Δεν θεωρεί τον εαυτό του ζεν, όμως η συμπεριφορά και τα χρόνια καριέρας του έχουν αποδείξει το αντίθετο. Ένας καλλιτέχνης από αυτούς που κάνουν αθόρυβα τη δουλειά τους. Ένας καλλιτέχνης με ψυχή και νου. Ένας άνθρωπος με ευγένεια, ήθος και πάθος για τη ζωή. Ένας άνθρωπος, που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε και να απολαύσουμε κάθε λεπτό και κάθε στιγμή της ζωής μας. Αντώνης Λουδάρος με Α και Λ κεφαλαίο...
Τελευταίες παραστάσεις για το έργο «Για Όνομα…». Ένα έργο με μεγάλη εισπρακτική και καλλιτεχνική επιτυχία. Πως νιώθετε;
Θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν νιώθω καλά, νιώθω πολύ ωραία. Εμείς, οι συντελεστές της παράστασης το πιστέψαμε από την πρώτη στιγμή. Δεν θεωρώ τυχαίο το γεγονός ότι έκανε την ίδια καλλιτεχνική όπως και εισπρακτική και επιτυχία και στην Αθήνα. Αυτός είναι και ο λόγος που θα την επαναλάβουμε και για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Αλίκη.
Παρατηρείται ότι παραστάσεις με μεγάλη εισπρακτική όπως και καλλιτεχνική επιτυχία είχαν ένα δυνατό cast. Πιστεύετε ότι πλέον αυτή θα είναι η συνταγή για επιτυχίες;
Πιστεύω πως δεν υπάρχουν συνταγές για επιτυχίες. Μακάρι να γνωρίζαμε τη συνταγή και να κάναμε κάθε κάθε χρόνο επιτυχία. Αυτό όμως που προστάζει η εποχή είναι μαζεμένες δυνάμεις, ομάδες με δυναμική και προσωπικότητες. Για παράδειγμα, στη δική μας περίπτωση βρεθήκαμε πέντε δυνατοί άνθρωποι -στο θέατρο- και μπορέσαμε και φέραμε εις πέρας την παράσταση αυτή. Χρειάζονται αποχρώσεις, κωμικά στοιχεία και βεβαίως ευαισθησίες. Με την εμπειρία που έχουμε όλοι μπορέσαμε να το διαχειριστούμε και να δουλέψουμε πάνω σε αυτό. Κάναμε λεπτομερή δουλειά για να φανεί ότι το έργο είναι ένα κομμάτι της ζωής μας.
Το έργο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα... είναι πιο εύκολο να παίζει κανείς σε ένα έργο που δεν είναι γνωστό στο κοινό;
Αυτό για εμένα προσωπικά ήταν το ατού της παράστασης, που ο κόσμος δεν γνώριζε την υπόθεση. Αν και το έργο έγινε και ταινία, η οποία κυκλοφόρησε το 2012 με τίτλο "Για όλα φταίει τ' όνομά σου" και πήγε εξαιρετικά καλά στην Ελλάδα. Στο εξωτερικό δε, το καλοκαίρι του 2012, είχε κόψει αρκετές χιλιάδες εισιτήρια. Για να επιστρέψω όμως στην ερώτηση, νομίζω ότι βοήθησε ότι το έργο δεν ήταν πολύ γνωστό, διότι οι θεατές δεν γνώριζαν τις εκπλήξεις που κρύβει. Ο θεατής ήταν "αθώος" στο να βλέπει τις ανατροπές τη μία μετά την άλλη. Αν τις γνώριζαν θα έχαναν τις εκπλήξεις της παράστασης.
Πόσο κοντά είναι το έργο στην ελληνική πραγματικότητα;
Φαντάζομαι πως όλοι κάνουμε συνειρμούς μέσα στην παράσταση. Ακόμα και εμείς κατά τη διάρκεια των προβών είχαμε συνειρμούς από συναντήσεις φίλων ή συγγενών όταν μαζευόμασταν τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα για να φάμε. Πάντα γίνονται συναντήσεις όπου λέμε "σε αυτά τα τραπέζια δεν θέλω να πηγαίνω" γιατί πάντα υπάρχει μία θεία ή ένας θείος, που θα πετάξουν τη σπόντα τους. Πάντα θέλεις να πεις μία κουβέντα παραπάνω, αλλά δεν τη λες για να μην χαλάσεις το χατήρι της μάνας σου και για να μην γίνει μακελειό (γελάει). Νομίζω ότι είμαστε αρκετά κοντά με τους Γάλλους σε αυτό.
