αυτή η παράσταση ήταν και η αφορμή να ιδρύσουμε μόλις τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε μαζί με τη Σοφία Λαμπιδώνη, όπου έχει γράψει και το έργο αυτό, την θεατρική εταιρεία Ο2Ο (ΟΜΙΚΡΟΝ ΔΥΟ ΟΜΙΚΡΟΝ) και μπορείτε να δείτε για όλες μας τις δράσεις στην ιστοσελίδα http://o2o.gr . Ως μη κερδοσκοπική εταιρεία σκεφτόμαστε ήδη να προχωρήσουμε σε παραστάσεις και δράσεις που συνδέουν το θέατρο με την κοινωνία. Επίσης αυτό το διάστημα η μικρού μήκους ταινία «Γενέθλια» του Δημήτρης Κατσιμίρη ταξιδεύει μετά και την βράβευσή της στο Φεστιβάλ Δράμας σε όλη την Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στην Αθήνα 21,23,26/10 στον κινηματογράφο Τριανόν και στη Θεσσαλονίκη 4 και 13/11 στα πλαίσια του 57ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση: Η ΖΕΡΑΛΝΤΙΝ ΚΑΙ ΤΟ ΞΩΤΙΚΟ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ
Συνέντευξη: Άννα Λαμπροπούλου
