ΕΠΙΚΑΙΡΑ

6/recent/ticker-posts

ΣΤΕΛΛΑ ΡΑΠΤΗ: Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΗΘΟΠΟΙΟΥ ΑΠΑΙΤΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙΣ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΚΑΘΕ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ


Κάθε φορά που ανεβαίνει στο σανίδι το κοινό την αποθεώνει. Κάθε φορά που έχει παράσταση νιώθει πως το παιδί που έχει μέσα της τα κατάφερε. Με αφορμή την παράσταση της "Είμαι σαν εσάς, λατρέυω τα μήλα", η ταλαντούχα ηθοποιός Στέλλα Ράπτη, μας μίλησε για το πώς βλέπει την  υποκριτική και όχι μόνο..

Τι επιθυμείτε να αναδείξετε μέσα από την ερμηνεία σας στο συγκεκριμένο έργο;


Όπως και σε κάθε παράσταση, στόχος μου είναι να επικοινωνήσω με το πνεύμα του συγγραφέα και την σύλληψη του σκηνοθέτη. Εν προκειμένω, πρόκειται για ένα σατιρικό σχόλιο πάνω σε κάθε μορφής απολυταρχική εξουσία.

Πώς μπορεί να προσεγγίσει κανείς το φαινόμενο της κατάχρησης της εξουσίας χωρίς να υπονομεύσει την πολιτική βαρύτητα που φέρει;


Η υπονόμευση ή όχι ενός φαινομένου σε μια παράσταση, εξαρτάται από τις προθέσεις των δημιουργών, και όχι από το είδος του θεατρικού έργου, δηλαδή, εάν είναι κωμωδία ή δράμα. Εν προκειμένω, η πρόθεση είναι η στηλίτευση του φαινομένου, και όχι ο εξαγνισμός μέσα από το χιούμορ. Εξάλλου, οι κωμικές καταστάσεις προκύπτουν στο έργο ακριβώς από την ανάδειξη σε όλο της το μεγαλείο, της απολυταρχικής συμπεριφοράς και του παραλογισμού ενός δικτάτορα. Οι ρόλοι είναι σχεδιασμένοι με αδρές γραμμές, είναι τύποι, ακριβώς για να γίνουν τα συγκεκριμένα ιστορικά πρόσωπα δοχεία που περιέχουν τις απολυταρχικές συμπεριφορές κάθε εποχής, κάθε περιοχής και κάθε συστήματος. Αυτό, λειτουργεί σαν μια διαρκής επαγρύπνηση του θεατή για τις συμπεριφορές αυτές, και όχι ως απευαισθητοποίηση.

Υπήρξαν ρόλοι, ανάμεσα σε αυτούς και της Ιμέλντα Μάρκος, που σας έδειξαν συμπεριφορές που δεν θα θέλατε να ξέρετε και να έρχεστε σε επαφή στην καθημερινότητά σας;


Υπήρξαν ρόλοι οι οποίοι εκ πρώτης όψεως ήταν δυσάρεστοι, αλλά στην υποκριτική, η λειτουργία του ηθοποιού απαιτεί να κατανοήσεις την αιτία που κάνει τον κάθε χαρακτήρα να φέρεται όπως φέρεται και να είναι όπως είναι. Κάπως έτσι, καταλήγεις στο τέλος της διαδρομής που διανύεις αγκαλιά με το ρόλο, να έχεις κάπως συμφιλιωθεί μαζί του. Σε ανθρώπινο επίπεδο όμως, αυτού του είδους η επαφή με δραματικούς χαρακτήρες που ενσαρκώνουν την κακία, την ωμότητα και κάθε αρνητική χροιά της ανθρώπινης ύπαρξης, προσωπικά με έχει οδηγήσει στην απόλυτη απομάκρυνση από τη βία, και την ανάγκη για να συμπαρασταθώ, να κατανοήσω, να συνυπάρξω.

Το έργο «Είμαι σαν εσάς, Λατρεύω τα μήλα» προβληματίζει το κοινό πάνω στο φαινόμενο της πολιτικής ματαιοδοξίας ή απλά το σατιρίζει;


Κατά τη γνώμη μου, το έργο κλίνει το μάτι στο θεατή ως προς τις ομοιότητες μεταξύ απολυταρχίας απανταχού της υφηλίου. Ταυτόχρονα, νιώθω ότι μέσα από το χιούμορ, είναι σαν να υπενθυμίζει στο θεατή ότι η βία της εξουσίας είναι κάτι που βιώνουμε σε διάφορες περιόδους διακυβέρνησης, είτε είναι ξεκάθαρη δικτατορία, είτε είναι μια δημοκρατία των αγορών, όπως πιστεύω αυτή βιώνουμε τώρα. Σαν να προσπαθεί να τον κρατήσει σε επαγρύπνηση, να αναγνωρίζει αυτές τις συμπεριφορές από όπου κι αν προέρχονται.