Στο παρελθόν δηλώσατε ότι "είναι μεγάλη ευτυχία να συνεργάζεσαι με ανθρώπους, με τους οποίους έχεις κοινή συνισταμένη και κοινή αντίληψη". Αν δεν υπήρχαν αυτά θα απορρίπτατε κάποια συνεργασία;
Οι εποχές είναι πολύ δύσκολες για να απορρίπτεις πράγματα, παρόλα αυτά έχω απορρίψει στο παρελθόν συνεργασίες. Για να μην λέω μεγάλα λόγια όμως όταν απορρίπτεις δεν το κάνεις πολύ ευχάριστα ούτε και είναι ευχάριστο. Αντιθέτως, όταν εκτιμάς, σέβεσαι και πολλές φορές αγαπάς τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζεσαι κάνεις πολύ καλύτερα τη δουλειά σου. Το να συνεργάζεσαι με τέτοιους ανθρώπους είναι ευτυχία, μεγάλη χαρά και θέλεις να είσαι και εσύ εκεί. Σε αυτή την περίπτωση ο ένας βοηθάει τον άλλο ώστε η δουλειά να πετύχει και για να πετύχει μία παράσταση -πέρα από τη σκηνοθεσία- ο ένας θα πρέπει να βοηθάει τον άλλο πάνω στη σκηνή. Το θέατρο είναι ομαδικό άθλημα και όχι ατομικό.
Πόσο εύκολα μπορεί κανείς να κάνει φιλίες στο χώρο αυτό;
Όσο εύκολο είναι στις μέρες μας να κάνει κανείς φιλίες. Νομίζω ότι η ερώτηση θα πρέπει να ερωτηθεί με αυτό τον τρόπο. Ο χώρος αυτός είναι ένας καθρέφτης της κοινωνίας. Άλλες φορές τα καταφέρνεις, άλλες φορές όχι. Άλλοτε χαίρεσαι και άλλοτε απογοητεύεσαι από τους ανθρώπους. Το θέατρο δεν είναι κάτι διαφορετικό από τις ζωές μας. Αν μιλάμε για τη φιλοδοξία του καθενός τότε θα πω ότι οι φιλοδοξίες και οι εγωισμοί και ότι άλλο δυσκολεύει τις φιλίες υπάρχουν σε όλες τις δουλειές και όχι μόνο στο θέατρο.
Δεν υπάρχει κάτι που δεν δοκιμάσατε επαγγελματικά. Υπάρχει χώρος για σχέδια και όνειρα;
Πως δεν υπάρχουν για -που λένε και στη Θεσσαλονίκη (γελάει). Έχω όνειρα, σχέδια και ονειρεύομαι συνεργασίες, έργα και στιγμές. Ηλικιακά είμαι στην καλύτερή μου φάση για να κάνω πράγματα, να τα ευχαριστηθώ και να τα ευχαριστηθεί ο κόσμος που θα τα δει.
Θα θέλατε να μας πείτε κάτι πιο συγκεκριμένο;
Θα ήθελα για παράδειγμα να κάνω περισσότερο κινηματογράφο -αν και οι εποχές είναι πολύ δύσκολες και δεν γίνονται ταινίες τουλάχιστον όπως θα έπρεπε και με τη συχνότητα που θα μπορούσε να συμβεί. Αλλά ας μην είμαστε αχάριστοι. Τουλάχιστον κάνω ένα επάγγελμα που αγαπάω πολύ και σε αυτό πρέπει να σταθώ λίγο. Την ευτυχία την βρίσκεις σε τέτοια πράγματα. Σε μία δουλειά που κάνεις και αγαπάς πολύ, σε ένα φίλο που θα δεις και θα πιεις καφέ, σε μία σχέση που θα σε κατανοήσει και θα σου κρατήσει το χέρι, σε μία ματιά κατανόησης, σε τέτοια πράγματα. Εκεί θα βρούμε την ευτυχία. Δεν την βρίσκουμε ούτε στα λεφτά ούτε πουθενά αλλού. Την βρίσκουμε στις ανθρώπινες σχέσεις και στο πώς εμείς επενδύουμε σε αυτές. Οπότε ναι, υπάρχουν και όνειρα και σκέψεις. Νιώθω ότι κάνω ένα ταξίδι μέσα σε ένα τραίνο και σταματάω στους σταθμούς. Όλο αυτό μου δημιουργεί μια ευεξία και αυτό δεν έχει να κάνει με χρήματα.
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες του επαγγέλματός σας;
Στους ηθοποιούς -στο θέατρο- η μεγαλύτερη πάντα δυσκολία ήταν να αμείβονται, πόσο μάλλον σήμερα. Για εμένα όμως η μεγαλύτερη δυσκολία είναι να καταλάβεις ποιος είσαι και που πρέπει να πας. Αυτό όμως είναι προσωπική δουλειά του καθενός.
Τελικά το να είναι κανείς ηθοποιός είναι τέχνη ή επάγγελμα;
Να απαντήσω με την ερώτηση: Ένας τσαγκάρης είναι καλλιτέχνης ή απλώς επαγγελματίας; Νομίζω ότι είναι μία τέχνη που ζεις από αυτή. Ας το δούμε πολύ απλά και ας μην πάμε στο ζωγράφο ή στον μουσικό, αλλά σε έναν τεχνίτη. Σε έναν άνθρωπο που θα κάνει κάτι. Με τον ίδιο τρόπο θα πρέπει να σκεφτόμαστε και τον ηθοποιό. Είναι δηλαδή ένας τεχνίτης, που μαθαίνει τη δουλειά του και αν έχει και μία φυσική κλήση προς αυτή τότε μαθαίνεται πιο εύκολα. Είναι σαν τσαγκαρική. Στην αρχή δεν μπορείς να φτιάξεις το τέλειο παπούτσι. Σιγά - σιγά όμως -με την εμπειρία- και αν έχεις το χέρι αυτό από τον Θεό δοσμένο μπορείς στο τέλος να γίνεις και ένας Λουμπουτέν.
Δεν είστε από τους καλλιτέχνες που αποφεύγουν τις συνεντεύξεις. Τα media συμβάλλουν στην καριέρα ή κάνουν κακό;
Συμβάλλουν με την έννοια ότι μπορεί να διαφημίσουν τη δουλειά μας. Ας πάρουμε για παράδειγμα μία συνέντευξη. Ουσιαστικά μέσα από εμένα θέλω να προβάλλω κάτι πολύ συγκεκριμένο. Θέλω να προβάλλω το "Για Όνομα" και κάποιες άλλες δουλειές μου. Αν θα πρέπει και να απαντήσω και σε κάποια άλλα ερωτήματα που είναι λίγο "δύσκολα"θα το κάνω πλέον με χαρά, ενώ παλιά το φοβόμουν. Πιστεύω πως όταν κάποιος διαβάσει τη συνέντευξη μπορεί να βρει ένα μικρό κομμάτι του εαυτού του. Μπορεί κάπου να συμφωνήσει και κάπου να διαφωνήσει, αλλά διαβάζοντάς την μπορεί να σκεφτεί λίγο και τη δική του ζωή. Αν μπορώ να βοηθήσω έστω και έναν άνθρωπο με αυτό τον τρόπο τότε θέλω να το κάνω.
Είναι τέχνη το να μην ασχολούνται τα media αρνητικά με έναν καλλιτέχνη;
Δεν ξέρω να σου πω την αλήθεια. Δεν νομίζω πάντως ότι υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Από την άλλη όταν βλέπεις συνέχεια τις ζωές κάποιων ανθρώπων ίσως και κάποιοι να το θέλουν αν όχι να το προκαλούν. Εγώ δεν είμαι ένας άνθρωπος που θα ήθελα να ασχοληθεί κάποιος με την προσωπική μου ζωή. Δεν αφορά κανέναν παρά μόνο εμένα.
Οπότε υπάρχει τρόπος να το αποφύγει κανείς...
Ναι. Με εμένα -οι δημοσιογράφοι- ήταν πάντα διακριτικοί και ευγενείς. Δεν είναι όμως κάτι που το έχω περάσει εγώ μιας δεν ήμουν ποτέ ζεν πρεμιέ. Δεν ασχολούνται όμως με όλους με τα προσωπικά τους. Ασχολούνται με πολύ συγκεκριμένους που ίσως καμιά φορά το προκαλούν άθελά τους και το λέω πολύ διακριτικά.