Ως άνθρωπος, τι ζητάτε από την υποκριτική;


Αναζητώ τον εαυτό μου. Αγαπώ το θέατρο όσο καμία άλλη απασχόληση, λειτουργία, δημιουργία, επάγγελμα, περισσότερο από οτιδήποτε άψυχο (διότι οι άνθρωποι και οι σχέσεις μεταξύ μας είμαστε πιο σημαντικοί από οποιαδήποτε παράσταση). Είναι ο φυσικός μου χώρος το θέατρο, ένιωσα τον εαυτό μου ολόκληρο μόνο από τη στιγμή που μπήκα στη σχολή και άρχισα καθημερινά να βρίσκομαι σε διαρκή επαφή με την υποκριτική. Ήταν παιδικό όνειρο από πολύ νωρίς και κάθε φορά που έχω παράσταση νιώθω ότι το παιδί μέσα μου χαμογελάει που τα κατάφερε.

Υπάρχει κάποιο σχέδιο σας ανακοινώσιμο για το επόμενο διάστημα;


Μετά τις παραστάσεις του Είμαι σαν κι εσάς, λατρεύω τα μήλα, επιστρέφω στην Αθήνα, για την επανάληψη του έργου της Μαρίας Τσιμά Ίσια δικαιώματα. Εκεί παίζω επίσης ένα υπαρκτό πρόσωπο, αλλά τόσο διαφορετικό από την Ιμέλντα Μάρκος! Η ηρωίδα μου εκεί είναι μια ηγέτιδα των αγώνων των αλλοδαπών για ίση μεταχείριση στη χώρα μας. Κατόπιν θα λάβω μέρος σε μια περφόρμανς σε σκηνοθεσία και σύλληψη του Ηλία Κουνέλα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, με θέμα την αγάπη. Υπάρχει επίσης ένα σχέδιο την Άνοιξη, για ακόμη ελληνογερμανική συνεργασία που αφορά μια σύλληψη στην οποία πιστεύω πολύ και ελπίζω να υλοποιηθεί.

Είστε αισιόδοξη για το μέλλον του θεάτρου στην Ελλάδα της κρίσης;


Eίμαι πολύ απαισιόδοξη για το μέλλον του επαγγέλματος του ηθοποιού στην Ελλάδα. Ας μη γελιόμαστε, η συνθήκη εργασίας είναι πια τελείως ερασιτεχνική, απλήρωτες πρόβες, ποσοστά, ανασφάλιστη εργασία. Δεν έχω καμία ελπίδα ότι μπορούμε ενωμένοι να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα, όχι επειδή είναι τέτοιες οι εποχές και δεν υπάρχουν λεφτά, αλλά επειδή η αποεπαγγελματικοποίηση του θεάτρου (κατά την ρήση μιας πολύ σπουδαίας Ελληνίδας ηθοποιού) ήρθε σταδιακά, και όλοι την παρακολουθήσαμε να γκρεμίζει αργά και σταθερά όλα τα κεκτημένα που κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες. Ο συνδικαλισμός στον κλάδο μας νοσεί κατά τη γνώμη μου πολύ σοβαρά, εφόσον αδυνατεί να εξασφαλίσει στους εργαζομένους τα αυτονόητα για την εργασία τους. Και ως συνδικαλισμό εννοώ το σύνολο του φαινομένου, όχι μόνο τις ηγεσίες του ΣΕΗ, αλλά και όλο το σώμα των ψηφοφόρων, των εγγεγραμμένων, όλων μας, που βρισκόμαστε τώρα σε αυτήν την ερασιτεχνική συνθήκη εργασίας. Πιστεύω βαθιά ότι τα δικαιώματα αποκτώνται μόνο με συλλογικές διεκδικήσεις, πιστεύω στην συλλογική σύμβαση εργασίας, τις αμειβόμενες πρόβες, την ασφάλιση του ηθοποιού, τη συνταξιοδότησή του και την αξιοπρέπεια του ως απόλυτο δικαίωμα κάθε ανθρώπου. Τα αυτονόητα δηλαδή, θα ξαναπώ!


Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση πιέστε εδώ: ΕΙΜΑΙ ΣΑΝ ΕΣΑΣ, ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΑ ΜΗΛΑ

Συνέντευξη: Άννα Λαμπροπούλου