Μετά τις πρόσφατες εξελίξεις με το Mega, πόσο σίγουρος είστε γενικότερα για το μέλλον της τηλεόρασης και κατά συνέπεια για τα δικά σας σχέδια;
Είναι στενάχωρο όλο αυτό που συμβαίνει με το κανάλι αυτό. Μεγαλώσαμε με αυτό το κανάλι, αλλά έτσι ή αλλιώς είναι τέλος εποχής. Οι άνθρωποι που δούλευαν σε αυτό το κανάλι θα πρέπει να σφίξουν τα δόντια, να κοιτάξουν τον ήλιο και να δουν προς τα που θα κινηθούν. Το τι θα συμβεί από εδώ και πέρα στα media και κατ' επέκταση στη χώρα θα το δούμε όλοι μαζί. Αυτή τη στιγμή όλα τα κανάλια είναι σε δύσκολη θέση, δυσκολεύουν πολύ τα πράγματα...
«Μουσική Σκηνή» στο Action24. Θα θέλατε να μας αποκαλύψετε παραπάνω για αυτή τη συνεργασία;
Φυσικά και θα σας πω! Μου έγινε αυτή η πρόταση και είδα ότι είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Την συμπαρουσιάζω με τον Μιχάλη Μαρίνο και τη Μαρία Κωνσταντάκη. Δεν είμαστε ακριβώς αυτό που ονομάζεται παρουσιαστές... λέμε ότι την παρουσιάζουμε, γιατί είμαστε εμείς εκεί (γελάει).
Προσπαθούμε να βάλουμε την καλή μας διάθεση και το κέφι μας για ζωή. Τραγουδάμε τραγούδια που αγαπάμε και που μας αρέσουν. Η κάθε εκπομπή θα έχει τη δική της θεματική. Δεν είναι άλλη μία μουσική εκπομπή με την έννοια που γνωρίζουμε όλοι. Η εκπομπή αυτή γυρίζεται σε θέατρο και έχει όπως είπα στην αρχή τρεις παρουσιαστές όπως και καλεσμένους. Θα υπάρχει πάντα ένας βασικός καλεσμένος ο οποίος θα είναι τραγουδιστής ή τραγουδίστρια και θα "κρατάει" τον βασικό κορμό της όπως και θα έχει έναν ή δύο καλεσμένους από το χώρο του θεάτρου ή από κάποιον άλλο χώρο που έχει σχέση με την τέχνη. Αυτοί οι καλεσμένοι όμως θα πρέπει να έχουν όρεξη για συζήτηση. Συγκριτικά με τις άλλες εκπομπές αυτή θα είναι πιο πολύ της παρέας και θα είναι πολύ πιο απλή. Σίγουρα δεν θα φιλοξενούμε μεγάλες παρέες. Βεβαίως στο μέρος των συνεντεύξεων θα μας λέει ο καλλιτέχνης κάποια πράγματα για τη ζωή του και για τη δουλειά του. Προσπαθούμε όμως να τα προσεγγίζουμε πάντα με ευαισθησία και χιούμορ. Θέλω να πιστεύω πως θα είναι ευχάριστο να τις παρακολουθήσει κανείς και ίσως κάποιοι από τους θεατές τραγουδήσει και στο σπίτι του. Ο στόχος είναι αυτός και μακάρι να τον πετύχουμε. Να καταφέρουμε δηλαδή να ψυχαγωγηθεί ο τηλεθεατής. Σίγουρα η εκπομπή είναι low-budget, θεωρούμε όμως ότι έχει ψυχή.
Είπατε ότι το κάνετε για να ψυχαγωγήσετε τον κόσμο. Ο κόσμος έχει ανάγκη τη ψυχαγωγία;
Ιδιαίτερα αυτό τον καιρό νομίζω πως ναι το έχει ανάγκη. Ζούμε τόσο δύσκολα και τόσο με μια βαριά σκιά πάνω από το κεφάλι μας όλοι. Νιώθουμε απογοητευμένοι, νιώθουμε προδομένοι αλλά θεωρώ ότι πρέπει να κοιτάξουμε λίγο πιο βαθιά για να δούμε τι κακό έχουμε κάνει και εμείς, ο καθένας ξεχωριστά. Έχουμε συμβάλλει στο να φτάσει η χώρα στη διάλυσή της. Όχι βεβαίως στο βαθμό που φταίνε οι πολιτικοί. Εμείς φταίμε στα απλά, στα καθημερινά, στο ότι πετάω τα σκουπίδια στο δρόμο και δε με νοιάζει, στο ότι παρκάρω όπου να'ναι και δεν με νοιάζει ο διπλανός μου, ότι δεν σέβομαι. Εκεί είναι το πρόβλημά μας. Πρέπει να μάθουμε να σεβόμαστε. Δεν έχουμε φερθεί καλά σε αυτή τη χώρα. Δεν τις αξίζει της χώρας τέτοιες συμπεριφορές. Θεωρώ ότι έχουμε κάνει μεγάλα λάθη. Βεβαίως και δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, αλλά θα τα πληρώσουμε όλοι μαζί.
Η εκπομπή για πότε είναι προγραμματισμένη;
Για αρχές Ιουνίου. Ίσως είναι μία πρωτοτυπία ότι το Action24 θα έχει καινούριο πρόγραμμα το καλοκαίρι, ενώ όλοι οι άλλοι θα έχουν επαναλήψεις. Το Action24 είναι ένα μικρό και κανάλι, το παλεύει και προσπαθεί να έχει ποιότητα, ωραίες ταινίες και εκπομπές. Αυτή τη στιγμή δεν είμαστε για μεγάλα. Τα μεγάλα φοβάμαι ότι αυτή τη στιγμή είναι φούσκες.
Υπάρχουν και άλλα επαγγελματικά σχέδια;
Ναι, σίγουρα υπάρχουν. Ξεκινάμε με μία καλοκαιρινή περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Θα ανεβάσουμε "Το Μήλο" με την Ναταλία Δραγούμη. Το έργο έγραψε ο Γιώργος Βάλαρης και ο Στέλιος Παπαδόπουλος. Την παράσταση την σκηνοθετεί ο Γιώργος Βάλαρης. Μία παράσταση όπου η νέα γενιά συναντάει -αν μπορούμε να θεωρηθούμε με την Ναταλία νέα γενιά- βετεράνους. Η νέα γενιά θα συναντήσει τον Κώστα Βουτσά και τον Γιώργο Κωνσταντίνου σε δύο ρόλους έκπληξη. Ο Κώστας Βουτσάς υποδύεται τη μαμά μου και ο Γιώργος Κωνσταντίνου κάνει τη μαμά της Ναταλίας. Η παράσταση έχει να κάνει με την σχέση ενός ζευγαριού από την ημέρα που γνωρίζεται τυχαία σε ένα μπαρ μέχρι τον έρωτα, τον γάμο, το διαζύγιο και όλη την ιστορία ενός ζευγαριού και πως οι μάνες κινούν τα νήματα πίσω από αυτό. Είναι πολύ ωραίο να συναντάς ανθρώπους με τέτοια ιστορία. Έχω να μάθω πολλά από αυτούς και περιμένω πως και πως αυτή τη συνάντηση. Η συνεργασία αυτή προέκυψε ύστερα από μία πρόταση που μου έκανε ο Γιώργος Βάλαρης. Η παράσταση αυτή είχε ανέβει και πιο παλιά με ένα μόνο ζευγάρι. Φέτος αποφασίστηκε, μετά από συνεννόηση να ανοίξει η ιστορία και να μπουν και δύο μανάδες. Νομίζω ότι αξίζει και ότι ο θεατής θα δει μία τρυφερή και αστεία ιστορία.
Τον χειμώνα θα κάνω μία σκηνοθεσία, θα ασχοληθώ με ένα πολύ ωραίο έργο του Παναγιώτη Μέντη. Ονομάζεται "Ρόζα Εσκενάζυ" και μιλάει για τη ζωή της μεγάλης ντίβας του ρεμπέτικου. Θα ανέβει στο Θέατρο Αθηναΐδα, στον Κεραμικό στα μέσα του Οκτώβρη, με την Νεφέλη Ορφανού, στον ομώνυμο ρόλο.
Και τέλος, όπως είπα και στην αρχή, θα ανεβάσουμε για δεύτερη χρονιά την παράσταση «Για όνομα...» στο Θέατρο Αλίκη.
Συνέντευξη: Έρη Χριστοφορίδου
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση πιέστε εδώ: ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ...
Και τέλος, όπως είπα και στην αρχή, θα ανεβάσουμε για δεύτερη χρονιά την παράσταση «Για όνομα...» στο Θέατρο Αλίκη.
Συνέντευξη: Έρη Χριστοφορίδου
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση πιέστε εδώ: ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ...
